სითბო და ღიმილი დაგ-ვე-ბე-დე-ბააა…

ანონსი: ორშაბათს, 2 იანვარს, “ფეისბუქის” პრესკლუბში, მარი ახსიაშვილი 2011 წელს შეაჯამებს და 2012 წლის პრიორიტეტებზე ისაუბრებს.

ბედობაა, მესამე წელია, 2 იანვარს ბლოგზე პოსტს ვდებ – აქაოდა, წერა დამებედოს მეთქი, მაგრამ კი აბა…

მაგრამ ტრადიციას მაინც არ დავარღვევ. შემაჯამებელი ბრიფინგი უნდა გამემართა 31-ში და ვერ მოვასწარი. რა მიშლის, რომ ახლა შევაჯამო – არც არაფერი.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

რომ გადავხედე, საკმაოდ დატვირთული წელი ყოფილა. ბევრი კარგი და ახალი რამ მომხდარა. პრინციპში, თუ ექიმთან ბოდიალებს არ ჩავთვლით, ყველაფერიც კარგი ყოფილა.

სიახლე იანვარშივე დაიწყო და ავიღე ბაკალავრის დიპლომი 😀 ასევე, პირველად ვიყავი სამეგრელოში და გავიცანი ფეისბუქელი ფრენდი, უუსაოცრესი ადამიანი – ჯაბა გერსამია. დავაგემოვნე მეგრული სამზარეულო, ვინახულე ფოცხოეწერის დევნილები და მოვამზადე რეპორტაჟი მათ ყოფაზე. (სამიოდ თვეში კი, თავად ჯაბა იყო თბილისში და მასთან, ჩემს სოციალურ დედა- ნენესთან და სოცნათლია – ლევანთან ერთად, მშვენიერი საღამო გავატარე).

თებერვალში იყო წიგნის, „ფეისბუქმა რა ჰქმნა“ პრეზენტაცია. სადაც ჩემი „ფბ-ტყაოსანი“ „საპატიო 34-ე გვერდზე“ იყო 😀 TBC-მ მოაწყო პრეზენტაცია “თუ საიდში” და პრინციპში, კარგი იყო.

მარტში დავიწყე სწავლა მაგისტრატურაზე – ჩემი წუწუნით კი არადა, შრომით მოპოვებული გრანტით. ასევე, საკუთარ თავს სარვამარტო საჩუქარი გავუკეთე და ლეპტოპი ვუყიდე.

აპრილში გავიმარჯვე სტუდენტურ კონკურსში „სოციალური მედია და ქართული საზოგადოება“, ავიღე პირველი ადგილი და ფულადი ჯილდო.

მაის-ივნის-ივლისში ვიყავი ძალიან საინტერესო სემინარებზე – ყვარლის ტბაზე, სიღნაღში, ანაკლიასა და კვარიათში. შესაბამისად, 2011 წლის ზაფხულს პირველად ვიხილე ზღვა და შევედი მასში, თუმც მიძალიანდებოდა და აღელვებულ ზვირთებს მახვედრებდა, შავ ღრუბლებს და წვიმის მსხვილ წვეთებს იხმობდა მეშველად…..

ანაკლიის სემინარი ბევრად კარგად მახსენდება, უფრო იმიტომ რომ საღამოს ჯაბა გერსამია ჩამოვიდა და ზუგდიდში, შემდეგ კი განმუხურში არაჩვეულებრივი დრო ვატარეთ მის შეყვარებულთან და მეგობართან ერთად.

აგვისტოში ვიყავი სოფელში, სექტემბერში დედაჩემი წავიდა იტალიაში 😐

ოქტომბერში ავირჩიე ანალიზური ჟურნალისტიკა ჩემს უძველეს ლექტორთან და გავიცანი არაჩვეულებრივი ადამიანები – ახალი ჯგუფელების სახით.

წლის ბოლოსკენ ჩავერთე ახალ პროექტში, რომელსაც ვიწყებთ იანვარში და იმედი მაქვს, რომ ბევრ საინტერესო დღეს მიქადის. მითუმეტეს, რომ იქ არის ჩემი ძველი გუნდიც, ე.წ ღია რადიო-ს ჩემი ქვეჯგუფი – სრული შემადგენლობით.

