რატომ?:-)

დიდი ხანია არაფერი დამიბლოგავს.. არადა, ბევრი რამე მომიგროვდა, იმ ბევრ რამეს ახლა ვერ დავწერ მაგრამ გუშინდელ ჩხუბზე უნდა დავწერო, რადგან სოფიმ “შემიკვეთა”:-)
ხშირად მიხსენებია ჩემს პოსტებში, რომ აი, დიიილით, 9სააათზე ვარ ხოლმე რადიოსამონტაჟოს კომპიუტერებში და ა.შ.
გუშინაც ასე იყო, 15წუთი ველოდე ოპერატორებს, რათა ნებართვა ამეღო ოთახების გაღების,, ვინაიდან და რადგანაც ვერსად აღმოვაჩინე, დამლაგებელს გამოვართვი გასაღები და გავაღე ერთი ოთახი..
ერთ საათში გამოჩნდა კახა – შენ გააღეო? კი მეთქი..
რატომ არ აიღე ნებართვა, არ დავინახო მეორედ ეს გააკეთოვო – დამტუქსა.
თქვენ ვერსად გნახეთ მეთქი და რეებს მეუბნები, მე 9-ის ნახევრიდან აქ ვარ.. ნუ, კარგად დამცოფა.. ხმა აღარ გავეცი, რადგან ისე მომშალა ნერვებზე ან ძალიან უნდა მეჩხუბა ან მეტირა, მე კი არც ერთი არ მინდოდა..
ზუსტად ერთი წუთით დავტოვე კომპი, რომ გვერდითა ოთახის კომპიუტერიდან “ფლეშკაზე” გადამეტანა მასალა. შემოსულს სამი გოგო დამხვდა “ჩემს ადგილას” მდგარ – მჯდარი.. ეს ჩემი ადობე აუდიტიონ ‘ჩაუხურიათ’, ჩემი გახსნილი ყველაფერი გაუთიშავთ და აჰაა…..
რამდენიმე წუთი მოთმინებით ვედექი თავზე.. ამომხედა ერთმა “ნაგლმა” და – აქ მე უნდა ვიჯდეო..
აბა რას მეუბნები, სამონტაჟო მაქვს მეთქი.
– რაში გვაინტერესებს , ამასაც სამონტაჟო აქვს – ეშველება მეორე “ნაგლი’..
– უკაცრავად, მაგრამ აქ რომ ვზივარ ვერ ხედავთ მეთქი?
– სად ზიხარ აბა? უკვე მე ვზივარ..
თან, დარწმუნებულები იმაში, რომ ეს კომპიუტერი უკვე მოიპოვეს, ანელის მიუბრუნდნენ – იქნებ ინამუსო და დაგვსვაო,
ანელიმ ჯერ გამოხედა.
– რომ თამაშობ, უნდა დამსვა გაიგე? ( ამ დროს “ჩემს ადგილას” მჯდომი “ნაგლი” წამოდგა და ანელის დაადგა თავზე, რომელსაც თავისდა საუბედუროდ სამონტაჟო პროგრამასთან ერთად ფაცებოოკ – იც ჰქონდა გახსნილი). (მე კი დავსკუპდი და “ფლეშკა” შევაერთე).
– რას ვთამაშობ, ვერ ხედავ, რომ ვმუშაობ?
– მასეთი მუშაობა ვიცი, მეც ადნაკლასნიკებში ვაგდივარ დღე და ღამე და ათასი რამე მაქვს გახსნილი, რომ სხვები დავაბოლო და შენ დამაბოლებ?
მეორე ნაგლი მე მომდგა – რამდენჯერაც შემოვედი, სულ აქ ზიხარ და არენდით გაქვს ეს კომპიუტერი აღებულიო?
გაბრაზებულმა – ხო მეთქი – ვუპასუხე.
რაოოოო, გაცოფდა ‘ანელიზე მომუშავე” “ნაგლი” , მომიტრიალდა, სწვდა ჩემს ფლეშკას და უბოდიშოდ, ყოველგვარი “კანონიკურობის” დაცვის გარეშე გამომიძრო.. (ეს მერეღა გამახსენდა და გავაანალიზე, თორემ ალბათ ან მე ვიცემებოდი ან ისინი. (ჩემი ფლეშკის უბოდიშოდ გამოძრობის უფლება მხოლოდ მე მაქვს (და კახა მიძრობს ხოლმე, როცა მთვრალია..)).
– ეს კომპიუტერები რომ ყველასია, არ იციო?
– რა, როდის მჯდარხარ და ამიყენებიხარ სულ რომ თამაშობდე მეთქი..
– აბა ეს რა არის?
– აქ მე ვზივარ
– შენ როგორ ზიხარ, როცა სამი წუთია უკვე მე ვიჯექიო..
აქ გაცოფდა ანელი ედიშერაშვილი .( ამ ფრაზაზე “გაცოფდა ვინმე”.. მახსენდება ხოლმე ერთი სქელტანიანი წიგნი – “ბრწყინვალე ვარსკვლავის მაძიებელნი’ – სადაც სულხან საბას დაბადებიდან სიკვდილამდე საქართველოა აღწერილი.. იქ არის ერთი მომენტი, როდესაც სულხანის მამას, ვახტანგ ორბელიანს, ვახტანგ მე – V შაჰ ნავაზის შვილები ( ანუ თავისი დისშვილები) გიორგი მე-XI – ე, ლევანი და არჩილი ჰყავს ტანძიაში. იქ სოფლელ ბიჭებთან “ათამაშებს” ქამრებით, სადაც ეს სოფლელი ბიჭები ბატონიშვილებს კაი მაგრად გაამათრახებენ ამ ქამრებით.. და იქ არის ასეთი ფრაზა – “გაცოფდა გიორგი ბატონიშვილი, ტკივილებს არ მოერიდა…” . 9წლის ვიყავი, ეს წიგნი რომ წავიკითხე და რატომღაც ეს ფრაზა ძალიან ჩამრჩა გონებაში და გაცოფებაზე სულ ეს მახსენდება ხოლმე..
გადავუხვიე, რადიოსამონტაჟოს ოთახებიდან ტანძიაში ამოვყავი თავი , ხელი თუ მაუსი:-)
ხოდა, გაცოფდა ანელი ედიშერაშვილი, წამოხტა ფეხზე – მერე ამბობდა – ‘მარი დამჯდარი ჩხუბობდა და მე რომ მივხვდი, დაჯდომილი ვერ ვიჩხუბებდი, იმიტომ ავდექიო”.. წამოდგა და აყვირდა. მე ჩემსას ვყვირი, ნუ, ისინი თავისას და ძალაზე არიან, რომ როგორმე აგვყარონ.. ანელი უყვირის – ახლა რომ წამოვდგე, მივბრუნდე და დამასწრო დაჯდომა, შენ ზიხარო?
– აბაო?
რაღა გინდა ელაპარაკო..
წავიდნენ საბოლოოდ, არადა, ვუთხარი, პირველი ოთახი თავისუფალია მეთქი, მაგრამ ჯინაზე ეს უნდოდათ რა.. ვერ მივართვით.. სულ ქაჯები გვეძახეს..
“მაგ კომპიუტერებს თქვენი სახელ – გვარი დააწერეთ და გვეცოდინება, რომ თქვენიაო”.
არა, მაინც რატომ ჰგონიათ, რომ ძილს იმისთვის ვიტეხთ და კახას ჯიჯღინს იმიტომ ვითმენთ, რომ მაგათ ადგილები შევუნახოთ?

 

რეპორტაჟი დინამოს სტადიონიდან

26მაისი, დამოუკიდებლობის დღე, 11საათი და 30წუთი, ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის შესასვლელთან ჩვეულებრივზე მეტი ხალხი ირევა. შეკრების მიზეზი – თბილისის ეროვნულ სტადიონზე ოპოზიციის მიერ დაგეგმილი აქცია..
სტადიონის შესასვლელ ჭიშკართან, ორი ქალი და ერთი მამაკაცი დგას და დღევანდელ აქციაზე ბჭობენ.. ეტყობათ, რომ ერთმანეთი ახლახან გაიცნეს..
“თქვენი სახელი, ჩემო დაიკო? თუმცა სახელს რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია გული იყოს, გული, მთავარია საქართველო და ქართველები გვიყვარდეს.” – ამბობს 50 – იოდე წლის ბაკენბარდებიანი მამაკაცი.
“ჩემო კეთილო, მთავარი სწორედ ეგ არის, მაგრამ სად არის სიყვარული და პატივისცემა, მე შევიდოდი დღეს აქციაზე, შევიდოდი, აი, მოვედი და ვუყურებ.. მაგრამ თბილისელები არ გამოდიან, აქ არ მოდიხარ და ეძახი საწყალ კაცს რეგიონებიდან. ეს არის საქმე? არ ვიცი, თბილისელებს რა მოუვიდათ, სულ გადავგვარდით ეს ხალხი” – დამწუხრებული სახით პასუხობს შავებში მოსილი პუტკუნა ქალბატონი..
“მაკარონის და ზეთის დაკარგვა არ უნდათ, თორემ” – ერთვება საუბარში დაბალი, ჯინსებში გამოწყობილი, 65-იოდე წლის ქალბატონი.
სამეულმა ხუთიოდე წუთს იმასლაათეს პოლიტიკაზე, აქციაზე მიმსვლელთა რაოდენობაზე.. შემდეგ სხვადასხვა მიმართულებით, (არა მოედნის) გაემართნენ..
სტადიონის შენობიდან საქართველოს ჰიმნი ისმის.. ეზოში ქალი შემოდის, ეტყობა ნასვამია, გაჩეჩილი, მწვანედ შეღებილი თმა აქვს და ხელში ფორთოხალი უჭირავს.. თავი მაღლა აქვს აწეული, ხელი გულზე დადებული და სიმღერას ხმას აყოლებს.
სტადიონის ერთ-ერთ შესასვლელთან ორი ჩინელი ქალი დგას და ერთმანეთში დამტვრეული ქართულით ლაპარაკობენ.. ჩემს კითხვაზე, რატომ მოვიდნენ დღევანდელ აქციაზე, კლარა მპასუხობს, რომ – “მიშა არ არის კარგი, მან ქართველი ხალხი დაგუპა, მეც დამგუპა, მენძიც დაგუპა.(და თანმხლებზე იშვერს ხელს) არ გვინდა მიშა. წავიდეს მიშა.”.

