ჩაწერა ქართულად

ეჰ, ეს გუშინ დავწერე , მაგრამ მერე სისულელედ მომეჩვენა, აღარ მომეწონა და აღარ ავტვირთე, ახლა მაინც ვდებ (თუმცა, ისევ არ მომწონს).

დღეს ფინანსთა სამინისტროში ვიყავი.. მწვანე ტალღაში მითხრეს, პოლიტიკაზე იაქტიურეო და მეც..
პოლიტიკისგან ვცდილობდი ცოოოტა შორს ვყოფილიყავი, გააჩნია პოლიტიკასაც, საკნების თვლა და აქციებზე სიარული როგორც ჟურნალისტს, ძალიანაც მომწონს, მაგრამ უფრო იმიტომ, რომ იქ “ჩვეულებრივ” ადამიანებთან მიწევს ურთიერთობა… კი, უპოლიტიკოდ ცხოვრება და მით უფრო , ჟურნალისტიკა არ არსებობს:)) მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი არ უნდა იყოს.. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ პოლიტიკური სიუჟეტი არ გამიკეთებია, მაგრამ იმას არ ნიშნავს, რომ გაკეთება არ ვიცი:)

ფინანსთა სამინისტროში პირველად ვიყავი , ასეთ “უწყებებში” მხოლოდ განათლების სამინისტროში ვარ ნამყოფი. ხო, კანცელარიაში გამიშვეს კიდევ “24საათიდან” იაკობაშვილის და პიერ მორელის შეხვედრაზე..

ჯერ ძლივს მივაგენი:) ორთაჭალა ძალიან ცუდად ვიცი:)ვისთან ერთადაც ვიყავი, დააგვიანდა ცოტა და ძლივს შევაშვებინე დაცვას თავი:)

ჩეხეთის დელეგაცია იყო ჩამოსული , იანოტამ და ბაინდურაშვილმა ინვესტიციების ურთიერთდაცვის ხელშეკრულებას მოაწერეს ხელი..
მოკლედ, იმ ხელშეკრულების შინაარსზე არაფრის დაწერას არ ვაპირებს, ისედაც კარგად გეცოდინებათ ყველას:)
ჟურნალისტებზე მინდა ცოტა დავწერო, როგორ მუშაობენ ( როგორ ვმუშაობთ ქართველი ჟურნალისტები)..

ნუ, ტელევიზიებისთვის დაგვიანება რომ ჩვეულებრივი ამბავია, ეს ყველამ იცის ალბათ , მერე პრესსამსახურთან ზარები, რომ აი – რუსთავს დაელოდე, იმედს დაელოდე, კავკასიას და ა.შ.
მერე იწყება რადიოების სიფხიზლის ერა.. არ უნდა გამოეპაროთ არც ერთი გადაღება, არც ერთი კომენტარი, ოღონდ არა იმის გასაგებად, რა თქვა, (ის პრესრელიზშიც ეწერება) ძირითადად იმისთვის, რომ მიკროფონები გამოჩნდეს.. თუ მოჭრილებს იღებენ. მაშინ ეჰჰ..

რამდენიმე სააგენტო სხვადასახვა მედიასაშუალეაბასთან კითხვა-კითხვით უცებ წერს ნიუსს და ტელეფონით აწვდის პროდიუსერს.

მოკლედ, შეხვედრა კაბინეტში მომდინარეობდა და დასრულების შემდეგ უნდა შესულიყვნენ კადრების ასაღებად და ჩასაწერად..

პრესსამსახური რომ გამოვიდა და თქვა – დადგებიან და ჩაწერთო, რუსთავი 2 -ის კორესპონდენტმა (მგონი, ნათია ბანძელაძე იყო, ნუ , ბანძელაძე ნამდვილად იყი და ნათია იყო თუ არა, არ ვიცი) ასეთი რამ ჰკითხა პრესსამსახურს – ჩაწერა ქართულად?
–კახა ქართულად და ის ალბათ ინგლისურად..,
– ეგ კი არა, როგორც ვიცით მივარდნით და პირში მიკროფონის თხრით, ანუ ქართულად?
ეგ არის რა…
ვისი კამერა უკეთ დგას, ვისი მიკროფონი უკეთ ჩანს, ვისი უფრო ახლოს არის პირთან, ვინ უკეთ ჩასცხებს თავში…

გუშინვე ფინანსთა სამინისტროდან ეკონომიკისაში გადავედით (ავტობუსით “გადავირბინეთ”:)) ეკონომიკის მინისტრსაც ხვდებოდა ეს იანოტა, ხოდა იქაც ვიყავით.. წინასწარ ჩასაწერად გამოიყვანეს ეს ახალი მინისტრი (ბევრი “ლ” ურევია და არ ვიტყვი გვარს:) პოლოლიკაშვილი:) ჯერ რუსთავთან გააკეთა კომენტარი (ისეთი გაოცებული ჩანდა – ხან უკან რომ დასწევდნენ და ხან წინ:) მისმა პრესსამსახურმაც ისე საყვარლად გაიხედა კამერაში – აბა, ხო კარგად ჩანსო:)
მერე პირველ არხს და თუ არ ვცდები, აჭარას უნდა გადაეღოთ.. ოპერატორები ვერ შეთანხნდნენ, პირველი არხი გაიბუტა და განზე გადგა, უცებ ეს ფილარმონია მინისიტრი არ გაიქცა და გაუჩინარდა?
მისმა პრესსამსახურმა-მონისტრი კაცია სამი დღეა, დიპლომატი იყო, არ არის დაჩვეული ასეთებს, რო დაიწყეთ პატარა ბავშვებივით ჩხუბიო.. მიეჩვევა კაცოვო – დაამშვიდეს..
გაბუტული აღარ გამოვიდა, შეხვედრის დაწყებამდე, ჟურნალისტ-ოპერატორები ჯერ შეშფოთდნენ, მერე აღშფოთდნენ და ბოლოს დაგმეს მისი საქციელი – მერე ერთს კალამი უნდოდა და მოლაპარაკების მაგიდაზე დელეგაციისთვის განკუთვნილ ფანქარს წამოავლო ხელი, მეორემ დავუწეროთ -გაქცევა ვაჟკაცობა არ არის ბიჭო, მხოლოდ კურდღლები გარბიან და ა.შ…
ჩართვაც გააკეთეს – დასრულდა უკვე შეხვედრაო, არადა, ჯერ დაწყებულიც არ იყო:)) რა უნდოდათ, სინქრონი ხომ ჰქონდათ:))
მერე აღარაფერი:) უბრალოდ, ნათია ბანძელაძის სიტყვები სულ მემახსოვრება – ჩაწერა ქართულად:) – ისე, სხვაგანაც ასე მიცვენით არ იციან ხოლმე?

 

“ლასის” ფენომენი

ლბი, ლფი. ლპი
ლძი, ლცი, ლწი..

მოკლედ, რბილი “ლ”…

ჩემი ამჟამად ყველაზე გადაულახავი პრობლემა:)

პირველად რომ აღმოვაჩინე თუ აღმომაჩენინეს, მეორე კურსზე ვიყავი.. ქართულს გავდიოდიდა ლექტორმა ბავშვებს შეამჩნია და დავალება მისცა “დღეში სამჯერ ჭამის წინ ლ-ზე ივარჯიშეთ სარკის წინო”. გამეცინა ამ სამჯერ ჭამის წინ-ზე.. შენ რაღა გაცინებსო და მე უარეს დღეში ვყოფილვარ..
მეც მომცა იგივე დავალება.. მაგრამ ვარჯიშს თავი დავანებე რატომღაც მას შემდეგ, რაც ერთხელ სემინარის ჩაბარებისას დამაყენა დაფასთან და ხმამაღლა დამაწყებინა “ლ”-ს შემცველი სიტყვების გამეორება.. მე რო ვარბილებდი, თავად მაჯავრებდა და ბავშვებიც იცინოდნენ…. მაშინ იმაზე ხათრიანი და ჩუმი ვიყავი, ვიდრე ახლა ვარ, გავბრაზდი, მაგრამ ვერაფერიც ვერ ვუთხარი და მის ნაცვლად საკუთარ თავზე ვიყარე ჯავრი – თავი დავანებე ვარჯიშს, რითაც გავითხარე სამარე:)

მეორედ სტუდიაში, შარშან ოქტომბერში, რადიოგადაცემა ახალი დაწყებული გვქონდა და მეორედ ვიყავი სტუდიაში შესული ხმის ჩასაწერად. პირველი დავალება მუსიკალური პრომოს გვქონდა და მაშინ არ შემეტყო იმდენად გა”ლ”იება,
ვოისერის ტექსტი რომ ჩავწერე და გამოვედი, ფაილის დამახსოვრებისას კახა ოპერატორი მეკითხება – რა გვარი ხარო? ვუთხარი. მეგრელი გყავს ვინმეო? არა მეთქი.. აბა, რა მეგრული “ლ” გაქვს რა არისო..
იმის შემდეგ, ყოველ ორ ჩაწერაში ერთხელ მეუბნებოდა..
შევეცადე გამეხსენებინა სავარჯიშოები და მემეცადინა, მაგრამ რაც უფრო მეტს ვცდილობდი , მით უფრო მიჭირდა, ხშირად ვჩერდებოდი სიტყვის იმ ადგილას სადაც “ლ” იყო და ვცდილობდი გამემაგრებინა.. უჰ რაღაც საშინელება გამომდიოდა..

