“ვირტუალური ომის” მეორე დღე ანუ აქცია ვარდების მოედანზე

ეს რეპორტაჟი დაიბეჭდა გაზეთ  “24 საათში” აქ ვდებ იმავე სახით + ანუკი ჯაფარიძის (“24 საათის” ფოტოგრაფი) გადაღებული ფოტოები

ტელეკომპანია “იმედის” მიმართ პროტესტის გამოსაცხადებლად გუშინ  “ვარდების მოედანზე”, დაახლოებით, სამასი ადამიანი შეიკრიბა.

აქცია 16:00 საათზე უნდა დაწყებულიყო, თუმცა მონაწილეებმა სასტუმრო “რედისონთან” შეგროვება ნახევარი საათით ადრე დაიწყეს.

ქოლგიანი ქალები, ჭაღარა მოხუცები, კოსტიუმებში გამოწყობილი მამაკაცები, ბავშვიანი რამდენიმე წყვილი, ახალგაზრდები – პატარ-პატარა ჯგუფებად დაყოფილი აქციის მონაწილეები “ქრონიკის” 13 მარტის იმიტირებულ გამოშვებაზე თავიანთ შთაბეჭდილებებს ჰყვებოდნენ და დრო ამით გაჰყავდათ.

“ტყვიების წუილი რომ გაისმა, მაგ დროს ჩავრთე ტელევიზორი და დედაჩემმაც სწორედ მაშინ დამირეკა ქუთაისიდან. გადარეული იყო,” – ეუბნება 25 წლამდე გოგო წინ მდგომ ბიჭს, მცირე ზომის პლაკატს, რომელზეც გადახაზული “იმედის” ლოგოა გამოსახული, ჩანთაში დებს, სიგარეტს უკიდებს და აბოლებს.

“რა გაგვიკეთეს! რა მნიშვნელობა აქვს, რუსები მოგვკლავდნენ თუ ნერვიულობით დავიხოცებოდით. “იმედი” იმას მოესწრო, რომ ხალხი მის დასაცავად კი არ გამოდის, მის დახურვას ითხოვს,” – ხელჯოხიანი და თეთრთავსაფრიანი ქალი თავის გულისტკივილს გვერდით მდგომებს უზიარებს.

მსგავსი ისტორია ყველას აქვს მოსაყოლი, განსხვავება მხოლოდ ის არის, რომ თითოეულს საკუთარი ამბავი აქვს.

თუმცა, მიუხედავად ერთი მიზნისა, აქციის მონაწილეები მაინც ორ მხარედ გაიყვნენ. ზოგს არ სჯერა, რომ იმედმა” სიუჟეტი მთავრობასთან შეუთანხმებლად გაუშვა.

“იმედმა” აჩვენა ის, რასაც სააკაშვილი ნამდვილად აპირებს – არჩევნების გაყალბებას და მოქალაქეების შეშინებას. ტელევიზია ამას სააკაშვილთან შეუთანხმებლად არ გააკეთებდა. ჩვენ ორი დიდი მტერი გვყავს – რუსეთი და სააკაშვილის ელიტა,” – უთხრა “24 საათს” გიგა ბოლოთაძემ.

თუმცა, მეორე ნაწილს მიაჩნია, რომ პასუხისმგებლობა მხოლოდ ტელეკომპანიას და მის ჟურნალისტებს ეკისრებათ.

“გიორგი არველაძემ და “სპეციალური რეპორტაჟის” გუნდმა, წამყვანის თამადობით, ყველანაირ ეთიკის კოდექსს გადაუარეს, მოსახლეობაში პანიკა დათესეს, ქართველი ჯარი მოღალატედ გამოიყვანეს, პრეზიდენტიც კი მოკლეს. ეს ყველანაირ საზღვრებს სცდება. “იმედი” უნდა დაიხუროს ” – ამბობს მერი ლადარია.

აქცია დაჩი ცაგურიამ გახსნა. მისი თქმით, ეს “იმედთან” 13 მარტს დაწყებული პროტესტის გაგრძელებაა.

