უცაბედი ნოსტალგია:-)

რაღაც სტატიებს ვკითხულობდი და პაატა ვეშაპიძის სურათი გამოჩნდა ერთგან, ხოდა უცებ მივხვდი, როგორ მომენატრა ეს ყოველთვის მშვიდი და გაწონასწორებული ადამიანი(ერთხელ ვნახე მხოლოდ გაბრაზებული, მგონი, იმის მერე აღარც მინახავს).

მივხვდი, როგორ მომნატრებია 24საათის რედაქცია, როგორ მომნატრებია ის ოთახი, სადაც ჩვენ ვიყავით ხოლმე.. სპორტის ჟურნალისტების სამზარეულო:-) ისიც მომნატრებია, ყოველ საღამოს 67 ნომერ ავტობუსს რომ ველოდი ხოლმე.. კარგი იყო.. მაგრამ იმ პერიოდზე მეტად, როცა უკვე თანამშრომლები ვიყავით, გამოსაცდელი პერიოდი მახსენდება კარგად. უცხო გარემო, ახალი ბავშვები.. ორი ჩემი ჯგუფელი იყვნენ, ორი წელი ჯგუფელები ვიყავით, მაგრამ გამარჯობის დონეზეც არ ვიცნობდით ერთმანეთს.. 24-მა საათმა დაგვაახლოვა:-) გამოსაცდელ პერიოდში ასეთი პირობა გვქონდა, ერთი ნიუსი ანონსებიდან +საკუთარი ინფოები.. საღამოობით რომ შევხვდებოდით ერთმანეთს, პაატას და სოფოს მოსვლამდე ერთმანეთის ინფოს გამოვიკითხავდით ხოლმე, იმ დღის გაზეთს ვათვალიერებდით – “აუ, ნახე ჩემი დაიბეჭდა, ნახე, ნახე ჩემიც არის, თან თითქმის არც შეუცვლიათ. შენი დაიბეჭდა? არა, მე არც მქონდა არფერი მოტანილი და ა.შ.

