ჩემი ომი ანუ 2008 წლის 8 აგვისტოს მცირე რეპორტაჟი

ამ წერილის დაწერა , უფრო ზუსტად ატვირთვა 8 აგვისტოს მინდოდა, მაგრამ დღეს ლაშა ბერულავას და სხვების ჩანაწერები წავიკითხე და გული დამიმძიმდა. ამიტომ, არ მოვითმენ კიდევ სამ დღეს და ჩემი თვალით დანახულ 2008 წლის 8 აგვისტოს ახლავე გაგიზიარებთ.

2008 წლის 8 აგვისტოს სოფელში მივდიოდი. წელსაც ძალიან მინდოდა, დამემთხვია და ორი წლის შემდეგ ( ომის მერე იქ აღარ ვყოფილვარ), ისევ 8 აგვისტოს წავსულიყავი, მაგრამ მარი ბჭობდა და ლოვა (სტომატოლოგი) იცინოდაო, “რომ იტყვიან ხოლმე” და გადამედო სამი დღით წასვლა.

შარშან, ბლოგზე ერთი პოსტი დავწერე, სადაც იმ დღის შესახებ მქონდა მოთხრობილი. ვიცი, რომ არც ისე ორიგინალურია, ომზე ბევრმა დაწერა, ბევრი დაწერს და პრინციპში, მე ომი არც კი მინახავს, მაგრამ საჩხერეში, (სადაც რუსული თვითმფრინავები არც თუ ისე იშვიათი იყო) , სრულ იზოლაციაში, ინფორმაციულ ვაკუუმში გატარებული 21 დღე, (სადაც მე და ჩემი დეიდაშვილი ვიყავით ყველაზე უფროსები – სოფო 21-ის, მე 19-ის) – ჩემი ცხოვრების კოშმარულ დღეებად ნამდვილად დარჩება.

ქვემოთმოყვანილი პოსტი შარშან ავტვირთე ბლოგზე, მგონი, არ დაძველებულა და ყველა 8 აგვისტოსაც გამოდგება.

”დღეს ვფიქრობდი , რომ ომის წლისთავია, რომ ერთი წელი გავიდა “აგვისტოს მოვლენებისა” და “რუსული აგრესიის” შემდეგ და გამახსენდა შარშანდელი რვა აგვისტო..
სოფელში მივდიოდი, სოფელი მაქვს საჩხერეში, ზუსტად ჯავის საზღვართან, როგორც ამბობენ ერთი ქედი , ტყე თუ გორა გვყოფს.
ჩემი და, ბიძაშვილი და დეიდაშვილი (14, 17 და 21წლის გოგოები) იყვნენ უკვე იქ.
მეც რამდენიმე დღის ჩამოსული ვიყავი თბილისში. კბილზე შემექმნა პრობლემები და გული ისევ იქით მიმიწევდა:-D

7აგვისტოს ტელევიზორისთვის საერთოდ არ მიყურებია (მეც ჟურნალისტი ვარ რაღა), რაღაც კი თქვეს, მაგრამ ვერ წარმომედგინა , რომ ამდენად სერიოზული საფრთხე იყო, ვერ წარმომედგინა, რომ შეიძლებოდა ომი დაწყებულიყო.

ხოდა, 8 აგვისტოს სამგორის სადგურში ვიყავი ”ბარგაკიდებული” და ჩემი სოფლის მარშუტკას ველოდი. (ეს არის ცამეტადგილიანი , ყვითელი ფერის, მგზავრობისთვის ყოვლად შეუფერებელი ტრანსპორტი, რომელიც ლიჩი-თბილისის რეისით კვირაში მხოლოდ სამჯერ დადის და რომელზე ადგილის დაკავებაც წინა დღეებში იწყება).

ხალხი ბლომად იყო შეკრებილი და მეც გასული წლების მსგავი შიში , ნაცნობი გრძნობა – “ვაი, ადგილები რო არ იყოს და დარჩენამ მომიწიოს”? – დამეუფლა.