“გუშინდელი აქცია სპონტანური იყო, უცაბედი. მალევე დავასრულეთ და დღეისთვის დავგეგმეთ შეკრება, ეს არის მოქალაქეების მიერ მოწყობილი აქცია ყოველგვარი პარტიული რესურსების გარეშე. დიდი ხანია, ხელისუფლება ცდილობს ჩვენი ტვინების გამორეცხვას, გუშინდელი სიუჟეტი კი მოსახლეობის სრული ტერორი იყო,” – განაცხადა ცაგურიამ.

იმის გამო, რომ აქციის ორგანიზატორებს ტრიბუნა არ ჰქონდათ და მონაწილეებს მხოლოდ ორი მეგაფონით აწვდიდნენ ხმას, არცთუ იშვიათად უხდებოდათ ერთი და იმავეს რამდენჯერმე გამეორება. აქციაზე მისულ ადამიანებს ხელი არც ამინდმა შეუწყო. წვიმამ და სიცივემ მონაწილეების უკმაყოფილება გამოიწვია. “ამინდიც დაუკვეთა იმ გარეწარმა სააკაშვილმა”, “ბუნებასაც აკონტროლებენ” – მსგავსი შეძახილები არაერთხელ გაისმა რესპუბლიკის მოედანზე.

აქციაზე სიტყვით გამოვიდა “ქალთა პარტიის” ლიდერი გუგული მაღრაძეც. მან “იმედის” გადაცემა გენოციდად შეაფასა.

“ეს იყო მთელი ქართული საზოგადოების ფსიქოლოგიური და მორალური გენოციდი. მათ ქართველ ხალხს ომი კიდევ ერთხელ დაანახეს. ეს სიტუაცია მანამდე არ დამთავრდება, სანამ საზოგადოებისგან არ შეიქმნება კრიტიკული მასა. ჩვენ ყოველგვარი რუსული ჯარების გარეშე შევძლებთ ამ ხელისუფლების გაშვებას. ამიტომ, არც ერთი ხმა არც ერთ არჩევნებში ხელისუფლების არც ერთ წარმომადგენელს,” – მიმართა ხალხს მაღრაძემ.

აქციის ერთ-ერთმა ორგანიზატორმა მერაბ პატარაიამ კი ჟურნალისტებს საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადება სთხოვა.

“გამოაცხადეთ ჟურნალისტებმა საგანგებო მდგომარეობა, თქვენ გამოაცხადეთ. ხომ ხართ ღირსეული ჟურნალისტები, ცოტანი მაინც ხომ ხართ, ამ ბევრ უღირს ადამიანს შეეწინააღმდეგეთ,” – მოუწოდა პატარაიამ აქციის მონაწილეებს და იკითხა, თუ იყო მისული ტელეკომპანია “იმედის” ჟურნალისტი აქციის გასაშუქებლად. რასაც აქციის ერთ-ერთმა მონაწილემ პასუხად შეაგება – “სამართლიანად ისვენებენ, კვირა დღეაო”.

აქციაზე ტელეკომპანია “კავკასიის” დამფუძნებელი დავით აქუბარდია და არასამთავრობო ორგანიზაცია “ყოფილი პოლიტპატიმრები – ადამიანის უფლებებისთვის” ხელმძღვანელი ნანა კაკაბაძეც იმყოფებოდნენ.

როგორც კაკაბაძემ განაცხადა, “იმედის” სიუჟეტის გამო სასამართლოში სახელმწიფოს წინააღმდეგ სარჩელს აუცილებლად შეიტანენ.

გუშინდელი აქცია ერთ საათში დასრულდა. ორგანიზატორები და არასამთავრობო ორგანიზაციების წარმომადგენლები რუსთაველის გამზირისკენ გაემართნენ. ცაგურიას განცხადებით, ისინი “მოდელირებული ქრონიკის” გამო დიპლომატიური კორპუსისადმი და ქართული ჯარისადმი სპეციალურ მიმართვას შეიმუშავებენ. მომიტინგეთა შეფასებით, ხელისუფლებამ ეს ორი ინსტიტუტი “იმედის” სიუჟეტით უხერხულ მდგომარეობაში ჩააყენა.