მერე, ანუ მეორე სემესტრში სწავლის დაწყებიდან ერთ თვეში მივაღწიეთ “თეატრალურის კარებამდე” (დიდი მადლობა ირინა დარჩიას, რომელიც დაგვეხმარა და მიუხედავად დაგვიანებისა, მაინც გაგზავნა რექტორის თხოვნა ჩვენი გვარებითურთ).. ლექცია კვირაში ერთხელ გვქონდა, ჩვენც ყოველ პარასკევს თატრალურისკენ გზას დავადგებოდით ხოლმე…
იქ “აღმომიჩინეს”, რომ “ოუ”-ს თუ “უუ”-საც ცუდად წარმოვთქვამდი, კიდევ ტუჩებს ვერ ვამოძრავებდი საერთოდ, ლექტორმა – ტუჩის კუნთები საერთოდ არ გიმუშავებს, მოდუნებული გაქვსო:) მეტი ძალიან ისეთი პრობლემა არ მქონია.. მაგრამ ლ-ზე რომ მივედით, მაშინ ოოოო.., ყველაზე რთულ დღეში მე ვიყავი.. სამაგიეროდ უცხო სიტყვებს, სადაც “ლ” რბილად უნდა წარმოითქვას , სხვებს რომ უჭირდათ, მე ისე კარგად ვაკეთებდიიი:)))
მერე ანელიმ მოიფიქრა – მოდი, ისეთი სიტყვების ლექსიკონი გავაკეთოთ, სადაც “ლასი” არ იქნება, ყველა სიტყვას ხომ აქვს სინონიმიო.. მაგრამ ვერ შეეგუა იმას, რომ ვერ იტყოდა ლედ ზეპელინს, პლანტს, ოლივერ კანს, ანელის, ედიშერაშვილს.. ბოლოსდაბოლოს სურამელაშვილს და “ლერწამის და ტანი შენი”-საც კი ვერ ახსენებდა:))

ნუ, 15კვირიდან “ტაკ მინიმუმ” რვა გაგვიცდა – სამი-ოთხჯერ ლექტორმა გაგვიცდინა – ვიღაც დაეღუპა, მერე სპექტაკლი ჰქონდა… მერე აქციების პერიოდში თეატრალურს ადრე კეტავდნენ ხოლმე და ასე დავრჩით ისეთივე ან თითქმის ისეთივე მეტყველებით, როგორითაც ვიყავით:))
სამაგიეროდ, ლექტორმა ყველა უმაღლესი ქულით შეგვაფასა – ისინიც, ვინც ლ-ს ვარბილებდით, ისინი, ვინც არ არბილებდა და ისინიც, ვისაც პირველი ლექციის მერე არ უვლიათ:-)))
რადიოს ლექტორს “პერსონალურად ლასზე” შენიშვნა არ მოუცია, მაგრამ ბევრჯერ მითხრა, რომ საარტიკულაციო პაარატზე ბევრი მქონდა სამუშაო – “ჩემთვის მთავარია, როგორ ჟურნალისტიკას აკეთებთ , მაგრამ თუ სამაუწყებლო მედიაში აპირებთ დარჩენას, აუცილებლად დაგჭირდებათო”.
საგან “კონფლიქტების გაშუქების” საბოლოო გამოცდაზეც რადიორეპორტაჟი გავაკეთე – as life – დევნილთა დასახლება ხურვალეთიდან. ხოდა, ყველაფერი ადგილზე მქონდა ჩაწერილი.. რომ მოვასმენინე ლექტორს, ნინო ჟიჟილაშვილმა მითხრა – ლ-ს არბილებ მაგრამ ხან ურტყავ და ხან არაო:)
ეს გამახსენდა დღეს (უფრო ზუსტად გუშინ, ღამის სამი საათი დაწყებულა), როდესაც მწვანე ტალღაში მედეა იმერლიშვილმა წამაკითხა ტექსტი და მითხრა – “ლ” გაქვს ერთადერთი პრობლემა , მაგრამ ზოგან არ არბილებო…

ხოდა, ეს ამხელა პოსტი იმას, რომ “ლ”-იანებო ამა ქვეყნისa, შევერთდეთ და ერთად ვივარჯიშოთ:
ლმნი, ლმნე, ლმნა, ლმნო, ლმნუ, მნლი, მნლე, მნლა, მნლო, მნუ…

 

დაგვიანებული პოსტი

დღეს მაილზე ძველ გზავნილებს ვათვალიერებდი და უცებ დამხვდა – თამუნას წერილი – სადაც მიგზავნიდა ვორდის დოკუმენტს განმარტებით, რომ ეს იქნებოდა “პატარა რეკლამა – ანონსივით რაღაც” – და აგვეტვირთა საიტზე ან ბლოგზე.. იმ დღეს გავიგეთ, რომ რადიო აღარ იქნებოდა და სადღა ავტვირთავდით, მერე დავიწყებას მიეცა საერთოდ და ახლა ვტვირთავ, მაინც:)))

 

ყოველ პარასკევს თქვენ უსმენთ :

1)

დღის შემაჯამებელი

საინფორმაციო გამოშვება:

                 

        2)      ,,აისბერგის პრინციპი “

                                გადაცემა   განათლების სისტემაში მიმდინარე რეფორმების შესახებ.  (ამ გადაცემას ჯერ ერქვა “განათლების რეფორმა”, მერე ვფიქრობდით: “ისმინე სწავლის მძებნელო”-ს ან “სწავლის ძირი მწარე არის”:))))

 

 

3 .   

  ,, ექსლიბრისი “_ გაგაცნობთ ახალ წიგნებს (წიგნის ჭია უნდა დაგვერქმია, მაგრამ მგონი ანელის არ მოსწონდა – წიგნის ჭიით შემოგიერთდებოთ, ცუდად ჟღერსო. მერე დათო პაიჭაძემ “მოიფიქრა”, მარა მთელი ლექცია გვიხსნიდა, რას ნიშნავდა. ანელიმ თქვა – პირველი გადაცემა სათაურის განმარტებაზე გავაკეთოთო:)

 

4)

ღია მიკროფონი _

ჟურნალისტები თქვენთვის უცნობ ისტორიებს იხსენებენ.  (ამასაც ჰქონდა ბევრი სათაური, პირველი – ქართული ჟურნალისტიკის ისტორია (პრომოს ჩაწერინება დალი ჩიკვილაძისთვის გვინდოდა, ვისი თუ არა მისი ხმა უნდა გაფონვოდა უახლესი ჟურნალისტიკის ისტორიას:) მაგრამ, თამუნამ არ “მოისურვილა” ეს სახელი და დაარქვა ჯერ “ჟურნალისტის დღიური”, რაც “მიგვიბლოკეს” – ჰქვია უკვე გადაცემასო.. მერე გვინდოდა რაღაც ისტორიებთან დაკავშირებული, შემოგვთავაზეს “ნაცნობი ისტორია”, მაგრამ უცნობი რომ მოყვეს თქო? საბოლოოდ, შერჩა ღია მიკროფონი, თუმცა მერე გავიგეთ, რომ რაღაც სხვა გადაცემას რქმევია.. ასეა რა, ჯერ არ მოგიფიქრებია, რომ უკვე გაფცქვნიან:)

 

5)    გადაცემა ,,მწვანე ვაშლი” _ ჯანსაღი ცხოვრების  წესის შესახებ.  უჰ, აქ უნდა გენახათ, რა იდეების წამოვიდა – თავიდან ადამიანური სახელებს გვაწოდებდნენ – ვიტამინი ცე (მაგრამ , დემ რა დაგიშავათო?), ექიმი ჰაუსი და მასეთები უკვე “აფცქვნილი” დაგვხვდა.

მერე რო ვერაფერი ვეღარ მოვიფიქრეთ , შემოგვთავაზეს შარდის ბუშტი:-) ლათინურად:) მერე ირაკლი ხვადაგიანმა თევზის ქონიო..

მშვენიერია – ახლა ბითლზებს მოუსმინეთ, მას შემდეგ კი მე შარდის ბუშტით დაგიბრუნდებით:)

ან – თევზის ქონი დღეს ამით გემშვიდობებათ…

 

6)    ,,კვირის თემა”_ ქართული პრესა კვირის თემის შესახებ.  ნუ , ამის სათაური რაც იყო, ის დარჩა:))

7)

,,სპორტსმენთა პორტრეტები” – შინაარსი გასაგებია ალბათ, ამის სახელწოდებაც როგორც მონათლა ანელიმ, ის შერჩა:)

8)

,,ჩემი მუსიკა” _ ღია რადიოს ჟურნალისტები თავიანთ საყვარელ მუსიკასა და შემსრულებლებს წარმოგიდგენენ.  სულ ოთხი გადაცემა მოესწრო, შესაბამისად ინგას და თამუნა ლემონჯავას “ოჩერედი” ვერ დადგა:) ამის სახელწოდებაც ათამაშეს ბევრჯერ, პრინციპში, ეს სულ სხვა გადაცემა იყო და სხვა გადაცემის სახელს კი არქმევდნენ:)

ესაა რა:)

ყურადღება!!!

საავტორო უფლებები დაცულია:)))

 

მეექვსე კორპუსი ჩემი ტკივილია…

გუშინდელი გაცოფება ცოოტა გამინელდა, მაგრამ ჯერ მაინც გამწარებული ვარ..

ეს თსუ-ს და უპირატესად ჟურნალისტების კორპუსს ეხება…

ყოველ წელს საგნების არჩევა რომ პრობლემაა, მაგას თქმა არ უნდა.. რატომღაც ყველაზე მძიმე ვითარება ამ მხრივ ჟურნალისტიკაზე იყო, რადგან კარგი საგანი ცოტა იყო და მით უფრო კარგი ლექტორი კიდევ უფრო ცოტა..

ახლა მეტყვით, “ფავორიტობის” მიხედვით ირჩევ ლექტორებსო.. მოდი, და ნუ აირჩევ – უკე ისე ვარ დაშინებული, რომ თუ მისი სილაბუსი კარგად არ წავიკითხე, გამოკითხვა არ მოვაწყვე სტუდენტებში და საუკეთესო შემთხვევაში, უკვე გამოცდილი არ მაქვს მისი სტუდენტობა, არ ვირჩევ არაფრით..

გამოცდილება მაქვს ძალიან მწარე და იმიტომ..