ამ დროს ერთი მგზავრი (ჩემს უბანში უნდა ჩამოსულიყო), მორბის ყვირილით – ვაიმე, გორი დაბომბეს, ვერავის ვუკავშირდებით, მობილური ქსელებიც გათიშულიაო. დავიწყე წვალება, იმ დროს, უფრო აქტიურად ლაი-ლაის ნომერს ვხმარობდი, რომლითაც ვერაფრით ვერ დავრეკე. ჩავდე ბალის კარტა და როგორც იქნა მოვახერხე სოფელში ” გასვლა” – ცოტა დავაშინე “ბიძაშვილ-დეიდაშვილ-და” – შეიძლება ვერ ჩამოვიდე მეთქი..

ამასობაში მოვიდა როგორც იქნა ჩვენი მარშრუტკა, მძღოლს შემოვეხვიეთ – აბა რა ხდება თქო.
მისი პასუხი: – არაფერი კაცო, უბრალოდ რომ მოვდიოდი, იგოეთთან ჭურვი ჩამოაგდეს და მანქანის უკან აფეთქდა.

ხალხი დაფეთდა..

დედაჩემი და დეიდაჩემი ცდილობენ გადამარწმუნონ წასვლაზე – ამას ჯობს, ჩვენ წავიდეთ და ისინიც წამოვიყვანოთო.

მე ცივი უარით ვიკავებ ადგილს და “ფეხებს ვაფიჩინებ” – უნდა წავიდე მეთქი. (ნუ, ერთი მხრივ , კარგად მოვიქეცი, რადგან ისინი რომ წასულიყვნენ, ჩარჩებოდნენ მთელ თვეს და იქით თავად მოკვდებოდნენ შიმშილით, აქეთ მე:)დედაჩემი მაინც არ წყვეტს ხვეწნას, მე “ვამშვიდებ” – ხო იცი, იმათ საჭმელი უთავდებათ და მე რომ არ ჩავიდე, შეიძლება ისე დარჩნენ.
ცოტა გაჭრა..

მგზავრობის მოსურნეთა რიცხვმა შესამჩნევად იკლო, ადამიანებიდან, რომლებისგანაც სამი მარშუტკა გაივსებოდა, რვა კაცი ვრჩებით.

მძღოლი გვამშვიდებს – თუ გადაკეტილი იყო გორთან, უკან მოვბრუნდებით, რა პრობლემაა.
როგორც იქნა, გავედით.

ფანჯარასთან მჯდომს უფრო მიტანს შიში, გზაზე დაუსრულებელი კოლონებია – რეზერვისტების, “ორხიდიანების – სავსე ჯარისკაცებით”, სხვადასხვა ტექნიკის.

“ღმერთო, შენ დააბრუნე ყველა მშვიდობით” – პირჯვარს იწერს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

მანქანაში მყოფი შვიდ ი მგზავრი+მძღოლი მოსალოდნელ საფრთხეებზე იწყებს მსჯელობას, მე რადიოს ვრთავ და ვცდილობ ახალი ამბები გავიგო.

“რუსების ერთი თვითმფრინავი ჩამოაგდეს”, უკვე ორი, უკვე სამი . . – ვამშვიდებ გზადაგზა ჩემს “თანამოინახეებს”, ისინი თავიანთ ოჯახზე და ახლობლებზე იწყებენ ლაპარაკს , პრეზიდენტმა საყოველთაო მობილიზაცია გამოაცხადა – “რა გვეშველება” – როდის მორჩება ყველაფერი” – ატირებული კითხულობს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

“ხვალვე წავალ ომში და რუსებს დედას ვუტირებ”: – აღგზნებული სახით ყვირის ვასიკო – მარშრუტკის პატრონი და მძღოლი (ის აფხაზეთის ომშია ნამყოფი და ყოველ წელს, ყოველ მგზავრობისას აფხაზეთის და ოსეთის დაბრუნებას განიხილავს.