ხალხი ჯგუფებად მოძრაობს და იარუსებს და სექტორებს ირჩევს.. თუ გამომსვლელებიც არიან, წინა რიგებში მყოფნი აღარ მიიწევენ და უკან ბრუნდებიან ფრაზით – იქ ბევრი ხალხი იქნება..
– კარგი რა, თამაშზე ხომ არ მიდიხართ, რა მნიშვნელობა აქვს სად იჯდებით – ყვირის დაცვის სამსახური..
ადგილები კი ჯერჯერობით ბევრია, მოქალაქეები იმ ადგილებისკენ ილტვიან, სადაც სკამებზე თეთრი ნაჭრებია გადაფარებული და დაჯდომის შემთხვევაში დასვრას გადარჩები. უმეტეს სკამებზე კი ნაწვიმარისგან ან წყლის პატარა გუბეებია დარჩენილი, ან კიდევ წყალი დამშრალია, თუმცა ტალახი მაინც დარჩენილი.. ‘თეთრნაჭრიანი” იარუსები ძირითადად ტრიბუნის საწინააღმდეგო მხარესაა განფენილი, ალბათ მიზანი ისაა, რომ ხალხი ტრიბუნის მხარეს არ მიაწყდეს და შედარებით ერთგვაროვნად გადანაწილდნენ..
ხალხი კი ემატება რიგებს, ჩემს გვერდით სტადიონის ორი დაცვა ერთმანეთს ეუბნება, – ბიჭო, თამაშზე რომ იყოს ამდენი ხალხი, რა მაგარი იქნებოდა…
სტადიონის დაცვის სამსახურის გარდა სარბენი ბილიკებისკენ გადამსვლელ ხალხს ნარინჯისფერ ფორმაში გამოწყობილი მოძრაობა “მშვიდობით” – ის აქტივისტები აკონტროლებენ.. მოედანზე, იქ სადაც აქციის ორგანიზატორები ირევიან და ტრიბუნა დგას, მხოლოდ აკრედიტებულ ჟურნალისტებს უშვებენ.. მათთან არ ჭრის უნივერსიტეტის რადიო, უნივერსიტეტის გაზეთი.. ამიტომაც ერთი ან ორი გზაა დარჩენილი. უსაშვო რეპორტიორები ან ჩუმად უნდა შეიპარონ ან ვინმემ უნდა შეაპაროს..
ერთ-ერთი ამ ხერხის გამოყენების შემდეგ მოედანზე აღმოვჩნდი..
რამდენიმე ხმის გამაძლიერებელით ისმის საქართველოს ჰიმნი და სხვა სიმღერები საქართველოზე + უცნობის შემოქმედება.. მუსიკის ფონზე , დიდ ეკრანებზე პარალელურად გადის აქციებზე ოპოზიციის სხვადასხვა ლიდერის გამოსვლა და მათი ხალხთან ურთიერთობის უხმო კადრები..
უკვე დღის პირველი საათია, ხალხის რაოდენობა იზრდება.. სპეციალურად გამართულ ტრიბუნასთან დათო მაღრაძე და კოკა გუნცაძე ცვლიან ერთმანეთს მიმართვით – ხალხო, გადაიწიეთ, კიბეებზე და სარბენ ბილიკებზე ვინც ხართ, აბრძანდით და დაბრძანდით. ადგილები უნდა შეივსოს , არ უნდა დარჩეს არც ერთი ცარიელი ადგილი.
(თუმცა ცარიელი ადგილები საბოლოო შევსების და უცნობისგან ხალხი მოყვანის შემდეგაც დარჩა, 80 იარუსიდან თითოეულში 20-დან 50ადგილამდე თავისუფალია და ყვითელი, ლურჯი, წითელი სკამები მოჩანს)..
ყოველი ახალი ოპოზიციური ლიდერის გამოჩენისას მოძრაობა “მშვიდობით” – ის აქტივისტები სირბილით მიდიან , მოედანს წრეს არტყამენ, რკალად ერტყმებიან შემოსულს და შემოჰყავთ.. მათ ჟურნალისტები ედევნებიან ჟივილ-ხივილით.. მთავარი ამოცანა – როგორმე მიკროფონი ყველაზე ახლოს მოხვდეს. დიდ ეკრანზე ბურჯანაძე გამოჩნდა. ხალხი ტაშით ეგებება. ყოფილმა პარლამენტის თავმჯდომარემ ჯერ უცხოურ მედიას მისცა კომენტარი, მერე რუსულს, საბოლოოდ ქართულს.. რა თქმა უნდა, სამივე ერთი შინაარსის – “დიალოგი გაიმართება მხოლოდ სააკაშვილის გადადგომაზე”.
ბურჯანაძის შემდეგ შალვა ნათელაშვილი შეუერთდა მიმდინარე აქციას სიტყვებით – დღეს არის ისტორიული დღე, დამოუკიდებლობის დღეს აღნიშნავს არა მთავრობა, არამედ ხალხი.. დღეს ხალხის დღეა მხოლოდ ხალხმა უნდა იზეიმოს ეს დღესასწაული, თავიანთი დღესასწაული”.
“ორატორები კიდევ ერთხელ, უკვე მეხუთედ გვახსენებენ, რომ უცნობი დიღმის მასივიდან შემოდის ხალხთან ერთად 10 – 15 წუთში… 10-15წუთმა რამდენჯერმე გადაივადა.. პოლიტიკოსებიც დაიღალნენ და დასასვენებლად ტრიბუნების პირევლ – მეორე რიგში დასხდნენ. თინა ხიდაშელი, დათო უსუფაშვილი.. მათ უკან ნინო ბურჯანაძე, სალომე ზურაბიშვილი და ეკა ბესელია სხედან და საღამოს ფინალზე საუბრობენ.. “უცნობი რომ მოვა, ის გააკეთებს სიტყვას და მას შემდეგ მხოლოდ” – ეუბნება ზურაბიშვილი ბესელიას..
“სააგენტოების საყურადღებოდ, გადაეცით ეს ინფორმაცია – დღეს რომ ოპერაში აპირებენ რაღაცას, ჩვენ მივალთ იქ , სირცხვილის დერეფანს მოვაწყობთ და ყველაფერს ჩავუშლით.” – ეუბნება ჟურნალისტებს პირველ რიგში მჯდომი, 20-22 წლის ბიჭი. კახა კუკავა არ ჩანს დაღლილი, სარბენ ბილიკებზე დადის და გაღიმებული იღებს სურათებს.
სარბენ ბილიკებზე მყოფი ხალხი შესასვლელთან მოგროვდა, რამდენიმე წუთში “უცნობი” – გია გაჩეჩილაძე მოდის რეგიონებიდან ჩამოყვანილ ხალხთან ერთად.
რუსთავი 2 – ის ჟურნალისტი ოპერატორს ურეკავს – “უცნობი შემოვა 10-15 წუთში და ზემოდან გადაიღე, ყველაფერი, ხმები, ტაშები.. არაფერი არ გამოტოვო”..
ისმის ყვირილი, ჟივილ-ხივილი და უცნობი ხალხთან ერთად შემოდის მოედანზე.. “ხალხია აქ ლიდერი და არა ჩვენ, ეს უიშვიათესი დღეა, ყველაზე მაგარი” – ყვირის ის.

უცნობთან ერთად მისი მოყვანილი ხალხიც შემოვიდა და სირბილით სტადიონს ჯერ წრე დაარტყეს, შემდეგ კი სათამაშო მოედანზე გადავიდნენ ყვირილით და სიმღერით..
18 – 20წლის სამი ბიჭი ეხუტება ერთმანეთს – “ნახე, რამდენი ხალხია ძმაო, გადავრჩით ძმაო, ნახე ძმაო, უყურე, უყურე” – ემოციებს ვერ მალავს ჩოფურა, ხუჭუჭთმიანი ბიჭი.
“ხო, ძმაო, კაია რო დავინახეთ , ვინ ვინ არის და რა რა არის”.. – იცინის ძალიან გამხდარი, ქერა ბიჭი და ტელეფონით სურათებს უღებს მოედანს..
დღის ორი საათია, ოპოზიციის ლიდერები ტრიბუნასთან შეიკრიბნენ და აქცია დაიწყეს.. პირველი სიტყვით უცნობი გამოდის , რომელიც ამბობს, რომ თავად გააკეთებს მომავალი გეგმების შესახებ დასკვნით სიტყვას.
“ჩვენს მარადიულობას გილოცავთ ხალხო, მოდით ახლა და დაგვთვალეთ. “ –ყვირის დათო მაღრაძე. მომღერალი ნატო მეტონიძე კი საქართველოს ჰიმნს მღერის ხალხთან ერთად. აყოლებენ ხმას, სიგარეტით, რვეულებით, დროშებით ხელში..
სიტყვით დათო ზურაბიშვილი გამოდის – “მერაბიშვილის საქართველოში ჩვენ არ ვიცხოვრებთ” – ამ სიტყვებზე სამხედრო ექსპერტი კობა ლიკლიკაძე თავს იქნევს და გვერდით მდგომ კაცს ეუბნება – “მაგრად ლაპარაკობს, მაგარი ორატორია”.
ეკა ბესელია, ნინო ბურჯანაძე, დავით გამყრელიძე, სალომე ზურაბიშვილი, ნინელი ჭანკვეტაძე – ულოცავენ ხალხს დამოუკიდებლობის დღეს და ხელისუფლებას კანონგარეშეს უწოდებენ, წინა აქციების მსგავსად ითხოვენ პრეზიდენტის და მთავრობის გადადგომას და ვადამდელ საპრეზიდენტო და საპარლამენტო არჩევნებს .
“მოდი, ყველამ დავდოთ პირობა, რომ სანამ არ გავიმარჯვებთ, სანამ მიზანს არ მივაღწევთ , არ გავჩერდებით’ – ამბობს გამყრელიძე..
ხალხის განსაკუთრებული ოვაცია ლევან გაჩეჩილაძის გამოსვლამ , უფრო ზუსტად კი მისმა დაჩოქებამ გამოიწვია.
ახლა გუბაზ სანიკიძე გამოდის სიტყვით – აფხაზებს და ოსებს ფეხზე წამოვუდგეთ და ვუთხრათ, რომ კეთილი იყოს მათი მობრძანება საქართველოში. აფხაზებს გაუმარჯოს.. ოსებს გაუმარჯოს..”.
ერთ პოლიტიკურ ლიდერს მეორე ცვლის, ბევრს არ მოუწია სიტყვით გამოსვლა, რაზეც ორატორებმა მოუბოდიშეს – დროის სიმცირის გამო. დასასრულს, უცნობი დასკვნითი სიტყვით გამოდის..
დღის ოთხი საათია. სტადიონზე შეკრებილი ხალხი აღმაშენებლის გამზირის მიმართულებით სამების საკათედრო ტაძრისკენ მიემართება. მიზეზი –  “უცნობის” ნათქვამი სიტყვებია – “მივიდეთ და მანამ არ წამოვიდეთ, სანამ პატრიარქი არ დაგველაპარაკება და არ დაგვლოცავს, მან უნდა გვითხრას, როგორ მივიდეთ სიყვარულის საქართველომდე”.

