დასასრულის დასაწყისი ანუ ბოლო კურსის პირველი დღე მეექვსეში

დაიწყო სწავლა:)

როგორც ყველა წელს, წელსაც ცუდი ამინდი იყო, უფრო ზუსტად ყველაზე ცუდი..

მეც ჩვეულებრივ წავედი თსუ – ში..

სტუდენტები, სტუდენტები, სტუდენტები…  ამდენი პირველკურსელი მეექვსე კორპუსში პირველად ვნახე, ყველგან ისინი იყვნენ. აბნეულები, დაბნეულები.. ჩემი თავი გამახსენდა, მაშინ ახალი დაწყებული იყო ინტერნეტით საგნების არჩევა. თან პირველები ვიყავით, ვინც  ფაკულტეტზე ჩავაბარეთ და არა სპეციალობაზე. მოკლედ, ძალიან დიდი არეულობა იყო.. მაშინ დეკანატიც პირველ კორპუსში იყო, მაგრად ვყაყანებდით ბავშვები. დათო პაიჭაძე და კიდევ ერთი კაცი (არ ვიცი ვინ:) შევიდოდნენ დეკანთან (მაშინ სოსო სალუქვაძე იყო), გამოვიდოდნენ – მალე იქნება ცხრილიო:)) შევიდოდნენ, გამოვიდოდნენ:)

მაშინ მეექვსე კორპუსში ამდენი ხალხი არ დადიოდა..

ახლა სოც – პოლიტების ბუდე ჩვენს საწყალ, ცისფერ , ფუნდამენტკურთხეულ კორპუსშია, ამიტომ ყველა კითხვა აქ ირკვევა, ყველა ცხრილი აქ უნდა ნახონ..

თუმცა, რატომ საწყალი (მეექვსე კორპუსს ვგულისხმობ) ? ძალიან ბევრი ცვლილება –
ტუალეტში – ქაღალდი, საპონი, ხელსახოცი.

ყველა სართულზე ახალი “სასტენდო” დაფები წარწერით  – სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტი. (მერე რა, “ტ” თუ უკვე მოუძრიათ “მავნეებს” (სკოლიდან მოყვებათ ხოლმე:))ახალი სანათები, ნათურებიანი და მინაში ჩასმული ცხრილები – მუზეუმის ექსპონატივით..შელაზებული დარბაზი..

სამონტაჟოში ვისნდოუსგადაყენებული და ნორმალურადმომუშავე კომპიუტერები. (ჩვენ ვაფუჭებდით, თორე:P:P

მეორე სართულზე ახალი კომპიუტერული ცენტრი – ახალთახალი კომპიუტერებით და მაგიდა-სკამებით. (დათო ბერიკაშვილმა თუ ირინე დარჩიამ შეასრულეს პირობა:) მადლობა მათ:))

ხო, ახლა მაგისტრატურის ამბავიც – ჟურნალისტიკაზე ჩაირიცხა ოთხი ბავშვი. “ჩემი თამუნა” (რა უნდოდაა, დაბნეული იყო ამ ზაფხულში ეს ბავშვი და:)):)), კიდევ ორი გოგო და ერთი ბიჭი..

ხოდა, ცხრილებზე ჩიოდნენ – შუადღეზეა ყველა ლექციაო. მაგრამ ყველაზე მთავარი – უნდა ისწავლონ ის საგნები, რაც უკვე ნასწავლი აქვთ – იგივე საათობრივი დატვირთვით, იგივე ლექტორებთან.. (აბა რა გეგონათ? ბოროტად მოხითხითე სმაილი:))

ეს მაშინ, როდესაც ორიოდ კვირის წინ თათია მჟავანაძე თავის კაბინეტში დათო პაიჭაძის მაგისტრატურაზე ამბობდა, რომ მაგისტრატურაში ასწავლიან იგივე საგნებს, რასაც ბაკალავრიატში. გამოდის, რომ ერთსა და იგივე ცოდნაში სხვადასხვა ხარისხს აძლევს სტუდენტს და ამიტომაც სამართლიანად აპროტესტებდნენ ბავშვებიო.. (ნუ, მე ბავშვებისგან არ გამიგია ეს პროტესტი, უბრალოდ, ვეკუას ინტერვიუ მაქვს წაკითხული ასავალ-დასავალში და იქ ამბობდა მსგავსს).

ეს მაშინ, როცა “მედია და ახალი ტექნოლოგიები”  იყო არაჟურნალისტებისთვის და ამათი პროგრამა კი  სწორედაც რომ ჟურნალისტური განათლების მქონე ბაკალავრებისთვის არის განკუთვნილი .