დეკემბრის ბოლოს, ერთი კვირის წინ, ცხოვრებაში პირველად დავთვერი გათიშვამდე 😦 თან, მაინცდამაინც ლექტორების და ჯგუფელების თვალწინ 😀 კიდე კარგი, როგორც მითხრეს, ჭკვიანად ვიჯექი და მეძინებოდა :)) „ზატო“, ალკოჰოლს აღარ ვეკარები 🙂
საინტერესო წელი მქონდა ლიტერატურული კუთხით, ბევრი კარგი წიგნი წავიკითხე. აქ დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემს ლექტორს, დათო პაიჭაძეს. ბუკინისტთანაც ბევრი წიგნი შევიძინე. ახლა გააძვირა იმ „საზიზღარმა კაცმა“ 😦

მოკლედ, 2012 წელი არის დრაკონის ანუ ჩემი წელი. შესაბამისად, სრული უფლება მაქვს ჩემი წლისგან მოვითხოვო და ველოდო:

ექიმების მოშორებას!!!

ახლობლების კარგად ყოფნას.

ფინანსურად მომძლავრებას ანუ ხელფასის მინიმუმ გაორმაგებას 😐 ამაზეა დამოკიდებული, ქინდლს და ფოტოაპარატს ვიყიდი თუ არა.

ბევრ კარგ ადამიანურ ურთიერთობას.

მაგისტრატურის ბოლო სემესტრის ლაზათიანად მომთავრებას და სამაგისტრო ნაშრომის ღირსეულ ჩაბარებას 😀

და რაც მთავარია: ჩემი ტკივილის, ინგლისურის მოხრჩობას. დაუნ ვიდ დიქტეიტე!!!

 

10 მიზეზი ჰოსტელის სასარგებლოდ

Boombully Beach Hostel-სა და აჭარის ტურიზმის დეპარტამენტს „გაუჩნდათ კითხვა“ : რატომ სჯობს ჰოსტელში დასვენება დასვენების სხვა ალტერნატივებს ბათუმში. და  გადავწყვიტე, მეც შემეტანა წვლილი ბლოგერების ერთობლივ შრომაში – ამ ამოცანის ამოსახსნელად.

#1. ვართ  ინტერნეტზე მიჯაჭვული თაობა? ვართ.  გვჭირდება მასთან მუდმივი კონტაქტი? გვჭირდება.  ჰოსტელში არასოდეს ამოვა  ნომერში სასტუმროს თანამშრომელი და საკუთარი  ხელით არ შეგიყვანს ვაირლესის პაროლს  ლეპტოპში  –  შენ რომ არ დაინახო. ჰოსტელში უფასო wi-fi-ა.

#2. ჰოსტელში არ იქნები იძულებული,  ხუთ წუთში ერთხელ გამოიძახო ადმინისტრატორი მიზეზებით – შხაპი გაიჭედა,  შუქი აღარ არის.. არ გაიყინები ტელეფონის ყურმილით ხელში ცივი შხაპის ქვეშ და აძაგძაგებული არ შეეხვეწები ადმინისტრატორს, ცხელი წყლის გამოშვებას.

#3.   Hostel -ში არასოდეს ჩაგეკეტება ტუალეტის კარი და ამოსულ კარისკაცს საპირფარეშოში არ დახვდები მომლოდინე. და მაინც, თუ ჩაგეკეტა, ოთახში იმდენნი იქნებით, რომ არავის გამოძახებაც არ დაგჭირდებათ ❤

#4. ბათუმში ხშირად წვიმს 😦  ნომერში კი, როგორი მოსაწყენია ყოფნა 😦  მაგრამ ჰოსტელში მაინც ძალიან მაგრად გაერთობი. ხალმხრავალ კამპანიაში წვიმაც კი, როგორი სასიამოვნოა… წარმოგიდგენია, რამდენ რამეს მოიფიქრებთ და ითამაშებთ?

