ვიცინოთ თუ ვიტიროთ???

 თითქმის ორი წელია ვცდილობ ვისწავლო (და მეგონა გამომივიდა) – როგორ დავიკიდო ბევრი ვინმე და რამე ფეხებზე, მაგრამ გუშინდელი “რაღაც” ვერ დავიკიდე..

ისე ვარ გაბრაზებული, არ ვიცი, საიდან დავიწყო. გუშინ, 6საათის, ანუ მას შემდეგ, რაც სამონტაჟო ოთახებიდან გამოგვყარეს, თავისუფალ და ცარიელ აუდიტორიაში დავსხედით და გამოცდისთვის გადაცემების პრომოების ტექსტებს “ვიფიქრებდით”.. ამ დროს შემოიხედა დაცვის ბიჭმა – რომლის მხოლოდ სახელი ვიცი – ლევანი , რომელზეც მაქვს ერთი აზრი, რომელიც ბოლო ორი წელია, არ შემცვლია და გუშინ კიდევ უფრო გამიმყარდა..

ჯერ კიდევ, შარშან, ლექტორმა შაბათ დღეს დაგვიბარა დამატებით ლექციაზე და ეს “წესრიგის მოდარაჯე” შენობაში არ მიშვებდა – პაიჭაძეს არ გავუფრთხილებივარ, ლექცია თუ ჰქონდაო..

წინა სემესტრში, 15წუთიან დილის პროგრამაზე მუშაობისას “ჩვენს დროს” – გაგვყარა (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით) სამონტაჟო ოთახებიდან..

ერთხელ ვთხოვეთ – ერთი საათით მაინც დაგვტოვე, სამონტაჟო გვაქვს–თქო და “გასკდა გინებით”.. მოკლედ, რა უნდა გაგიკვირდეს ასეთისგან.. მაგრამ გუშინდელმა საქციელმა საბოლოოდ გაგვიწყვიტა მოთმინების ძაფი.. ვისხედით მერხებზე.. ჯერ ერთი, მერე რა, რომ მერხზე იჯდე, მეორეც დარწმუნებული იყავით, რომ იმ სკამებზე, რაც იმ აუდიტორიაშია, ადამიანი ვერ დაჯდება და, მით უმეტეს ისე, როგორც უნდა.. შემოვიდა და ანელის მიუბრუნდა

 – სკამი არ გყოფნის?

– არა, არ ვარგა სკამები.

– ცხენი გყავს სახლში? მასე ცხენებზე ზიან–ხოლმე.

– ვაი, აღარ..

მოკლედ, “გავუტარეთ” და ჩვენი საქმე გავაგრძელეთ.

– “რა არის, არ გესმის, რომ უნდა ჩამოხვიდე და ნორმალურად დაჯდე?

 – შენ რას გიშლი? და შენს კომპეტენციაში შედის ის, რომ აკონტროლო, ვინ სად ზის?

 – კი..

მოკლედ, ძალიან შევყევით, “გაგსვავთ გარეთ, ამის უფლება მაქვსო” და რავიცი, რა აღარ დაიწყო პატარა ბავშვივით. ბოლოს – სტუდბილეთი მაჩვენეო – ანელის უთხრა. გამოართვა და გულისჯიბეში ჩაიდო – დაგჭირდება და მომაკითხავო..

 უნივერსიტეტიდან გასვლის წინ შევედით დაცვის ოთახში, ამ მათხოვარს ეყო სინაგლე და – “კიდევ რა გინდა, არ დაგიბრუნებ, დაწერე საჩივარი, წადი დეკანთან, გადადი მეორე კორპუსში, მოძებნე თენგიზ წიკლაური” და მასეთები დაგვიწყო.. თან იმდენად “ხისთავიანურად” იქცეოდა – ჩემი ნებაა, მე როგორც მინდა, ისე გავაკეთებ. სანამ მე არ მომინდება , არ დაგიბრუნებ, წადი, დარეკე პატრულში, ზუსტადაც ყველაფრის უფლება მაქვს.. მართლა ამომასხა, გული ისე გამიხდა, ზოოპარკში დიდ ნავებზე რომ მომდის ხოლმე, დავუწყე ამ ნადირს : “ნუ გავიწყდება, რომ რა ფულიც შენ მიგაქვს სახლში, ჩვენი გადახდილია” – მეთქი.

ანელი მართლა ეხვეწა და ემუდარა – დამიბრუნე, ადამიანურად გთხოვ, ადამიანებთან არ ურთიერთობ? ახალგაზრდა ადამიანი ხარ, მერხზე არ დამჯდარხარო? არაო, წადით ეხლა, თავი ნუ ამატკიეთო.. რომ შეჯდა ეს საქონელი ვირზე, ვეღარ ჩამოვაგდეთ.. ჯიუტად იმეორებდა – მე ყველაფრის უფლება მაქვსო..

მერე, პატარა ბავშვებს რომ ეუბნებიან – მეორედ აღარ იზამო? ისე ჰკითხა ანელის – კიდევ ჩაიდენ ასეთ რამესო? ფიცის დადება უნდოდა.. “მე, ანელი ჯემალის ასული ედიშერაშვილი, პიონერულ სიტყვას ვიძლევი, რომ არათუ შემოვჯდები მერხზე, არამედ ახლოსაც აღარ გავეკარები მას. დედას ვფიცავარ, მამას ვფიცავარ და ყველას ვფიცავარ”.