“მიშამ თქვა – დავიბრუნებთო და დავიბრუნებთ. ძალით, ნებით, მაგრამ შევალთ, ჩვენს ადგილს მაინც დავიბრუნებთ” – ეს მისი საფირმო ფრაზაა. (კიდევ ერთი, ამბობენ, რომ აფხაზეთის ომის დროს ვასიკოს ძმა დაეღუპა და მისი ცხედარი ერთ კვირას ზურგით ატარა, სანამ სოფელში ჩაიყვანდა და მიწას მიაბარებდნენ.)

გორის გზა გახსნილი დაგვხვდა, თუმცა მოძრაობა ძალიან გაძნელებულია. . ერთმანეთის საპირისპირო მიმართულებით მოძრავ რეზერვისტებით სავსე ათეულობით ავტობუსს და მსუბუქ მანქანას რამდენიმე საცობი აქვთ შექმნილი . ყველგან პატრული დგას, გორის ცენტრში დაბომბილი ადგილი ჩანს, ქალაქის გარეთაც მოჩანს მინდვრებზე დამწვარი ადგილები.
რატომღაც, პირველად “ვასოს მარშუტკით მგზავრობის” ისტორიაში, მანქანა არ გაფუჭებულა და სამი საათი შესაკეთებლად არ “წაგვიყვანია””, ერთი ეგ იყო, ერთერთი მგზავრის წამოღებულ ბალონს გაზი გაუვიდა და გაგუდვა-აფეთქებას ბეწვზე გადავრჩით.

მობილურ ოპერატორებს უფრო და უფრო უჭირთ მუშაობა. მხოლოდ გამოტოვებული ზარებიღა მომდის,. ძლივს მოვახერხე მესიჯის გაგზავნა.

ჭერათხევიდან აღარც რადიო იჭერს. სწორედ აქ იწყება ჩემი ინფორმაციული ვაკუუმი, რომელიც ზუსტად 21დღეს გაგრძელდა. ამ პერიოდის მანძილზე ტელევიზორის (კურიერის) ყურება მოვახერხე სამჯერ. მიზეზი – ჩემი სოფელი არის (მაშინ იყო) ნამდვილი სოფელი, ანუ ჯუნგლები, სადაც ცივილიზაციას თითქმის არ შეუღწევია. ტელევიზორი იჭერს იმ ოჯახებში, სადაც “ანტენა-თეფშები” აქვთ.

წკოტთან თვითმფრინავები შევნიშნეთ ცაზე. მგზავრები ლოცვას იწყებენ, აფეთქების ხმა ისმის და ფანჯრიდან ცეცხლმოკიდებული ადგილი ჩანს მინდორზე. ჭურვი ჩამოაგდეს.

მძღოლი (ისედაც ძალიან სწრაფად დაჰყავს მანქანა) უფრო უმატებს სიჩქარეს, უსწრებს წინ მიმავალ “ოპელს” და ლამის ეჯახება ცისფერ “ვოლვოს”, რომელიც “ოპელის” წინ მიდიოდა.
ვასიკო მარჯვნივ ატრიალებს მანქანას და მკვეთრად ამუხრუჭებს, მარშუტკა ტროტუარიდან გადადის და მარჯვენა ნახევრით გადაღმა თხრილში დგება, მარცხენა კი თითქმის ჰაერში აქვს. მძღოლი სასწრფოდ ასწორებს და აჩერებს მანქანას.

“შე სამიწე, ბომბს გადავრჩით და შენ უნდა მოგვკლა? სახლში მაინც ჩაგვიყვანე ცოცხლები ” – ყვირის მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

ბოლოსდაბოლოს ჩავდივართ ლიჩში. სოფელში დამხვედრები მძღოლს შემდეგ რეისზე ეკითხებიან – “არ ვიცი, ხვალ ომში მივდივარ, დავხოცავ რუსებს და ჩამოვალ” – იცინის ვასიკო.

მერე კი.. 21დღე სრულ იზოლაციაში, შიშში , ღამე გათიშული სინათლე – დაბომბვისას რომ არ დაგვინახონ.