 

ქვეყანა ჩემი მგონია :-)

შუქი მაქვს, ადამიანურ ცხოვრებას ვუბრუნდები.. ეს ერთი კვირა არ ვიცი რა დღეში ვიყავი., ბავშვობის წლები მახსენდებოდა, როცა ფანჯრის მინაზე ცხვირმიბჯენილი ვიყურებოდი “უსასრულობისკენ” – კრწანისის რეზიდენციისკენ და შუქს ვნატრობდი..
ახლა კრწანისის რეზიდენციისკენ ყურება საჭირო აღარ იყო, მოპირდაპირე კორპუსიც მშვენივრად იყო გაჩახჩახებული.. რაღა მოპირდაპირე კორპუსი, ჩემს კორპუსში და ჩემი სადარბაზოს დაბლა სართულებიდანაც კი შეიძლებოდა “შუქის ნატვრა”..
მაგრამ ვაი, რომ,,
ერთი კვირის წინ ‘შემემთხვა” ეს “ტრაგედია”, როდესაც ღამე სახლში მისულს სადარბაზოში ზედა სართულების აფეთქებული “მრიცხველების კარადა” , დამწვარი “კაბელები” , ‘თელასის” თანამშრომლები, რაღაც გადამღები ჯგუფები და გამჭვარტლული კედლები დამხვდა.
განაჩენი შემდეგია – “ვიღაც მიწაშიჩასადებმა” (როგორც ჩემმა კარის მეზობელმა მოიხსენია) “ითაღლითა” და “მოკლე ჩართვა” მოხდა.. “ახლა უნდა ჩავატაროთ გამოძიება, შევამოწმოთ ლაბორატორიულად, დავადგინოთ ვინ იყო “თაღლითი” და მხოლოდ მას შემდეგ დავიწყებთ გაკეთებას. დასჭირდება 2 – დან 3 თვემდე. VI – IX სართულები ამ დროის მანძილზე იქნება ელ.ენერგიის გარეშე”.
ტაში.. ხო კარგია, სამი თვე უშუქობა? ერთი კვირა ტელევიზორისთვის არ მიყურებიუა, სახლში გვიან მისულს სანთლის შუქზე მიხდებოდა ყველაფრის კეთება, ტელეფონს ხან სად ვტენიდი, ხან სად.. “პასეანსსაც” კი ვერ ვთამაშობდი.. ფენი, უთო – ფააფუ.. თმის გასასწორებლად დეიდაშვილთან ავედი, თორემ თავის დაბანის შემდეგ მაუგლივით ვარ ხოლმე:-)
ერთი კვირის მანძილზე ‘ვაფშე’ არ მოსულან, რამდენჯერაც დავრეკეთ – მიმდინარეობს გამოძიებაო – იდუმალი ხმით გვითხრეს..
გუშინ კი, ღამე გვიან მივედი სახლში.. ეზოდან ავიხედე ზემოთ, (მე – 9 სართულზე ვცხოვრობ) ჩემი კარის მეზობლის ფანჯარა სინათლეს “ასხივებდა”. “ნეტა საიდან გადმოიყვანეს მეთქი” – გავიფიქრე. უცებ დედაჩემი წამომეწია, სამსახურიდან მოდიოდა , სოფიკომ არ დაგირეკა – შუქი მოსულაო..
ვაააააააააააააააა მეთქი.. ასე რა გამიკვირდებოდა ცხოვრებაში, არ ვიცი.. დილიდან 2 საათამდე (ჩემი დის სკოლიდან მოსვლამდე) “კაბელებიც” შეუყვანიათ და “მრიცხველების კარადაც”, ოღონდ სართული შეუცვლიათ, ადრე მეექვსეზე იდგა, ახლა მეშვიდეზეა..
მაგარია რა…
იმაზე გაბრაზებაც კი დამავიწყდა – რატომ მომატყუეს და შემაშინეს – 2 – 3 თვე არ იქნება შუქიო..

 

უცაბედი ნოსტალგია:-)

რაღაც სტატიებს ვკითხულობდი და პაატა ვეშაპიძის სურათი გამოჩნდა ერთგან, ხოდა უცებ მივხვდი, როგორ მომენატრა ეს ყოველთვის მშვიდი და გაწონასწორებული ადამიანი(ერთხელ ვნახე მხოლოდ გაბრაზებული, მგონი, იმის მერე აღარც მინახავს).

მივხვდი, როგორ მომნატრებია 24საათის რედაქცია, როგორ მომნატრებია ის ოთახი, სადაც ჩვენ ვიყავით ხოლმე.. სპორტის ჟურნალისტების სამზარეულო:-) ისიც მომნატრებია, ყოველ საღამოს 67 ნომერ ავტობუსს რომ ველოდი ხოლმე.. კარგი იყო.. მაგრამ იმ პერიოდზე მეტად, როცა უკვე თანამშრომლები ვიყავით, გამოსაცდელი პერიოდი მახსენდება კარგად. უცხო გარემო, ახალი ბავშვები.. ორი ჩემი ჯგუფელი იყვნენ, ორი წელი ჯგუფელები ვიყავით, მაგრამ გამარჯობის დონეზეც არ ვიცნობდით ერთმანეთს.. 24-მა საათმა დაგვაახლოვა:-) გამოსაცდელ პერიოდში ასეთი პირობა გვქონდა, ერთი ნიუსი ანონსებიდან +საკუთარი ინფოები.. საღამოობით რომ შევხვდებოდით ერთმანეთს, პაატას და სოფოს მოსვლამდე ერთმანეთის ინფოს გამოვიკითხავდით ხოლმე, იმ დღის გაზეთს ვათვალიერებდით – “აუ, ნახე ჩემი დაიბეჭდა, ნახე, ნახე ჩემიც არის, თან თითქმის არც შეუცვლიათ. შენი დაიბეჭდა? არა, მე არც მქონდა არფერი მოტანილი და ა.შ.

რაღაც თბილად და მყუდროდ ვგრძნობდი ხოლმე თავს იმ კაბინეტში, სადაც მუდამ საშინელი სიცხე იყო (თუმცა მერე ნიუსრუმში ისე ციოდა, გვენატრებოდა ხოლმე). ბატონი პაატა თავისი განუყრელი ჩიბუხით და ქალბატონი სოფო (სულ გვეუბნებოდა – მე ქალბატონი სოფო არ ვარ, სოფო ვარო” – ამობეჭდილი ანონსებით.. ისე, პირველად რომ ვნახეთ სოფო, ცოტა შეგვეშინდა მგონი ყველას.. ‘საშიში ქალი” გვეგონა, მაგრამ ორიოდ დღეში დავრწმუნდით საკუთარ სიმცდარეში:-) მერე გავიდა ის ორი კვირა.. ექვსნი დაგვტოვეს, სამი გაუშვეს.. ოთახში შეგვიყვანეს- ეს იქნება თქვენი ნიუს რუმიო.. ამ ოთახის ყოფილი მეპატრონეები მთლად კარგად არ დაგვხვედრიან, მაგრამ მალევე ‘დავიკიდეთ”. ერთ ტიპს კარზე სულ ყური ჰქონდა რატომღაც მოდებული, რამდენჯერმე გამოვიჭირეთ და “რესკად” გავაღეთ კარი, ინერციისგან ლამის თავით ძირს წავიდა. კიდევ, გაგიგონიათ ვინმეს ზამთარში ხუთ წუთში ორჯერ წყლის დალევა? ერთი შემოდიოდა და სულ წყალს სვამდა. დალიოს რაა;-) მერე შემოვიდოდნენ და დაიწყებდნენ – აუ, ესენი სტაჟიორები არიან ხომ? – არა, სტაჟიორები არ ვართ. – რა, აბა ხელფასი უნდა მოგცენ? – რატომაც არა? რავიცი, რავიცი.. “სტუდენტი სტაჟორების ოთახი” – შეარქვეს ყოფილ და ახლანდელ სამზარეულოს.. არვიცი, კონკურენციის ეშინოდათ თუ (არადა, სულ სხვა პროექტისთვის ვიყავით იქ) რა იყო, ცდილობდნენ რომ ხელი შეეშალათ. მაგალითად, მიხვალ და კომპს მაუსი აღარ აქვს ან ყველა ქსელიდან გათიშულია, ან კაბელები ისეა ახლართული რომ იმის გახსნას და კომპის ჩართვას მთელი ფილოსოფია ჭირდება.. რავიცი, რავიცი.. პირველი და ჯერჯერობით ბოლო ხელფასი რომ ავიღე ჭკუაზე არ ვიყავი, რაღაც კარგად დაიხარჯა:-) იქ ყოფნის მანძილზე რაღაც პრობლემებიც იყო, მაგ. ჩვენს უფროსად დანიშნული გოგო შემოვიდოდა და გვეტყოდა – სოფო ძალიან უკმაყოფილოა თქვენი მუშაობით, განს.თამუნასი და შენი, მარი.. ეს რამდენჯერმე განმეორდა.. ერთი პერიოდი ვფიქრობდი – თუ არ მოვწონვარ, სანამ გავუგდივარ ვინმეს, არ ჯობს საკუთარი ფეხით წავიდე მეთქი? 🙂 მაგრამ გაგრძელება მაინტერესებდა. ძალიან დიდი სიურპრიზი აღმოჩნდა ბოლო შეხვედრაზე პაატა ვეშაპიძის სიტყვები , როცა მთელი ჯგუფიდან ერთ – ერთ საუკეთესოდ დამასახელა:-) და სოფოს ნათქვამიც – შენი და თაკოს უკმაყოფილო არასდროს ვყოფილვარ, თქვენთან პრეტენზია არ მქონიაო.. მაშინვე გამახსენდა სიტყვები – “სოფო ძალიან უკმაყოფილოა თქვენი მუშაობით, განსაკუთრებით თამუნასი და შენი, მარი”.. 2 აპრილს გავიგეთ, რომ პროექტი შეწყდა თუ გადაიდო.. მე და თაკოს გვითხრა სოფომ – დაწერეთ ხოლმე რაღაცები და გაზეთისთვის იმუშავეთო. ვერ გავწვდით თუ რაღაც მასეთი – რომ არ ვიცოდით, ზუსტად რა უნდა გავეკეთებინა, შევჩერდით.. თან, უნივერსიტეტმა და იქაურმა დაკავებულმა რეჟიმმა ითამაშა ძალიან დიდი როლი.. არაუშავს, იმედია შანსი კიდევ გვექნება:-) მახსოვს, გამოსაცდელად რომ აგვიყვანა, პაატამ გვითხრა – გამოსაცდელი ვადა რომც ვერ გაიაროთ, ეს იმას არ ნიშნავს რომ თქვენ შანსი აღარ გექნებათ, არამარტო სხვაგან, არამედ ამავე გაზეთშიცო.. ჟურნალისტური ცხოვრება წინ არის:-):-)

 

რა შეიცვალა

წუხელ ვფიქრობდი, როგორი იყო უნივერსიტეტი და კერძოდ მე – 6 ცისფერი კორპუსი შარშან და როგორია ახლა. ანუ რა შეიცვალა ჩემი თვალით..
შარშან  –  ჩვენს მიმართულებას სხვა ხელმძღვანელი თუ უფროსი სპეციალისტი ჰყავდა.
წელს – გამოიცვალა.. (უი, შარშან კაცი იყო ეს ხელმძღვანელი თუ უფროსი სპეციალისტი და ახლა ქალია (ესეც ხომ რაღაც განსხვავებაა?;-)
შარშან –  ლექცია 9 – ის ნახევრიდან იწყებოდა და საერთოდ ნახევარზე იყო ლექციები.