ძალიან მაგარი – იმ ოთხიდან ორი თუ დაფინანსებას ვერ მოიპოვებს, არ აპირებენ დარჩენას. მესამეს ცხრილი არ აწყობს და თუ დარჩა მარტო თამუნა, მერე ნახოს მაგან:)) მარა, იმედია გაითვალისწინებს იმ რჩევას, რასაც მე და ანელი ვაძლევთ და:)))

ჰო, ეს მერე:))

 

“ჩემი მუსიკა”

ეს სახელწოდება ღია რადიოს ერთ-ერთ გადაცემას ერქვა, იმ გადაცემაზე არაფრის დაწერას არ ვაპირებ ცხადია, უბრალოდ გამახსენდა:)
ამ პოსტში გავაკეთებ მცირე მიმოხილვას იმისა თუ როგორ მექცა ჰობად “ისეთი” მუსიკის მოსმენა, დაჩეხვა – მაიმუნობა ანუ ანტიპრომოების კეთება. (არადა, სიმართლე რომ ვთქვა, იყო დრო, როდესაც სოფელში “თამუნას დავარქმევ მე ჩემს გოგონას“, “ისევ მიმატოვე, ისევ გამიბრაზდი, ისევ აირია ჩემი კარტი” თუ “რა ვქნა, რომ ბედი არ მწყალობ” – ზე სიამოვნებით მიცეკვია და მერე “ვიღაც-ვიღაცების” გამო ნოსტალგია რომ დამწყებია, ძველ დროსთან ერთად ეს სიმღერებიც გამიხსენებია:)))

გუშინწინ ღამე Full Circle – ს ვეძებდი აეროსმიტის შესრულებით, ავოეზე ვერ ვნახე და მუს.ჯი ზე შევედი. ამასთან ერთად ” უცნობი მომღერლის” “თინიკო ამოაგდო – გამახსენდა ჩემი ყოფილი პროფესია – ანტიპრომომეიკერობა და რადგან ძალიან არ მეძინებოდა, ღამის 4საათზე unknoun artist “დავსერჩე”.
ამოყარა და რა ამოყარა:)
“განა მე შინი ცოლობა მინდა,
განა მე შენი სიყვარული მკლავს,
პროსტა მე შენი დილიხორი მაქვს,
ასე ლამაზი თვალები რომ გაქვს”.
ასეთი 16-17 სიმღერა.. მეც კი არ მქონდა მოსმენილი:)))
ვეცი “აუდიშენს”, დავჭრა-დავჩეხო მეთქი, მაგრამ რადგან ჩემს აუდიშენს რღრაც ანომალია სჭირს – ერთხელ “აუდიშენშიჩანაგდები” ფაილი მეორედ აღარ იხსნება – ვერ მოვახერხე ჩემი ანტიპრომოებისთვის მარგალიტების შემატება (მომავალ თაობას ხომ უნდა:)))

რას ვფიქრობ მე ამ მუსიკაზე? “სად წერს ეს ხალხი საერთოდ”?…

ზოგი მეუბნებოდა – მართლა გიყვარსო:)
მაგ – ანელი:)
ერთხელ დათო პაიჭაძემ მითხრა – სერიოზული საფრთხეა, მართლა არ შეგიყვარდეს ეს სიმღერებიო:))
ერთხელაც, იმავე დათო პაიჭაძეს უნდა მოესმინა გადაცემა “ჩემი მუსიკა” და ეს ვისი გაკეთებულიაო? – ჩემი მეთქი. გაეცინა და – მე ვიცი, თქვენი მუსიკა რაც არისო🙂 კი გაიხუმრა, მაგრამ ხუმრობაში სიმართლის მარცვალი ყოველთვის არის:-)

სადაც კი რა ანტიპრომო “გაიჟღერებდა”, სულ რომ ჩემი გაკეთებული არ ყოფილიყო, “უცნაურ” ქართულ სიმღერებზე მე მიყურებდნენ ხოლმე.. ჩემს სამარკო ნიშნად იქცა:)
მოკლედ, ეს სიმღერები მართლა მიყვარს, ვაღიარებ:)
მაგრამ როგორც “თქმულა”, სიყვარული არის სხვადასხვა სახის:) ჩემი სიყვარული არის შემდეგი:

რაც უკვე ვიცი, ვთქვათ, “ლერწამისა და ტანი შენის” აღარ მოვუსმენ ასი წელი, მაგრამ ახალ სიმღერას რომ ვნახულობ, უცნაური, სასაცილო შინაარსის მქონეს – სიამოვნებით გავდივარ ბოლომდე და იმ შინაარსზე მაგრად ვხალისობ. “დაჟე” რაღაცებს ვინიშნავ კიდეც:)
მოდი და ნუ იხალისებ – “მხოლოდ ერთხელ შემხვდი, შენ ჩემო ფერია, მხოლოდ ერთს გაკოცებ ნაზი მოფერებით და სახლში გაგიშვებ თუკი გვიანია”:)
მაგრამ სასტიკად არ მიყვარს, მარტო რომ მიწევს ამის მოსმენა.. რადგან მინდა “ჩემი აღმოჩენის სიხარული“ სხვასაც გავუზიარო, ამიტომაც ახალ სიმღერებს რომ “ვიშოვნიდი” ხოლმე, სასწრაფოდ ჩავურთავდი ბავშვებს “შესაფასებლად”..
ისე, ამ თემაზე წერით იმდენს მივაღწიე, რომ ჩემს ბლოგთემებში სავსეა – სურამელაშვილი (არადა, ეს დონეა:), “ქვაზე დახატულს“, “რა ვქნა რომ “ბედი არ მწყალობს” და მსგავსი.
ბოლოსთვის ისიც უნდა ვაღიარო, რომ მანამ, სანამ ანტიპრომომეიკერი გავხდებოდი – ვუსმენდი რუსულ-ქართულ პოპს, არ მიყვარდა ირაკლი ჩარკვიანი, არ ვიცოდი ჯონ ლენონი და პოლ მაკარტნი “ბითლზელები” რომ იყვნენ:)
ლედ ზეპელინი გაგონილი არ მქონდა და ჯენის ჯოპლინი კაცი მეგონა:)
ვოტ ტაკ:)
აბა ახლა მკითხეთ? :))

 

სტუმრობა მეექვსეში

ხოდა, ხოდა..
გუშინ შევიკრიბეთ მე და ჩემი ექსჯგუფი (თითქმის სრულად, ინგა გვაკლდა მხოლოდ) მეექვსე კორპუსთან, უფრო ზუსტად, პირველთან. ბავშვებს მაგისტრატურაში შეჰქონდათ საბუთები, მეც ბეჭდურის ამბის გაგება მინდოდა.

შარშან გაკრული ჰქონდათ – “გმადლობთ, რომ არ ეწევით” – ისევ დაუწყიათ:-)))

ბევრი ვილაპარაკეთ თუ ცოტა, ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა – თათია მჟავანაძესთან ამოვყავით თავი რაღაცების გასარკვევად, თორემ იქ სხვამ არავინ არაფერი არ იცის ან იციან და მალავენ:-)
ეს თათია ხო ესა და ისა, მაგრამ ვერ დაუკარგავ იმას, რომ რასაც ეტყვი, ზუსტად იგებს რა.. სხვისთვის კითხვის დასმა შეგეშინდება, რადგან ჩინური გონიათ და ეს ქალი ეგრევე იგებს, რომ “ის არის და შენ შენ ხარ” , და ზუსტადაც გპასუხობს ყველაფერზე, პასუხი ყოველთვის აქვს, თან დამაკმაყოფილებელი:-)
ანელისგან რომ გაიგო – შენც აბარებ მაგისტრატურაშიო? უიო, შენგან, ნუ თქვენგან გამიკვირდა, სხვისგან არ გამიკვირდებოდაო.. რატომ თქო? აი, იმიტომ, რომ თქვენ არ მოგწონდათ აქაური სწავლაო.
ანელიმ უყურა რამდენიმე წამს და ძალიან გულუბრყვილოდ უთხრა – მე სხვაგან ვაბარებო:-)

რაღაც კარგიც უქნიათ უნიში, ეს წინასწარი რეგისტრაცია რომაა, შემდეგი სემესტრისთვის საგნების წინასწარ არჩევა ყოფილა.. წინასწარ დარეგისტრირებული სტუდენტების მიხედვით გახსნიან საჭირო რაოდენობის ჯგუფებსო..
მე გავარკვიე ბოლოსდაბოლოს, რომ ამ სემესტრით მთავრდება მეექვსე კორპუსთან ჩემი ურთიერთობა (სალექციო მაინც:-) , რადგან არაფერი სავალდებულო აღარ მრჩება და 125კრედიტი კი მაქვს უკვე. ხოდა, გადავინაცვლებ ჰუმანიტარებთან თუ მიმიღებენ:-)

საუნივერსიტეტო დაფინანსებებზე ილაპარაკა, ანელის სამაგისტრო პროგრამები “ურჩია”, თამუნამ ვაშაყმაძეს არზა დაუტოვა და ასე:-)
ხო, თამუნა იბერის სკამზე იჯდა, მისი მადლი გადმოუვიდა:-)
მერე ავედით “იქ”, სადაც ორი სემესტრის განმავლობაში და განსაკუთრებით “გაზაფხულის სეზონში” ვცხოვრობდით სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, დასაძინებლად არ გვტოვებდნენ, თორემ იქაც დავრჩებოდით:-) ნაცნობი, “მშობლიური” სუნი იდგა:-) ეჰ, როგორ ვალაგებდით ხოლმე იმ ოთხებს:-) გეგმაში გვქონდა თექვსმეტსაათიანზე მუსაობისას ჩუსტები და პიჟამოები მიგვეტანა:-) ხალხი მაინც რომ გვხედევდა – ვაა, ოჯახი როგორ ხართ? რემონტს როდის იწყებთ? დანარჩენები სად არიან? უი, შუქის ფულზე?:-)))