• მყოლია ლექტორი, რომელმაც მთელი სემესტრი საკუთარ მოგონებებში გალია, მთელი სემესტრი ეგნატე ნინოშვილის “განკარგულებას” ვერ გასცდა.. მთელი სემესტრი თავის სხვა სტუდენტებს იხსენებდა.. მთელი სემესტრი ზეაღმავალ ჟურნალისტიკაზე ლაპარაკობდა.. მთელ.. აუ, აღარ გავაგრძელებ..მის ლექციაზე ყოფნა ნამდვილი ტანჯვა იყო.. შარშან მემუქრებოდა მასთან სწავლა კიდევ, თან როგორ – უნდა შეეცვალა ლექტორი , რომლისგანაც ვიცი ჟურნალისტიკაზე ყველაფერი, რაც ვიცი..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ლექციებზეც ვერ გავიგე მის საგანს რატომ ერქვა ის სახელი, რაც ერქვა..
  არანაირი შეხება იმასთან, რაც სასწავლო კურიკულუმის მიხედვით უნდა გვესწავლა..(თუ “ალიას” დახასიათებას არ ჩავთვლით). მთელი სემესტრი გავლიეთ იმაზე მსჯელობაში, რომ სააკაშვილი უნდა გადადგეს და რა კარგია აქციები (თან ჯგუფიც რომ ასეთი იყო?).
• მყოლია ლექტორი, რომლის გონებაშიც სტუდენტი ქალები სხვა ემოციებს აღძრავდა , არა ისეთს, როგორსაც ლექტორი უნდა განიცდიდეს სტუდენტის მიმართ.
• მყოლია ლექტორი, რომელიც ნახევარი საათით იგვიანებდა, ნახევარი საათით ადრე გვიშვებდა, ერთადერთი ქსეროქსი წაგვაკითხა და მისი მიხედვით რაღაც დაგვაწერინა (ეს ჟურნალისტიკის საგანი არ იყო, საფაკულტეტო ძირითადი იყო).

       ა რ მყოლია მე, მაგრამ ვიცი –

• რა დავალებებს აძლევდა სტუდენტებს ლექტორი – შეხვედრა ნაცნობთან, მე და მოდა, და ა.შ…
• ლექტორი, რომელსაც ჟურნალისტიკა მხატვრული კითხვა და “აღფრენილი” ფრაზებით საუბარი ჰგონია..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ორივე საგნის ოთხ კოლოკვიუმში და ორ გამოცდზე ერთი და იგივე თემა მაქვს დაწერილი..

ყოველივე ამის შემდეგ, განა შეიძლება ნებისმიერთან აირჩიო საგანი, შეიძლება არ დააღამო უნის კიბეებთან და არ გაათენო ინტერნეტკაფეში? ყოევლდღე არ მიასკდე უნივერსიტეტს – იქნებ რეგისტრაციაზე რამე ახალი იყოსო? იმისთვის რომ შენი ლექტორები გახდნენ – ნინო ჟიჟილაშვილი, დათო პაიჭაძე , მალხაზ მაცაბერიძე, ზურა მხეიძე…
იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც ძაააან მაგრები მეგონნენ და თავი მოვიკალი მათ არჩევაზე, მაგრამ მეორე სემესტრში სასწრაფოდ შევცვალე არჩევანი..
საბოლოო ჯამში მაინც კმაყოფილი ვიქნებოდი ჩემი თსუ-ში სწავლით (როგორც ირინა დარჩიამ თქვა, იდეალური არაფერი არ არის), ოღონდ პირადად ჩემი – რადგან სასურველი საგნების და ლექტორების არჩევამ მომცა მაქსიმუმი. არც პრაქტიკა დამკლებია.. მაგრამ საშინელი იმედგაცრუება და უძლურება ვიგრძენი იმის გამო, რომ ახალი პროგრამის მიხედვით გააუქმეს ჟურნალის წარმოება, რის გამოც მიხაროდა მეოთხე კურსი.. აქაც მყავდა ფავორიტი ლექტორი – დალი ოსეფაშვილი ,
არათუ სავალდებულო, არჩევით საგნადაც კი არ დატოვეს.. გაზეთი და ჟურნალი გააერთიანეს საგან – ბეჭდურ მედიაში, რომელი სახელწოდებითაც საგანი უკვე გავლილი მაქვს – თუმცა აბსოლუტურად არანაირი ცოდნა არ მიმიღია.
ჟურნალის წარმოება გააუქმეს მას შემდეგ, რაც შარშან ამ საგნის ფარგლებში მომუშავე სტუდენტებმა გამოსცეს “რაკურსი” და “ძმანი მისნი” (თაზოს დავესესხები:)
გამოდის ის, რომ მე ისე უნდა დავამთავრო უნივერსიტეტი, რომ ვერ ვისწავლო , როგორ იწერება საჟურნალო მასალა , როგორ ეწყობა ჟურნალი და ა.შ..
საშინლად ვნანობ, რომ შარშან დავუჯერე დათო პაიჭაძეს (როგორც უფროს სპეციალისტს და ტუტორს) – “ჟურნალის წარმოება” მხოლოდ მეოთხეკურსელებისთვის გვაქვსო.. რა პატიოსნება, რის დამჯერი სტუდენტობა, ერთი და ორი მესამეკურსელი ნამდვილად არ ყოფილა ჟურნალზე (ბევრი იყო ისეთიც, ვინც მხოლოდ კრედიტის გამო აკეთებდა საქმეს). არადა, რამდენჯერ უთქვამს იმ კაცს – ყველაფერს კი ნუ დამიჯერებთო:)

ახლა ლექტორების უმეტესობა არიან ისინი, ვისაც “ვადანაშაულებ” ფუჭად დაკარგული დროის გამო.. ბევრი ისეთი, რომელზე მეტიც ნამდილად ვიცი იმ საგანში და მათზე უკეთ ნამდვილად ვასწავლი საგანს..
ახალი კარგი ლექტორებიც არიან, მაგრამ იმ საგნებში, რომლებიც უკვე გავლილი მაქვს..
შარშანდელი ორსემესტრიანი საგნები წელს ერთსემესტრიანებად იქცა… ამის ერთადერთ მიზეზად იმას ვხედავ, რომ როდესაც ორ სემესტრს ასწავლი ერთ საგანს, სტუდენტს უნდა მისცე სრულყოფილებასთან მიახლოებული ჟურნალისტური პრაქტიკა, შარშან ერთეულებმა ეს გააკეთეს, წელს როგორც ჩანს, რადგან თავად არ აქვთ ამის თავი, არც იმე ერთეულებს აძლევენ ამის შანსს.
ერთადერთი, რაც მაინც მიხარია – ჩემი სისუსტე რადიოგადაცემაა.. ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა, შარშანდელი მესამე-მეოთხეკურსელების ნაწილი, რომლებმაც რადიო ორ სემესტრი ვისწავლეთ.
და ყველაზე ძაან რაც მეამაყება – ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა (ამჯერად დათო პაიჭაძის სტუდენტები ვიგულისხმებით) ვინც სემესტრის მანძილზე ოთხი ორსაათიანი გადაცემა გავაკეთეთ და საგამოცდოდ ერთი სამაუწყებლო დღე ანუ 16საათი “შევქმენით”…
ასეთი პრეცედენტი თსუ-ში ნამდვილად აღარ იქნება:))) (ნუ ახლა ათ და ასწლეულების მერე რა იქნება, არ ვიცი:)))
ამაყი და ბედნიერი ვარ, რომ ორსემესტრიანი რადიოგადაცემა გავიარე და მე და ჩემმა ჯგუფელებმა იმაზე მეტი ვიცით რადიოზე, ვიდრე ბევრმა რადიოს სპაციალისტმა.. ხმების ალქიმიკოსები გავხდით:) მე ვიცი, რომ სადაც არ უნდა ვიყო, რადიოს არ ვკადრებ იმას, რაც მე არასწორად მიმაჩნია..

ჰმ, დავიწყე წუწუნით და დავამთავრე რადიოთი:)
უჰ, როდის დაიწყება ეს ოხერი რეგისტრაცია.. და რა მეშველება, რითი უნდა შევავსო ის საგნები, რაც გააუქმეს… მომიწევს, სხვა დეპარტამენტში ან ფაკულტეტზე გადასეირნება:))

 

მზეს ველოდეეეეეეები…

ძალიან რომ არ დამიძველდეს, გუშინდელ გასეირნებას (ყარაბახში არა) ვაკის პარკში მივპოსტავ ცოტას.
შევხვდით მე, თამუნა და ანელი.. უნდა გენახათ, 23აგვისტოსთვის რა შესაფერისად გვეცვა.

თამუნას ზამთარში რომ აცვია ხოლმე ისე – თხელი კოსტუმი და ყელსახვევი. მე გრძელსახელოიანი და კაპიშონიანი ზედა.. აი ანელის – სპორტული ეცვა გრძელსახელოიანი და კიდე ხელზე გადაკიდებული დუტის “ბუშლატა” მოჰქონდა;-)
ჰმ, რა მაცინებს, კარგად კი მოვიხვიეთ მუხლებზე? აბა, “ჯანი” ხომ უნდა გაგვეთბო.

დავსხედით, ვეძებდით მზიან სკამს.. აჰ, სად იპოვნიდი?
ვილაპარაკეთ ყველაფერზე, რაზეც კი შეიძლებოდა ლაპარაკი – თსუ-ს და ილიაუნის მაგისტრატურაზე, მიმინოშვილსა და მის შვილზე, იბერზე, კოვაჩსა და როზენსტილზე, ნაირაზე, დონა ენრიკეტაზე 🙂 ნაპოლეონზე და რომის პაპებზეც კი..მოვყევით სიზმრები და ა.შ..
მერე ანელი და თამუნა ციყვებს დასდევდნენ სურათის გადასაღებად , მე კიდე ანელის და თამუნას..
მერე გამოიარა ერთმა ყმაწვილმა, “სიმპატიჩნიო” რო იტყვიან – ისეთმა. ჯერ იკითხა – საათი გაქვთო? -არა თქო.. (მართლა არ გვქონდა, მობილური კიდე არ უკითხავს, საათი უნდოდა).
მერე მიუბრუნდა ანელის – შუაში იჯდა) და – ამას გავიცნობ რააო? (თამუნასკენ მიუთითა).
– მე რას მეკითხები, ამას ჰკითხეო – ანელიმ.
– გაგიცნობ რაა – მიუბრუნდა თამუნას.
– არა, რატომ?
– გაგიცნობთ, სადმე დაგპატიჟებ ხოლმე და პატივს გცემ:-)
– არა, არ მინდა.
– რატომ არ გინდა?
-ჰყავს უკვე ადამიანი, ვინც პატიჟებს ხოლმე – (ეს ანელი ჩაერთო)
-აააა, საქმრო ჰყავს?
– არა, ქმარი..
– ქმარი? გილოცავ
და წავიდა..
ჭეშმარიტი ქრისტიანი არ იყო ახლა ის ყმაწვილი?
შემდეგ თამუნამ განაცხადა – ახლა ასე თბილად რო არ გვეცვას, ზაგარს მივიღებდითო.
-სად მივიღებდით, სად არის მზე? – აღშფოთდა ანელი.
-აი, ხო ანათებს.
-ნათებით ნათურაც ანათებს სახლში, დაჯექი და მიიღე აბა?:-))))

გასხივოსმებული “მე”:-)

გათბა ჯანი, გათბა, უჰ, უჰ, უჰ, უჰ (ანუ, ანელი დუტი მუხლებზე:-)

იმის მერე კი სულ ვიყინებოდით და ვიყინებოდით..