წელს  – 9საათზე ანუ სრულ საათზე.
შარშან  – ცხრილი სხვანაირ , უფრო ფართოუჯრებად დაყოფილ ფურცელზე ეწერა.

წელს  – ეს ფორმატი დაავიწროვეს.
შარშან – (როგორც მსმენია) რადიოსამონტაჟო კომპიუტერებს თითოეულს თავისი ყურსასმენი და ხმის გადამყვანი კაბელი ჰქონდა.
წელს –  (ეს უკვე კია არ მსმენია, საკუთარი თვალით ვხედავ დღეში 7-9საათს) კაბელი და ყურსასმენი კი არა, სულ ხუთი კომპიუტერი ირთვება (მუშაობაზე არაფერს ვამბობ), მეორე ოთახი კი მონიტორების (და უკვე მონიტორებს პროცესორებიც შეუერთდა) სასაფლაოა.
შარშან – მონიტორინგი 6საათზე არ ითხოვდა იგივე სამონტაჟო ოთახების გასაღებს, ან ითხოვდა და ვინმე კომპეტენტური პირი ამ პრობლემას აგვარებდა, ახლა ასეთი პირი აღარ არსებობს ალბათ (ესეც ერთი განსხვავება გამოხტა).
შარშან უნივერსიტეტის კედლებზე გაკრული იყო წარწერა – თამბაქოს მოწევა აკრძალულია.
წელს აწერია – გმადლობთ, რომ არ ეწევით. (პროგრეეეეს..)
შარშან გოგონების ტუალეტში სარკე რა იყო, არავინ იცოდა, ახლა ანუ რამდენიმე დღის წინ ესეც ეღირსა.
შარშან იმავე გოგოების ტუალეტში მხოლოდ გოგოები აბირჟავებდნენ, ეწეოდნენ სიგარეტს და მიირთმევდნენ გამაგრილებელ წვენებს.
წელს – მათ დაემატათ ბიჭებიც.. ასე რომ, რომ შებრძანდებით (მანდილოსნებს მივმართავ) შესაძლოა მამრობითი სქესის ადამიანი დაგხვდეთ წამოსკუპული (სკამზე), რომელმაც შესაძლოა, არ მიაქციოს ყურადღება შენს აღშფოთებულ და გაოცებულ სახეს და არხეინად გკითხოს – სიგარეტი თუ სხვა ამბავი? თუ ეტყვი – სხვა ამბავიო, შეიძლება დაგდოს პატივი და დაგტოვოს..
ბოლოს, შარშან  მე – 2 კურსზე ვიყავი, ახლა მე – 3-ზე ვარ..  კიდევ შარშან იმას ვფიქრობდი – ნეტა ნელა გავიდეს დრო, გავიხანგრძლივო აქ ყოფნა თქო, ახლა – ერთი სული მაქვს როდის გავასწრებ აქედან..
პრინციპულად რამე შეიცვალა?

 

ძირს სიზარმაცე

გაზაფხულიო, ესაო, ისაო..
ამ გაზაფხულს ჩემზე არასოდეს უმოქმედია და ახლა რა ჯანდაბა მეტაკა არ ვიცი..
სიზარმაცის უმაღლესი გამოვლინება მჭირს, ყველაფერი მეზარება. გუშინ 9საათიდან 6 – მდე უნივერსიტეტში ვიყავი, 11სთ – მდე ლექცია მქონდა, იმის შემდეგ რადიოსამონტაჟოს  კომპიუტერთან ვიჯექი და დავეწებე ერთ ადგილას.
მთელი დღე facebook –ზე ვიყავი).
მართალია განათლების საიტები დავიარე და ორი გადაცემა დავგეგმე სად და ვის უნდა მივაკითხო , მაგრამ მაინც უქმად ყოფნაა რა..
ერთი იმითღა ვიმშვიდებ თავს, რომ “გაზეთის წარმოების” ორი სტატია მივამთავრე და “ჩავაბარე პატრონს”..
არადა, დაკვირვებული ვიყავი, რომ უნივერსიტეტში სწავლისას გაზაფხულზე ყოველთვის მეტი მოტივაციით და ენთუზიაზმით გამოვირჩეოდი (ჩემი ნიშნების მიხედვით ასე იყო, გაზაფხულზე უკეთესი ნიშნები მყავდა).

 ახლა? საგნები თუ არ ჩამივარდა, ბედნიერი უნდა ვიყო.
დღეს რამდენი რამე უნდა გამეკეთებინა – უნდა დავზღვეულიყავი, მინ. ორ სკოლაში მივსულიყავი და მინ. ოთხი მასწავლებელი, ორი დირექტორი და ოთხი მოსწავლე ჩამეწერა. ანი ქიტიაშვილისთვის დამერეკა და შეხვედრაზე შევთანხმებოდი.. ვერაფერიც ვერ გავაკეთე.. ელემენტარული, 39 – ე სკოლა სად არის ზუსტად, ისიც ვერ გავიგე..

ერთი რამ გულწრფელად დამაინტერესდა. განათლების სამინისტროს საიტზე სკოლების სია არის, მაგრამ არის არა სკოლის ნომრები თუ დასახელება, არამედ რაიონების მოხედვით რა მისამართებზეა სკოლები და ამ სკოლების ტელ. ნომრები და დირექტორის სახელ -გვარი. ამას არ ჯობია, სკოლის ნომერი იყოს ჯერ მითითებული და მერე მისამართი და ა.შ? თორე ჩემი სკოლა დირექტორის გვარითღა ვიცანი, იმ მისამართზე თუ იყო არც ვიცოდი.. (თან იმ დირექტორის გვარი, რომელიც ჩემს დროს იყო და რომელიც ახლანდელი დირექტორის (რომელიც წინა დირექტორის თანაშემწე გახლდათ) თანაშემწეა. “დრონი მეფობენ და არა მეფენი”, იცვლება ყველაფერი..
ხოდა, როგორც ჩემმა ჯგუფელმა, ანელიმ “მირჩია” – ყველა სკოლაში უნდა დავრეკო სათითაოდ და –უკაცრავად, ეს 39 –ე საჯარო სკოლა ხომ არ არის? (ისა და, თუ ვინმემ იცის სად არის, არ დაიზაროს და მითხრას?:-)
მოკლედ, რაკი ეს ყველაფერი გუშინ ვერ მოვასწარი, ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ დღეს და ხვალ უნდა გავაკეთო. დღეს ეს არის შეუძლებელი, ვინაიდან და რადგანაც ამ პოსტის ატვირთვის შემდეგ შევრბივარ სტუდიაში და ხელახლა ვწერ “ჩემი მუსიკა”- ელვის პრესლიზე გადაცემას და ტრიმესტრული სწავლების ტექსტს. მერე ეს უნდა დავამონტაჟო. მერე ლექცია მეწყება, ნუ, ლექცია სავარაუდოდ ვადაზე ადრე ანუ დადგენილ დროს დასრულდება, რადგან ლექტორს სხვა საქმე აქვს და არ დარჩება გვიანობამდე (პრინციპში, გაცდენაც არ იქნება პრობლემა, მე და ჩემს ჯგუფს გვითხრა – თუ სხვების მოსმენა გინდათ, მოდით და ისე პარასკევს მოვისმინოთ ხოლმე თქვენიო –  მაგრამ სხვების მაინტერესებს თუ მაინტერესებს, აბა ჩვენი კი ვიცი და (ისიც ზუსტად ვიცი, რა შენიშვნებს გვეტყვის:-).)
მაგრამ მაინც რას მოასწრებ? სამი საათის შემდეგ რომელ სკოლაში მიხვალ.. ერთადერთი, შევძლებ დავეზღვიო (თუ ესეც არ დამეზარა) და უსიკვდილოდ დავურეკო ანი ქიტიაშვილს.. გარდა ამისა, დღეს უუუსიკვდილოდ უნდა დაიწეროს პარასკევის გადაცემის წამყვანის ტექსტი და ბორბალი.
გამოდის, რომ ის დანარჩენი საქმე ხვალისთვის უნდა გადაიდოს.. და გამოდის ისიც, რომ ამ კვირაშიც ვერ მივდივარ ექიმთან.. მააგრამ აი კიდევ ერთი პრობლემა, ხვალ ტექსტი უნდა ჩაიწეროს და უნდა აეწყოს.. პარასკევს გადაცემა იდეაში მზად უნდა იყოს..
ეს რა მიქნა გუშინდელმა სიზარმაცემ?