“საყვარელ კარს” აკრული მე:-))

მერე მეორე კორპუსში გადავედით, იქაურმა ინტერნეტ-კომპებმა “მიგვანადგურა”, ვილაპარაკეთ პრაიმ-ტაიმზე, ასავალ-დასავალზე:), გამოხატვის თავისუფლებაზე, ცილისწამებაზე..
ავტობუსის გაჩერებაზე ვიდექით, რომ თამუნამ უცებ დაიყვირა – მარი, სიკო.. (ჩემს სიუჟეტებში ერთ-ერთი მუდმივი რესპონდენტი იყო ხოლმე და:-)
გავიხედეთ და სიკო ჯანაშიამ “ჩაირბინა”:-)) (ანელი ამბობდა – იმხელაზე დაიყვირა, მე რო ვყოფილყავი, მოვიხედავდი – ვინა ხარ შვილოვო:-)

გავიხსენეთ ძველებური დამშვიდობება – მრავალჯერ “აბა, დავიშალოთ” , ბოლოსდაბოლოს “დაშლა-არმოშლა” და ჩემი და ანელის “ვიზიტი” თავისუფლების მეტროსკენ … (რომელიც არ ჰგავდა ადრინდელს – საკნების ქალაქში სეირნობას🙂

 

“ექსმეექვსელი”

დღეს 24საათში ერთი ქალი გავიცანით.. ნუ, მაგას ადრეც ვიცნობდი სახელ-გვარით, მაგრამ სახეზე არ მახსოვდა.. ხოდა დღეს გამახსენდა, რომ თქვა ვინც იყო.. გუშინაც იყო შემოსული, ნოდარი იკითხა.. წყალი დალია ერთი-ორჯერ. გამძლეობას გისურვებთო და გავიდა..

დღესაც, როგორ ხართო.. ვუთხარით – კარგად თქო.. ეჰ, იმედია არ დაკარგავთ ენთუზიაზმსო და გავიდა. მერე ლეღვი მოგვიტანა. ფბ-ში გამარკვიეთო.. რაღაცები წაიჭორავა და ბოლოს ფუნდამენტკურთხეული მეექვსე კორპუსი გაიხსენა..

– რა ხდება იქო?

მაგდამ – რაც თქვენს დროს ხდებოდაო.

– მაშინ კარგი სიტუაცია ყოფილა, ჩემს დროს ძალიან მაგარი პონტები იყო. თქვენ ტელერადიო ხართ?

– არა, ჩვენ ყველაფერი ვართ მეთქი:-)

– ვაიმე, რა ცუდია, არ ჯობდა, ტელერადიო ყოფილიყავით?

– რატომ ჯობდა, ახლა ყველაფერი ვიცით, ვსწავლობთ  რადიოს კეთებასაც, ტელეს კეთებასაც , ჟურნალის და გაზეთის წარმოებასაც, ვისწავლეთ ინტერნეტისთვის წერაც..

– არა, ტელერადიო მაინც სულ სხვაა.. ჩვენ იმხელა კვალიფიკაცია მივიღეეთ..

მეც ახლა რას გავუშვებდი მომენტს, ჩვენი გაკეთებული ოთხი რადიოგადაცემა და ერთი თექვსმეტსაათიანი რომ არ შემეკვეტებინა სადმე:-)

“რას ლაპარაკობთ, რაც ჩვენ რადიოში ვისწავლეთ, რომელ ნამდვილ რადიოში ვისწავლიდით, გვაჯობოს ნებისმიერმა პირმა რადიოში, თუნდაც პროდიუსინგის, მენეჯმენტის, კორესპონდენტის თუ ოპერატორის მხრივ მეთქი…

– მერე სად არის დასაქმებაო. აი ტელევიზია..

– გაზეთებიც გამოვუშვით, ტელესიუჟეტები კეთდება, ჟურნალს აკეთებდნენ.

– არა, არა, გაზეთი და ჟურნალი რაა, ტელერადიოა კარგი, პრესა საზიზღრობაა..

– რომ არ არის მაგდენი ტელევიზია?

მერე გაიხსენა თავისი ლექტორები – იბერი, ტაბიძე.. შემოქმედებითი ტურები არ გაქვთ გამოცდაზეო?

– რა, თამარ მეფესთან ინტერვიუ მეთქი?