 

ჭავჭავაძის გამზირი 17ა – ანუ 20წუთი დევნილებთან

დღეს მწვანე ტალღიდან გამაგზავნეს – კონსტიტუციის დაცვის ეროვნული ლიგა საკონსტიტუციო სარჩელის შესახებ პრესკონფერენციას თუ რაღაც მაგვარს მართავდა. მისამართი – ჭავჭავაძის 17ა. მესამე სართული.

ცოტა ადრე წავედი. ეს “ა” – ები ცუდად ვიცი ძალიან და..
15წუთში ჭავჭავაძეზე ვიყავი. ვნახე 17ნომერი,. მაგრამ ეს 17ა არსად ჩანდა. შევედი რაღაც ჩიხში, დანგრეული სახლებით იყო უპირატესად იქაურობა სავსე. დავინახე – 17ა – სამსართულიანი, ჩამონგრევის პირას მყოფი შენობა. ავედი, შარდის და შმორის საშინელი სუნით იყო იქაურობა გაჟღენთილი.
დაბზარული კედლები.. ჩამონგრეული ჭერი.. ყოველ სართულზე ძველი, ჟანგიანი რადიატორები და დამტვრეული აგურები ეყარა.
გამიკვირდა – ასეთ ადგილას განათლების ეროვნულ კავშირსაც კი არ გაუმართავს რამე მეთქი (მათ სადღაც პუშკინზე ჰქონდათ რამდენიმეჯერ, ძლივს ავედი, ისე ყანყალებდა იატაკი).

მესამე სართულზე რომ ავედი და ისევ ისეთი სიტუაცია იყო,ჩამი-ჩუმიც კი არ ისმოდა, შემეშინდა – აქ სად მოვხვდი მეთქი. ამ დროს 40-იოდე წლის ქალი დავინახე, ტილოს ფენდა ჟანგიან რკინაზე. ვკითხე – აქ იმართება პრესკონფერენცია მეთქი? მიკროფონი რომ დამინახა – ჟურნალისტი ხარო? დასტური მივეცი.
წამობრძანდითო და გრძელ, ასევე დანგრეულ დერეფანში შემიძღვა, მერე კი ოთახში შემიყვანა.
გავოცდი, ადგილი, სადაც მოვხვდი, არანაირად არ ჰგავდა ადგილს, სადაც საკონსტიტუციო სარჩელი პოლიტიკური პარტიებისთვის, არასამთავრობო სექტორისთვის და მასმედიისთვის უნდა წარედგინათ.
დაახლოებით 40კვადრატული მეტრი ოთახი, ასევე დაბზარული კედლები, ჩამტვრეული მინის ალაგას ფანერები და “ცელოფნებია” გაკრული. ოთახში ხუთი რკინის საწოლი დგას. ინტერიერს – ერთი პატარა, საკმაოდ შელახული კომოდი, ფერადი ტელევიზორი – სამსუნგი, პატარა მაგიდა – სხვადასხვა წამლებით სავსე, რკინის ჩაიდანი და “პლიტა” ემატება. ჰო, ერთი ცისფერი პლასტმასის ჭიქაც წამლების გვერდით.
ერთ ლოგინში მოხუცი ქალი წევს – საშინლად ახველებს და ნახველს საწოლის ქვეშ მდგარ ღამის ქოთანში აფურთხებს.

ნანა – ქალი, რომელმაც ოთახში შემიყვანა, სკამს მიწვდის და თავად იმ ლოგინზე ჯდება, სადაც 8- 9 წლის ბიჭიც ზის.

როგორც მითხესა – სოფელ ახალგორის რაიონის სოფელ წირქვალიდან არიან დევნილები.
“არანაირი დახმარება არ გვაქვს, ეს (ხელს მწოლარე მოხუცისკენ იშვერს) საავადმყოფოში იწვა და არანაირი შემწეობა რომ არ გვაქვს , გამოვიყვანეთ და ახლა აქ გვყავს სიკვდილის პირას”.
მოკლედ, ამ ქალს ეგონა, რომ კონსტიტუციის დაცვის ეროვნული ლიგა იმიტომ იკრიბებოდა, რომ ესენი ოთახიდან გამოესახლებინათ.
“ჩვენ არ დაგვირღვიეს კონსტიტუცია? ჩვენ გამოგვყარეს ჩვენი სახლებიდან, ჩვენი სოფელი იქ არის, სადაც დღეს ყველაზე ცხელი წერტილია. ჟურნალისტები რატომ იმით არ ინტერესდებით, რა ხდება ახლგორში? დამაბრუნონ ჩემს სოფელში და არ მინდა ეს საღორე, ეს სახლები გვეკუთვნოდა ჩვენ? ამასაც რომ მართმევენ”?
მე ვუხსნი, რომ ის შეკრება სადაც მე მივდივარ, არ არის მათ საწინააღმდეგოდ მიმართული .
აბა, რომელი პარტია მართავს? – მეკითხება პატარა ბიჭი.
ნანა ისევ ამბობს, რომ თავად ონკოლოგიური ავადმყოფია, ოცი წელი მასწავლებლად მუშაობდა და ახლა მოხუცის პენსიით ცოცხლობენ, რადგან მათთვის საერთოდ არაფერი მიუციათ.
“ყველაფერი, აქ რაც კია, ყველაფერი ისევ ჩვენი წვალებით გავაკეთეთ” – მეუბნება ქალი.

კიდევ ამბობს, რომ ამ შენობის დირექტორი მათ გასახლებით ემუქრება – “გვაბრალებენ, დევნილები არ ხართო”…

შენობიდან გამოვდივარ, თავადაც მომყვება, პირველს ხუთი წუთი უკლია, კიდევ ვკითხულობ – სადმე თუა ჭავჭავაძის 17ა.
“ჭავჭავაძის 17ა არ ვცით, ჟურნალისტთა შემოქმედებითი კავშირი კი იქ არის” – მეუბნება შუახნის მამაკაცი და ახალი, მაღალი შენობისკენ მითითებს. იქით წავედი და აღმოჩნდა, რომ დანიშნულების ადგილას მივედი.

არ შემიძლია, დასასრულს ის არ ვთქვა, რომ მათმა (დევნილების) ნათქვამმა – “გვაბრალებენ, დევნილები არ ხართო” – ეჭვი ჩამისახა (სამწუხაროდ, ძალლლლიან ეჭვიანი ვარ) , ეჭვი უფრო იმიტომ გამიჩნდა, რომ სოფელი წირქვალი ჭიათურაშია. იმედს ვიტოვებ, რომ არსებობს კიდევ მეორე წირქვალი, რომელიც ახალგორშია.

 

“პოსტლექცია” – :-))

გუშინ, ჩანთა დავალაგე, რომლითაც ბოლოს დავდიოდი უნიში, ბევრი რამ აღმოვაჩინე – ქვითრები ყველანაირი გადასახადის , ავტობუსის ბილეთები, ჩემი ჯგუფელის ფლეშკა, დიქტოფონი და მისი აქსესუარები, მისალოცი ბარათები, და რვეული – სადაც ერთი წლის მანძილზე ყველაფერს ვიწერდი (რადიოზე).. ჩანაწერები ლექციებზე – პირველი სემესტრის და ჩანაწერები – გადაცემის პრომოების, ლაინერების, ტიხრების, ტექსტების.
გული დამწყდა, რომ “ვიღაცას” სველი სალფეთქები ჩაუდია რვეულში და ისეა გაფუჭებული, რომ ნაწერი ძლივს იკითხება..
სანამ გაფუჭებული, “პოსტლექციას ჩაგიტარებთ”:-)

1) adobe audition 2.0
ბგერის სამონტაჟო პროგრამა.
F8 – მონიშვნა.
მარკერი არ იშლება – ფრთხილად..
F11-მონოს გადაქცევა სტერეოდ და პირიქით..
ხმის აწევ-დაწევა –
Effects-amlitude-amplify-მთლიანად.

პროპორციული-amplify fade
საწყისი და საბოლოო დონე,
ერთფაზიანი დადაბლება – amplication
ორფაზიანი..
ა) საწყისი დონე – 0, საბოლოოო -სასურველი.
ბ) საყისი გახდება საბოლოო და გათანაბრდება.
გ) ვანულებთ და ვუკლებ.

ხმების შერევა – mixpaste.

მიდით და ისწავლეთ მონტაჟი:-)))

დავალება – 8-10წუთიანი ინტერვიუს მონტაჟი. გავხადოთ 2-3წუთიანი სინქრონი.
მაქსიმუმ 30წამიანი მუსიკალური პრომო.

ვოისერი

ვოისერი იწყება მთავარი პრობლემის უმოკლესი გადმოცემით. , რომელიც შეიძლება დაიწყოს წამყვანმაც და ჟურნალისტმაც.

მაგ.ფოთში საცხოვრებელი ბინა ინგრევა. სიუჟეტს განაგრძობს თეა აბსანძე.