 

ღია სექტა

გინდათ გესაუბროთ ჭეშმარიტ რადიოზე? ახლა ვიღაცა მეტყვის (თუ არ მეტყვის, გაიფიქრებს მაინც) რას გააწყალე გული შენი რადიოთი და ნუ გაჟუილებსო (ან გაჟრიალებს, ან გაღაჟღაჟებს.. მთავარია ასო – ბგერა “ჟ” ერიოს:-).. პარასკევს, ჩემმა ჯგუფელმა ირაკლიმ, 7-ის წუთებზე მე და ჩემი ჯგუფელები კიდევ ერთხელ რომ დაგვინახა ერთად, “ხელები აღაპყრო ცაში” და “წამოიღაღადა” – თქვენ რამე სექტა შექმენითო. ნუ რაკიღა რადიომ გაგვაერთიანა და “გაგვაერთსისხლხორცა”, (ყველამ იცის სად უნდა მოგვძებნონ და იციან, რომ სამი თუ არა, ორი ყველა შემთხვევაში იქ ვიქნებით, შეიძლება საერთოდ ხუთნი ვიყოთ:-)).. ჩვენი ოპერატორი – კახა კი კომპიუტერებიდან გამოშვების შემდეგ ასეთ გაფრთხილებას გვაძლევს – “306-ში ლექციაა და დარბაზში პროფესორ -მასწავლებლების შეკრება, პირდაპირ სახლში წადითო”.. არადა, ამ საგნამდე წარმოდგენა არ მქონდა ვინ იყვნენ, მხოლოდ ანელი მახსოვდა სახეზე , მაგრამ აზრზე არ ვიყავი – რა ერქვა, ვინ იყო “ვაფშე”:-) ახლა კი სექტობა შემოგვთავაზეს.. ხოდა ვაყალიბებთ “ღია სექტას” (ღია რადიო არ გამოვიდა და (ჩვენგან ყოველ შემთხვევაში):-)

“ღია სექტა ყველასთვის ღიაა”. გავაკეთებთ ბაზრის კვლევას, ვიპოვნით ჩვენს ნიშას, ჩვენს სამიზნე აუდიტორიას, შევიმუშავებთ კონცეფციას, დავწერთ პროექტს, (იქნებ სოროსმაც დაგვაფინანსოს:-)) , მერე კი ვივლით და “ვისაუბრებთ ჭეშმარიტ რადიოზე, რომელიც სინამდვილეში არარსებულია , მაგრამ მაინც ჭეშმარიტია’:-) წარმატებებს ვისურვებთ:-)

 

რა მინდა გამოვიდე

გუშინ ღამე, სახლში გვიან მისული პირდაპირ დაძინებას ვაპირებდი, როდესაც მეზობელმა დარეკა – მარიკა სახლში თუა , ბექას თემა დააწერინოსო..

რაღას იზამ, ამოვიდეს მეთქი, “დავრთე ნება”..

თემა იყო ასეთი – რა მინდა გამოვიდე? და მე – 6კლასელი ბიჭისთვის უნდა დამეწერა მე..
ხან იქით მოვედე, ხან აქეთ – მე როგორ დავუწერო, მე ჩემზე დავწერდი მეთქი და ამის მე რა ვიცი, რასაც თავად ფიქრობს და რაც უნდა, ის დაწეროს მეთქი..  – “არა, ვერ დაწერა, რამე დაუწერე და მერე იმის მიხედვით დავწერთო”..

ვეღარაფერი ვეღარ ვუთხარი და დავწერე თემა ჩემს თავზე. მერე როლებში ისე შევიჭერი, რომ ვეღარ შევჩერდი:-)

ახლა ვიცი (ჯერ-ჯერობით, რა უნდა გამოვიდე და ისიც, რომ მინდა, ეს  გამოვიდე), მაგრამ ჯერ კიდევ შარშან,  არაფერში არ ვიყავი დარწმუნებული.. ბავშვობაში ბევრი რამ მინდოდა – ექიმობა – ჩემი საცოდავი სათამაშოები “ოპერაციებისგან” “გარდაიცვალნენ”. ბალიშებს ვუკეთებდი ნემსებს და საკუთარ თავზე ცდებს ვატარებდი 🙂

ღმერთმა ყველა ოჯახი დაიფაროს ისეთი ბავშვისგან, მე რომ ვიყავი. იმდენად მინდოდა ცუდად გახდომა, საკუთარი თავისთვის რომ “მემკურნალა” – სახლში მარტო მყოფი ზამთარში ცივ წყალში ვყოფდი თავს – ეგებ გავცივდე მეთქი, მაგრამ ამაოდ..

ჩემი ექიმობის მცდელობა მე –5 კლასში დამთავრდა და პოეტობის და მწერლობის სურვილმა შემიპყრო. ლექსები სამშობლოზე, სალ კლდეებზე, დედაზე,  მშობლიურ ენაზე, მასწავლებლებსა თუ “კერძო პირებზე”:-)

თუუმცა, მალევე გადამიარა გიჟპოეტობამ.

მერე ადვოკატობა მომინდა, შემოვიკრიბე მეზობლები და “იურისტთა სართული” დავაფუძნე. დედაჩემი სამსახურში წავიდოდა თუ არა, ეგრევე შევიკრიბებოდით, გამოვათრევდი მრგვალ მაგიდას და წავიდოდა სასამართლო პროცესი თავისი ეჭვმიტანილით, პროკურორით, მოსამართლით და, რა თქმა უნდა, მოწმეებით.. ადვოკატი მე ვიყავი და “ჩემი სამხილებით”, ყოველთვის ყველაფერი კარგად მთავრდებოდა:-)
ადვოკატობაც მომბეზრდა. ამასობაში მე – 7 კლასში გადავედი და ქიმიის “შესწავლა” დავიწყე.  სამიოდ თვე ქიმიკოსობა იყო ჩემი ჰობი. სპირტქურა მქონდა, ვყიდულობდი მშრალ სპირტს და ვატარებდი რაღაც უბედურ ცდებს.. ხან მცენარეებს ვურევდი ერთმანეთში, ხან წამლებს და ნემსებს.. მერე რაღაც საშინელი სუნის მქონე “სამსალა” მივიღე და ამასაც მივანებე თავი..

უცებ, ჰოიდა ჟურნალისტობა მომინდა.. “ახალგაზრდა იურისტთა სართული” “ახალგაზრდა ჟურნალისტთა სართულად” გადაკეთდა და წავიდა მუშაობა. 2000 წლის 15აპრილს გამოვიდა ჟურნალ “თომას” პირველი ნომერი. “თომა” – ჩემი და ჩემი მეზობელი თორნიკეს სახელების პირველი ასოების აბრევიატურა.. ჟურნალში იბეჭდებოდა უბნის მართალი ამბები და “პოლიტიკური” ტყუილები. მაგალითად, სააკაშვილი ვნახეთ ტვ – ში რაღაცაზე გაბრაზებული და ხელად “გამოვაცხვეთ” ნიუსი ..
“სააკაშვილმა და მიხეილ მაჭავარიანმა იჩხუბეს. ინციდენტის მიზეზი შემდეგია. სააკაშვილი გლდანში მარშრუტკას ელოდა, ამ დროს მიხეილ მაჭავარიანმა მას მანქანით ჩაუქროლა და სააკაშვილის ფეხებთან დადებულ პამიდვრიან პარკს გადაუარა. პამიდვრის წვენმა სააკაშვილს თეთრი შარვალი დაუსვარა. პოლიტიკოსების სიტყვიერი შელაპარაკება ხელჩართულ ჩხუბში გადაიზარდა”..
და ასე შემდეგ:-)

ანეგდოტებს და კროსვორდებს ვიგონებდით. გულახდილ საუბრებში უბნის ბავშვებს ვალაპარაკებდით.. ნუ, ერთი კარგი “სარკე” თუ “თბილისელები” ვიყავით.

მერე “გავიზარდე”..

აბიტურიენტობის ჟამს აააზრზე არ ვიყავი, რა მინდოდა.. წინა წელს ჩემმა  დეიდაშვილმა ტურიზმზე ჩააბარა და მეც “მომინდა”. მაგრამ ვინაიდან და რადგანაც, ჩემს კლასში თითქმის ყველა სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტს წერდა, მეც ეგ ჩავწერე პირველი და დანარჩენი ექვსი  – ტურიზმები.. , ხოდა, ბრახ და მოვხვდი სოც – პოლიტ – ზე.. აი, მაშინ უნდა გენახათ, სად მივწყდომოდი აღარ ვიცოდი..
“საერთაშორისო ურთიერთობები” – თაფლი;
ფსიქოლოგია – კაია რა;
თუ ჟურნალისტიკა..
ჩემი საახლობლო ერთხმად “მაწვებოდა” – საერთაშორისო, საერთაშორისო – ო.. საბოლოოდ “არჩეული” ჟურნალისტიკაც წელიწადნახევარი “მაწვა გულზე ლოდად” , არ ვიცოდი, მინდოდა თუ არა.. მაგრამ ზუსტად ერთი წლის წინ, გაზაფხულზე, მე მივხვდი , რომ “ის ის არის და მე მე ვარ”.

მივხვდი, რომ “რეპორტინგი” სიამოვნებას მანიჭებდა, მიყვარდა, მინდოდა, მსურდა..

მე მინდა, ჟურნალისტი  “გამოვიდე”…

 

მტირალა ჟურნალისტი

არ ვიცი, ამ პოსტს რატომ ვდებ, საკუთარ სისუსტეებზე ლაპარაკი არც ისე სახარბიელოა, მაგრამ..

რაც ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე, ჩემი და ჩვენს ყოველ მორიგ კამათზე დაცინვით მეუბნება – შენ რა ჟურნალისტი უნდა იყო, ცრემლები მოგდის სულ – ო.

სწორედ ამაშია საქმე.. ვერაფრით ვერ დავძლიე ეს “ჩვევა” თუ რაც არის, უბრალო რაღაცაზეც კი, ვთქვათ და ვკამათობთ რაღაცას და მე ჩემს აზრს ვამტკიცებ, ვინმე თავისას, უცებ მიკანკალდება ხმა და შეიძლება პატარა ბავშვივით ამოვუშვა “ღრიალი”.. მაგრამ ჩემი ეს ჩვევა, განსაკუთრებით პარასკევს (8მაისს) გამოვამჟღავნე.. როდესაც აღმოჩნდა, რომ ბრახ, გადაცემა არ აიტვირთება:-)  ახლა მეცინება ჩემს რეაქციაზე, მაშინაც მეცინებოდა, ოღონდ ცრემლებით.. ლექტორს რომ ველაპარაკებოდი, ერთსღა ვფიქრობდი – ახლა არ შემეტყოს ოღონდ და ყველაფერს ჯანდაბამდე გზა ჰქონია მეთქი.. ხოდა, ერთ სიტყვას “კარგი, კარგისღა” ვიმეორებდი:-)

სამაგიეროდ მერე? ჯგუფელებს ვუყვებოდი ამ ამბავს, ანელი იცინოდა – ხომ ვამბობდი, ვერ დავიწყებთ და უბრალოდ შეფასებად ჩაგვითვლის თქო – ო.. თქვენც ხართ რა, რა ყველაფერს იჯერებთო.. (არა, ისე ეს გოგო ნამდვილი გულთმისანია):-) ახლა ამაზე მეტყოდა – ამას რა გულთმისნობა უნდა, ეგრეა რააო..

მოკლედ და კონკრეტულად, შუა მელიქიშვილზე მოვრთე ტირილი:-) თან მეცინებოდა ჩემს თავზე და თან თეატრალურამდე გზა ცრემლების ღვარღვარში გავატარე..მერე გამიტკბა და მეტყველების ლექციაზეც გავაგრძელე:-)

აი, სეთი ჟურნალისტიღა უნდა ქვეყანას, მეტი არაფერი გვაკლია:-)

🙂

 

ღია რადიო ღია სივრცეში

ტერმინთა განმარტება:

ღია რადიო – ინტერნეტრადიო, რომელსაც ჟურნალისტი სტუდენტები აკეთებენ დათო პაიჭაძის ხელმძღვანელობით.