დღის 17:00 საათზე ვარდების მოედანზე მომიტინგეთა მცირე ჯგუფი დარჩა. ისინი ხალხის სიმცირის გამო აღშფოთებას გამოხატავდნენ.

“ხალხი არ არის, არ მოვიდა, მეტის ღირსები ვართ, მართლა უნდა ჩამოეგდოთ ბომბი და მერე ნახავდნენ, – გაალმასებული ეუბნება 40-მდე წლის ქალი გვერდით მდგომს, შემდეგ სათვალეს იხსნის, მინას წმენდს და ხმადაბლა ამბობს, – ისე, სააკაშვილის სიკვდილი რომ გამოაცხადეს, საშინლად იმოქმედა. რაღაც ადამიანური გამოიწვია “.

დაჩი ცაგურიამ აქციაზე აღნიშნა, რომ გაუგებრობის გამო ხალხის გარკვეული ნაწილი “იმედის” შენობასთან მივიდა, თუმცა გუშინ საღამოს გავრცელებული ინფორმაციის თანახმად, ტელეკომპანიასთან აქცია არ გამართულა.

 

რა იმედი – რა რეალ ტვ..

ბოლო პერიოდი პირწიგნაკში ძალიან გულმოდგინე კრიტიკა მიდიოდა ტელეკომპანია რეალ ტვ – ს მიმართ. ზოოპარკზე, კომახიძეზე, რაღაც ნათელმხილველებზე და ა.შ გაკეთებული სიუჟეტების გამო. ლაპარაკი არ არის, რომ ეს ტელევიზია ანტიჟურნალისტიკის მამაა, მაგრამ მე დღეს გავაცნობიერე, რომ ანტიჟურნალისტიკის დედა – იმედი ყოფილა… ( ვეთანხმები ბევრის პოზიციას, რომ ვიღაც-ვიღაცებს ე.წ გალაწუნება სჭირდებოდათ, მაგრამ…)

რამდენიმე შეკითხვა მაქვს, როგორც ჟურნალისტს, როგორც ადამიანს, როგორც იმ ადამიანების მეზობელს, რომლებსაც ამ სიუჟეტის გამო ჯერ კიდევ ასულიერებენ, როგორც მოქალაქეს, როგორც არ ვიცი, რას აღარ…

1) ძალიან ძნელი იქნებოდა, რომ მიეთითებინათ ერთი უბრალო სუბტიტრით – რომ ეს არის „ხუმრობა“??
2) არ იფიქრეს – რა შეიძლებოდა მოჰყოლოდა ასეთ ხუმრობას?

მარტო ჩემს სანაცნობოში – ინფარქტმიღებული მეზობლები, გულწასული ადამიანები.. + 033 – ზე გადატვირთული ხაზები.. წუთებში დახურული მაღაზიები.. პაანიკა გორში.. ჩამოთვლასაც კი აღარ აქვს აზრი. ტელეკომპანია ”იმედის” “მოდელირებულმა ქრონიკამ” უამრავ ადამიანს ჯანმრთელობის პრობლემა შეუქმნა.
“ინტერპრესნიუსი” თბილისის სასწრაფო დახმარების სადგურზე (033) დაყრდნობით იტყობინება, რომ სასწრაფო დახმარების სადგური თითქმის საგანგებო რეჟიმში მუშაობს, რადგან რეკორდულად იმატა გამოძახებების რიცხვმა. იმატა გამოძახებებმა, რადგან ბავშვებს დაემართათ კრუნჩხვა, არის ინფარქტებისა და გონების დაკარგვის მრავალი შემთხვევა“.