ხანგრძლივობა – 40წმ – 2წთ.
ინტრო და თხრობა. (ინტრო ანუ ლიდი. მ.ა).

მარტივი.
უსმინეთ საკუთარ ნაწერს..
დავალება – ვოისერი.

პაკეტი

დოკუმენტურ მალასაზე დაყრდნობით…
თემატური მასალა…

ავტორის ტექსტი,
რესპონდენტთა ხმები,
ხმები კოლორიტისთვი…
მდიდარი არქივი -gpb.ge
ადამიანები, რომელებიც თემასთან კავშირში არიან.
რეპორტიორი, სახელმწიფო მინისტრი,ვეტერანი, მოქალაქეები, სიმღერა, საპატრიარქო, სტალინი, (ეს ერთ-ერთ პაკეტში შემავალი ხმების “პატრონების ჩამონათვალი).

თითო ხმა 40წამამდე,
პაკეტი მაქსიმუმ 6წუთი, კარგია 4წთ.

შემადგენლობა)
შესავალი
თეზა ან არგუმენტი
კონტრარგუმენტი, ანტითეზა,
ხმოვანი კომპონენტები,
დასკვნითი ნაწილი.

ერთი თემა, ერთი მასალა.

ისიც ყვება, არ იმეორებს რესპონდენტის ხმას. (თუმც რამდენიმე დღის წინ, რეალურ რადიოში მითხრეს, რომ სინქრონის წარდგენისას უნდა გავიმეორო რესპონდენტის ნათქვამიც, მაგრამ მაინც ამ სიმართლის მჯერა:-)
ბალანსი მრავალმხრივია.

მასალის შეგროვება, მინიმუმ ორი მხარე.
გარემოსთვის დამახასიათებელი ხმები, კითხვებიც უნდა ისმოდეს მკაფიოდ,
ძალიან ბევრს ნუ ჩაწერთ..

ჟურნალისტის ხმა არაუმეტეს 1/4.

საინფორმაციო გამოშვება..

პოლიტიკა, საგარეო პოლიტიკა,ეკონომიკა, კულტურა, სპორტი, განათლება, ეკოლოგია, ბიზნესსიახლეები, სასამართლოები, ხელოვნება-გამოფენები, რეგიონალური ახალი ამბები, კავკასიური ამბები, ტექნოლოგიური სიახლეები, სამეცნიერო ცხოვრება, ქალაქური ცხოვრება, ღამის ცხოვრება, კრიმინალი, აფიშა, ამინდი, სტიქიური უბედურება, შოუბიზნესი, კატასტროფები – დაფაზე ჩამოყრილი თემები, რასაც შეიძლება საინფორმაციოში შევეხოთ.
ვერნონ გენიოს ლითლი – ეს წიგნის თუ ავტორის სათაურია – წიგნი იმაზე თუ როგორ სამართლიანად ვერ იტანენ ჟურნალისტებს, ვინმეს არ გაქვთ?:-)
min.30წმ-ჰედლაინების კრებული.
პირველი დავალება – ლიდი რეზიუმეები, ოთხ კითხვას მაინც უნდა პასუხობდეს.
მთავარია რა? ანუ ამბავი.
4-5ნიუსი შეიძლება ჩაეტიოს.
ნიუსში დაძაბულობა კაია, 30წამში ვერ მოხდება.

ერთწუთიანი:
ა) ჰედლაინების გაგრძელება,
ბ) ოდნავ უფრო დაწვრილებით ყვები,
გ) სულ ორი ნიუსი, მოზრდილი თხრობა – პატარა სინქრონი კაია,
დ) შეიძლება იყოს ერთი ვოისერიც..

2და სამწუთიანი – ერთწუთიანის ტიპოლოგია.

5წუთიანი-ჩამოყალიბებული ნიუსები, სინქრონები აუცილებლად..

40წამზე მეტი არა კორესპონდენტის ხმა და 25წამზე მეტი არა – რესპონდენტის.
შეიძლება 15წუთიანი და 30წუთიანი.
ამინდი და ვალუტა.

ინტერვიუ

თემის შერჩევა და მერე რესპონდენტი.
ინტერვიუსთვის მზადება – ფაქტების დაზუსტება.
საინფორმაციო ხასიათის ინტერვიუ-ინფოს მოპოვება.
მსჯელობითი ხასიათის, კომენტარი, ჩივილები, გასართობი ინტერვიუ.
გამომწვევი და ცოცხალი.
რბილი და თავისუფალი სტილი
ინტერვიუს ფოკუსი,
არ ხართ მორჩილი მთხოვნელები – თუ ისინი თავის საქმეში არიან სპეცები, თქვენ ჟურნალისტიკაში ხართ მხეცები.

საკითხებს გავუგზავნით, შეკითხვებს არა.
მაქს ვებერი – პროტესტანტული ეთიკა და კაპიტალისტური.. (ეს წიგნია, რო წამოვიზრდებით, უნდა წავიკითხოთ:-).

რამდენ ხანს გასტანს.
ორჯკერ მეტის მოჭრა ცუდია. (მონტაჟი იგულისხმება).
მასალა ესადაგება როგორც თემას, ისე რესპონდენტს..
კითხვა სხვა ფორმულირებით..
ინტერვიუს გაუქმება..
რესპონდენტის მომზადებაც..
შეკითხვები როგორ ისმის.
აუდიტორიას აინტერსებს მათი პასუხები და არა თქვენი კითხვები..
რესპონდენტთან არ კამათობ.
მოკლე კითხვები.
დახურულ შეკითხვებს ვერიდოთ..
ნუსხა.. (ეს არ ვიცი, რარომ მიწერია, ალბათ, საკითხების ან კითხვების ნუსხა იგულისხმება).
ლოგიკური თანმიმდევრობა..
ოპონირებული კითხვის წყარო მიუთითეთ..
სვამთ მსმენელთა კითხვებს..
კითხვაში იყის კითხვითი სიტყვა,
თითო ჯერზე თითო კითხვა.
ჰიპოთეზები კითხვაში არა – ბადრიჯანს რომ ფრთები ჰქონდეს, მერცხალი იქნებოდა...
სპეკულაცია-განსჯა..
მხედველობითი კონტაქტი,
სიცილი შიძლება, გოდება არა.
არ არის ჩვენი საქმე კითხვებზე პასუხის გაცემა.
რბილი გარემო..

as life

შესავალი, ხმები, ინტერესის გარემო..
ჟურნალისტი წერს და ადგილზე იწერს ინტროს..
შესავალში სჯობს ატმოსფერო..
თხრობა და ჩვენება..
ინტრო,
ატმოსფერო და ადამიანის ლაპარაკი,
ჟურნალისტის ლაპარაკი სხვადასხვა ადამიანებთან, პატარ-პატარა ინტერვიუები,
სარწმუნოა, არის ჟურნალისტისადმი ნდობა, ართობს მკითხველს.
არ არის მონოტონური,
რადიოს stand up –
1. მე ვიმყოფები აქა და აქ.

2.ჩვენ ვართ იქ, სადაც რაღაც ხდება.
დიდი დოზით საკუთარ თავს არ აჩვენებ.

3. მთავარ პერსონაჟს უღრმავდები და მეტს ალაპარაკებ.

4. თვითონ აღწერ ყველაფერს..

სითამამე, კარგი ხარისხოს ჩანაწერი, აკუსტიკის ხარისხი, იდენტიფიცირებადი ხმები. მაქს 4წთ.
მონტაჟი, რომელიც საერთოდ არ იგრძნობა – უმაღლესი პილოტაჟი.

წარდგენა

ა) ჩემს გვერდით არის ის..
ბ) მე ვუახლოვდები მას..
გ) მე ვეკითხები მას..
დ) მოგმართავთ თქვენ, წარდგეთ,,
ე) გიშვერთ მიკროფონს და ახდენთ თვითწარდგენას.

აუდიოდღიური –
კითხვებს არ სვამ.
არაცნობილი.
ერთი-ერთზე – ჩამწერი და რესპონდენტი.
ტექნიკური უწიგნურობა.. (ეს არ მახსოვს:-) სავარაუდოდ, დიქტოფონი არ უნდა დაუტოვო ისეთს, ვინც აზრზე არ არის ამ ნივთის.).

მონტაჟი არ უნდა იგრძნობოდეს…
რაც უნდათ, ის ქნან..

სახელი, ასაკი, რას აკეთებს..
მაქს.5წთ.
აბერაციული მორალი… (ამის ზუსტი განმარტება მაინტერესებს, უფრო ზუსტად ამ ფრაზის – აბერაციული მორალის კოორდინატთა სისტემაში იყო ჩაკარგული. ამ ფრაზას ორი მსუყე სიტყვა გადმოსცემს მარტივად, რომლებიც არ ვიცი და ძალიან მაინტერესებს:-)

სულ ეს იყო.. დილის პროგრამა დამრჩა, რომელიც არ იკითხება – უნდა იყოს ცოცხალი, სიმხნევე ხმაში, არ უნდა იყოს დამთრგუნავი.. დილის ბლოკზე ამ ლექციის იქითაც ბევრი ვიცი ჩემი ჯგუფელების წყალობით. (სადიპლომო გააკეთეს – დილის ბლოკი რადიოში და ზეპირად ვიცი მათი ნაშრომი:-)

გამოყენებული ლიტერატურა – გაუბედურებული (სველი სალფეტქით) კონსპექტი – დავით პაიჭაძის ლექციებიდან..

.

 

“მარგალიტები” ღია რადიოს:-)

ვინაიდან და რადგანაც ჩემმა ჯგუფელმა მირჩია კრებული გამოეციო (რეზო ამაშუკელს მაინც ვაჯობებ:-),  გადავწყვიტე “არ დავუკარგო” ჩემი “შემოქმედება” მომავალ თაობას და ერთ პოსტში მოვაქციო.

 “ვაქვეყნებ” გადაკეთებულ “ლექსებსა” თუ “სიმღერებს”, სადაც მხოლოდ შინაარსი მაქვს ჩადებული და ბევრ ფილოლოგიურ შეცდომასაც არ ვერიდები რითმისთვის.