ანტიპრომო – მუსიკალური ნაწყვეტების კრებული, რომელიც ჩვენს რადიოში არ იქნება.

ანელი და თამუნა – ჩემი ჯგუფელები და პარასკევის ჯგუფის წევრები.. (კიდევ სამი ბავშვია ჩვენს ჯგუფში, უბრალოდ, ამ პოსტში რამდენიმე მომენტში სწორედ ანელის და თამუნას ხსენება მიწევს და იცნობდეთ:-)

მგონი გვეშველა და ვიწყებთ, პარასკევს, 8მაისს, საღამოს 8საათზე სტუდენტური ინტერნეტრადიო “ღია რადიოს” პირველი გადაცემა გავა. რატომ მაინცდამაინც პარასკევს, კვირის ბოლოს? – იკითხავს ბევრი.. შემთხვევით მოხდა, დაგეგმილი გვქონდა, რომ 13 აპრილს, (ორშაბათს) დაგვეწყო მაუწყებლობა, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო, მოკლედ იმიტომ, რომ ყველა ჯგუფმა არ მოიტანა საცდელი გადაცემა, ვერ გავედით.. პრინციპში, არც ახლაა ყველა საცდელი გადაცემა , მაგრამ დათო მასწ – ი დაგვპირდა, ვინც გააკეთებს, იმისი მაინც გავაო,, ხოდა.. პირადად ჩემთვის, სიმბოლურია ეს პარასკევი, რადგან პარასკევი სწორედ ჩემი ჯგუფის დღეა. ვინმემ ამბიციურობაში ან სხვა რამე თვისებაშიც რომც ჩამითვალოს, მაინც ძალიან მიხარია, რომ სწორედ ჩვენ ვიწყებთ.. (თან ამბიციურობა ცუდ თვისებად ა(ღა)რ მიმაჩნია:-) სიხარულთან და მოლოდინთან ერთად, პასუხისმგებლობაც მეტი გვეკისრება, რადგან პირველია რა, პირველი და გვინდა უფრო კარგი იყოს, ვიდრე უნდა ყოფილიყო. რა გამოგვივა არ ვიცი.

ცოტა რამ “წინასარადიო პერიოდის” შესახებ.. რას ნიშნავს ჩვენთვის ეს რადიო? მე ვილაპარაკებ ჩემი ჯგუფის სახელით, რადგან სხვების მუშაობის პროცესისთვის არ მიყურებია, ვისიც მიყურებია და შიდაჯგუფური ურთიერთობებით მაინცდამაინც არ აღვფრთოვანებულვარ, რაღაც სეპარატისტულ რეჟიმს მახსენებდა ზოგი სტუდენტის განცხადება – აი, მე ჩემსას გავაკეთებ და მთლიანი გადაცემა რას იზამს, მე რა ვქნა.. ერთ – ერთი სხვა გუნდის წარმომადგენელის სიტყვებმაც ძალიან გამაკვირვა –თავის ჯგუფის წევრებს ხვდებოდა, (მაშინ გადაცემები იდეების დონეზე იყო ოდენ) და რომ მოვიდნენ, ჩვენ სადაც ვიყავით იმ ოთახიდან გაიყვანა – ცალკე გავიდეთო და მოგვაძახა – აბა ვნახოთ, ვინ უკეთეს გადაცემას გააკეთებსო.. მხრებიღა ავიჩეჩე.. ხოდა, რას ნიშნავს რადიო ჩვენთვის.. რადიო არა, კონკრეტულად ეს, ღია რადიო.. განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია იმ მხრივ, რომ “ჩვენია” რა, ყველაფერი ჩვენი მოფიქრებული და გაკეთებულია და მე პირადად ძალიან ამაყი ვარ, რომ რადიოს სწორედ ჩემი მოფიქრებული სლოგანი ექნება – ღია რადიო ღია სივრცეში.. (ვინმეს არ ეგონოს, რომ “ვბლატაობ”, უბრალოდ მიხარია რა:-)

განვლილ ორ თვეს რომ ვუყურებ, სიმართლე გითხრათ, მენანება ეს დრო, რადგან შეიძლებოდა უფრო მეტის (უფრო კი არა და მეტის) გაკეთება, მუშაობა რომ ისე წარმართულიყო როგორც გვინდოდა და ყველა სტუდენტს რომ თანაბრად მიეღო მონაწილეობა საერთო საქმეში. სამწუხაროდ, ყველას დევნა გვიხდებოდა, თუმცა მერე ხელი ჩავიქნიეთ და ”ლაინერები” (ჩაწერილი) ძალიან მცირე რაოდენობით გვაქვს, რადგან ჩვენი ხმები თუ ინტონაციები არ გამოდგა და ჩვენი მოფიქრებული “ლაინერები” სხვებს რომ ჩაეწერათ, ესეც კი ვერ მოვახერხეთ.. ნუ, ჩვენც არ გვიაქტიურია მაინცდამაინც, რომ მოგვეძებნა ის ადამიანები, რადგან ვიფიქრეთ, რომ თავადაც შეეძლოთ ამის მოფიქრება და გაკეთება, თუმცა არ გამოვიდა.. იყო ბევრი წყენა, იგივე სხვების დევნასთან დაკავშირებით, მაგრამ ვბრაზობდით არა სხვებზე, არამედ საკუთარ თავებზე.. “არ უნდა აგვეღო ამდენი საკუთარ თავზე”, “რა გვინდა, თუ სხვებს არ აინტერესებთ, ჩვენ რაღა გვინდა”, “აუ, რატო გონია, რომ ჩვენ უნდა გავაკეთოთ? “აუ, რატომ უნდა გავაკეთოთ სულ პირველებმა?”, “ერთხელ სხვებმა გააკეთონ რაა”..

პირველი გადაცემა იწერება:-)

 

რა სასაცილოები ვართ:-)

სიმართლე რომ ვთქვა, მართლა “გვიტყდებოდა” მაინც რაღაც , რადგან იმაზე რომ არაფერი ვთქვათ, საცდელი გადაცემა პირველებმა რომ გავაკეთეთ, იმის გვრცხვენოდა, რომ ჯგუფელების ჩაწერილ ხმებს ჩვენ ვასუფთავებდით და შესარჩევად სწორედ ჩვენ აგვქონდა ხელმძღვანელთან, მითუმეტეს, რომ ჩვენი არც ერთის ხმა არ ყოფილა. უხერხულად ვგრძნობდით თავს, რაღაც ძალიან “მეტიჩრები” ვჩანდით.. რამდენიმე ჯგუფელმა ისიც კი მითხრა – თქვენ რატომ აქტიურობთ ასე, ნუ იაქტიურებთ და ჩვენ გავაკეთებთო.. ალბათ ესეც უნდა გვექნა, ეგებ რამე გამოსულიყო.. ერთმა – “რა არის, რა შკოლნიკები ხართო?”:-)ერთხელ “გადაწყვეტილებაც მივიღეთ” – გავაკეთოთ გადაცემა, მაგრამ პირველები ნუ მივცემთ მოსასმენად, სირცხვილია უკვე თქო:-).. ახალი გადაცემისთვის ყველაფერი თითქმის მზად გვქონდა, მაგრამ ხმას არ ვწერდით:-) სამწუხაროდ, იმას, ვინც “შკოლნიკებს” გვეძახდა, არ ესმის, რომ ეს რადიო ჩვენთვის მეტია, ვიდრე საგანი და მარტო ქულის და კრედიტის დონეზე არ დაგვყავს.. ის, რომ ყველა სხვა საგანი და უნივერსიტეტსგარეთა საქმიანობა “ღია რადიოს” გარშემო ბრუნავს..

ძალიან სახალისო იყო მუსიკალური პრომოების და ანტიპრომოების გაკეთების პროცესი.. ჩემი ჯგუფელი ანელი განსაკუთრებით პოზიტიურ პრომოებში აქტიურობდა (ანტიპრომო არც გაუკეთებია, რადგან “ისეთ” სიმღერებზე “ბურძგლავდა”, თან არც ეთანხმებოდა ამ იდეას, რომ ანტიპრომო გაგვეშვა რადიოში), თამუნაც განსაკუთრებით “ისეთებს” ვერ უძლებდა და უფრო რუსულ პოპს და ქართულ რეპს იყენებდა ანტიპრომოებში. მე კი დავიარე ყველას ტელეფონი, ვისიც კი ხელში ჩამივარდა და ვიწერდი “მძღოლკლორულ” სიმღერებს, “რა ვქნა რომ ბედი არ მწყალობს”, “არხოტის ცასავით ლურჯი გაქვს თვალები”, “თამუნას დავარქმევ მე ჩემს გოგონას” (ამაზე თამუნა ყელგამოწეული მეხვეწებოდა – არ გაუშვაო , ანელი კი კიდევ ერთხელ ადიდებდა საკუთარ იშვიათ სახელს – აბა, ჩემზე ვინ დაწერდა სიმღერასო..:-), მოკლე კაბა, ობოლი ბიჭი და სხვა.. (ამის გამო მეც დავისაჯე, იხილეთ პოსტი – ექსკლუზიურად ნაცნობი ანუ დაუვიწყარი აღდგომა:-)). თუმცა ჭკუა მაინც ვერ ვისწავლე:-)