რაღაც თბილად და მყუდროდ ვგრძნობდი ხოლმე თავს იმ კაბინეტში, სადაც მუდამ საშინელი სიცხე იყო (თუმცა მერე ნიუსრუმში ისე ციოდა, გვენატრებოდა ხოლმე). ბატონი პაატა თავისი განუყრელი ჩიბუხით და ქალბატონი სოფო (სულ გვეუბნებოდა – მე ქალბატონი სოფო არ ვარ, სოფო ვარო” – ამობეჭდილი ანონსებით.. ისე, პირველად რომ ვნახეთ სოფო, ცოტა შეგვეშინდა მგონი ყველას.. ‘საშიში ქალი” გვეგონა, მაგრამ ორიოდ დღეში დავრწმუნდით საკუთარ სიმცდარეში:-) მერე გავიდა ის ორი კვირა.. ექვსნი დაგვტოვეს, სამი გაუშვეს.. ოთახში შეგვიყვანეს- ეს იქნება თქვენი ნიუს რუმიო.. ამ ოთახის ყოფილი მეპატრონეები მთლად კარგად არ დაგვხვედრიან, მაგრამ მალევე ‘დავიკიდეთ”. ერთ ტიპს კარზე სულ ყური ჰქონდა რატომღაც მოდებული, რამდენჯერმე გამოვიჭირეთ და “რესკად” გავაღეთ კარი, ინერციისგან ლამის თავით ძირს წავიდა. კიდევ, გაგიგონიათ ვინმეს ზამთარში ხუთ წუთში ორჯერ წყლის დალევა? ერთი შემოდიოდა და სულ წყალს სვამდა. დალიოს რაა;-) მერე შემოვიდოდნენ და დაიწყებდნენ – აუ, ესენი სტაჟიორები არიან ხომ? – არა, სტაჟიორები არ ვართ. – რა, აბა ხელფასი უნდა მოგცენ? – რატომაც არა? რავიცი, რავიცი.. “სტუდენტი სტაჟორების ოთახი” – შეარქვეს ყოფილ და ახლანდელ სამზარეულოს.. არვიცი, კონკურენციის ეშინოდათ თუ (არადა, სულ სხვა პროექტისთვის ვიყავით იქ) რა იყო, ცდილობდნენ რომ ხელი შეეშალათ. მაგალითად, მიხვალ და კომპს მაუსი აღარ აქვს ან ყველა ქსელიდან გათიშულია, ან კაბელები ისეა ახლართული რომ იმის გახსნას და კომპის ჩართვას მთელი ფილოსოფია ჭირდება.. რავიცი, რავიცი.. პირველი და ჯერჯერობით ბოლო ხელფასი რომ ავიღე ჭკუაზე არ ვიყავი, რაღაც კარგად დაიხარჯა:-) იქ ყოფნის მანძილზე რაღაც პრობლემებიც იყო, მაგ. ჩვენს უფროსად დანიშნული გოგო შემოვიდოდა და გვეტყოდა – სოფო ძალიან უკმაყოფილოა თქვენი მუშაობით, განს.თამუნასი და შენი, მარი.. ეს რამდენჯერმე განმეორდა.. ერთი პერიოდი ვფიქრობდი – თუ არ მოვწონვარ, სანამ გავუგდივარ ვინმეს, არ ჯობს საკუთარი ფეხით წავიდე მეთქი? 🙂 მაგრამ გაგრძელება მაინტერესებდა. ძალიან დიდი სიურპრიზი აღმოჩნდა ბოლო შეხვედრაზე პაატა ვეშაპიძის სიტყვები , როცა მთელი ჯგუფიდან ერთ – ერთ საუკეთესოდ დამასახელა:-) და სოფოს ნათქვამიც – შენი და თაკოს უკმაყოფილო არასდროს ვყოფილვარ, თქვენთან პრეტენზია არ მქონიაო.. მაშინვე გამახსენდა სიტყვები – “სოფო ძალიან უკმაყოფილოა თქვენი მუშაობით, განსაკუთრებით თამუნასი და შენი, მარი”.. 2 აპრილს გავიგეთ, რომ პროექტი შეწყდა თუ გადაიდო.. მე და თაკოს გვითხრა სოფომ – დაწერეთ ხოლმე რაღაცები და გაზეთისთვის იმუშავეთო. ვერ გავწვდით თუ რაღაც მასეთი – რომ არ ვიცოდით, ზუსტად რა უნდა გავეკეთებინა, შევჩერდით.. თან, უნივერსიტეტმა და იქაურმა დაკავებულმა რეჟიმმა ითამაშა ძალიან დიდი როლი.. არაუშავს, იმედია შანსი კიდევ გვექნება:-) მახსოვს, გამოსაცდელად რომ აგვიყვანა, პაატამ გვითხრა – გამოსაცდელი ვადა რომც ვერ გაიაროთ, ეს იმას არ ნიშნავს რომ თქვენ შანსი აღარ გექნებათ, არამარტო სხვაგან, არამედ ამავე გაზეთშიცო.. ჟურნალისტური ცხოვრება წინ არის:-):-)

 

რა შეიცვალა

წუხელ ვფიქრობდი, როგორი იყო უნივერსიტეტი და კერძოდ მე – 6 ცისფერი კორპუსი შარშან და როგორია ახლა. ანუ რა შეიცვალა ჩემი თვალით..
შარშან  –  ჩვენს მიმართულებას სხვა ხელმძღვანელი თუ უფროსი სპეციალისტი ჰყავდა.
წელს – გამოიცვალა.. (უი, შარშან კაცი იყო ეს ხელმძღვანელი თუ უფროსი სპეციალისტი და ახლა ქალია (ესეც ხომ რაღაც განსხვავებაა?;-)
შარშან –  ლექცია 9 – ის ნახევრიდან იწყებოდა და საერთოდ ნახევარზე იყო ლექციები.

წელს  – 9საათზე ანუ სრულ საათზე.
შარშან  – ცხრილი სხვანაირ , უფრო ფართოუჯრებად დაყოფილ ფურცელზე ეწერა.