ეს წანამძღვარი იმისთვის, რომ ვინმემ თუნდაც არ გაიფიქროს, რომ პოეტობა თუ არა, გიჟპოეტობა მოინდომა ამ უბედურმაო.

 ეს ახლა უბრალოდ დაწერილი არ გეგონოთ, ყოველი “მარგალიტი” რაღაც-რაღაცებმა “ჩამაგონა”. მაგალითად, პირველი არის ამ ფოტოდან წამოსული “იდეა”.

ანელი, თამუნა, ოპერატორი ავთო და ჩემი ჩრდილი..

ლექსის ორიგინალი – მურმან ლებანიძის “ოდესმე დიდი ყოფილა საქართველო“.

ღია რადიოს ვერსია:

“რა დროს სიცილია, მოუკვდა პატრონი,

ჯიჯღინით აგვიკლებს კახოპერატორი,

მაგრამ გავბლატავდით, ვაჰ, დრონი, ვაჰ დრონი,

დღეს მორიგეა ავთოპერატორი.”

 

 შემდეგი, ეს არის ამ სურათიდან წამოსული, როდესაც მაიკო გაბულდანმა თამუნას კომენტარი დაუტოვა – სტუდენტობის ნახევარი ასეთ პოზაში გაატარეო.

მაშინვე გამახსენდა ჩემი ანტიპრომოები (მაინც ვერ შევეშვი) და სიმღერა – ასეთია ქურდი კაცის ბედი..

“ასეთია ღიარადიოშნიკის ბედიიიი,

ხმის ჩაწერა უკან დასდევს მუდაააამ,

და კურსის ნახევარზე მეტიიიიიიიი,

სტუდიაში გაატაროს უნდააა.

სტუდიაში მოვკვდე, დავიტანჯოოო,…

რა ვქნა, რომ კახას ვერ ვხედავ მზიანს,

შენ კომპებთან ვინ მიგიშვებს კარგო,

პაიჭაძის სტუდენტები ზიან:))

რაც შეეხება მომდევნო “ლექსს”, ესეც იმავე ფოტოდან “მოდის”, ორიგინალი იოსებ ნონეშვილის (ჩემი ბავშვობის პოეტი, ნახევარი წიგნი ზეპირად ვიცოდი. სტუმრები რომ მოვიდოდნენ, მთელ საღამოს სკამზე შემდგარი ვატარებდი და ლექსებს ვყვებოდი) “შენ საქართველოს დედოფლობა დაგმშვენდებოდა”

“თამუნა, შენ ხმის ოპერატორობა დაგმშვენდებოდა,

დაგმშვენდებოდა და რარიგად დაგმშვენდებოდა,

შენს ერთ მაუსით მონიშვნაზე – მწვანე გრაფიკით გადაცემები “აშენდებოდა“.

 როგორც ხედავთ, ეს სურათი ბევრი “მარგალიტის” მუზა აღმოჩნდა, რადგან შემდეგიც მისგან “წამოვიდა”,

ორიგინალი, ასევე იოსებ ნონეშვილის “ღმერთი და ახელები” (ჩემი საფირმო ლექსი)..

“audition – თან იჯდა მემონტაჟე,

მწვანე გრაფიკა F8 – ს ანიშნებდა,

 audition – თან იჯდა მემონტაჟე,

მონიშნულ ნაწყვეტებს ერთურთს ამიქსებდა.

 audition – თან იჯდა მემონტაჟე, …

adobe – ს effect – ებს უხვად იყენებდა,

სამკუთხა თუ მრგვალი დაფეიდებით,

გამოსახულებას არეგულირებდა”.

დასრულდა ამ ფოტოს ერა და გავადავდივართ ჩემს საყვარელ სურათზე.

ეს უკვე სიმღერაა:-)

ორიგინალი-  (“მე ღმერთს შევავედრე შენი სიყვარული”🙂

“ჩვენი სტუდიაა ასე მდუმარეე,

აქ რომ დავიბუდეთ, ბინა დაგვიდია,

ჩვენი სტუდიაა – ბევრი სისულელე,

ბევრიც “კარგი” რამე ჩვენგან გაუგია.

 კახას დავუტოვეთ ახლა ეს სტუდია,

 ნეტავ მოუაროს და თუ არ გაწირავს,

ტკბილად გავიხსენებთ, ამ მყუდრო ოთახმა ,

“რადიოს აკვანი” ჩვენ რომ დაგვირწია” .

 

ასევე ამ სურათის ყურებაში გადაკეთდა 90-იანი წლების სექსსიმბოლოს, გია სურამელაშვილის “მე შენს ნაკვალევს გავყურებ“.

 

” რააა ტკბილია და რა მწააარე,

განვლილი დღეენიიი,

დასრულდა რადიობანა და ტკივილით ვკვდებიიიიიით.

შვხედავ სურათს – რადიოოოოოოოოსტუდია, ჯგუფეეეელებიიია,

გადაცემების დაგეგმვა მოოომნატრებიიიია“.

 

და ბოლოს, (ჯერჯერობით ბოლო:-) დასკვნითი სიმღერა ღია რადიოზე .

ორიგინალი – “მე წმინდა სიყვარულს სულ გეფიცებოდი“. (ანუ “მითხარ სად, სად, სად გეძებო” .

 

“რადიოს სიყვარულს, სულ ვეფიცეეებოდით,

 ვეღარა ვძლებდით, როცა ვჩერდებოოდით,

ერთმანეთს მონტაჟში სულ ვეცილებოდით,

მიკროფონთან ჯდომით ვეღარა ვძღებოდით.

სულ მასზე ვფიქრობდით, ცხადსა თუ სიზმარში,

“წვეტიანი ფეიდი”, ხვდებოდა მიზანში.

 დარბაზში მსხდომარე, გეგმებს რომ ვაწყობდით,

ახალ გადაცემას როგორ ავაწყობდით.

მონტაჟში გავლიეთ წელი ნახევარიი,

ძალიან მოგვწონდა, ჩვენი ნახელაავი.

“ეპოქა” შევქმენით მეექვსე კორპუსში,

“შკოლნიკი” სტუდენტები, ვიყავით ფოკუსში. .

დამთავრდა, დასრულდა, ეს ტკბილი დროება,

საკვები მოგვაკლდა, რაც გვასაზრდოებდა,

ღია რადიოო ჩვენთვის იხურეება,

გვიჭირს განშორება, გული გვეწურებაა.

 დარდი და ნაღველი დაგვაწვა ლოდებად,

ისმის ღიარადიოშნიკების გოდებააა“.

 (ნუ ახლა, რითმას ჭირდებოდა და:-))))

 

რეპორტაჟი ბაზრიდან:-D

მოკლედ,  დილით ადრე ამაყენა დედაჩემმა – საზამთროდ კიტრის მწნილის ჩადება მინდაო და გამიყოლა (რატომღაც). არადა, ყველაზე ნაკლებად რაც მეხერხება – რაღაცების ყიდვაა. ნუ, მაინც გავყევი.. ნავთლუღის ბაზარში რომ შევედი სასტიკად “მომესიკვდილა” იქ ბოდიალი, თან დედაჩემის ამბავი რომ ვიცი, სანამ ის აარჩევს თავისთვის მოსაწონს და თან კიტრი სახელად თქვა და მიაყოლებს იმას რასაც თავალს დაადგამს:-D ხოდა, გადავწყვიტე, საკუთარი თავი თავადვე გამეხალისებინა და ბაზრიდან რეპორტაჟი გამეკეთებინა. მაშ ასე:

 წითელ – მწვანე – ცისფერი ბრეზენტით გადახურული დახლები, ძირს დაწყობილი ყუთები,  დამპალი კარტოფილით, კიტრით, ერბო “ტექსუნის” ქილებით  მოფენილი აყრილი ასვალტი – ეს ნავთლუღის ბაზრობა “კედარია”. ..

ნავთლუღის ბაზარი “კედარი”

 

ბაზრის შესასვლელში  ჯიხური დგას, სადაც მუსიკალურ კასეტებს და დისკებს ყიდიან.
“ჩემი გულის დედოფალო, რატომ მტანჯავ რა გინდაა” –  ჟღერს (ახლა უნდა მეთქვა – ღია რადიოში მეთქი, ფუჰ:-D)
ნუ, “ნაცნობი” სიმღერაა..
პირველივე დახლთან ხალხია შეკრებილი.

 “აბა, საუკეთესო პამიდორი იაფად” – ყვირის ზორბა, წითურულვაშიანი მამაკაცი, რომელსაც ცისფერზოლიანი თეთრი პერენგის ღილები თითქმის ჭიპამდე აქვს ჩახსნილი.
ჩანს – იაფ – “ლაროციან” პამოდორს მნახველი უფრო მეტი ჰყავს, ვიდრე მყიდველი.
– გაიწიე, გაიწიე,მაინც არ ყიდულობ და ჩვენ მაინც გაგვიშვი  – ყვირის ხნიერი, ყვითელსარაფნიანი ქალი, რომელსაც ორივე ხელში დაკეცილი თეთრი ნაჭრის პარკი უჭირავს. ის მუჯლუგუნებით არღვევს რიგს .

– ამ ხნის ქალი ხარ და როგორ იქცევი, ნადირო, ტყეში გაზრდილო – ისმის ყიდვის თუ დათვალიერების მოსურნეთაგან. ქალი ყურადღებას არავის აქცევს და  პამიდორს მუშტრის თვალით ათვალიერებს, ხელს უჭერს, სიმაგრეს უსინჯავს, ფრჩხილიც გაჰკრა რატომღაც , ერთი-ორჯერ.

– ლარად მომე და ათი კილო მიმაქვს – მიმართა გამყიდველს.
 – შენ გიჟი ხომ არ გაქვს ნაჭამი. ლარი  და ათი მიცემული .მაქვს  და ლარად მოგცე?
– ჰაა, მომე, მომე, კაი კლიენტი ვარ, ათი კილო მიმაქვს – არ ეშვება  ყვითელსარაფნიანი ქალი.
– სადაც მოგცენ, იქ იყიდე , აბა საუკეთესო პამიდორი იაფად – აგრძელებს ყვირილს ზორბა, წითურულვაშიანი მამაკაცი, რომელსაც ცისფერზოლიანი თეთრი პერანგის ღილები თითქმის ჭიპამდე აქვს ჩახსნილი.