მეზობელ სოფელში (6კმ-ში) გადასვლა – პურის თუ ერთი კგ შაქრის საყიდლად. ყოველ ახალ ჭორზე – ”საფიხვნოზე” შეკრებილი სოფლის მკვიდრნი და მათი ბჭობა – აგერ მოსულა ჯარი, დაბლა ნახეს სამხედროები, ტყეში გავიქცეთ, გავიხიზნოთ.

თბილისიდან ზარები – ვაიმე, მაქეთ მოდის ჯარი, ვაიმე, თბილისში შემოდიან რუსები.

ჩემი ბიძაშვილის მუდმივი წუწუნი და ზარები დედამისთან – როგორც გინდა წამიყვანე, მე აქ მოვკვდები. ჩვენი ჩხუბი მასთან – არა პანიკას.. ტყიდან შეშის მოტანა, ნაჯახით ატკიებული მკლავები, საჭმლის დამთავრებისას ბალახეულზე (დანდურზე) გადასვლა. თბილისიდან მოსული ახალი ინფოს მერე სოფელში “თეფშიანი” ტელევიზორის ძიება, ზოგჯერ უიმედობა – ვაი, თუ, არ გავიდნენ, ვაი თუ, სულ აქ ჩავრჩეთ.. რუსებისთვის კაი გინება.. და მაინც იმედი – რომ მალე დამთავრდება ის საშინელება , რასაც ომი ჰქვია.

ახლა მესმის, იმ ტრადიციულ ქართულ სუფრებზეც კი (რომლებიც ასე არ მეხატება გულზე), რატომ ამბობენ პირველს – მშვიდობის სადღეგრძელოს.

 

მე ვიცავ საერთო სამაგისტრო გამოცდას ანუ რა არ უნდა გააკეთო გამოცდა(მდე)(ზე)(შემდეგ)

გუშინ საღამოს, სიკო ჯანაშიას ნოუთზე მცირედ ”წავიკამათეთ” მე, ნინო დათაშვილმა და კიდევ ერთმა ჩემმა არაფრენდმა – Anana Fok-ის სახელით დარეგისტრირებულმა იუზერმა. კამათი გააღვივა ერთიანმა ეროვნულმა თუ ერთიანმა სამაგისტრო გამოცდებმა. იმან, რომ თურმე ”მე თეოლოგს”, ”მე ფილოლოგს”, ”მე ხელოვნებათმცოდნეს”, (იქ საერთაშირისო ურთიერთობების სპეციალისტსაც თურმე) – არ მჭირდება მათემატიკა, არ უნდა გადავლახო მინიმალური კომპეტენციის ზღვარი (20-დან 5.1 ქულა), მერე რა, რომ მე მათემატიკაში არ ვარ მაგარი, სამაგიეროდ, ჩემს პროფესიაში ვარ მხეცი და მსგავსი. არ მჭირდება ლოგიკური ამოცანები, რადგან დებილობაა”, ”სისულელეა ერთიანი სამაგისტრო და ეროვნული გამოცდები” და ა.შ.

რა მათემატიკა? რომელი მათემატიკა?

”რამდენი გრამი წითელი საღებავი უნდა შევურიოთ 15გ ლურჯ საღებავს, რომ
მიღებული ნარევის 75% იყოს წითელი საღებავი?
(ა) 30გ (ბ) 45გ (გ) 50გ (დ) 75გ (ე) 85გ

ამას რა მათემატიკა და 11 წლის მასალა უნდა? ( მე, მათემატიკაში მეექვსე კლასის მერე სამოსან ადამიანს წამომაძახეს – გეტყობა, მათემატიკაში ძლიერი იყავი, 11 წლის მასალა ზეპირად იცი და ამიტომ მოგწონს ეროვნულებიო 🙂

ახლა ეროვნულების განსჯას არ დავიწყებ, სიკო ჯანაშიას ნოუთზე წერია კომენტარების სახით არგუმენტები თუ კონტრარგუმენტები. აქ დავწერ იმას, რაც ვფიქრობ, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანია ამ ტიპის გამოცდაზე გასვლისას. რაც მე და ბევრ ჩემნაირს დააკლდა..