ნუთუ იმედის არც ერთ ჟურნალისტს არ გაუჩნდა პროტესტის გრძნობა? ( ეკა წამალაშვილისგან და ნათია კობერიძისგან განსაკუთრებით მეწყინა). ნუთუ არ უფიქრიათ რას იგრძნობდნენ ის ადამიანები, ვისაც ჯარში ჰყავს ახლობლები?
პრინციპში, მთავარია დაპირება – მეტს არ გავიმეორებთო:-))

კიდევ ერთი, აქ რამდენიმე პირწიგნაკელმა – ხო თქვეს, რომ დადგმული იყოვო – ნუთუ აქსიომა ჰგონია ვინმეს, რომ “სპეციალურ რეპორტაჟს” მთელი საქართველო, მთელი თბილისი ან თუნდაც რომელიმე უბანი უყურებს??

p.s მაუწყებელთა ქცევის კოდექსი, მუხლი 13, პუნქტი 5:

“აუდიტორიის შეცდომაში შეყვანის თავიდან აცილების მიზნით მაუწყებელმა თავი უნდა შეიკავოს ახალ ამბებსა და საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ გადაცემებში დადგმებისა და ინსცენირების გამოყენებისგან, ან ნათლად უნდა განმარტოს, რომ ეს არის დადგმა ან ინსცენირება. დოკუმენტური ან რეალური ფაქტები.

 

ექს ნიჰილო ნიჰილ – არაფრისგან არაფერი წარმოიშობა

დღეს ანტიკური ლიტერატურის პირველი ლექცია მქონდა. ეს იყო ძალიან დიდი ემოციით დატვირთული 75 წუთი ( 15 წუთი დამაგვიანდა. 15 –  შესვენება). დრო თითქოს წამებში გავიდა. მიუხედავად ჩემი მდგომარეობისა ( ღამე თვალი არ მომიხუჭავს და გული 120 – ზე მირტყამდა) არც ერთი წუთით არ გადამიტანია ყურადღება სხვა რამეზე, არ წამსვლია ფიქრი..  თითქოს ძველ

საბერძნეთსა და რომში ვიყავი..

ამ განცდას აძლიერებდა ის, რომ  ლექცია ტარდება ძალიან დიდ, უუუუუზარმაზარ დარბაზში და ლექტორი მიკროფონით საუბრობს, თითქოს ესეც რაღაც ანტიკურთან მაახლოებდა:-) თვალებდახუჭულს ( ცუდად ვიყავი მეთქი) ჭერში მქონდა თავი აწეული და გარინდული ვუსმენდი.

ოღონდ, ხანდახან ეს გარინდება ქრებოდა. მაგალითად, როცა იკითხავდა – ეპოსის მამა, ტრაგედიის თუ კომედიის მამა ვინ არის?

პიგმალიონის ქანდაკება თუ გაგიგიათ,  რა ციკლებად იყოფა ანტიკური სამყარო – ამ დროს მომდიოდა ის, რაც არასდროს მომსვლია, მინდოდა მეთქვა, მეყვირა ( დაგვიანების გამო დარბაზის ბოლოში ვიჯექი) , მეპასუხა, მეკითხა – თიქოს სხვებს ვერარ ვხევდავდი ( არა რა, ცუდად ვიყავი:-) და ლამის ბოლო ხმაზე ვყვიროდი პასუხებს.  ( ისე, ჰოი, საოცრებავ და კლასიკური ფილოლოგიის მიმართულების ბავშვებმა არ იცოდნენ).

კიდევ მეტად საინტერესო იყო სწორედ ეს მომენტი,  რომ ძალიან ნაცნობი იყო ყველაფერი, თითქოს ძალიან    ახლობელზე მელაპარაკებოდნენ, პლუტარქეს ბიოგრაფიები, ჰომეროსის “ოდისეა” და ყველაზე მეტად –          ბერძნული მითების სამყაროს ათტომეული მედგა თვალწინ თუ ყურწინ. ლექტორმა ურჩია ბავშვებს ამ მითების   წაკითხვა –მთლიანად აღარ იყიდება, მაგრამ იქნებ იშოვოთ და წაიკითხოთო. რა არხეინად ვიყავიიიი:)) მეთქი –   წაკითხუუუუულ ( მადლობა დათო პაიჭაძეს).