“იაფი პამიდვრიდან” სამიოდ მეტრში ორი ვედრო დგას – სამურაბე კაკლით. გვერდით ახალგაზრდა წყვილი მიდის.
 – აუ, თედო, კაკლის მურაბა ვიყიდოთ რა – სთხოვს  თანმხლებ მამაკაცს ქერათმიანი, მკვეთრმაკიაჟიანი, ცისფერკაბიანი და ძალიან მაღალ, წვრილ (შპილკა) ქუსლებზე შემდგარი ქალი.
– კაი რა ლიკა, რათ გვინდა კაკალი. თან მაგას კირი და ათასი უბედურება უნდა – პასუხობს 25 – იოდე წლის  ბიჭი, რომელსაც ნაცრისფერი ჩაჩები და ლურჯი რეზინის “შლოპანცები” აცვია.

– აუ, არა რა, თედო, ვიკითხოთ..
– კარგი, ეს კაკალი ვისია? – კითხულობს თედო.
– ვინც იყიდის მისია შვილო – პასუხობს გვერდით მჯდარი ბადრიჯნის გამყიდველი და თან კაკლის პატრონს ეძახის, რომელიც მალევე მოდის და წყვილს მურაბის მომზადების რეცეპტს უხსნის.

ნატურით ვაჭრობა – პამიდორს და ბავშვის ტანსაცმელს ცვლიან

 

ამასობაში დედაჩემი დავკარგე და ძლივს მივაგენი, ჰოდა  მასა და “ბაჯიას” შორის ასეთი დიალოგის მომსწრე გავხდი.
– კიტრი რა ღირს?”
– აი, პამიდორი ლარი, კაპუსტა შიძისიატ, მარკოვკა ლარ პიძისიატ.
– კიტრი? კიტრი?
– აა, კიტრი ვოსემძისიატ, აი, პამიდორი ლარი, კაპუსტა ვოსიმძისიატ..

– კიტრი მინდა..
– ხო, კიტრი, აი, კიტრი, აი პამიდორი – ლარი. კაპუსტა შიძისიატ, მარკოვკა ლარ პიძისიატ, ციცაკა ლარ დვაციტ..
– კიტრი ამიწონე ათი კილო..
– კიტრი? პამიდორი არ გინდა? ლარი.. კაპუსტა შიძისიატ, მარკ..
აქ წამოვედით და  “ოვკა ლარ პიძისიატ და ციცაკა ლარ დვაციტ” – უკან მოგვაყოლა.)

 

 

უცებ, ჰოი საოცრებავ, ბიტლზების “get beck” მოესმა ჩემს ყურებს, მუსიკალური კასეტა-დისკების გამავრცელებელი ჯიხურიდან გამოდიოდა ხმა. მოწმენდილზე მეხი არ გამიკვირდებოდა (თუმც მოღრუბლული იყო) , როგორც ეს . როგორ, ნავთლუღის ბაზარში, იქ სადაც ოდენ უცნობი, უძეგლო (ან ნაცნობი და დონე 90-იანი წლების სექსსიმბოლო – ასე მოიხსენიებდნენ გია სურამელაშვილს ერთ-ერთ სტატიაში:-D) მომღერლები მღერიან , ბითლზები? უცებ გამორთეს და ჯენის ჯოპლინის “try” დაიწყო (აქ ანელი მეტყოდა – რა დრო დაგიდგა მარი, ჯოპლინს ცნობო:-D
მაგრამ ეს ეტყობა უეცარი “გაფართხალება” იყო, რადგან ოციოდე  წამიც არ აკივლეს, რომ “საამო” –  მთრთოლვარე
ჰანგები მოესმა ჩემს ყურთასმენას – მიყვარხარ მეთქი, გითხარი და და შენც დაიტანჯებიი” – ვაა მეთქი, როგორ ვერ ვცნობ😀
მაგრამ ჩემი უმეცრება ამ მხრივ სულ რამდენიმე წამში გაქრა, როდესაც შემდეგი სიტყვები გაისმა – “დედიკოს გაფიცებ, არ გადამეჩვიო, არ გადამეჩვიო, არა”:-D

“სანტავიკი” ყველგან საჭიროა

 

დედაჩემი ისევ კიტრს არჩევს. მე გვერდით გავდივარ. ახალგაზრდა ბიჭი  თხილს ყიდის. მასთან 50-წლამდე წითლადთმაშეღებილი  ქალი მიდის,
– ამ თხილს გული აქვს?
– გულიც აქვს და ფილტვიც – სიცილით პასუხობს გამყიდველი იმერული კილოთი.
ქალი თხილს იღებს , ფცქვნის, ტეხავს და ჭამს.
– რა ღირს?
– ორი ლარი.
– მომე ლარნახევრად და ორ კილოს წავიღებ.
 – ოოოჰ, კაი ერთი – იცინის ბიჭი, “სპრაიტის” ბოთლიდან წყლით ასველებს ლურჯ-შავ უჯრულა ცხვირსახოცს და კისერზე იხვევს.
– მომეცი , მომეცი, არ ვარგა შენი თხილი, არ უვარგა გული..
– რავა არ უვარგა? – ბიჭი თავად იღებს თხილს და ტეხავს.
– ეს ამ ერთ ცალში იყო..
ბიჭი კიდევ ორ ცალს ტეხავს..
– იცოდე, რამდენიც ჭიანი და უგულო შემხვდება , იმდენს გაგინებ – ეუბნება ქალი.
– როგორ მაგინებ? – იცინის ბიჭი..
– შე კარგმო….ლო არ იცი – როგორ უნდა გინება?
ბიჭი ისევ იცინის და მაისურს იფერთხავს ..
საბოლოო შეთანხმება – ორი კილო – სამლარნახევარი;

ბაზრის გასასვლელში ქალი ბოსტნეულს ყიდის და თან ტელეფონზე ლაპარაკობს

“როგორ ვერ გაიგე, სამი ნოვოკაინი აიღოს, გახსნას პენიცილინში ხუთგრამიან შპრიცში და გაუკეთოს ყურისძირში” – იმედია, ადამიანზე არ ლაპარაკობს.

ყველის და ნაგვის “იდილია”
დედაჩემმა იყიდა, რაც უნდოდა და ჩვენც ვტოვებთ წითელ – მწვანე – ცისფერი ბრეზენტით გადახურული დახლების, ძირს დაწყობილი ყუთების, დამპალი კარტოფილის, კიტრის, ერბო “ტექსუნის” ქილებით  მოფენილ აყრილასვალტიან “პატარა სამყაროს”, – ეს ნავთლუღის ბაზრობა კედარია.

 

ერთი წლის წინ ანუ 8.08.2008

 

 დღეს ვფიქრობდი რომ ომის წლისთავია, რომ ერთი წელი გავიდა “აგვისტოს მოვლენებისა” და “რუსული აგრესიის”  შემდეგ და გამახსენდა შარშანდელი რვა აგვისტო..
სოფელში მივდიოდი, სოფელი მაქვს საჩხერეში, ზუსტად ჯავის საზღვართან, როგორც ამობებენ ერთი ქედი , ტყე თუ გორა გვყოფს.
ჩემი და, ბიძაშვილი და დეიდაშვილი (14, 17 და 21წლის გოგოები) იყვნენ უკვე იქ
მეც რამდენიმე დღის ჩამოსული ვიყავი კბილზე შემექმნა პრობლემები და გული ისევ იქით მიმიწევდა:-D
7აგვისტოს ტელევიზორისთვის საერთოდ არ მუყურებია (მეც ჟურნალისტი ვარ რაღა), რაღაც კი თქვეს, მაგრამ ვერ წარმომედგინა , რომ ამდენად სერიოზული საფრთხე იყო, ვერ წარმომედგინა, რომ შეიძლებოდა ომი დაწყებულიყო.

ხოდა, 8 აგვისტოს სამგორის სადგურში ვიყავი ბარგაკიდებული და ჩემი სოფლის მარშუტკას ველოდი. (ეს არის ცამეტადგილიანი , ყვითელი ფერის, მგზავრობისთვის ყოვლად შეუფერებელი ტრანსპორტი,  რომელიც ლიჩი-თბილისის რეისით  კვირაში მხოლოდ სამჯერ დადის და რომელზე ადგილის დაკავებაც წინა დღეებში იწყება).

ხალხი ბლომად იყო შეკრებილი,    და მეც გასული წლების მსგავი  შიში , ნაცნობი გრძნობა – “ვაი, ადგილები რო არ იყოს და დარჩენამ მომიწიოს”? – დამეუფლა.
ამ დროს ერთი მგზავრი (ჩემს უბანში უნდა ჩამოსულიყო), მორბის ყვირილით – ვაიმე, გორი დაბომბეს, ვერავის ვუკავშირდებით, მობილური ქსელებიც გათიშულიაო. დავიწყე წვალება, იმ დროს უფრო აქტიურად ლაი-ლაის ნომერს ვხმარობდი, რომლითაც ვერაფრით ვერ დავრეკე. ჩავდე ბალის კარტა და როგორც იქნა მოვახერხე სოფელში  ” გასვლა” – ცოტა დავაშინე “ბიძაშვილ-დეიდაშვილ-და” – შეიძლება ვერ ჩამოვიდე მეთქი..

