“ექსკურსია”

(ეს პოსტი თარიღდება კვირა დღით:–)))

უჰ, ისეთ დღეში ვარ, რომ მთელი დღეა ვანარცხივარ სკამზე (კომპიუტერთან) და ვერაფრით ვერ ვდგები.. ხვალ ორი გამოცდა მაქვს და “ვააფშე” არაფერი არ ვიცი. ნუ გაზეთზე სტატიები მივიტანე, გაზეთი გამოვუშვით და რაღა გამოცდა, მაგრამ ლიკლიკაძესთან ოოოო.. სილაბუსში, რომელიც პარასკევს მივიღე, იმდენი რამ წერია და მე კი ერთადერთი – კანონი სიტყვისა და გამოხატვის თავსუფლების შესახებ ვიცი ოდენ.. ვიცი რა, ეს დავძებნე მელაძის დროინდელ ქსეროქსებში ხოდა, ხოდა, მე სხვა რაღაცაზე ვყვებოდი, დაღლილობაზე. ეს ყველაფერი გუშინდელმა ექსკურსიამ გამოიწვია. ძლივს წავედით მთლიანი შემადგენლობით, სამნი დადიოდნენ ხოლმე ძირითადად, ერთხელ მეც ვიყავი, აი თამუნა კი არაა – ხან დაღლილი იყო, ხან ამინდი არ მოწონდა..

მოკლედ გუშინ წავედით ეთნოგრაფიული მუზეუმის დასალაშქრად.. ვაიიიი, რა მზე იყო, “თავში სიცხე ჩამივარდა”. ჯერ თამუნამ გამაოცა, ერთი წელია ( სასწავლო) ვიცნობ და სპორტულ ტანსაცმელში არ მინახავს, სულ კაბა, მაღალქუსლიანები და ახლა რომ ბრიჯებსა და ბოტასებში დავინახე, ამივიდა თვალები შუბლზე.. მაგრამ არც ამან უშველა, იმას რა, მე და იმას არ გვიშველა, ძლივს ავატანეთ ცოცხლებმა მუზეუმამდე. ანელის რომ გავემხნევებინეთ, თავადაც ნელა მიდიოდა, თამუნა წუწუნებდა – იქიდან მაინც ჩამოვიდეთ ტაქსითო, ანელიმ შეიცხადა – მერე სად ვთქვა, ექსკურსიაზე ტაქსით ვიყავი. დავიტანჯოთ, ცოტა, რა მოხდაო.. რა, ტანჯვა გაკლია მეთქი? მე მაკლიაო. აეხლა მოიცა მეთქი, დავჩიჩქნე ტელეფონში ჩემი ანტიპრომოები და “ავადა ვარ ავადა” – ს პირველ ჰანგზევე რომ “მოხია”, ძლივს დავეწიეთ.. 6-ის 20 წუთი იყო რომ ავატანეთ იქა.. ბილეთები რომ ავიღეთ, “მებილეთემ” გვითხრა – 6 –მდე ვმუშაობთო.. შემოგვეყარა გულს, აქაც 6 –მდე, წყევლაა თუ ჯადო გვაქვს რამე გაკეთებული თქო.. ანელიმ “გამოთქვა მოსაზრება” – კუს ტბამდე ავიდეთ ფეხით და იქიდან საბაგიროთი გადავიდეთო. აქ თამუნა გადაირია – იქამდე ვერ ამოვალო და საბაგიროთი მეშინია სიარულიო.

ინგამ მოირგო ანელის სათვალე:–)))

მეორე სახლში ვიყავით ჯერ, რომ 6 – ს 12 წუთი აკლდა და ავცვივდით მე და თამუნა – დაასეივეთ, 6 ხდება თქო.. ნუ, “მოვიარეთ საქართველო”, უპირატესად დასავლეთი. მე არ გახლდით აქ ნამყოფი, რა კარგი იყო, სამეგრელო, გურია, რაჭა, იმერეთი, კაი სუნი იყო რა, სოფლის, ბუხრის სუნი..

ბებია  – ბაბუა .. ეს ბაბუა ბაბუაჩემივით ბრაზიანი ჩანს, ( არ ვიცნობდი ბაბუცემს, ჩემს დაბადებამდე ათი წლით ადრე მოკვდა, მაგრამ:–)))

მერე ანელის “სახლში” დავსხედით დასანაყრებლად..

“ღია სერობა”

თამუნას ხვეწნა-მუდარის მიუხედავად წავედით ფეხით იქით.. მაღლისკენ ამავალი ჰაერმა იმდენად მოასულიერა, რომ “რა კარგი ფერია რა მშვენიერია” – ზე ცეკვა – ცეკვით ავიდა საბაგიროს გზაზე.

“დაბერდი შენ ჩემო ნიკორა”

ჩაფიქრებული თამარ ქალი სივრცეში იყურება, იქ, სადაც “გარყვნილი ცივილიზაცია” მოჩანს:–)))

დიიიახ, დიიიიახ, ესეც თამუნაა:–))) დიიიახ, ღობეზე ძვრება, პატარა არ გეგონოთ , ” იმსიმაღლეა”, ყველას ასე მოგვიწია გადასვლამ

საბაგირომ იმედი გამიცრუა. შორეულ ბავშვობის წლებში ვარ ნაჯდომი, (2 – 3 წლის რო ვიყავი ) ჭიათურაში, და სულ მქონდა სურვილი. არადა, ადრენალინს გამოვყოფ ძალიან ბევრს და ეგრევე გული ცუდად მიხდება ხოლმე, რუსთავი 2 –ის შენობის ლიფტშიც კი ლამის ცუდად გავხდი, სანამ მე – 12 სართულზე ავიდოდი. მაინც მინდოდა მეცადა და აჰაა, ჯერ იყო და 12 კაცი შეგვყარეს საბაგიროში, მერე ისე მიატაატობდა , თავი 71 ნომერ ავტობუსში მეგონა. ბოლოს მაინც გადავიხედე, ახლა რომ ჩაწყდეს მეთქი, ამაზე ანელიმ ლამის გამლახა – ეს რომ მართლა ჩაწყდეს, მერე ნახავ რას გიზავო:–))) განკითხვის დღის მეშინოდეს:–))