რა არ უნდა გააკეთოთ გამოცდა(მდე(ზე)(შემდეგ) ?

1) ნუ გექნებათ საკუთარი თავის რწმენა გარკვეულ საკითხში იმ დონეზე, რომ ტესტის ნიმუშის ნორმალურად გადაშლაც დაგეზაროთ . მაგალითად, წინასაგამოცდო რამდენიმე დღე შევიკალი ყველაფერი გოდებით – მათემატიკაში რა მეშველება, რაის ლოგიკა და რაის წაკითხულის გააზრება – მაგაში ხომ ეროვნულებზე 50/50 ავიღე მეთქი. ხოდა, ბოლო საღამომდე წაკითხულის ტესტი არ გავაკეთე ( იმასაც თუ გაკეთება ერქვა – რამდენიმე წუთში მივაფუჩეჩე). საბოლოოდ კი, რა გამოვიდა? მათემატიკის 20ქულიან ტესტში – 4 შეცდომა (ანელის ორი საღამოს დამსახურებას ვერ დავუკარგავ) და ლოგიკის 17ქულიანში – 5.. წაკითხულის გააზრების 4 შეცდომაზე აღარაფერს ვამბობ.

2) არ ინერვიულო – რაც იქნება, ის იქნება – ვერაფერს უშველი თუ არ დააკლებ 🙂

3) დროის სწორად დაგეგმვა!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ნუ ”დახამდებით” ჩემსავით, საათსა და 10 წუთს. ნუ გაიფიქრებთ – ამას რა უნდა. ნუ ეცემით სამივე ტექსტს ერთად, ნება-ნება ნუ დაიწყებთ კითხვას, მერე ნუ მიუბრუნდებით სათითაოდ ყველა კითხვას – ხუთი სავარაუდო პასუხიდან ორ-ორს ნუ გამორიცხავ და სხვა კითხვაზე ნუ გადახვალ. ასე გააკეთებ? მერე არ გაგიკვირდეს – 20 წუთი და 21 გასაცემი პასუხი თუ დაგრჩა.

3) კარგად გაიგე წესები!!!

ჰკითხე კურატორს (თუ არ გითხრა) – ანალიტიკური წერის ორივე ნაწილისთვის ერთად არის 70 წუთი თუ, სათითაოდ – 35-35. მერე ისე არ დაგემართოთ, რომ პირველი თემის დროზე ადრე მორჩენის შემთხვევაში, კურატორის მიერ მეორე თემის დაწყებისთვის ”გონგის დარტყმის” მოლოდინში – მეორე თემისთვის განკუთვნილი დროის ნახევარი შემოგეფცქვნათ ჭერში ყურებით და იმაზე ფიქრით – შენს თავზე მოციმციმე ნათურას, რომელიც წამში თითქმის ათი პარპალის სიჩქარით ”მოძრაობს” – როგორ აარიდო თვალი.

4) დააკვირდი ყველა კითხვას და ნუ დატოვებ წაუკითხავს მაინცდამაინც სწორ პასუხს. ხუთ სავარაუდო პასუხში ვეძებდი ვარიანტს, რომელიც სწორად მიმაჩნდა და რომელიც ”არ იყო” – მერე შემოვხაზე პასუხი, რომელიც არასრულად მეჩვენებოდა თავიდანვე, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. მეორე დღეს – ჯგუფელთან საუბრისას გავიკვირვე – არა, რას ამბობ, ეგ როგორ შემოხაზე, იმდენი ვეძებე და არ იყო მეთქი და შემდეგ, ნაეკზე რომ დაიდო ტესტები და ჩემი შემოხაზულის დაბლა, სწორედ ის პასუხი რომ დამხვდა, რომლის შინაარსის შემცველ ვარიანტსაც დავეძებდი – შემომეყარა გულს.