ამასობაში მოვიდა როგორც იქნა ჩვენი მარშრუტკა, მძღოლს შემოვეხვიეთ – აბა რა ხდება თქო.
 – არაფერი კაცო, უბრალოდ რომ მოვდიოდი, იგოეთთან ჭურვი ჩამოაგდეს და მანქანის უკან აფეთქდაო.
ხალხი დაფეთდაა..
დედაჩემი და დეიდაჩემი ცდილობენ გადამარწმუნონ წასვლაზე – ამას ჯობს, ჩვენ წავიდეთ და ისინიც წამოვიყვანოთო.
მე ცივი უარით ვიკავებ ადგილს და “ფეხებს ვაფიჩინებ” – უნდა წავიდე მეთქი. (ნუ, ერთი მხრივ , კარგად მოვიქეცი, რადგან ისინი რომ წასულიყვნენ, ჩარჩებოდნენ მთელ თვეს და იქით თავად მოკვდებოდნენ შიმშილით, აქეთ მე:)დედაჩემი მაინც არ წყვეტს ხვეწნას, მე “ვამშვიდებ” – ხო იცი, იმათ საჭმელი უთავდებათ და მე რომ არ ჩავიდე, შეიძლება ისე დარჩნენ.
ცოტა გაჭრა..
მგზავრობის მოსურნეთა რიცხვმა შესამჩნევად იკლო, ადამიანებიდან, რომლებისგანაც სამი მარშუტკა გაივსებოდა,  რვა კაცი ვრჩებით.
მძღოლი გვამშვიდებს – თუ გადაკეტილი იყო გორთან, უკან მოვბრუნდებით, რა პრობლემაა.
როგორც იქნა, გავედით.

ფანჯარასთან მჯდომს უფრო მიტანს შიში, გზაზე დაუსრულებელი კოლონებია – რეზერვისტების, “ორხიდიანების – სავსე ჯარისკაცებით”, სხვადასხვა ტექნიკის.
“ღმერთო,. შენ დააბრუნე ყველა მშვიდობით” – პირჯვარს იწერს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.
მანქანაში მყოფი შვიდ  მგზავრს+მძღოლი მოსალოდნელ საფრთხეებზე იწყებს მსჯელობას, მე რადიოს ვრთავ და ვცდილობ ახალი ამბები გავიგო.
“რუსების ერთი თვითმფრინავი ჩამოაგდეს”, უკვე ორი, უკვე სამი . . – ვამშვიდებ გზადაგზა ჩემს “თანამოინახეებს”, ისინი თავიანთ ოჯახზე და ახლობლებზე იწყებენ ლაპარაკს , პრეზიდენტმა საყოველთაო მობილიზაცია გამოაცხადა – “რა გვეშველება” – როდის მორჩება ყველაფერი” – ატირებული კითხულობს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

“ხვალვე წავალ ომში და რუსებს დედას ვუტირებ”: – აღგზნებული სახით ყვირის ვასიკო – მარშრუტკის პატრონი და მძღოლი (ის აფხაზეთის ომშია ნამყოფი და ყოველ წელს, ყოველ მგზავრობისას აფხაზეთის და ოსეთის დაბრუნებას განიხილავს.
“მიშამ თქვა – დავიბრუნებთო და დავიბრუნებთ. ძალით, ნებით, მაგრამ შევალთ, ჩვენს ადგილს მაინც დავიბრუნებთ” – ეს მისი საფირმო ფრაზაა. (კიდევ ერთი, აფხაზეთის ომის დროს ვასიკოს ძმა დაეღუპა და მისი ცხედარი ერთ კვირას ზურგით ატარა, სანამ სოფელში ჩაიყვანდა და მიწას მიაბარებდნენ.)

გორის გზა გახსნილი დაგვხვდა, თუმცა მოძრაობა ძალიან გაძნელებულია. . ერთმანეთის საპირისპირო მიმართულებით მოძრავ რეზერვისტებით სავსე ათეულობით ავტობუსს და მსუბუქ მანქანას .რამდენიმე საცობი აქვთ შექმნილი .  ყველგან პატრული დგას, გორის ცენტრში დაბომბილი ადგილი ჩანს, ქალაქის გარეთაც მოჩანს მინდვრებზე დამწვარი ადგილები.

რატომღაც, პირველად “ვასოს მარშუტკით მგზავრობის” ისტორიაში მანქანა არ გაფუჭებულა და სამი საათი შესაკეთებლად არ “წაგვიყვანია””, ერთი ეგ იყო, ერთ-ერთი მგზავრის წამოღებულ  ბალონს გაზი გაუვიდა და გაგუდვა-აფეთქებას ბეწვზე გადავრჩით.
მობილურ ოპერატორებს უფრო და უფრო უჭირთ მუშაობა. მხოლოდ გამოტოვებული ზარებიღა მომდის,. ძლივს მოვახერხე მესიჯის გაგზავნა.
ჭერათხევიდან აღარც რადიო იჭერს. სწორედ აქ იწყება ჩემი ინფორმაციული ვაკუუმი, რომელიც ზუსტად 21დღეს გაგრძელდა. ამ პერიოდის მანძილზე ტელევიზორის (კურიერის) ყურება მოვახერხე სამჯერ. მიზეზი – ჩემი სოფელი  არის ნამდვილი სოფელი, ანუ ჯუნგლები, სადაც ცივლიზაციას თითქმის არ შეუღწევია. ტელევიზორი იჭერს იმ ოჯახებში, სადაც “ანტენა-თეფშები” აქვთ.
წკოტთან თვითმფრინავები შევნიშნეთ ცაზე. მგზავრები ლოცვას იწყებენ, აფეთქების ხმა ისმის და ფანჯრიდან ცეცხლმოკიდებული ადგილი ჩანს მინდორზე. ჭურვი ჩამოაგდეს.
მძღოლი (ისედაც ძალიან სწრაფად დაჰყავს მანქანა) უფრო უმატებს სიჩქარეს, უსწრებს წინ მიმავალ “ოპელს” და ლამის ეჯახება ცისფერ “ვოლვოს”, რომელიც “ოპელის” წინ მიდიოდა.
ვასიკო მარჯვნივ ატრიალებს მანქანას და მკვეთრად ამუხრუჭებს, მარშუტკა ტროტუარიდან გადადის და მარჯვენა ნახევრით გადაღმა თხრილში დგება, მარცხენა კი თითქმის ჰაერში აქვს. მძღოლი სასწრფოდ ასწორებს და აჩერებს მანქანას.
“შე სამიწე, ბომბს გადავრჩით და შენ უნდა მოგვკლა? სახლში მაინც ჩაგვიყვანე ცოცხლები ” – ყვირის მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული

ბოლოსდაბოლოს ჩავდივართ ლიჩში. სოფელში დამხვედრები მძღოლს შემდეგ რეისზე ეკითხებიან – “არ ვიცი, ხვალ ომში მივდივარ, დავხოცავ რუსებს და ჩამოვალ” – იცინის ვასიკო.
მერე კი.. 21დღე სრულ  იზოლაციაში, შიშში , ღამე გათიშული სინათლე – დაბომბვისას რომ არ დაგვინახონ.
მეზობელ სოფელში (6კმ-ში) გადასვლა – პურის თუ ერთი კგ შაქრის საყიდლად. სოფლის ჭორები – აგერ მოსულა ჯარი, ტყეში გავიქცეთ.. თბილისიდან ზარები – ვაიმე, მაქეთ მოდის ჯარი, ვაიმე, თბილისში შემოდიან რუსები.
ჩემი ბიძაშვილის მუდმივი წუწუნი და ზარები დედამისთან – როგორც გინდა წამიყვანე, მე აქ მოვკვდები. ჩვენი ჩხუბი მასთან – არა პანიკას.. ტყიდან შეშის მოტანა, საჭმლის დამთავრებისას ბალახეულზე (დანდურზე) გადასვლა. თბილისიდან მოსული ახალი ინფოს მერე სოფელში “თეფშიანი” ტელევიზორის ძიება, ზოგჯერ უიმედობა – ვაი, თუ, სულ აქ ჩავრჩეთ.. რუსებისთვის კაი გინება.. და მაინც იმედი – რომ მალე დამთავრდება ის საშინელება , რასაც ომი ჰქვია.
ახლა მესმის, იმ ტრადიციულ ქართულ სუფრებზეც კი (რომლებიც ასე არ მეხატება გულზე), რატომ ამბობენ პირველს – მშვიდობის სადღეგრძელოს.

 

მეც აქა ვარ:-D

იმდენი ხანია არ დამიწერია, რომ, მგონი, წერა დამავიწყდა.. აქამდე, ინტერნეტი არ მაქვს და იმიტო ვდებ იშვიათად პოსტებს მეთქი – ვწუწუნებდი . აჰაა, ახლა მაქვს ეს დალოცვილი “არსებობის წყარო” და ახლა? ახლა ინტერნეტის ჩართვამ ისედაც დედანატირები windows საერთოდ მოკლა და არც ერთი პროგრამა აღარ იხსნება, adobe – ს და ვიდეოებს ვინ ჩივის, word – საც კი ვერ ვხსნი, ხოდა convert.ge – ზე აკრეფა კიდე მეზარება (თვალებს მტკენს და ნერვებს მიშლის), ქართული ფონტი მე არ გამაჩნია და აჰაა.

ველი ხვალ ჩემი დის ჩამოსვლას სოფლიდან. ამიკრძალა, ვიღაც უცხოს მიკარება კომპთან – მე თვითონ მოვიყვან და გადავაყენებინებო, ხოდა გადააყენებინოს. ეგებ მერე მაინც შევუტიო ბლოგს, ისე როგორც საჭიროა.

ახლა, მხოლოდ სხვების პოსტების კითხვით ვკმაყოფილდები და რა თქმა უნდა, ფეისბუქი – ჩემი ნარკოტიკი გახდა. რა მეშველება, არ ვიცი.. დილით ჯერ ამდგარი არ ვარ, რომ უკვე იქ ვარ შემძვრალი (არადა, რისთვის, არაფერი არ ხდება:-)) ღამე სამი საათი ისე “დამახდება” ხოლმე, რომ ვერც კი ვიგებ.

ფეისბუქის ბრალია, რომ გუშინ ძლივს დავამთავრე სამი დღის წინ დაწყებული წიგნის კითხვა. ღამე მოვრჩი 11-ზე და ვინაიდან და რადგანაც წიგნს ყოველთვის ორჯერ ვკითხულობ, მეორედაც დავიწყე და 3ხდებოდა, შუქი რომ ჩავაქვრე.

ისე, დოდკამ მართალი თქვა, აგვისტო მაგარი მუდო თვეა ინტერნეტისთვის.. (და არამარტო..)