ბავშვობიდან უამრავი სახელი მქონდა, ზოგი როგორ მომმართავდა, ზოგი როგორ. ის კი არა, ოფიციალურადაც რაღაც არეულობის თუ არ ვიცი, რისი წყალობით , სხვადასხვა ადგილას, სხვადასხვა სახელით ვიყავი გაფორმებული – დაბადების მოწმობაში მარინა, სკოლაში მარიამი, სამედიცინო ანკეტაში ”ვაბშე” მარიანა. სანათესაოში კი გახლდით ”მარიკად” წოდებული. ( ნუ, სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ადამიანები მომმართავდნენ, როგორც მარიშა ( ბევრი ”რ”-თი), მარიტა , მარი და ა.შ.
ხოდა, პირადობის მოწმობა რომ ავიღე, უცებ, ბრახ, მარინე აღმოვჩნდი. აი, ამაზე კი ძალიან და საბოლოოდ გავბრაზდი . უნივერსიტეტში ჩაბარებამდე ვაპირებდი პირადობის შეცვლას – სახელის და მასთან ერთად გვარისაც. (რამდენიმე (ორი) მიზეზის გამო, მინდოდა, დედის გვარი – ლომიძე – მიმეღო, მაგრამ ყველაფერი ძალიან უცბად მოხდა და თსუ-ს სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტს მარინე ახსიაშვილის სახელით მოვევლინე. მაშინ დაიწყო თავდავიწყება.
ცხადია, ლექტორებიც და კურსელებიც მარინეს მეძახდნენ, რაც ჩემთვის ეგზომ უცხო იყო, რადგან პირადობის გარდა , ეს ”ე” არსად ფიგურირებდა. პირველ კურსზე ვერაფერი მოვახერხე და მეორეზე, როდესაც უკვე პატარ-პატარა ჯგუფებად დავიყავით, ყველგან თავს მარის ვუწოდებდი. მახსოვს, ჩემი ქართულის ლექტორი, ჩვეულებრივ, მარის მეძახდა, რაღაცაზე რომ შევკამათდებოდით და გაბრაზდებოდა ჩემზე , ეგრევე ”მარინე”-ობაზე გადადიოდა და დამიწყებდა-რა მარი, რა მარიკო, ცუგო და ფისო დეიდები რომ არიან, ისე გინდაო? მე მხოლოდ მხრებს ვიჩეჩდი.
ამ წერილის დაწერა გადამაწყვეტინა რამ. მეორე კურსიდან მოყოლებული ჩემი ახალი ნაცნობებისთვის გავხდი-მარი. სხვანაირად რომ მომმართავდნენ, აღარც ვიყურებოდი. აი, სახლში კი ცხადია, კვლავ მარიკად ( ნუ, ათასში ერთხელ მარი) დავრჩი. ჩემი მეგობრები, ჯგუფელები, ლექტორები, თანამშრომლები, რედაქტორები, სხვადასხვა სოციალური ქსელის ნაცნობები, ყველანი მომმართავენ და მომიხსენიებენ – როგორც მარის. ჩემი დეიდაშვილი, სათაურში მოხსენიებული სოფო გოგაძე, შარშან მეუბნებოდა-ვერ წარმომიდგენია, მარი როგორ უნდა დაგიძახო, სულ მეცინებაო. ეს ერთხელ ჩემს მეგობართან, თამუნა შეყილაძესთან ვთქვი და მან – ვაიმე, მე ვერ წარმომიდგენია, მარიკა როგორ უნდა დაგიძახოვო. ყველაფერი ხომ შეჩვევის ამბავია რა..
ხოდა, რას ვამბობდი.. ეს მე და ჩემი დეიდაშვილი 2003 წლის ზაფხულიდან, ვიყავით ”გადაბმულები”. დღე არ გაივლიდა, ერთად არ ვყოფილიყავით. ყოველ მეორე დღეს ერთთმანეთთან ვრჩებოდით, ერთმანეთს იმ წუთას დაშორებულები, საათობით ტელეფონზე ვლაპარაკობდით. მახსოვს, დედაჩემი ლამის თავში ირტყამდა ხელებს-ვაიმე, რა აქვთ ამათ ამდენი სალაპარაკო ერთი გამაგებინაო.
ისე მოხდა, რომ ბოლო ერთი წელი თუ წელიწადნახევარი ერთმანეთს საგრძნობლად ”დავშორდით”, მე ჩემი საქმე მქონდა-უნივერსიტეტი, სამსახური, მას – თავისი. ძალიან იშვიათად ვხვდებოდით ერთმანეთს. თითქმის, მხოლოდ დღესასწაულებზე. ახლა კი, ამ პაუზის შემდეგ , ”გადაბმულობა” კვლავ გავაახლეთ და ისევ ხშირად, თითქმის ყოველ დღეს, ვნახულობთ ერთმანეთს. ან მე გამოვუვლი ”ყვითელი რაშით” სამსახურიდან უნივერსიტეტში , ან ის ჩამომივლის ტრანსპორტის იმავე საშუალებით თსუ-ს ცისფერ კორპუსთან და აასე. საერთო პროფესიაც გაჩნდა გამაერთიანებლად და სხვ.
მაგრამ მე სახელზე გელაპარაკებოდით : ”მარიზე” სულ ”მეკაიფებოდა” ხოლმე – არ მესმის, როგორ უნდა მოგმართო და ვთქვა – მარიო. მაგრამ ”ისეთ საზოგადოებაში” , ვინც სწორედ ”მარი” – დ მიცნობდა, მაინც ასე მომმართავდა. ის კი არადა, ფეისბუქზეც – რამეზე რომ აკომენტარებდა-”მარის” მიწერდა. ამას რომ ვხედავდი და ვისმენდი, მეცინებოდა, მის ”ინტონაციაშიც” ვგრძნობდი რაღაცას, ისეთს, არაბუნებრივს. ამასწინ, სკაიპში მწერს-ეე, მარი, მარი ხარ თუ ვინც ხარ, აქ ხარო? ისიც უხერხულად გრძნონდა თავს და მეც – მისი უხერხულობით უხერხულობაში ვვარდებოდი.
ხოდა, მივმართავ, სოფიო თენგიზის ასულო გოგაძე – ყველგან და ყოველთვის, ჭირსა და ლხინში, ბედნიერებასა თუ უბედურებაში, თსუ-სა თუ ილიაში, ლექტორებსა თუ ჯგუფელებთან, ავტობუსსა თუ მეტროში, ფეისბუქსა თუ სკაიპში – შეგიძლია, მარიკა დამიძახო!!! ( ახლა, რომელიღაც სერიალი გამახსენდა – შეიძლება დედა დაგიძახო?)
უბრალოდ ბლოგი:-) 