5) ეს შეცდომა მე არ მომსვლია, მაგრამ ჩემს ნაცნობებს მოუვიდათ – გაუფრთხილდით პასუხების ფურცელს – ნუ გადაშლით სწორ პასუხებს შემთხვევით და ნუ დაიკლებთ ამით ქულას…

6) უკვე გამოცდის მერე – იპოვნე რაც შეიძლება ბევრი შეცდომა და ნუ შეიქმნი ილუზიას, რომ ძალიან კარგად დაწერე – რადგან მერე უფრო მაგრად გაგიტყდება 🙂 როგორც დაემართათ ასევე ჩემს ნაცნობებს – მე ამ მხრივ, გამიმართლა – ტესტების გამოქვეყნებამდე, გულგატეხილი ვვარაუდობდი 16 შეცდომას, გამოქვეყნების შემდეგ – გულგატეხილმა დავთვალე 14 შეცდომა, დღეს – შედეგების გაცნობისას ასევე გულგატეხილმა აღმოვაჩინე, რომ 13 შეცდომა მაქვს 58-დან. მაგრამ მიუხედავად ჩემი გულგატეხილობისა, საბოლოოდ, ისე არ გამტეხვია გული, როგორც მათ, ვინც უმაღლესს ელოდა და საკმაოდ ბევრი შეცდომა აღმოაჩნდა 😦

ზემოთჩამოთვლილ მიზეზებს, მწამს, კიდევ ბევრი აკლია. იმისც მჯერა, რომ აქედან ყველა არ მოსვლია ერთ ადამიანს ( ჩემს თავას არ ვთვლი), მაგრამ ნაკლებად დამაჯერებენ, რომ ერთერთი მაინც – არა. ( არ ვგულისხმობ, მაღალქულიან და კმაყოფილ მაგისტრანტებს ;))

ხოდა, შეცდომები და ნაკლოვანებები ვეძებოთ ჩვენს თავებში და არა – საერთო სამაგისტრო გამოცდაში, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან უკმაყოფილო ვარ ჩემი შედეგით ( ასევე მიუხედავად იმისა, რომ ბევრზე ბევრად უკეთესი შედეგი მაქვს) – მაინც ვთვლი, რომ ჩემი ბრალია და არა – გამოცდების ეროვნული ცენტრის, მაია მიმინოშვილის, დიმიტრი შაშკინის თუ ჩემი მეზობელი მაყვალასი.. ასე რომ, ჩვენს შეცდომებზე ჩვენ ვიფიქროთ , დროის უკეთ განაწილება, თავის ხელში აყვანა და ნაშრომზე მობილიზება ვისწავლოთ. განათლების სისტემას ისედაც ბევრი ხარვეზი აქვს, ჩვენი ცოდვებიც მას რომ არ გადავაბრალოთ 😉

( ეს ნაწერი ეხება ერთიან ეროვნულ გამოცდებსაც 🙂

 

რამდენიმე წუთი სტომატოლოგის კაბინეტში

დღეს, როგორც იქნა გავრისკე და სოფლის ხათრით მაინც ( შარშანწინდელივით ორ დღეში არ გავხდე გამოსაბრუნებელი მეთქი) დანტისტთან მივედი. ხუთზე ვყავდი დაბარებული, თუმცა, რენტგენზე ბოდიალის გამო, სხვა პაციენტმა დამასწრო და ლოდინმა მომიწია.

ექიმმა – დამელოდეო მითხრა, იქვე დავაპირე დაჯდომა, მაგრამ გვერდით ოთახისკენ მიმითითა. როგორია სტომატოლოგის კაბინეტში შენს მოსალოდნელ წამება-უბედურებაზე ფიქრი, ამიტომაც ვეცადე ”შავი აზრები” გულიდან გადამეყარა და + რეპორტაჟის წერა გამეხსენებინა : )

ოთახი, სადაც ჩემმა მომავალმა, ყოფილმა და ძირითადმა დანტისტმა გამომიშვა, ასევე სტომატოლოგიური კაბინეტია, ოღონდ ამ ოთახში კბილს მხოლოდ იღებენ და სვამენ. საიდანაც გამოვედი იქ კი – პლომბავენ. ორივე კაბინეტი მოსკოვის პროექტის ოროთახიანი ბინის შემადგენელი ნაწილია. ახლა სადაც ვარ, მას ჩვეულებრივ, სასტუმრო ოთახის დანიშნულება აქვს ხოლმე.