1) საგანი –  ადრეც ვიცოდი, რომ არ დავრჩებოდი უკმაყოფილო, მაგრამ ახლა უფრო მეტად მივხვდი რომ ერთერთი უსწორესი არჩევანია, რაც უნივერსიტეტში გამიკეთებია. ბოლო დროს საერთოდაც დამაინტერესა ანტიკურმა პერიოდმა – კიდევ მეტის გაგებაში სამსახურში ნოდართან კამათიც მადგებოდა. ერთი ეგაა, ისტორიული ნაწილი არ მომწონს. რა ჯანდაბაა, არ ვიცი. რელიგია, მითოლოგია, ლიტერატურა, კანონმდებლობა, მეცნიერება, ფილოსოფია , აღზრდა, სახელმწიფო წყობილება, ოჯახი – ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით წავიკითხე “კლასიკური ფილოლოგიის შესავალში”, მაგრამ ისტორიული ნაწილი ისე გამიჯანჯლდა, რომ რავიცი.. გადავუხვიე – როგორც მეტყვიან ხოლმე – დეტალების გარეშე:-)

2) ლექტორი – რატომღაც ცოტა უარყოფითად მყავდა წარმოდგენილი, მაგრამ..…

საოცრად მსიამოვნებდა მისი ლაპარაკი, თან ისე რა – სხვანაირად, მარტო კლასიკოსები რო საუბრობენ:-) –  თავანკარა ქართულით – თან ამ ქართულს დროდადრო ჟარგონებიც ისე უხდებოდააა:-).

ამას + ძალიან კარგი იუმორის გრძნობა, საჭირო დროსა და საჭირო ადგილას პარალელის გავლება. მოჰყავდა ძალიან საინტერესო ლათინური ფრაზები, სხვადასხვა მწერლის თუ პოეტის ციტატები.

ჰოდა, გავაკეთე ის, რაც არ მიქნია ბოლო – არ ვიცი რამდენი ხნის მანძილზე – ამოვიღე ბლოკნოტი და დავიწყე ჩაწერა.

იმ 75 წუთში იმდენ რამეზე ისაუბრა, რომ ჩამოთვლა მიჭირს და იმდენი რამ დამამახსოვრდა:-)

“ ანტიკური ლიტერატურით ისწავლით, რომ არ უნდა გეშინოდეთ თქვენი ვნებების. საკუთარმა  ქვენა გრძნობებმა არ უნდა დაგაჩმოროთო”:-D ( დუგლასა გამახსენდა:))

ს ა ს ტ ი კ ა დ   ა რ     მ ო მ ე წ ო  ნ  ა – აუდიტორიის დიდი ნაწილის საქციელი. ერთმანეთში ლაპარაკი, სიცილი.. რამდენჯერმე შეწყვიტა ლექტორმა თხრობა, რამდენჯერმე მისცა შენიშვნა ( აუ, ამ დროს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი თავს – ის, რომ სხვისთვის შენიშვნის მიცემისას ან სხვისი ცუდი , სულელური საქციელის გამო ძალიან ცუდად ვხდები, ვნატრობ, რომ იქ არ ვიყო, გავქრე, ავორთქლდე, მიწა გამისკდეს და თან ჩამიტანოს – ან თუნდაც მაშინ, ვინმე რამე სისულელეს რომ “ააბრეხვებს”  – რა უბედურების კომპლექსია??

მოკლედ, შაბათს მაქვს სემინარი დილის 9 საათზე – ხელების ფშვნეტით ველი:-)

ექს ნიჰილო ნიჰილ – არაფრისგან არაფერი წარმოიშობა – ეს ისე, რაღაც ძალიან მომეწონა ეს ფრაზა:))

 

Facebook – club შენ გელოდება!!!

ორი კვირის წინ ჩემი ფეისბუქის ანგარიში ერთი წლის გახდა. ნუ, გახდა, გახდა, ახლა რატომ ვწერ. იმიტომ, რომ არის რეალური შანსი – გაკეთდეს facebook Club. იმასაც ვიტყვი, რომ  ეს იდეა ეკუთვნის  პირწიგნაკელ გურამ შამანიდს (როგორც დღეს გავიგე – მანამდე თეა მიქაიას).

