ქართული ტრადიცია – ინსტიტუტები და მაგისტრატურები

ქართულმა ტრადიციებმა თუ ამოსაძირკვმა ტრადიციებმა ახალი წლის შემდეგ დაგვაინტერესა.. როდესაც, საშობაო არდადეგებიდან უნივერსიტეტში დაბრუნებულები, მე და ჩემი ჯგუფელები (ანელი და თამუნა) ვისხედით სამონტაჟო ოთახში და ქართულ ტრადიციებზე, უფრო ზუსტად, ქართული სუფრის ტრადიციაზე “ვსაუბრობდით”.
ანელი შეშფოთებას და აღშფოთებას გამოხატავდა იმის გამო, რომ ამ ქართველმა ხალხმა საცივში თუ არ ჩაყო თავი, ისე არ შეუძლიათ, ლამის ფეხსაცმლით თუ არ დალია განსხვავებული   ა.შ.
მოკლედ, გადავწყვიტეთ, რადიოს საგამოცდო პროდუქციაში ჩაგვედო ტრადიციებზე სიუჟეტი – vox POP..  მოქალაქეები გამოვკითხეთ – რომელი ტრადიცია არ მოსწონდათ.
აღმოჩნდა, რომ არაფერიც არ გვითხრეს სახეირო და გამოკითხულთა უმრავლესობა სრულად ეთანხმება “მამა – პაპის დროიდან შემონახულ ტრადიციებს”.
ეს სიუჟეტი იქით იყოს, (  ლექტორს არც მოეწონა – ბუნდოვანიაო).. მაგრამ რა მინდა ახლა ვთქვა და რას ვეწვალები ამ პოსტით..
ამასწინ, ერთ – ერთი ჯგუფის რადიოგადაცემა ვნახე უნივერსიტეტის კომპიუტერების “დესკტოპზე”, ხოდა რადგან ძალიან მაინტერესებდა ჩემი ყოფილი ჯგუფელის სიუჟეტი ასევე ტრადიციებზე, ავდექი და მოვუსმინე..
რა ტრადიციები მოსწონთ..
ნუ, ერთი ქალი იყო – დედაშვილობის  “ტრადიცია”  მოსწონდა, ვიღაცას სუფრის, ერთი იყო – მთის ტრადიციებიო, ადრე ადამიანობა, მეგობრობა, ძმობა იყო – ო – წაწლობის “ინსტიტუტზე” საუბრობდა.
ხოდა ერთი იყო ძაან კაი:-)
გოგო იყო რესპონდენტი.. ხმაზე ვიცანი, რომ ჩემი კურსელია.. ვინაობას არ დავასახელებ, რათქმაუნდა..
ხოდა ამბობს – “ქართველებს კარგი ის გვაქვს, რომ ქალიშვილობის ინსტიტუტს ვინახავთ. იმიტომ, რომ ქართველი ქალი უნდა გავდეს ქართველ ქალს. ეს ჯანმრთელობისთვისაც კარგია და მორალურადაც. ქორწინებამდე ურთიერთობა არ უნდა ჰქონდეთ არანაირად.”
ეს რა არის? არც არაფერი, ჩვეულებრივი კომენტარია..
მაგრამ გაგრძელება?
“ეს არ ეხება მხოლოდ ქალებს, ეს კაცებსაც ეხებთ. როგორც ქალიშვილობის ინსტიტუტი არსებობს, ისე უნდა არსებობდეს ვაჟიშვილობის ინსტიტუტი” – ო.
რა გინდა თქვა?
ვერც ვერაფერს იზამ..
მახსოვს, ერთმა გოგომ როგორი გულისტკივილით თქვა (ჩემი ჯგუფის მუშაობისას) – ვერ ვიტან ქალიშვილობის ინსტიტუტს, სამწუხაროდ მე ჯერ კიდევ ქალიშვილი ვარ – ო.

ნუ, ქალიშვილობის ინსტიტუტი ჰო, მაგრამ სიდედრები რომ იტყვიან “მე სიძეს სახლში ვერ შემოვუშვებ, თუ ვაჟიშვილობის ინსტიტუტი “არ ექნება დაცული” (ახლა დიპლომის დაცვა გამახსენდა):-) მაგისტრატურა თუ დამთავრებული არ ექნება, ჩაბარებული მაინც უნდა ჰქონდეს..

საერთო სამაგისტრო გამოცდები , ეს რაღა შუაშია, მაგრამ მაინც..