ოთახი 18 კვ.მეტრია (სტანდარტია ამ ბინების). კედელთან სამი სკამი დგას, ოთახის ბოლოში კი ტახტი, რომელზეც ახალგაზრდა ქალი ზის და ”მალბოროს” კოლოფს ხელში ათამაშებს. მან ქერად შეღებილი თმა გვერდზე გადაიწია და ექიმს გასძახა – არტიომ, მალე მორჩები?

სტომატოლოგი არტიომა სავარძელში მჯდომ პაციენტთან დგას. ჩემ გვერდით სკამზე მჯდომი ჭაღარა , შავოსანი ქალის მზერით, რომელიც აშკარა დაუფარავ შიშს გამოხატავს და მას არც ”ვაიმე, მეც ეგრე უნდა მიქნას” – კომენტარით მალავს, თავიდან მგონია რომ კბილს უღებს, თუმცა ორიოდ წუთში მიხვდი, რომ კი არ უღებს – უსვამს. პაციენტი სამოც წლამდე ქალია, რომელიც შიგადაშიგ წითელ მარაოს აფრიალებს და ამ უკანასკნელს არც თუ იშვიათად ექიმსაც ურტყამს ცხვირთან ახლოს.

– არტიომ, მალე მორჩები? იმეორებს ტახტზე მჯდომი ახალგაზრდა ქერათმიანი ქალი, რომელიც ახლა უკვე სიგარეტის ღერს აწვალებს თითებით.

– არ ვიცი რა, ესა და კიდე ერთი. – თავაუწევლად პასუხობს ექიმი და წვრილი ბურღით თუ ქლიბით აგრძელებს ქალის პირის ღრუში მუშაობას. შემდეგ ჩერდება და გვერდით ოთახში გადის. სავარძელში მჯდომი უკან ტრიალდება , ცისფერ თვალებს მაპყრობს და ჩლიფინით მეუბნება – ნუ გეშინია, კარგი ექიმია, ტკბილი ხელი აქვს. მერე კი სომხურად აგრძელებს რაღაცას ხმამაღლა ( არტიომამაც რომ გაიგონოს). მე მხოლოდ რამდენიმე სიტყვას – ”ცავატანემ”, ”ჰა”, ”ელი”, ”ცაუმა”, ახჩიკა” – ვარჩევ.

ექიმი ოთახში ბრუნდება, ხელში ვარდისფერი ქვედა ყბა უჭირავს, პროტეზი – ცხადია. პაციენტს წინ უდგება , პირს აღებინებს და აზომებს , შემდეგ ხელში იღებს და ქლიბვას უწყებს, ამ დროს ჭაღარა, მაღალი კაცი შემოდის, ცისფერ პერანგზე გამჭვირვალე ბადის პარკში გახვეული ორი პური და არაყი აუხუტებია და ექიმს მიმართავს: არტიომ, ის ნახე? დღეს იყო მოსული.

– ვინ, ლენაჩკა?
– ხო ეგა.
– კი, ინსტრუქცია ვაჩვენე, ამბობს სემიჩკას ვერ ვჭამო, 20 ცალის შეჭმას ვუნდები მთელი დღეო. – არტიომა რაღაც ხსნარს ასხამს ქალს პირში, ”ნერწყვი არ გადაყლაპო და გადააფურთხე ” – აფრთხილებს პაციენტს. თავად კი სათვალეს იხსნის, სალფეთქს იღებს და წმენდას უწყებს.