როცა გურამ შამანიდს ტელეფონზე ველაპარაკე, მითხრა, რომ მისმა მეგობარმა ბიზნესმენმა სრულიად უფასოდ, უსასყიდლოდ დაუთმო თავისი რესტორნის მეორე სართული ამ საქმის ანუ ფეისბუქ კლუბის გასაკეთებლად.

ფართი არის. მაგიდა – სკამები არის. ინერნეტი არის.. ახლა დარჩა  იდეები – რას და როგორ გავაკეთებთ,  როგორ ჩამოვაყალიბებთ ამ კლუბს.

ეს კლუბი იქნება ფეიბსუქელების შეხვედრების, დისკუსიების მოწყობის ადგილი. როგორც ბატონმა გურამმა თქვა – მიდი და თუ გინდა წიგნი წაიკითხე. სრული თავისუფლება გაქვს.  წიგნის წასაკითხად იქ მისვლის რა ვთქვა (თუმცა, რატომაც არა), მაგრამ პირწიგნაკელთა გაცნობის იდეა კი ძალიან მომწონს. გასული ერთი წლის მანძილზე ფაცებოოკ – მა ბევრ ადამიანთან დამამეგობრა ვირტუალურად, ბევრ ისეთთანაც, რომელსაც რეალში ვიცნობდი, მაგრამ თურმე არ ვიცნობდი:))

facebook -ის წყალობით  ბევრ ადამიანთან ურთიერთობის სიხარული ვიგემე. ჩემზე შეიძლება ითქვას, რომ მართლაც აქტიური ფეისბუქელი ვარ. დღე-ღამეში 16 საათს მაინც ქსელში ვატარებ. ცხადია, ამდენ ხანს კომპთან ვერ ვხვდები, მაგრამ ტელეფონით მაინც სულ ფეისბუქში ვარ.

facebook – მა გამიჩინა ძალიან ბევრი კონტაქტი როგორც ჟურნალისტს, მაგრამ უფრო მეტი მეგობარი:-)

მე ვერ წარმომიდგენია ცხოვრება ნანა ზარდიაშვილის წამობრივად განახლებადი, დოდკას, თაზოს , გიო ფუტკარაძის  ლაივ –  სტატუსების,  ნინო ჯორბენაძის “გულიანი”, გურამ შამანიდის “თავისებური”,  კობა უსტ  – ის “თბილი”,  ნოდარ ლადარიას “ღიმილიანი” , სოფო მაისურაძის “ტელ. ნომრის მაძიებელი” კომენტარების,  თათა ხვედელიძის და დალი კუპრავას ლინკების, ჯიმშერ რეხვიაშვილის ნოუტების, ილიაუნის და ვასილ კობახიძის წერილების და საერთოდაც ჩემი 1094 friend –  გარეშე:-)

უკვე იმასაც მივეჩვიე, დღის მანძილზე მინიმუმ 30 – მა იუზერმა რომ უნდა მთხოვოს ჩატში – ნაჯახი, აგური, ფიცარი თუ ზოდი.

ერთი დიდი, უზარმაზარი ოჯახი მგონია, თავისი პრობლემებით და სიხარულებით.  მე მიყვარს პირწიგნაკელები:-)

ჰო, ნანა ზარდიაშვილმა და გურამ შამანიდმა შექმნეს ფეისბუქზე გვერდი – და ხუთშაბათს იგეგმება შეხვედრა “საორგანიზაციო საკითხების მოსაგვარებლად”.

“მისამართი, გოთუას, 3, (”ბაქტერიოფაგის” ოდნავ ქვემოთ), რესტორან ”ქიმერიონის” მეორე სართული).

11 მარტის 16 საათზე მივბრძანდებით   იდეებით დატვირთულნი ზემოთაღნიშნულ მისამართზე იმისთვის, რომ გადავწყვიტოთ, რას და როგორ ვაპირებთ ” – დანარჩენი გვერდზე ნახეთ:-)

 

“რას გვიშვება ეს სააკაშვილი, ამისთვის ვიდექით იქ???