დანანებით გაიხსენა, ტაბიძე როგორ გამოცდებს აწყობდა – იქ მხოლოდ ღირსეული, მოწოდებით ჟურნალისტები სწავლობდნენო:-) აბა, ეს უნარები თუ რაღაც რომ მოიგონეს, აბა ეს არის, ვინები შედიან უნივერსიტეტშიო..

მერე, დედა რას ქვია ტელეწამყვანის ოსტატობა გააუქმეს, აბა რა უნდა ასწავლონ სხვაო:-)

ჩართოლანმა ტელევიზიის რა იცის, ქორიძე ბეჭდურს რატომ უნდა ასწავლიდეს, მთელი ცხოვრება ტელევიზიაში გაატარაო..

დაასკვნა – ტაბიძის წასვლით დაღუპულა ქართული ჟურნალისტიკაო:-)

ჰოოო…

 

პირველი დღე

ნუ, წინა პოსტში მომავალ გეგმებზე მეწერა, ანუ ორშაბათს უნდა დაგვეწყო, მაგრამ “საორგანიზაციო საკითხების გამო” (ეს ფრაზა ძალიან უყვართ “24საათში“:-) მხოლოდ დღეს მოვახერხეთ “ჩვენს ოთახში” შესვლა:-)
აგვიწყვეს ორი კომპი, დაგვპირდნენ მესამეც იქნებაო. გაგვაფრთხილეს – ნოდარის მაგიდას არ მიეკაროთო:-)
ნოდარი – ეს ყოფილა ყველაფრის მნახველი ახალგაზრდა, უცოლო კაცი:-) ნიუ იორკ ტაიმსის რედაქტორი.. ხოდა, ამ ოთახში “ცხოვრობს”.. ახლა შევუსახლდით ჩვენც.. თავად არ მოსულა დღეს, მაგრამ მოვაო:-)
მაგიდაზე ისეთი კარგი “საფერავი” ედო, ღვინო რომ არ გიყვარდეს (საკუთარ მაგალითზე ვამბობ) მაინც მოგანდომებდა:-)
გარდა ამისა, მაგიდაზე ედო სიგარეტის ნამწვავებით სავსე საფერფლე. ბავშვებმა გამოთქვეს პროტესტი – დედა, აქ რო სიგარეტი მოწიონო:-) (ამათ არ უნახავთ, ადრე რა ხდებოდა, ოთახში მცხოვრებნი კი არა, ყველას ვისაც მოწევა უნდებოდა, იქ შემოდიოდნენ – ეს ჩვენი სამზარეულო იყოვო:-)
და მშვენიერი განცხადებაც გაიკრა კარზე:

მე და მაგდამ მოვიკალათეთ კომპებთან და “შევუდექით საქმეს”, მაინცდამაინც ვერც მივხვდით, რა უნდა გაგვეკეთებინა. მივადექით საგენტოებს და კარგად “გავაშალაშინეთ” მათი ნიუსები:-) პარალელურად თაზოს პოსტს ვკითხულობდ-განვიხილავდით:-)

ამასობაში, ნინომ – მე აქ გავჩერდებიო? უნდა დავალაგოვო, რას ქვიაო და 15წუთში იქოურობას სულ ზიპინი გაადენინა:-) დაწმინდა კარადები, მაგიდები, კლავიატურები, რაფები, ერთი კედლები არ დაუხეხავს , თორე:-) მერე გავიდა გარეთ და ცოცხი მინდაო – მოითხოვა:-) მაგრამ ჩაუვარდა კოვზი ნაცარში – დამლაგებელს ჰქონდა წაღებული:-) ვეუბნეოდით – თუ ხელფასი არ მოგვცეს, შენ მაინც უნდა გადაგიხადონ დალაგების ფული თქო:-)))

ხელებიდან ცეცხლი გასდის:-)))

ნინოს დარეცხილი ჭურჭელი:)))

გამოხდა ხანი და ლალიმ და ნინომაც განიცადეს კომპთან ჯდომის სიხარული:-)

მაგრამ “იმ საქმის” (რომელი ხვალ სხვანაირად უნდა გავაკეთოთ) გაკეთების და შინ წამოსვლის შემდეგაც ისეთივე გაურკვევლები ვართ – რა ხდება ჩვენს თავს, როგორც ერთი კვირის წინ:-)

მე საერთოდ გაურკვევლად ვარ, რადგან რაღაც სოციალურ რედაქციაშიც ვარ და მით უფრო სწავლის დაწყების მერე ვერ შევაTავსებ ამდენს ერთმანეთთან, არადა პაატა ვეშაპიძე ამბობს – ერთი მეორეს ხელს არ უშლისო.. თუმცა, დღეს სოფო თოდუამ მითხრა კიდეც – ამდენ რამეს როგორ აპირებ ერთიო..