განსაკუთრებით მას შემდეგ გავხალისდი მათ კეთებისას, როცა აღმოვაჩინე რომ ეს იარაღად შემეძლო მექცია უსაქმურების წინააღმდეგ.. საგამოცდო პერიოდში, როდესაც რადიოგადაცემას ვამზადებდით, სამონტაჟო ოთახებს სამეული შემოეჩვია (იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა – ღა აკლია:-) მათ ეს ოთახები რაღაცებში ერეოდათ და ხან კაფეს მოაწყობდნენ ხოლმე და ხან (როცა ორნი მოდიოდნენ მხოლოდ) ალექსადრეს ბაღს.. მათთან არ გაჭრა არც ხვეწნამ, არც მუდარამ, არც ჩხუბმა და ყვირილმა (არადა, ძალიან იშვიათად ვყვიროდი ხოლმე), მოკლედ და კონკრეტულად ვერაფრით მოვერიე.. ხოლო ამ ანტიპრომოების კეთებისას რომ შემოვიდნენ და ჩავურთე “ლერწამისა და ტანი შენი” ზუსტად წუთნახევარში გავარდნენ ოთახიდან სიტყვებით – “წავედით, ჩემს თავს გაფიცებ”.. სამწუხაროდ, ეს ანტიპრომოები მორალურად მომაკვდინებელი იარაღი იყო ჩემი “თანამებრძოლების” თამუნას და ანელის მიმართაც, განსაკუთრებით ანელისთვის. (თამუნას მეტი გაძლება აღმოაჩნდა ამ მხრივ. ანელის ერთი ფრაზა “დაუკარით, რომ ანელის ელდა ეცეს” – არასოდეს დამავიწყდება.. მერე გამიტაცა და არც რუსული და ქართული პოპი დავივიწყე, 50 ერთეული პრომო – ანტიპრომო ” გავაკეთე და შევჩერდი:-_ თუმცა, მაიცდამიანც არ მეხალისებოდა შეჩერება, რადგან ამ ანტიპრომოებით იმას მივაღწიე, რომ ანელის მეზობელმა დისკი გამომიგზავნა 538 სიმღერით, რომელშიც 70% მაინც საანტიპრომოეა.. მთელი ჩემი გამოყენებული “კომპოზიციები” ხომ იყო იქ თავმოყრილი და კიდევ ახალი, ჩემთვისაც კი უცნობი სიმღერებიც იმდენია, რომ ერთი ოცეული პროდუქტი მაინც გამოვა.. (სამწუხაროდ, უნივერსიტეტის კომპიუტერები DVD დისკს ვერ ხსნის და ვერც ვიყენებ ამ საშვილიშვილო საქმისთვის). ამ ‘წინასარადიო” პერიოდში ძალიან ბევრი რამე ხდებოდა საინტერესოც, ძალიან საინტერესოც და ისეთიც ფრუსტრირებულები, “დემორალიზებულები” და “განადგურებულები” რომ ვიყავით.. მინდა აღვწერო ერთი ჩვეულებრივი დღე.. დილის 9საათი , მე და ანელი ოპერატორს ველით სამონტაჟო ოთახის გასაღებისთვის.. (ოპერატორი და მისი ბუზღუნი ცალკე ფენომენია და ეს პოსტი არ ეყოფა).. დღის განმავლობაში ხმის ჩაწერა, მონტაჟი, ინფორმაციის მოპოვება ინტერნეტიდან, სიმღერების და სხვადასხვა ხმის გადმოქაჩვა, თან ვიცი წარმოგიდგენიათ, უნივერსიტეტის კომპები როგორი სწრაფებიც არიან.. ხშირია შემთხვევა, როდესაც მოულოდნელად კომპი გაითიშება და ბახ, აღარ ჩაირთვება, აღმოჩნდება რომ ფლეშკაზე არ ”დაგისეივებია” და მთელი ნაღვაწი დესკტოპზე დარჩა.. (ან უარესი, საერთოდ არ შეგინახავს და ყველაფერი დაიკარგა)..

იქამდე მივედით, რომ ადობე აუდიტიონ – ის მწვანე გრაფიკა ძილში მესიზმრებოდა და უძილობის მორიგი შემოტევის დროს, ადობე აუდიტიონ – იან კომპს ვნატრობდი – რამეს დავამონტაჟებდი მეთქი, იქამდეც მივედით, რომ სიმღერასაც კი ამ პროგრამაში ვხსნით და ტიპი სად რას ამბობს გრაფიკულად ვცნობთ, ანუ რადიოს ვუყურებთ:-)

“მონტაჟისა და ძალი შეეენი”

ხო, ესეც არაფერი.. რესპონდენტებთან ურთიერთობა კიდევ ცალკე ამბავია, შეგვხვედრია ბევრი კარგი რესპონდენტი, თუმცა გულახდილად რომ ვთქვა, სიკო ჯანაშიას ვერც ერთმა აჯობა:-) შეგვხვედრია უცნაურები (რომლებიც დიქტოფონის დანახვაზე კრუნჩხვებში ჩავარდნილან და 17წუთი ულაპარაკიათ იმაზე, რაც ერთ წუთში თავისუფლად შეეძლოთ ეთქვათ და იმ 17წუთიდან ცოტა ღირებული 25წმ ძლივს ამომიკრიფია). იყო ისეთი რესპონდენტიც, რომელმაც ხელ – ფეხი იმაზე გაასავსავა (ექიმმა) – ახლა მე რო ვილაპარაკო ფასტ ფოოდ – ის მავნებლობაზე, მერე მე რომ მომივარდნენო? ისეთიც – ახლა ვერ დაგელაპარაკები, კარგად უნდა მოვემზადო, რაღაცები წავიკითხო და მერე მოდითო.. იყვნენ ჟურნალისტებისგან დაშინებული ხალხიც. მაგ, ერთ – ერთ გამომცემლობაში – ვაიმე, ჩვენ რა უნდა გითხრათ, ვაიმე, ჟურნალისტიო? ერთი “არილი კუდიანებს, ჯვარი აქურობასღა” აკლდა.. ფასტფოოდ – ის წარმომადგენლები საერთოდ ვერ გამოვიყვანეთ კონტაქტზე – თანამშრომლები უფროსის ნომერს გავძლევდნენ, უფროსმა – ჩვენ “აღთქმა” გვაქვს დადებული, რომ ჟურნალისტებს არ ვეურთიერთებითო.. და სხვადასხვა.. იყო ასეთი შემთხვევაც, როდესაც ანელიმ და თამუნამ სამშობიარო იკითხეს, რაზეც ვიღაც ბიჭმა დაუძახათ – გოგოა თუ ბიჭიო, ამაზე ანელიმ უპასუხა – ჯერ არ ვიცითო.. აბა იმის ახსნას ხო მარ დაუწყებდა, კინო – ტელე სტუდიას ვეძებთ და სამშობიაროსთან ახლოს არისო.. (არ შეიძლება ანელის უსაზღვრო იუმორის გრძნობა არ ვახსენო, რომელიც მუშაობის პროცესს გვიხალისებდა და თამუნას უსაზღვრო ზრუნვა ყველაზე. დედა ტერეზას ვეძახდით:-)).. ერთ ორშაბათ დღეს, სკოლაში პირველადმისულები “ფიქრმა შეგვიპყრო” – რომ არ შეგვიშვან? უცებ მოვძებნეთ “გამოსავალი” – ვიტყვით, რომ მშობლები ვართ.. ამ დროს, თვალი მოგვჭრა წარწერამ – მშობლების დღეს პარასკევია.

“თურმე ასეც ხდება ხანდახან”

ბევრი რამე იყო და ალბათ ბევრი რამ იქნება.. სინქრონების “საძიებლად “გასულები, სრულიად ხელცარიელებიც შევხვედრილვართ ერთმანეთს..

რესპონდენტებთან სიარულისას ასეთებსაც გადავწყდომივართ:-)

შეხვედრის ადგილი კი უცვლელია, UშAID – ის აღჭურვილი რადიოლაბორატორია, ადგილი სადაც ყოველდღიურად მეტ დროს ვატარებთ, ვიდრე საკუთარ სახლში..

ყველაზე მძიმე დაბრკოლება, რაც წინ გვეღობებოდა, მაინც “ოპერატორის ფაქტორი” იყო.. ადამიანი, რომელიც იმაზეც ბრაზობს , დილით ადრე რატომ მიდიხარ, იმაზეც – საღამოს ყველაზე გვიან რატომ მიდიხარ, იმაზეც – ხმის ჩაწერის შენი დროEხომ არ არის (მერე ვახსენებთ, რომ – აი, დათოს სხვა რამეს ეუბნებოდი ან მაშინ ჩავალ თათიასთან და ვთხოვ.. – დუმილი და – ადი და ამოვალ.. სტუდიაში მისი გაბრაზებული სახისთვის თვალის მორიდების მცდელობა.. 5 საათზე კი ყველაზე მძიმე მომენტი იწყება – ვაიმე, მალე ამოვა, ვაიმე, ვერ ვასწრებთ, ჩქარა, ეს მაინც გავაკეთოთ.. 6-ის ნახ – ზე გამოგვეცხადება და – უნდა დავკეტო. – რატომ, ჯერ ხომ ჩვენი დროა.. – ააა, ზუსტად 6-ზე დავკეტო? კი ბატონო, 6 – ზე იყოს დაკეტილი. მერე რატომღაც 6 – ზე აღარ ამოვიდოდა და ამოგვაკითხავდა 7-ის 15წუთზე, ჩვენ კი ისევ კომპთან მჯდარს რომ დაგვინახავდა – რა არის, არც ნამუსი გაქვთ, არც სინდისი, 8 – ზე რომ ამოვიდე, მაინც აქ დამხვდებითო.. ჩვენ კი გულუბრყვილოდ გვიკვირდა, რატომ გონია ამ ადამიანს რომ ჩვენ დროს ბოლომდე არ გამოვიყენებთ? პრინციპში, ოპერატორს ვერაფერს დავაბრალებთ, რადგან დაცვა სთხოვს 6 –ზე გასაღებს, დაცვას კი მონიტორინგი.. საქმე სწორედ ის მონიტორინგის სამსახურია, რომელიც რატომღაც ვერ ხვდება, რომ ჟურნალისტიკა 6საათზე ვერ დამთავრდება და პირიქით, სწორედ მაგ დროს იწყება.. ამის გამო დაცვასთანაც გვიჩხუბია, რომელსაც ვერ უსწავლია ადამიანურად როგორ მოიქცეს და თვალებს გვიბრიალებს და ყვირის , თუმცა თვალების დაბრიალება ჩემი ენახა (ანელი და თამუნა მეუბნებიან, პირდაპირ “საქმეზე” ანუ ჩხუბზე გადადიხარო), არადა, ღმერთმანი, ასეთი არ ვყოფილვარ, ნერვები გამოფუჭდა აშკარად:-)

სიტყვა გამიგრძელდა, პოსტი კი არა, პოემა გამომდის.. ოთახებიდან გამოყრილები “მტრის” ბანაკთან ახლოს, დარბაზში ვიბუდებდით და ერთი – ორი საათი შემდეგ დღეებს და გადაცემებს ვგეგმავდით, მერე ლაპარაკსაც ”დაგვასეივებინებდნენ” და გვიშვებდნენ დარბაზიდანაც.. ხშირად გვინატრია – აის ამბავი რომ არ მომხდარიყო და დათო უნიდან არ წასულიყო, ისევ რომ ხელმძღვანელი ყოფილიყო (რამდენიც უნდა იძახონ, ხელმძღვანელი და დეკანი არ ყოფილა, სხვა იყოვო) ჩემთვისაც და ნებისმიერი სტუდენტისთვის სწორედ ის იყო ნამდვილი დეკანი და ხელმძღვანელი, ხოდა რას ვამბობდი, ისევ ის რომ ყოფილიყო , რას ვიბლატავებდით თქოოო. ვიბლატავებდით კარგი გაგებით, ალბათ მოგვიგვარებდა იმ საქმეს, რომ 6საათზე აღარ გამოვეყარეთ და ადამიანურად ვიმუშავებდით..