ორი დღის წინ რაღაც გაფუჭდა და რედაქციაშიც წავიდა შუქი. ქსელში მასალის ჩაგდება ვერ მოვასწარით და მე და ლალისაც მოგვიწია დენის ლოდინმა. იმ ღამეს მივხვდი უფრო აშკარად – რა კარგია შუქი, რა კარგია “ცივილიზაცია”.  გამახსენდა “ის წლები” – შუქი მთელი დღე-ღამე მხოლოდ ახალი წლის ღამეს რომ იყო ხოლმე.

რა უნდა გვექნა. 9 – ის ნახევრიდან ღამის 1 საათამდე ერთმანეთს ვუყურებდით. ცისა და მიწისაც რომ მოვყევით, სტუდენტ- ლექტორებიც რო “გავჭორეთ”, ცხელი თონის პურიც რომ მივირთვით და ნავახშმევს ძილიც რო მოგვინდა, პოეზიის საღამო მოვაწყვეთ.

” აღარ გათენდები, ღამევ საზიზღარო, ღამევ მუქო,

როგორ გელოდები, მოდი, მოდი, მოდი შუქო”.

( თან ასე ზეპირად მე ვერ ვიგონებდი, ტელეფონში ვიწერდი და ისე ვცოდვილობდი:)

“მოვა შუქი? ერთმანეთს ვეკითხებით უღონოდ,

მოვა შუქი? მდუმარებს რედაქციის კედლები,

მე და ლალი შევყურებთ ბნელ ოთახში ერთმანეთს,

ენერგეტიკის მინისტრს უხმოდღა ვევედრებით.”. ( რა უნდოდა გილაურს პრემიერ მინისტრად, სანამ ენერგეტიკაში იყო, ხო გვქონდა შუქი თქო:-)

“შუაღამე გადავიდა, კვლავ არ არის სინათლე,

რას გვიშვება ეს მთავრობა, ქე ყოფილა სიმართლე”.

(იმედია, პირდაპირი მნიშვნელობით არავინ გაიგებს. ეს იმ მხრივ – “აბანოში წყალი რომ არ არის და ესეც სააკაშვილის ბრალიაო”).

“სამზარეულო ბნელი და ცივია, ოთახში შემოდის მალიმალ ქირია.

როგორ ხართ ბაჭიებო – ღიმილი თბილია. ისევ ის გვიშველის, ის გმირთაგმირია”. (“ქირია” ჩვენი “კომპიუტერშჩიკია”.  ძალიან კარგი და გადასარევი კაცი:)

“24 საათში ვპოვე მე სააკუთარი ნიშა,

გვერდით ოთახში ბუხუნებს აბაიშვილი მიშა”. –  სპორტული ჟურნალისტი. ძალიან ზრდილობიანი დაა საყვარელი ტიპი:) ხანდახან შემოგვივლიდა ხოლმე ნიუსრუმში. “თოთაძე არ მოსულაო” – და გავიდოდა:)

“სულ გევედრებოდი, მოდი, სანამ გელი, ახლა კი სინათლე გამიხდა სანატრელი”.

“მალე გათენდება და ზეცა ინათებს, აინთე, აინთე, აინთე სინათლევ”. (რა თქმა უნდა, გათენებამდე არ ვყოფილვართ – უბრალოდ “რითმა”:)).

მერე მიგვეძინასავით და უცებ მესმის ლალის ხმა : “მძინარეს ჩამომვარდა უღონოდ მკლავი, მოხერხებულია ნოდარის სკამი?” – ნოდარის სკამზე მე ვიჯექი:)))

“გვიმუხთლა ბედმა თუ განგებამ ვერაგმა, წავიდა სინათლე – ნუთუ არ კმარა, მთელი საღამოს ოცნებად ერთი გვაქვს, ელექტროენერგია ჩაგვირთეთ ჩქარა“.

და ბოლოს ლალის დედამ ნერვიულობით ტელეფონი რომ “აუფეთქა” – “მშია, მცივა, მეძინება – უკვე აღარ მეცინებაო”.

ისე, კარგი იყო მაინც:-) სულ მაინტერესებდა, ამ დრომდე როგორ ჩერდებიან ჟურნალისტები გაზეთში მეთქი. ჩვენ 8-9 საათზე ვამთავრებთ და იქ მერე იწყება “სიცოცხლე”.