არ ვიცი, რა ვიცი…

 

რა ხდება ახალ სეზონში

მოვიდა სექტემბერიც.. ეს უკვე ოთხი დღეა , მაგრამ ახალი სეზონიც რომ მოვიდა, ამაზე არ მიფიქრია:-)
დადგა ახალი სეზონი და რა ხდება ჩემს ცხოვრებაში..

პირველი ის, რომ გუშინ რადიო “მწვანე ტალღა” დავტოვე.. დავტოვე რა, სამი კვირა ვიყავი იქ.. ცოტა გული დამწყდა. საერთოდ შეჩვევა ვიცი ხოლმე ძალიან. თან მაინც რადიო იყო, სტუდია და “აუდიშენი” კი ჩემი სუსტი წერტილია:-) (მართალია, გუშინ ჩემს ჯგუფელს პროგრამა გამოვაგზავნინე და მეღირსება ალბათ სახლში audition, მაგრამ მაინც:-)
თან კარგი ხალხიც იყო , განსაკუთრებით მედეა იმერლიშვილი , რომელმაც მიმიწვია რადიოში (ჩემი რადიოს ნოსტალგიით გაჟღენთილი ნაწერები წაუკითხავს და:-) ძალიან საყვარელი ადამიანია:-)
ჰო, იქიდან წამოსულს ერთი რამ მაქვს “შესასრულებელი” – მეტყველება უნდა გამოვასწორო და “ლ” აღარ დავარბილო.. ამის ვარჯიშს კი ნამდვილად არ შევწყვეტ:-)
რადიო რთული შესათავსებელი იქნებოდა სწავლასთან..
თან, “24საათის” შეწყვეტილი პროექტი აღდგა, დაფინანსება მიიღო და საინფორმაციო სააგენტო ჩამოყალიბდება..
ორშაბათს იწყება “წინასააგენტო” სამუშაოები ანუ თავდაპირველად ნიუსები უნდა გავარედაქტიროთ, შევკრათ, უფრო სრული სახე უნდა მივცეთ, ვიდრე არის. უფრო გადამოწმებული სახით უნდა ავტვირთოთ საიტზე.. მერე ამას თარგმნიან. მსოფლიოს 80ქვეყნის სერიოზული გამოცემების გვერდებზე დაიდება ამ საიტის ლინკი და დაეყრდნობიან “24საათის” ინფორმაციას. აიტვირთება ვიდეოებო, ფოტოები, ინტეგრირებული იქნება ბლოგებთან და მთელი “ინტერნეტობანაა” რა:-) ინტერნეტი კი ამ ბოლო პერიოდში ძალიან შემიყვარდა:-) 4-6 კაცი ვიქნებით, სტუდენტები ვართ ყველა.

ასევე გუშინ პაატა ვეშაპიძემ მითხრა – მინირედაქციის ჩამოყალიბება გვინდა საგამოძიებო ჟურნალისტიკის მხრივ.. საგამოძიებოც არ იქნება, უფრო საქმის ბოლომდე გაგება, მაგალითად , გარემონტდა მეტროს ვაგონები, მაგრამ, ბოლომდე არ გარემონტდა, ამას რომ მივყვეთ ბოლომდეო.
მამუკა ფაჩუაშვილმა – პარალელურად ამაზეც რომ იმუშაოვო..
ამაზე, ალბათ, მომიწევს უარის თქმა, რადგან სწავლასთან ორი საქმის ერთდროულად შეთავსება გამიჭირდება. თან, თსუ-ს წყალობით ისეთი საყვარელი ცხრილი მაქვს.. არც კი ვიცი, რა უნდა ავირჩიო , უფრო ზუსტად, კი მაქვს არჩეული, მაგრამ შესაძლოა გადარჩევამ მომიწიოს.
მოკლედ:
სამაუწყებლო მედია (ტელე) – გოგა ჩართოლანი.
საპრეზენტაციო უნარები და კომპიუტერული პროგრამები -ხიზანიშვილი..
ანალიზი და თვალსაზრისი – ია ანთაძე.
მედიის კვლევის მეთოდები – ნინო ჟიჟილაშვილი.
სამოქალაქო საზოგადოება, შედარებითი ანალიზი – მ.მუსხელიშვილი (რომელსაც გადავირჩევ ალბათ და ავირჩევ ბელქანიას ან ვინმეს:)
და იაპონური ენა, რომლის არც დრო ვიცი , არც ლექტორი,. არც ის, კვირაში რამდენი საათი მოდის დატვირთვა.. თუ ბევრი იყო, ცხადია ვერ მოვახერხებ და რამე სხვა უნდა ავირჩიო. არადა, იქნებ იაპონური მაინც მესწავლა ცოტა. წერა-კითხვა მაინც:-)
ამ საგნებიდან, საპრეზენტაციო უნარებსა და კომპიუტერული პროგრამებზე,
ანალიზსა და თვალსაზრისზე და
მედიის კვლევის მეთოდებზე მეუბნებიან – მეოთხეკურსელების არ არის და თათიამ თქვა – ამოვუშლიო. უაზროდ შედგენილი პროგრამის გამო (პროგრამა არის დათო პაიჭაძის პროგრამის სრული “ანტიპოდი” (ანუ ყველაფერი არის პირიქით) და მასთან ჯიბრის გამო, ახლა ჩვენ ვზარალდებით) მეოთხეკურსელების ცხრილის საგნები ყველა მეოთხეკურსელს გავლილი აქვს. რაც არ გვაქვს და რაღაც უაზრო წინააპირობებით არის “აღსავსე”.

