“ჩემი მუსიკა”

ეს სახელწოდება ღია რადიოს ერთ-ერთ გადაცემას ერქვა, იმ გადაცემაზე არაფრის დაწერას არ ვაპირებ ცხადია, უბრალოდ გამახსენდა:)
ამ პოსტში გავაკეთებ მცირე მიმოხილვას იმისა თუ როგორ მექცა ჰობად “ისეთი” მუსიკის მოსმენა, დაჩეხვა – მაიმუნობა ანუ ანტიპრომოების კეთება. (არადა, სიმართლე რომ ვთქვა, იყო დრო, როდესაც სოფელში “თამუნას დავარქმევ მე ჩემს გოგონას“, “ისევ მიმატოვე, ისევ გამიბრაზდი, ისევ აირია ჩემი კარტი” თუ “რა ვქნა, რომ ბედი არ მწყალობ” – ზე სიამოვნებით მიცეკვია და მერე “ვიღაც-ვიღაცების” გამო ნოსტალგია რომ დამწყებია, ძველ დროსთან ერთად ეს სიმღერებიც გამიხსენებია:)))

გუშინწინ ღამე Full Circle – ს ვეძებდი აეროსმიტის შესრულებით, ავოეზე ვერ ვნახე და მუს.ჯი ზე შევედი. ამასთან ერთად ” უცნობი მომღერლის” “თინიკო ამოაგდო – გამახსენდა ჩემი ყოფილი პროფესია – ანტიპრომომეიკერობა და რადგან ძალიან არ მეძინებოდა, ღამის 4საათზე unknoun artist “დავსერჩე”.
ამოყარა და რა ამოყარა:)
“განა მე შინი ცოლობა მინდა,
განა მე შენი სიყვარული მკლავს,
პროსტა მე შენი დილიხორი მაქვს,
ასე ლამაზი თვალები რომ გაქვს”.
ასეთი 16-17 სიმღერა.. მეც კი არ მქონდა მოსმენილი:)))
ვეცი “აუდიშენს”, დავჭრა-დავჩეხო მეთქი, მაგრამ რადგან ჩემს აუდიშენს რღრაც ანომალია სჭირს – ერთხელ “აუდიშენშიჩანაგდები” ფაილი მეორედ აღარ იხსნება – ვერ მოვახერხე ჩემი ანტიპრომოებისთვის მარგალიტების შემატება (მომავალ თაობას ხომ უნდა:)))

რას ვფიქრობ მე ამ მუსიკაზე? “სად წერს ეს ხალხი საერთოდ”?…

ზოგი მეუბნებოდა – მართლა გიყვარსო:)
მაგ – ანელი:)
ერთხელ დათო პაიჭაძემ მითხრა – სერიოზული საფრთხეა, მართლა არ შეგიყვარდეს ეს სიმღერებიო:))
ერთხელაც, იმავე დათო პაიჭაძეს უნდა მოესმინა გადაცემა “ჩემი მუსიკა” და ეს ვისი გაკეთებულიაო? – ჩემი მეთქი. გაეცინა და – მე ვიცი, თქვენი მუსიკა რაც არისო🙂 კი გაიხუმრა, მაგრამ ხუმრობაში სიმართლის მარცვალი ყოველთვის არის:-)

სადაც კი რა ანტიპრომო “გაიჟღერებდა”, სულ რომ ჩემი გაკეთებული არ ყოფილიყო, “უცნაურ” ქართულ სიმღერებზე მე მიყურებდნენ ხოლმე.. ჩემს სამარკო ნიშნად იქცა:)
მოკლედ, ეს სიმღერები მართლა მიყვარს, ვაღიარებ:)
მაგრამ როგორც “თქმულა”, სიყვარული არის სხვადასხვა სახის:) ჩემი სიყვარული არის შემდეგი:

რაც უკვე ვიცი, ვთქვათ, “ლერწამისა და ტანი შენის” აღარ მოვუსმენ ასი წელი, მაგრამ ახალ სიმღერას რომ ვნახულობ, უცნაური, სასაცილო შინაარსის მქონეს – სიამოვნებით გავდივარ ბოლომდე და იმ შინაარსზე მაგრად ვხალისობ. “დაჟე” რაღაცებს ვინიშნავ კიდეც:)
მოდი და ნუ იხალისებ – “მხოლოდ ერთხელ შემხვდი, შენ ჩემო ფერია, მხოლოდ ერთს გაკოცებ ნაზი მოფერებით და სახლში გაგიშვებ თუკი გვიანია”:)
მაგრამ სასტიკად არ მიყვარს, მარტო რომ მიწევს ამის მოსმენა.. რადგან მინდა “ჩემი აღმოჩენის სიხარული“ სხვასაც გავუზიარო, ამიტომაც ახალ სიმღერებს რომ “ვიშოვნიდი” ხოლმე, სასწრაფოდ ჩავურთავდი ბავშვებს “შესაფასებლად”..
ისე, ამ თემაზე წერით იმდენს მივაღწიე, რომ ჩემს ბლოგთემებში სავსეა – სურამელაშვილი (არადა, ეს დონეა:), “ქვაზე დახატულს“, “რა ვქნა რომ “ბედი არ მწყალობს” და მსგავსი.
ბოლოსთვის ისიც უნდა ვაღიარო, რომ მანამ, სანამ ანტიპრომომეიკერი გავხდებოდი – ვუსმენდი რუსულ-ქართულ პოპს, არ მიყვარდა ირაკლი ჩარკვიანი, არ ვიცოდი ჯონ ლენონი და პოლ მაკარტნი “ბითლზელები” რომ იყვნენ:)
ლედ ზეპელინი გაგონილი არ მქონდა და ჯენის ჯოპლინი კაცი მეგონა:)
ვოტ ტაკ:)
აბა ახლა მკითხეთ? :))