წელს  – ეს ფორმატი დაავიწროვეს.
შარშან – (როგორც მსმენია) რადიოსამონტაჟო კომპიუტერებს თითოეულს თავისი ყურსასმენი და ხმის გადამყვანი კაბელი ჰქონდა.
წელს –  (ეს უკვე კია არ მსმენია, საკუთარი თვალით ვხედავ დღეში 7-9საათს) კაბელი და ყურსასმენი კი არა, სულ ხუთი კომპიუტერი ირთვება (მუშაობაზე არაფერს ვამბობ), მეორე ოთახი კი მონიტორების (და უკვე მონიტორებს პროცესორებიც შეუერთდა) სასაფლაოა.
შარშან – მონიტორინგი 6საათზე არ ითხოვდა იგივე სამონტაჟო ოთახების გასაღებს, ან ითხოვდა და ვინმე კომპეტენტური პირი ამ პრობლემას აგვარებდა, ახლა ასეთი პირი აღარ არსებობს ალბათ (ესეც ერთი განსხვავება გამოხტა).
შარშან უნივერსიტეტის კედლებზე გაკრული იყო წარწერა – თამბაქოს მოწევა აკრძალულია.
წელს აწერია – გმადლობთ, რომ არ ეწევით. (პროგრეეეეს..)
შარშან გოგონების ტუალეტში სარკე რა იყო, არავინ იცოდა, ახლა ანუ რამდენიმე დღის წინ ესეც ეღირსა.
შარშან იმავე გოგოების ტუალეტში მხოლოდ გოგოები აბირჟავებდნენ, ეწეოდნენ სიგარეტს და მიირთმევდნენ გამაგრილებელ წვენებს.
წელს – მათ დაემატათ ბიჭებიც.. ასე რომ, რომ შებრძანდებით (მანდილოსნებს მივმართავ) შესაძლოა მამრობითი სქესის ადამიანი დაგხვდეთ წამოსკუპული (სკამზე), რომელმაც შესაძლოა, არ მიაქციოს ყურადღება შენს აღშფოთებულ და გაოცებულ სახეს და არხეინად გკითხოს – სიგარეტი თუ სხვა ამბავი? თუ ეტყვი – სხვა ამბავიო, შეიძლება დაგდოს პატივი და დაგტოვოს..
ბოლოს, შარშან  მე – 2 კურსზე ვიყავი, ახლა მე – 3-ზე ვარ..  კიდევ შარშან იმას ვფიქრობდი – ნეტა ნელა გავიდეს დრო, გავიხანგრძლივო აქ ყოფნა თქო, ახლა – ერთი სული მაქვს როდის გავასწრებ აქედან..
პრინციპულად რამე შეიცვალა?

 

ძირს სიზარმაცე

გაზაფხულიო, ესაო, ისაო..
ამ გაზაფხულს ჩემზე არასოდეს უმოქმედია და ახლა რა ჯანდაბა მეტაკა არ ვიცი..
სიზარმაცის უმაღლესი გამოვლინება მჭირს, ყველაფერი მეზარება. გუშინ 9საათიდან 6 – მდე უნივერსიტეტში ვიყავი, 11სთ – მდე ლექცია მქონდა, იმის შემდეგ რადიოსამონტაჟოს  კომპიუტერთან ვიჯექი და დავეწებე ერთ ადგილას.
მთელი დღე facebook –ზე ვიყავი).
მართალია განათლების საიტები დავიარე და ორი გადაცემა დავგეგმე სად და ვის უნდა მივაკითხო , მაგრამ მაინც უქმად ყოფნაა რა..
ერთი იმითღა ვიმშვიდებ თავს, რომ “გაზეთის წარმოების” ორი სტატია მივამთავრე და “ჩავაბარე პატრონს”..
არადა, დაკვირვებული ვიყავი, რომ უნივერსიტეტში სწავლისას გაზაფხულზე ყოველთვის მეტი მოტივაციით და ენთუზიაზმით გამოვირჩეოდი (ჩემი ნიშნების მიხედვით ასე იყო, გაზაფხულზე უკეთესი ნიშნები მყავდა).