ხოდა ასე.. არ ვიცი რა და როგორ იქნება ან თსუ-ში და ან “იქ”. ის საგამოძიებოს მხრივ საინტერესო კი ჩანს, მაგრამ ალბათ დრო არ მეყოფა..
აუ, ბლოგის დიზაინის შეცვლა მინდა და ვერ ვბედავ:-)
წუხელ დამესიზმრა – შევცვალე, ისეთი კარგი დიზაინი იყო:-) მაგრამ აქ ვერ ვპოულობ:-)

 

განათლება გზად და ხიდად;-)

ისევ და ისევ განათლება:-)
გუშინ, პირველი სექტემბრის მეორე დღეს ანუ ორ სექტემბერს ჩემი “ჟურნალისტობა” ლეიბორისტებით დავიწყე..
ბრიფინგი პარტიის ოფისში არ გამართეს, თორე ერთ პეპსის ხო “მივცემდი”:) (მერე კი ვიყიდე, მაგრამ ლეიბორისტული სუულ სხვაა:-) (მართალია, პრესკონფერენციებზე გაცნობილი ჟურნალისტებისგან მსმენია, რომ მათი ახალი ამბების ლექტორს, მარინა ვაშაყმაძეს უთქვას – ჟურნალისტებმა საერთოდ არაფერს არ უნდა დააკარონ პირიო (არ მგონია, მოწამვლის შიში ჰქონოდა – ეს ქრთამის ნაირსახეობააო და კიდე ჟურნალისტიკის ეთიკის დარღვევააო).. ეჰ, სხვა ხომ ყველაფერს ვასრულებთ და ესღა დაგვრჩა:)
მოკლედ, მე ვსარგებლობ იმით, რომ მარინა ვაშაყმაძეს ჩემთვის არ უსწავლებია და სხვა ლექტორებს ამის შესახებ მამა/დედაშვილური რჩევა არ მოუციათ და ამიტომაც, პეპსიკოლაზე უარს არასოდეს ვამბობ:)
ხოდა, პაატა ჯიბლაძემ მაღაზია სამშობლოსთან გამართა ბრიფინგი. პრიკოლი ის იყო, რომ ტრიბუნის მოტანა დაავიწყდა და ერთი პატარა ტაბლა ჰქონდათ, (რომელზეც მერვე კლასის წიგნები დააწყვეს), ჯიბლაძემ რო გაიგო ხმები არ შევა მიკროფონშიო, შევარდა მაღაზიაში და რაღაც მაღალი, მრავალგზის შეფიცრული “სკამეიკა” მოიტანა – ამას დავდგამ მაგიდაზე და ამაზე დავაწყოთ მიკროფონებიო:))
უარი უთხრეს:-)

მოკლედ, მოინდომეს – ყველა ბავშვს სახელმძღვანელოების სრული კომპლექტი + ჩანთა, რვეულები, კალმები, ფანქრები, ფარგლები(რამდენჯერმე ახსენა) უფასოდ გადასცეს პრეზიდენტმაო:)
მერე კულტურის სამინისტროში ვიყავი, ფილმის “გორის გავლით” რეჟისორი, პროდიუსერი და მსახიობები ყავდათ. ძირითადად, 6-7წლის ბავშვები იყვნენ ეს მსახიობები. რურუამ საჩუქრები გადასცა და მერე ტელევიზიებს რომ უნდა ჩაეწერათ ეს ბავშვები, ყველა დედა თავის შვილს “ატენიდა” კამერას. თუ უკვე ლაპარაკობდა სხვა ბავშვი, თავისას ამოუყენებდა.
ბავშვებს არ უნდოდათ და გვერდზე გადიოდნენ, მაგრამ ესენი მაინც.. “ტელევიზორში გამოჩნდები დედა, ტელევიზორში” -მარაზმი იყო რა.