 

“საკნების რევოლუცია”

ჩემდა სამარცხვინოდ უნდა ითქვას, რომ 10აპრილის შემდეგ აქციაზე აღარ ვყოფილვარ. როგორც დედაჩემი, ჩემი მრავალრიცხოვანი ნათესავები და ჯგუფელები მეუბნებიან – გადამიყოლებს რადიო:-) აქციაზე გასვლაში ვგულისხმობ დღის ორი თუ სამი საათიდან იქ რომ არ ვარ ხოლმე, თორემ ყოველ საღამოს უნივერსიტეტიდან თავისუფლების მოედნამდე მე და ჩემი ჯგუფელი ანელი ყოველდღე ჩავდივართ და ვტკბებით ხოლმე ქართული კულტურის გამოვლინებით, რომელიც რატომღაც ნაგვის სიმრავლეში გამოიხატება.. ხანდახან გავჩერდებით ხოლმე.. ეგებ გაგვიმართლოს და სალომემ ისევ გამართოს რამე კონცერტი თქო, მაგრამ ამის ბედი ვინ მოგვცა:-) გუშინაც ჩვეულებრივ “ჩავისეირნეთ” იქამდე, სადაც ჩვენი “საზოგადოება ფეთქავს”, ცოტა არ იყოს და მომრავლებული საკნები რომ დავინახეთ, მიწისმზომელებად თუ არა საკნისმთვლელებად მაინც ვცადეთ ბედი.

 

 პარლამენტიდან კოლმეურნეობის მოედნამდე, რაც კი ჩვენს თვალსაწიერში გამოჩნდა, ყველაფერი დავთვალეთ..

საკანში ბედნიერი ღიმილით..

სიმართლე რომ ვთქვა, გაგვიჭირდა, იმდენად დამაბნეველად იყო განლაგებული, ისიც ვერ გავიგე 215 – ე და 33 – ე საკნები რატომ უნდა მდგარიყო ერთმანეთის გვერდით..
415-ე საკანს შეხედავ და იფიქრებ, “მინიმუმ 415 საკანი ხომ არის უკვე”..  არადა, არ არის:-)
სულ იყო 152საკანი, ესეც მეტობით, გაუშვი იყოს 160, (მაინც გულუხვი ხალხი ვართ ეს ქართველები). ოღონდ ეს რაოდენობა იყო იმ კარკასების ჩათვლით, რომლებიც მხოლოდ იდეის და ოთხი რკინის დონეზეა საკანი და რომლებიც დანომრილი არ არის.
პრინციპი დაახლოებით ისეთია, უნივერსიტეტში აუდიტორიები ასეულობით რომ იზომება. ანუ, პირველ სართულზე 101, 102, 103 და ა.შ, მეორე სართულზე 208, 209 და ა.შ.. (არადა, სულ თექვსმეტი აუდიტორიაა):-):-)

მსურველთ დასვენებაც შეუძლიათ

 

მუშაობის პროცესი

მაგრამ თუნდაც 500იყოს, სათქმელი ის არის, რამდენი გაივსება.. ერთი ათეული საკანი თუ იყო, საცა ერთი, ორი, სამი, ოთხი, ჰაჰა –  ხუთი ადამიანი რომ იყო..

საკანი პატრონს ელოდება

 

 

ეს  ადამიანი ფოტოს გადაღებისას ძალიან აგრესიულად იქცეოდა, მოდი, ახლოდან გადამიღეო – ყვიროდა

ამ ადამიანს (და არა მხოლოდ მას) მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ საღამოს 8საათი იყო, საკმაოდ ტკბილად ეძინა. როგორც ჩანს, იმდენი ხნის უძინარი იყო, საკნები მისწრება აღმოჩნდა

როგორც ჩანს, თითო საკანი ორ ადამიანზე გათვლილი, რადგან ორი “დასაძინებელი ადგილია”

დავასრულებ ამ სურათით, საკანი ნომერი ხუთი და ორმოცდათხუთმეტი. ერთი ხუთიანი კაია, მაგრამ ორჯერ ხუთი ხომ ორჯერ უკეთესია:-)

 

რითი დავიწყო:-)