 ახლა? საგნები თუ არ ჩამივარდა, ბედნიერი უნდა ვიყო.
დღეს რამდენი რამე უნდა გამეკეთებინა – უნდა დავზღვეულიყავი, მინ. ორ სკოლაში მივსულიყავი და მინ. ოთხი მასწავლებელი, ორი დირექტორი და ოთხი მოსწავლე ჩამეწერა. ანი ქიტიაშვილისთვის დამერეკა და შეხვედრაზე შევთანხმებოდი.. ვერაფერიც ვერ გავაკეთე.. ელემენტარული, 39 – ე სკოლა სად არის ზუსტად, ისიც ვერ გავიგე..

ერთი რამ გულწრფელად დამაინტერესდა. განათლების სამინისტროს საიტზე სკოლების სია არის, მაგრამ არის არა სკოლის ნომრები თუ დასახელება, არამედ რაიონების მოხედვით რა მისამართებზეა სკოლები და ამ სკოლების ტელ. ნომრები და დირექტორის სახელ -გვარი. ამას არ ჯობია, სკოლის ნომერი იყოს ჯერ მითითებული და მერე მისამართი და ა.შ? თორე ჩემი სკოლა დირექტორის გვარითღა ვიცანი, იმ მისამართზე თუ იყო არც ვიცოდი.. (თან იმ დირექტორის გვარი, რომელიც ჩემს დროს იყო და რომელიც ახლანდელი დირექტორის (რომელიც წინა დირექტორის თანაშემწე გახლდათ) თანაშემწეა. “დრონი მეფობენ და არა მეფენი”, იცვლება ყველაფერი..
ხოდა, როგორც ჩემმა ჯგუფელმა, ანელიმ “მირჩია” – ყველა სკოლაში უნდა დავრეკო სათითაოდ და –უკაცრავად, ეს 39 –ე საჯარო სკოლა ხომ არ არის? (ისა და, თუ ვინმემ იცის სად არის, არ დაიზაროს და მითხრას?:-)
მოკლედ, რაკი ეს ყველაფერი გუშინ ვერ მოვასწარი, ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ დღეს და ხვალ უნდა გავაკეთო. დღეს ეს არის შეუძლებელი, ვინაიდან და რადგანაც ამ პოსტის ატვირთვის შემდეგ შევრბივარ სტუდიაში და ხელახლა ვწერ “ჩემი მუსიკა”- ელვის პრესლიზე გადაცემას და ტრიმესტრული სწავლების ტექსტს. მერე ეს უნდა დავამონტაჟო. მერე ლექცია მეწყება, ნუ, ლექცია სავარაუდოდ ვადაზე ადრე ანუ დადგენილ დროს დასრულდება, რადგან ლექტორს სხვა საქმე აქვს და არ დარჩება გვიანობამდე (პრინციპში, გაცდენაც არ იქნება პრობლემა, მე და ჩემს ჯგუფს გვითხრა – თუ სხვების მოსმენა გინდათ, მოდით და ისე პარასკევს მოვისმინოთ ხოლმე თქვენიო –  მაგრამ სხვების მაინტერესებს თუ მაინტერესებს, აბა ჩვენი კი ვიცი და (ისიც ზუსტად ვიცი, რა შენიშვნებს გვეტყვის:-).)
მაგრამ მაინც რას მოასწრებ? სამი საათის შემდეგ რომელ სკოლაში მიხვალ.. ერთადერთი, შევძლებ დავეზღვიო (თუ ესეც არ დამეზარა) და უსიკვდილოდ დავურეკო ანი ქიტიაშვილს.. გარდა ამისა, დღეს უუუსიკვდილოდ უნდა დაიწეროს პარასკევის გადაცემის წამყვანის ტექსტი და ბორბალი.
გამოდის, რომ ის დანარჩენი საქმე ხვალისთვის უნდა გადაიდოს.. და გამოდის ისიც, რომ ამ კვირაშიც ვერ მივდივარ ექიმთან.. მააგრამ აი კიდევ ერთი პრობლემა, ხვალ ტექსტი უნდა ჩაიწეროს და უნდა აეწყოს.. პარასკევს გადაცემა იდეაში მზად უნდა იყოს..
ეს რა მიქნა გუშინდელმა სიზარმაცემ?