და ბოლოს, იმავე კულტურის სამინისტროში მუზეუმის მენეჯერებისთვის ტრენინგი ტარდებოდა. პირველი დღე იყო, ბარი გოლდი ატარებდა , იმდენი ილაპარაკა ინგლისურად.. ვერაფერი ვერ გავიგე:) ნუ, ტარჯიმანი კი ყავდა, მაგრამ;-)
თუმცა, ჩეხეთის ფინანსთა მინისტრმა ინგლისურიც არ იცოდა და თარჯიმანი უთარგმნიდა;-)
ხოდა ასე რა.. ძალიან “განათლებული დღეებია”, ხომ იცით:-)

 

“წარმატებულ კარიერას სჭირდება ახალი და თანამედროვე ცოდნა” – 1 სექტემბრის განათლების სამი ეპიზოდი..

1სექტემბერს სწავლის დაწყების თუ არა, სწავლის გემოს მაინც ვგრძნობ ხოლმე და ახლაც კი იმ თორმეტფურცლიანი, ცუდი მწვანე (ანუ მწვანე არ იყო კარგი მწვანე) რვეულები მახსენდება ხოლმე..

ხოდა, ხოდა რა…
დღეს 11სააათზე თბილისი მარიოტში ილიაუნის სამაგისტრო პროგრამების პრეზენტაცია რომ უნდა გამართულიყო, ილიაუნიმაც გამომიგზავნა ფეიქბუქზე.. ჩემი დეიდაშვილი აბარებს ჭავჭავაძეში და მთელი მაგათი საიტი ზეპირად ვიცი, მაინც მინდოდა მისვლა და რაოდენ გამიხარდა, როდესაც მწვანე ტალღღიდან მე გამიშვეს..
გიგი ატარებდა , თევზაძე .. რამდენიმე პროფესორთან ერთად.. კარგი ბროშურაც იყო – პროგრამების აღწერილობით..
მოკლედ, მაგისტრატურაში სწავლა მომინდა სასწაულად:)) რაღაც კვლევების გაკეთებაც კი:))
მაგრამ ვერ მოვიფიქრე რაზე .. გია ნოდიას კავკასიოლოგია მომინდა (მაგრამ უცხო ენაზეა და გამომერიცხა), ძალაუფლება და კულტურაც მინდა, რეგიონული კვლევებიც, ქრისტიანული თეოლოგიაც, ის კი არადა, ეკოლოგია და კონსერვაციული ბილოოგიაც კი:)
ამავდროულად “ნდომაში” დამრჩა აქამდე ნაფიქრი – განათლების ადმინისტრირება, იმედია, წინასწარ მომზადებულ ესეს მოვაბავ თავს..
და გულის ერთი ნაწილი ისევ ჟურნალისტიკისკენაც მეწევა..
ვაიმე, გაისად რა მელის? არჩევანის გაკეთებას ვგულისხმობ..
მალე დამთავრდა, პრესსამსახური ამბობდა – რა ცუდია, რომ ჟურნალისტებს შეკითხვები არ უჩნდებათო. რა გაგიჩნდებოდა, გიგიმ ყველაფერი თვითონ თქვა:)
თან ბროშურაშიც ყველაფერი დაწვრილებით ეწერა.. თან მაგის საიტი ზეპირად ვიცოდი ისედაც:))
ისეთ სულელურ შეკითხვებს კიდევ ვერ ვიტან (იმის გამო რომ სვამენ, რომ შეკითხვაში ჩაეთვალოთ), მაგალითად, რა ღირს პროგრამები – ხელში რომ გიჭირავს ის “წიგნაკი” – ჩახედე რა:) და სხვა და სხვა..
დათო პაიჭაძესთან ვილაპარაკე ცოტა რადიოზე და წამოვედი.

იმ პრეზენტაციის მერე პირველ საათზე ლეიბორისტმა ძაგანიამ “განათლებაზე” გამართა პრესეკონფერენცია. ზუსტად 42წამში ხელისუფლება ეთნოსაგანმანათლებლო გენოციდში დაადანაშაულა – ოკუპირებულ ტერიტორიებს დაფინანსება შეუწყვიტაო, მასწავლებლები უხელაფსოდ დატოვაო, სკოლები დაიხურაო და ასეე..
“ჩემი საგამანათლებლო დღე” ნიკა გვარამიას ბრიფინგით დასრულდა. მასწავლებლებისთვის ხელფასი მოუმატებიათ 35ლარით (დამრიგებლებისთვის 70ლარით) და გვამცნო… საბუნებისმეტყველო საგნების საათები გაიზარდაო და შესაბამისად გაიზარდა ხელფასებიცო..
ეს ვერ გავიგე ცოტა, ანუ ხელფასის ამბავი კი გავიგე, მაგრამ ტრიმესტრულად სწავლება ხომ გაუქმდა და ანუ ამის მიუხედავად მაინც უფრო ინტენსიური იქნება ამ მიმართულების სწავლება?

არა, ძალიან მინდა მაგისტრატურა…