“რეალში ხარ ნონ ფაქტორი და არაფერი” ანუ რისთვის აქვს ფეხები ადამიანს

ამ პოსტის დაწერა დღეს დილამდე განსაზღვრული არ მქონია, დილით, სეტყვა-უბედურებამ გამაღვიძა და რომ ვეღარ დავიძინე, ტელეფონით ჯერ სკაიპში შევედი, მერე ფეისბუქში. სწორედ იქ დამხვდა ერთი “გზავნილი”, რამაც ამის დაწერა გადამაწყვეტინა.

გუშინ, ფეისბუქის სტატუსად დავიდე ერთი ამბავი: ისეთმა კურსელმა, ოთხი წლის მანძილზე ურთიერთობა რომ არ მქონია, დარწმუნებული ვარ, გულზე არ ვეხატებოდი და ერთმანეთს გამარჯობასაც კი არ ვეუბნებოდით, როგორ მთხოვა საგამოცდო საკითხები, ცხადია, გავუგზავნე, მერე პასუხებიც როგორ მთხოვა, ვეძებე, მაგრამ რადგან სამსახურში მქონდა ის დავალება დაწერილი და ფლეშკაზე შენახული, ფლეშკა კი, სწორედ იმ დღეს დავაფორმატე და დავალება ამობეჭდილი სახით ლექტორს ჩავაბარე – კომპიუტერში, ცხადია, ვერ ვნახე. ეს რომ ვუთხარი იმ კურსელს ( რომლის იდენტიფიკაცია “ფეისბუქში” არ მომიხდენია) – ძალიან ”ისეთი”  ტონით მომწერა – კარგი რა, აბა მე რა ვქნაო. რომ ვუპასუხე – რა უნდა ქნა და დაწერე მეთქი, მომთხოვა – რომ დაწერ, გამომიგზავნეო. დაწერით, სკოლაში არ ვწერდი წინასწარ და პირდაპირ საკონტროლო წერის დროს დგებოდა ჩემი თემის დებიუტი. ეს რომ ვუთხარი, გაბრაზდა და წამშალა სკაიპის კონტაქტებიდან.

ხოდა, დაახლოებით, ამ შინაარსის სტატუსი დავწერე, ჩემი აზრით, გავამახვილე იმ ფაქტზე ყურადღება, რომ ასეთი ნაგლებიც არსებობენ. რატომღაც, ჩემი რამდენიმე “ფეისბუქელი” კურსელი გააღიზიანა ამ სტატუსმა, (თუმცა, ეს მათი აზრია). დილით კი, დამხვდა Wall Post-ი ერთი აქაური “ფრენდისა”, რომელიც, ასევე ჩემი კურსელია, (თუმცა, მასთანაც არ მაქვს ურთიერთობა და მაქსიმუმ “გამარჯობა” მქონდეს ნათქვამი). ხოდა, მან მომწერა, რომ მე ვარ ნათელი მაგალითი იმისა, როგორ “ნონ ფაქტორი” და “არაფერი” ვარ რეალურ ცხოვრებაში და ვირტუალურ სამყაროში კი, რა მაგრად ვეწევი საკუთარი თავის რეალიზაციას.

რომ ვთქვა, გული გამისკდა, ისე მეწყინა – ეს როგორ დამიწერა მეთქი, არაგულწრფელი ვიქნები, რადგან როგორც ვთქვი, მასთან ურთიერთობა არ მქონია, არ ვიცნობ, არ მიცნობს და არც მისი აზრი წარმოადგენს ჩემთვის დიდად ფასეულს. ეს რომ ეთქვათ იმ ადამიანებს, ვისი აზრიც ჩემთვის მნიშვნელოვანია, (უნივერსიტეტელს თუ არაუნივერსიტეტელს), მაშინ, ალბათ, ძალიან მეწყინებოდა და შევეცდებოდი საკუთარი პიროვნების შეცვლას, თუ ეს შესაძლებელია.

არ უარვყოფ, რომ რთული ხასიათი მაქვს, მეგობრობა-ურთიერთობისას ადამიანებს ვარჩევ, რაღაც ღირებულებებით უნდა ვემთხვეოდეთ. არც იმას უარვყოფ, რომ წერა უკეთ გამომდის , ვიდრე ლაპარაკი, მაგრამ ესეც ინდივიდუალურ ადამიანთან ინდივიდუალურად.

ბავშვობაშიც მქონდა ორი სამყარო – სკოლაში ვიყავი ძალიან, ძალიან წყნარი, მშვიდი, ხმას არ ვიღებდი გაკვეთილზე. კლასელებს, ალბათ, მოლაპარაკე ვერც წარმოვედგინე და პირიქით, სკოლის გარეთ, ვისთანაც ძალიან გახსნილი და აქტიური ვიყავი, მათ გაჩუმებული ვერ წარმოვედგინე. უნივერსიტეტში კი, ადამიანები მართლაც რომ შევარჩიე, ვისი მეგობარი უნდა ვყოფილიყავი, ვისი ამხანაგი, ვისი კი, მხოლოდ ჯგუფელი. თან, არ ვიცი, რატომ მოხდა, მაგრამ უფროსკურსელებს უფრო გავუგე და ფაქტობრივად, მქონდა განცდა, რომ უნივერსიტეტი შარშანდელ მეოთხე კურსთან ერთად დავამთავრე. ( სხვათა შორის , რამდენიმე მეოთხეკურსელი, ახლაც რომ მხვდება, ჰქონიათ, რომ მათი კურსელი ვიყავი).