არ ვიცი წერა მეხერხება თუ არა, ის კი ვიცი, რომ წერა ლაპარაკზე უკეთ ნამდვილად მეხერხება.. ყოველთვის მიჭირდა ლაპარაკი (ახლა რა მიჭირს, ცოტა ხმა ამოვიღე), მაგრა ადრეეე, ადრე რა, სულ რამდენიმე თვის წინ..
ლაპარაკი ხო არ მიყვარდა ისე და არ მიყვარდა (არც მიყვარს) ტელეფონზე.. და გგონიათ, ოდენ რესპონდენტთან ან ვინმე “იიისეთთან”? არაა, ვთქვათ და ჩემს მობილურზე მირეკავდა დეიდაშვილი ან თუნდაც დედაჩემი, ეგრევე ჩემს დას ვაძლევდი – უპასუხე, რა უნდა მეთქი:-)
ამიტომაც, ყოველთვის მერჩევნა წერა, წერაში მესიჯებს ვგულისხმობ.. იქ უკეთ ვყალიბდებოდი და ჩემთვის მთლად “ზემაღალ” ადამიანებთანაც კი მესიჯობისას უფრო ვიხსნებოდი და უფრო “გულღია” ვხდებოდი..
ხო, ეს იქით იყოს..
გავხსენი ბლოგი..
არა, გახსნით ორი კვირის წინ გავხსენი, მაგრამ დასაწერად ვერ მოვიცალე, (თითქოს ახლა მცალია, გამწარებულ მონტაჟის პროცესში ვიყავი, რომ “დაპოსტვა” მომინდა:-)
ნუ, ბლოგი ადრეც მქონდა, იმ ნეტარ დროს, როს ინტერნეტმედიას გავდიოდი, მაგრამ ამ ბლოგზე ზუსტად ოთხი ჩანახატი იდო, ჩემი 20 ქულა ინტერნეტმედიაში.. ოღონდ, არა ახალი დაწერილები, რა თქმა უნდა.. რაღაც რეპორტაჟი და პორტრეტი მქონდა , რომელმაც “ახალი ამბების ჟურნალისტიკა” გამოიარა და ორიც “რაღაც სტატია”, რომლებიც შარშან “მარანის “ რედაქტორისთვის დავწერე..
სიტყვა გამირბის რა..
მოკლედ, ბლოგერობა მინდა:-)
არ ვიცი, რა გამომივა, მაგრამ შევეცდები:-)

ხო, გვანცამ კი დაპოსტა, მაგრამ “ღია რადიო ღია სივრცეში” მეც რომ არ ვახსენო არ შემიძლია:-)
სავარაუდოდ,  17აპრილს დავიწყებთ, მაგრამ ეს ვარაუდიც რომ ვარაუდათ მიმაჩნია, რა ვქნა?
რაღაც ძალიან ძნელი ყოფილა..  ნუ, ადვილი არც თავიდან მეგონა, ამიტომაც ყველა იდეისგან, რაც ძნელადგანსახორციელებლად მიმაჩნდა , (კი არ მეშინია, მაგრამ ფანტაზიორობა არ მინდა, რომ ააააი, მე ისეთ გადაცემას გავაკეთეეებ, იდეაში გავაკეთე, მაგრამ რეალში ამ ეტაპზე გამიჭირდებოდა ვიღაც “სტუდენტ ჟურნალისტს”:-) )  თავი შევიკავე და ხმა არ ამოვიღე (მართალია, მერე აღმოჩნდა, რომ ყველაზე “უიდეო” მე ვარ:-), მაგრამ მირჩევნია რასაც ნამდვილად გავაკეთებ, იმას შევეჭიდო:-)
ახლა განათლების საკითხს “ვაწვები”, ერთი “შიში მაქვს”, დათომ (პაიჭაძემ) გვითხრა – განათლებაში ძალიან ბევრი რამე ხდებაო, მაგრამ რესპონდენტები მეჩვენებიან  “მცირენი ამასა ქვეყანასა შინა”.

ახლა საცდელ გადაცემებს ვაკეთებთ და ისე არ მომწონს ეს ამბავი.. სად გვაქვს საცდელი გადაცემების კეთების ფუფუნება:-) განათლებაზე გრიფირებაზე ვაკეთებ და თემა, სიკო ჯანაშია და კიდევ ხუთი რესპონდენტი რომ არ მეთმობა?
ხუთშაბათ – პარასკევი დასვენებააო, ამ 10აპრილს რაღა დასვენება მოუნდათ არ მესმის რა.. მართლა თუ უქმე იყო, ვერ მოვასწრებთ და უცხოეთიდან დაბრუნებულ დათო მასწ – ს გავაბრაზებთ.. 🙂
თუმცა რაღა გაბრაზება, ორშაბათიდან მაუწყებლობა უნდა დავიწყოთ წესით და თავი გვექნება მოსაკლავი
წავედი ახლა, გავაგრძელო მონტაჟი:-)