ტახტზე მჯდომი ქერათმიანი ქალი ფეხზე დგება და მაგიდასთან მიდის, რომლის ზედაპირი მთლიანად დაფარულია ”საგუშაგო კოშკის” სხვადასხვა ნომრით და იეღოველთა რამდემიმე წიგნით.

მე კი ჩემი ექიმი მიხმობს. პაციენტი არ გაუშვია, თუმცა, ამჯერად თავის კაბინეტში მთხოვს დაჯდომას.

ექიმი ახალგაზრდა, შავგვრემანი, მაღალი და სრული, რომ იტყვიან ახოვანიო, ისეთი სომეხია. სახელად – ლოვა. დავჯექი თუ არა, პირბადე აიფარა, ცალ ხელზე ხელთათმანი წამოიცვა და სავარძელზე გადაწოლილ პირდაღებულ მამაკაცს მიუბრუნდა.

ჩემსა და ექიმს შორის გორგოლაჭებიანი, ორსართულიანი პატარა მაგიდა დგას, რომელზეც ბურღები, ნემსები, პინცეტები, მაკრატლები და სხვადასხვა ზომის თუ სახის რკინის ჩხირები აწყვია. ასევე – დოლბანდი, ბამბა, 95%-იანი ეთილის სპირტი, ბანკით რაღაც ქაფიანი წყალი, წვრილი შპრიცი და სხვადასხვაწარწერიანი შუშები.

ჩემ გვერდით კი, მინის კარადა დგას, რომელშიც ზუსტად ანალოგიური საგნები ალაგია, ლოვამ სკამიდან წამოიწია, ხელთათმანი მოიხსნა და პაციენტის მარცხნივ და მისი თავის გასწვრივ მდებარე სპეციალურად მოწყობილ სანერწყვე ურნაში ჩააგდო, შემდეგ სქელ მინაზე ორი შუშიდან გადმოყრილი ფხვნილი დაყარა, სქელი სითხე შეურია და რკინის პიპეტით დაუწყო არევა. მიღებულ მასაში ასევე რკინის ვიწროაწეულპირიანი რკინის ”ჩხირი” ჩაყო და პაციენტის კბილისკენ წაიღო. რამდენიმე წამში ჩხირი მიაბჯინა და ჯაჯგური დაუწყო კბილს, ცაუმა? ბალიტ? – ეკითხება პაციენტს. შემდეგ წამოდგა, რაღაც მითხრა ორჯერ რუსულ-სომხურად, ვერ გავიგე, გაეცინა და გავიდა.

სავარძელში მწოლი კაცი წამოიწია, ირგვლივ მიმოიხედა, ჟღალი ულვაშები მაჯით მოიწმინდა და მის გვერდით მდებარე სარკეს დასწვდა. კბილს უწყებს თვალიერებას, თუმცა, ოთახის განათებამ არ დააკმაყოფილა და სავარძლის თავზე დაკიდებული აპარატი ჩართო. ჯერ საკუთარ თავს გაუცინა სარკეში, მერე მე შემომხედა და : კარგი ვინმეა არა? – გაიღიმა.

ამ დროს, ლოვას ტელეფონი აწკრიალდა, ემინემი უყენია ზარად, ექიმი შემორბის, პურის ლუკმას პირში იტენის და ჩქარ-ჩქარა ყლაპავს. საუბრის დამთავრების მერე კი, კვლავ პაციენტს უჯდება. ოღონდ ძალიან ცოტა ხნით – კიდევ ერთხელ ჩახედა პირში, გაუცინა და სავარძელი დაბლა დასწია. ჟღალულვაშიანი, მწვანეთვალება და ლოყაზეხალიანი 35-40 წლის კაცი ფეხზე დგება, საფულიდან ასლარიანს იღებს და ლოვას უწვდის. ხურდის მიღების შემდეგ, ექიმის ნომერს იწერს და გვემშვიდობება.

ორიოდ წუთში კი, იმ სავარძელში, რომელსაც სულ ცოტა ხნის წინ, ორი მეტრის მანძილიდან ვუყურებდი, უკვე მე ვზივარ.