ეს დღე ამით არ მთავრდებოდა. შინ 9 – ზე, 10 -ზე შესულები იმ საქმის კეთებას ვიწყებდით, რასაც კომპი არ ჭირდებოდა – რაღაცების დაწერა, დალაგება და ა.შ. და სამეულიდან ერთადერთ კომპიუტერიანთან – თამუნასთან მესიჯები – აუ, თამო, ეს სიმღერა მომიძებნე და გადმომიწერე რაა და სხვა.. ამ პოსტით ისე გამომივიდა, თითქოს ჯგუფში მხოლოდ სამნი ვიყოთ.. უბრალოდ, ისე გამოვიდა, რომ მთელ დღეს სამონტაჟო ოთახებში სწორედ ჩვენ სამნი ვატარებთ ხოლმე და ამიტომ არ “შემომეხსენნენ”.. მთელი ჯგუფი ერთიანად ერთ მომენტში მახსენდება, როდესაც საცდელი გადაცემის დამთავრების წინა დღეს ანელიმ პრესკონფერენცია გამართა,.. პრესკონფერენციის მიზანი იყო, რომ ყველას კარგად გაეგო – რა ევალებოდათ.. ამ ყველაფრის შემდეგ კი ყველამ აკრიფეთ journalism.ge, იქ open რადიო და შეგვაფასეთ დამწყები ჟურნალისტები:-) შეაფასეთ ჩვენი ნამუშევარი, როგორც შემოქმედებითი, ისე ტექნიკური:-) ვინც ზუსტად 8 –ზე ვერ მიუსწრებთ, არაუშავს, გადაცემები არქივდება და მისი მოსმენა ყოველთვის შეგიძლიათ.. აქ თავისუფლებაა, ღია რადიო… პ.ს – სამწუხაროდ, ამ სემესტრში ძალიან ცოტა დრო დარჩა, სულ შვიდი გადაცემა გვიწევს, მაგრამ მე და ჩემი რამდენიმე ჯგუფელი მომავალ წელსაც ვაპირებთ “ღია რადიოსთან თანამშრომლობის გაგრძელებას, მგონი, ბატონი დათო უარს არ გვეტყვის , უბრალოდ მხრებს აიჩეჩავს და – “ძაან კაი, სექტა კი არ მაქვს, ღიაა რა”:-)

 

ერთს რომ ერთი მივუმატოთ, რამდენია ბაჭია?

რამდენიმე დღის წინ ერთ – ერთი საინფორმაციო სააგენტოს საიტზე წავიკითხე და ერთ – ერთი ტელევიზიის ჟურნალისტისგან გავიგონე – თბილისში სამი ათასი საკანი დგასო..
გადავწყვიტე მენახა..

საკნების ქალაქი

პირველად რომ დავთვალე , დადგმის პროცესი არ იყო ჯერ დამთავრებული და თან მარტო რუსთაველის გამზირზე განლაგებული გალიები დავთვალე – ას ორმოცდათექვსმეტი გამოვიდა (იმ რკინების ჩათვლით, რომლებსაც ჯერ საკნებს ვერ უწოდებდი). მაშინ არც სამი ათას საკანზე არსებობდა ჭორები. იისე დავთვალეთ..

საკანთუბანის პირველი დღეები

ხოდა, ახლა მთელი თბილისის მასშტაბით, ანუ რუსთაველის გამზირზე,კანცელარიასთან, პრეზიდენტის რეზიდენციასთან და ტელევიზიასთან განლაგებული საკნების რაოდენობას წარმოგიდგენთ..
ამას ორი საღამო და ერთი შუადღე დასჭირდა, მაგრამ ეს არაფერი:-)
დავიწყოთ ყველაზე ხალხმრავალი და ყველაზე საკანმრავალი ადგილიდან, აქციების ეპიცენტრით, რუსთაველის გამზირით – ოპერიდან (ანუ, საიდანაც იწყება საკნების ქალაქი, სოფელი თუ უბანი) თავისუფლების მოედნის და გარშემო ჩაკეტილი ქუჩების ჩათვლით, იყო 205 საკანი (ცდომილება არაუმეტეს ერთისა, ისიც მეტობით)..

სიცარიელე გულს უხარია

რაც შეეხება საზოგადოებრივ ტელევიზიას და მის შემოგარენს – 29 საკანს + პრესსამსახური და სამდივნო.. (ცარიელი რა თქმა უნდა)..

მგონი, პრესსამსახური ერთად იწერება (დანარჩენი ყველაფერი რიგზეა):-)

“რატომღაც” მდივანი ვერ ვნახე

კანცელარიასთან და მის მიმდებარე ტერიტორიაზე, მთელი ინგოროყვას ჩათვლით, პარალამენტის ჩასახვევამდე (ანუ რუსთაველის გამზირს მიუთვლელი საკნებით) 47საკანია ჩადგმული (სამს ვაჩუქებ).. უი, მართლა, ერთი “ტრაილერი” თუ რაღაც მასეთი მანქანაც იდგა “კანცელარიის თავზე” და “საკანი ნომერი 1001” ეწერა, სურათის გადაღების უფლება არ მომცეს..

ისე სურათის გადაღებაზე ძალიან დიდ აგრესიას გამოხატავდნენ, როგორც იქ მყოფი ადამიანები, ისე კანცელარიის თუ რეზიდენციის დაცვაც.. “შენობას ნუ უღებო”.. იქ მყოფებმა საქმეც გამირჩიეს .. “ე, გოგო, რატომ იღებ?” “ჟურნალისტი ვარ და მჭირდება”, “არ მინდა რომ გადაიღო”.. მერე მე ვუხსნიდი, რომ ეს არის საჯარო ადგილი და ყველას აქვს უფლება და სხვა, მაგრამ ამაოდ.. ბოლოს ხელი ჩავიქნიე, თან სურათები უკვე მქონდა..

უკომენტაროდ

გიგის სიტყვები გაუთვალისწინებიათ და თავად ასუფთავებენ

“კარტი” ყველგან “გამოსავალია”

შუადღის დასვენება სულ სხვაა

ბირჟა ყველგან და ყოველთვის

კანცელარიიდან “გადავირბინე” რეზიდენციასთან.

მის გარშემო, ანუ რეზიდენციის ორივე მხარეს იყო რვა საკანი + ოცდათორმეტი კარავი (რომელთა 50% მაინც ერთადგილიანი საძილე ტომარა შეადგენს)..

ნუ, შევაჯამოთ რა გამოვიდა..

205 საკანი (რუსთავლზე),
+
47 საკანი (კანცელარიასთან)
+
29 საკანი (ტელევიზიასთან)
+
8 საკანი (ავლაბრის რეზიდენციასთან)

= 289 საკანი (სამდივნო, პრესსამსახური და “ნაჩუქარი დამრგვალება” რატომ დამავიწყდა?)
კარგი, 2მაისის მონაცემებით 300 საკანი და 32 კარავი ოპოზიციის განკარგულებაშია.
სამწუხაროდ ის აღარ დამითვლია ცარიელი საკანი რამდენი იყო:-) (რომ იცოდეთ, არც ისე ცოტა:-)

არა რა, ვინ გაგახარებს.. შრომას წყალში მიყრიან, კიდე ახალი საკნების დადგმას აპირებენო:-)

მდაააა!!!

 

“პროფესურა ჰგიეს უკუნისამდე”

ამასწინ მე ჩემი ჯგუფელი – თამუნა პირველ კორპუსში გადავედით, ხუბუას კომენტარის ჩაწერა გვინდოდა, საერთო სამაგისტრო გამოცდასთან დაკავშირებით.. მისმა პრესსამსახურმა ორი დღის წინ ჩაიწერა კოორდინატები და დაგირეკავთო, მაგრამ რაკი არ გამოჩნდა, თავად გადავაკითხეთ..
ხოდა, დაცვის სამსახურზე მინდა “პაწია” დავპოსტო:-)
50წლამდე კაცი იყო ხუბუას კაბინეტთან, შევიდა, შეატყობინა “ჩვენი ვიზიტის” ამბავი – მერე კი გამოგვკითხა კიდეც, ჩვენი ჟურნალისტები ხართო?
– კი თქო..
– ბელქანიასები ხო?
– მმმ, ხო, ბელქანიასები..
– ვეკუასები..
– არა, ვეკუა წავიდა..
– ვა, აღარ არის ვეკუა ხელმძღვანელი?
– ხელმძღვანელი კი არა, უნივერსიტეტში აღარ არის..
– მართლა? რა საინტერესოა.. თქვენთან ვინები არიან? ჩიკვილაძე თქვენ მოგესწროთ?
რომ ვუთხარით, მოგვესწრო კი არა, ახლაც აქ არის თქო, ძალიან გაოცდა..
– ვინ კაცო, ჩიკვილაძე, დალი ჩიკვილაძე კიდევ მანდ არის? თქვენ გასწავლიდათ?
ამაზეც თანხმობა რომ მიიღო, მერე ისიც გვკითხა – პირველივე გასვლაზე ჩააბარეთ გამოცდაო? თამუნამ გააოცა – 98 ქულა დამიწერა დალიმო და ჩემმა 87მა ქულამ ასე ვეღარ განაცვიფრა რა თქმა უნდა..
მოიკითხა თათია მჟავანაძე, ირინა ღვინერია..
ანუ, ძველი სასტავი მანდ ყოფილა მაინც.. იბერი არ გეხსომებათ თქვენ, ელდარი..
რა არ გვეხსომება, ახლაც იქ არის
– ელდარი? ელდარი მანდ არის? ყოჩაღ ელდარს..
იბერის შემდეგ ლეონიძე და ტაბიძეც მოინდომა, მაგრამ “სამწუხაროდ” ჩაუვარდა კოვზი ნაცარში.. ამასობაში გამოვიდა პრესსამსახური და ხარისხის მართვის უზრუნველყოფის უფროსთან გაგვაგზავნა ინტერვიუზე – სამაგისტროზე ის უფრო კომპეტენტურია და იმას ელაპარაკონ და თუ სხვა საკითხზეც უნდათ საუბარი, შემოვიდნენო..
ვოტ ტაკ..
არა, მაიც რატომ გაუკვირდა იმ კაცს?
იმედია, ოდესმე ჩემი შვილი არ მოითხოვს – თსუ –ს ჟურნალისტიკაზე მინდა სწავლაო. რა გარანტია მაქვს, რომ “ისინი” ისევ აქ არ იქნებიან?