რა მინდოდა, ამით მეთქვა, სოციალურ ქსელში გაწევრიანებული ვარ ერთი წელია, ანუ მანამდე, 20 წლის მანძილზე ვცხოვრობდი ვირტუალური სამყაროს გარეშე, და არც თუ ისე ცუდად. ჩემი მეგობრები, თანამშრომლები, მათი მეგობრები, სხვა კარგი ადამიანები – არ გამიცვნია ფეისბუქიდან”, გავიცანი რეალურ ურთიერთობებში და ეჭვი მეპარება, “ცუდ ტიპად” მივაჩნდე. ასევე, “ფეისბუქიდან” რამდენიმე გავიცანი რეალურ ცხოვრებაში და არც ის მგონია, რომ ისინი მთვლიდნენ “ნონ ფაქტორად”.

რაც შეეხება თავად “ფეისბუქს”, მერე რა თუ ჰიპერაქტიური ვარ, მერე რა, რომ დღე-ღამეში არაერთხელ ვაახლებ სტატუსს, მერე რა, რომ არ შემიძლია მხოლოდ თამაშებისთვის მყავდეს “ფრენდები”, მხოლოდ მათ ფოტოებზე ვაკომენტარო – “ვაიმეეეეეე, რა ქუუუულ ფოტკააააა”, “ვაიმე, რა სიხა ხაააარ, მპუა, მპუა, მპუა”, მხოლოდ “:-D:-D:-D”-ები ვწერო. არ ვთვლი, რომ “ფეისბუქი” ვიწრო პირადი ურთიერთობებისთვის მაქვს. არაერთი კარგი ადამიანი გავიცანი, მათთან ურთიერთობა ჩემთვის სიხარულის მომგვრელია, არაერთხელ დამეხმარა პროფესიულ ცხოვრებაში და რესპონდენტებსაც არაერთხელ დავკავშირებივარ ამ ქსელით. ვინმემ პასუხი რომ მოგწეროს კიდევ, უნდა გიცნობდეს. თუ არ ვიაქტიურებდი – არც არავის “ვეცოდინებოდი”. არაერთ კითხვაზე მიმიღია პასუხი სწორედ “ფეისბუქის” მეშვეობით და საერთოდაც, ვფიქრობ, რომ ქსელს ძალიანაც კარგად ვიყენებ 🙂 ( და არამაინცდამაინც საკუთარი თავის რეალიზაციისთვის და არა იმისთვის, რომ ვითომდა საკუთარი თავის რელიზაცია რეალში ვერ მომიხერხებია). ასევე, ჩემი დიპლომის 2.4 % ანუ 10 კრედიტი, ფეისბუქის “კვოტით” მექნება. ( სადიპლომო ნაშრომს ვგულისხმობ)… და, ბევრ ადამიანს, ვისაც მეგონა, რომ მანამდე ვიცნობდი, სწორედ “ფეისბუქში” გამოუვლენია “ნამდვილი სახე”:) რაც შეეხება იმას, რომ თუ ბევრ და უცხო ადამიანებთან ურთიერთობა “არ მომწონს” რეალში და ვარჩევ “ფრენდებს”, რატომ არა – “ფეისბუქში”. ფეისბუქში ჩემი პირადი შეხედულების შემცველი ყოველი სტატუსი მიმართულია გარკვეული კგუფისთვის, ვისაც ვიცნობ, პატივს ვცემ და მათი აზრი მნიშვნელოვანია ჩემთვის, სულაც არ ვგულისხმობ, რომ ჩემი 2039-ვე “ფრენდი” წაიკითხავს. აქ ვწერ იმასაც – რაც მიხარია, იმასაც – რაც მაოცებს თუ მაბრაზებს, “ზოგადსაფეისბუქო” პრობლემებზეც და საერთოდ ყველაფერზეც.. სწორედ ასე ვხედავ და მესმის სოციალური ქსელი… ასე რომ, ჩემთვის “ნონ ფაქტორ” და “ცარიელ” ადამიენებს თუ მივაჩნივარ “ნონ ფაქტორ და ცარიელ ადამიანად”, სულ არ მაინტერესებს.

ერთხელ, ერთმა ლექტორმა თქვა ასეთი გენიალური რამ – ფეხები ორი რამისთვის აქვს ადამიანს : რომ იაროს და რომ დაიკიდოსო, ხოდა, ვმოქმედებ.

“ჩემი ოპონენტები” ალბათ, ამაზეც დაიწყებენ, თუ არ გაინტერესებს, რატომ გამოაჭენე, საერთოდაც რა საჭირო იყოვო. იმიტომ იყო საჭირო, რომ ერთი, იმ “ფრენდს” ძალიან აინტერესებდა, ჩემი 2000 “ფრენდი” რას იტყოდა მის დაპოსტილზე. მეორე – დამიწერა – ახლა გინდაც წაშალე და რაც გინდა ის უქენიო და ჰა, მის აზრს უფრო ვახმოვანებ და მეტს ვაცნობ და მესამეც, მინდა რაღაც ვასწავლო თუ არ იციან:

ცუკერბერგმა, თავის დროზე, “ფეისბუქს” შესძინა სამი არაჩვეულებრივი ფუნქცია Hide, Remove from friend, report/Block This Person – ჰოდა, ვისაც ასე გაწუხებთ ჩემი პოსტები და ნოუთები, იმოქმედეთ!!!