მერე მე მომიბრუნდა და – რა გინდოდა შენ წეღან? შენ გაქვს სტუდბილეთიო? – ვაი, არა მეთქი.. – ხოდა, ვერ შემოხვალ ხვალიდან უნივერსიტეტშიო – (დამემუქრა ბიჭი) (არადა, აგერ ვარ:–))..

 ბოლოსდაბოლოს, დიდი ჩხუბის და ერთი ამბის შემდეგ, რომ დავსხედით და აღარ ავდექით, აგვიყვანა ადმინისტრატორთან, თავისნაირთან.. რომელმაც დაიწყო მორალის კითხვა, რომ “გოგო ხარ და არ არის ლამაზი, მერხზე დაჯდომა, ქართველები ვართ და რა წესდება გვინდა ამისთვის და..  უნდა ვაკონტროლოთ და…  ლევანი მარტო მერხზე ჯდომისთვის არ წაგართმევდა სტუდბილეთს და”…. როგორც სოფი გორელაშვილი იტყოდა – “არა, ორგია გვქონდა..”

 ბოლო წვეთი ის იყო – ამ დროს უნივერსიტეტში რას აკეთებთ, შინაგანაწესი არსებობს, რომ ლექციების შემდეგ არ შეიძლება აქ ყოფნაო.. დავალებაზე სახლშიც შეიძლება მუშაობაო.. რა გინდა, რომ ასეთს აუხსნა?

 საბოლოოდ (გუშინ) მაინც არ დაგვიბრუნეს ანელის სტუდბილეთი, უფროსს აქვს და ხვალ დილამდე არ იქნებაო..

ეს ამბავი დღესაც გაგრძელდა.. ჩვენი ძვირფასი უნივერსიტეტის , ზეძვირფასი მე – 6 კორპუსის, ჟურნალისტიკის მიმართულების “თლა  უ(მ)ფროსი” სპეციალისტიც დაცვასთან ერთად აფუილებდა სიგარეტს.. ანელი როგორც კი მოვიდა, შევიდა დაცვის ოთახში და მოითხოვა სტუდბილეთი.. ეს ჩვენი გუშინდელი ამბავი გაუგია დაცვის “სხვა კაცებსაც”, დამლაგებელსაც.. როდესაც ანელიმ ჰკითხა “თლა უ(მ)ფროს” სპეციალისტს – აქვს თუ არა დაცვას უფლება, წამართვას სტუდბილეთი იმის გამო, რომ ჩემი ჯდომის მანერა არ მოსწონსო.. “თლა უ(მ)ფროსმა” უპასუხა:

– არა, მაგრამ აქვს უფლება შენიშვნის მოცემის..

 – შენიშვნის მოცემის უფლება ყველას აქვს ზოგადად.. მე მაინტერესებს, აქვს თუ არა უფლება, ამისთვის წამართვას სტუდბილეთი..

შემოესივნენ მთელი “დაცვის კაცები” და დამლაგებელი – ეს ახალგაზრდობა ძველს არაფერს სცემს პატივს, წესიერად ჯდომა უნდა ისწავლონ”..

(მორალს გვიკითხავენ რა)..

 “უ(მ)ფროსი” სპეციალისტი ამბობს , არ აქვთ წართმევის უფლებაო და მეორე დაცვა ყვირის, არ დაუბრუნოო. ამაზე ანელი მიუბრუნდა ( თლა “უ(მ)ფროსს”) და – თქვენს სიტყვას ფასი არ აქვს? დამიბრუნოს სტუდბილეთი..

– აუ, დაუბრუნეთ რაააა (ხვეწნის ინტონაცია – კი დამნაშავეა, მაგრამ მიე რაა) .

საბოლოოდ დაუბრუნა  ადმინისტრატორმა (იმან, ტუალეტის გვერდით რომ აქვს რეზიდენცია)..

რა უნივერსიტეტშიც ვსწავლობთ, ისეთი დაცვის სამსახური და ისეთი ადმინისტრაცია გვყავს..

რა მიკვირს ყველაზე მეტად, სხვა ყველაფერი მოგვარებული აქვთ და ესღა დარჩა პრობლემა.. “მოწევა აკრძალულია” – ს განცხადების ქვეშ რომ ეწევიან სიგარეტს (არა მხოლოდ სტუდენტები, თავად ადმინისტრაციის “უ(მ)ფროსი ” წარმომადგენლები) ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა და არასალექციო პერიოდში ცარიელ აუდიტორიაში ხუთი გოგო თუ მერხზე იჯდა, ეს კანონდარღვევაა და ამის გამო შეიძლება საბუთების ჩამორთმევა და შეურაცხყოფის მიყენება..

როგორც ილია ჭავჭავაძე იტყოდა –  “ვიტიროთ ძვირფასო მკითხველებო ამაზე , თუ ვიცინოთ”? (ანუ ამონარიდი პირველი ქართული უნივერსიტეტის ცხოვრებიდან.)