#5 . რამდენ უცხოელთან ერთად იცხოვრებ, გაიცნობ მათ, კონტაქტებს დაამყარებ..  სასტუმროში კი, მაქსიმუმ , ლიფტში ნახო… თან, ჩემი ინგლისურისთვის  რა კარგი პრაქტიკა იქნება…

# 6. ბარბიქიუს სპორტით  სასტუმროში არ დავინტერესდებოდი, არც ნაქირავებში გამახსენდებოდა..  და საერთოდაც, მხოლოდ ახლა გავიგე, რომ არსებობს „რაღაც“ ბარბიქიუს სპორტი და ის Hostel-შია. მმ, სიამოვნებით  დავკავდებოდი…

#7. Hostel-იში შეგიძლია ბოლომდე დაისვენო, იგიჟო, დაიხარჯო – იცეკვო და სვა გათენებამდე, უყურო, გაეცნო და შეუერთდე სხვადასხვა კულტურის წარმომადგენლების მრავალფეროვან გართობას.

# 8. იძენ ახალ და უცხოელ მეგობრებს – ყველაზე ფასეულ რამეს. იქნებ, ამ ათ დღეში მათ ქართულით შეძლონ გაქცეულის მობრუნება, შენ კი, ფრანგულით, გერმანულით თუ ესპანურით..

# 9.  Hostel-ი ბათუმში კარგად დასვენების ყველაზე იაფი საშუალებაა. ზემოთ ჩამოთვლილი ყველა სიკეთე ღამეში, მაქსიმუმ 35 ლარი დაგიჯდება.

#10.  როგორც ჩვენი პრეზიდენტი ამბობს – ბათუმია ჩვენი რეალური გამარჯვება, ის ასევე ამბობს, რომ ევროპაა ჩვენი რეალური გამარჯვება, ევროპული დასვენება ჰოსტელში კი, მართლაც ჩვენი, (ყოველ შემთხვევაში ჩემი), რეალური გამარჯვება იქნება..

 

ტრაგედია “სტატისტიკიადა”

მოქმედნი პირნი –

მარი.

მაგდა.

მარიტა.

მაცნე (ნიკოლოზი)

ქორო.

 

პროლოგოსი:

ვარკეთილი, მარი კომპიუტერთან ზის,  გახსნილი აქვს სტატისტიკის დავალებები და გმინავს.

 

მარი

ჰოი ნიკოლოზ, ნუ გვიმუხთლებ და ნუ გაგვწირავ,

ჩვენ ბევრს არ ვითხოვთ, მხოლოდ ახსენ თუ თქმა გსურს რამის,

პროცენტილებმა წარიღო ძილი დილის თუ ღამის,

და დისპერსიას ჩვენი ნერვების მაქსიმუმს ვწირავთ.

 

ქორო

სტროფი I

ვაი, ვუი, ვაი, ვუი, ვუიმე და ვაიმე,

გულმა როგორ გაუძლოს თქვენს სტატუსებს დარდიანს,

მარი, მაგდა, მარიტა – ვეღარ გხედავთ მადიანს.

 

ანტისტროფი II

 

იქნებ რამე გეშველოთ და ჰისტოგრამა გაიგოთ,

მერე ეგებ გაგეხსნათ ოგივასთვის გონება,

რვა კვირაც გაუძელით, თქვენი ჭირი წაიღოს,

და იქნას სტატისტიკის ტკბილ-მწარე მოგონება.

 

ეპიზოდი I

მაგდა, მარი და მარიტა ც კორპუსიდან გამოდიან. საღამოს 9 საათია.

 

მაგდა

ახლა მეც დავიღალე, გამიცრუე იმედი,

კითხვა არ დამისვაო – შენს პირს როგორ წამოცდა,

ღმერთო ჩემო, ოჰ რა ვქნა, ეს სადამდე მივედი,

ნუთუ ჩამივარდება სტატისტიკის გამოცდა.

 

ქოროს გამძღოლი ქალი

 

ვაი, ვუი, ვაიმე, ვუიმე და ვაიმე

რა დღეში ხართ ბავშვებო, დავიხოკე ღაწვები,

რამდენ მაგისტრს მოვსწრებივარ, ოხ, გასულა რა წლები.

 

 

ქორო

სტროფი I

არ არსებობს სხვა გზა და ხსნა, არ არსებობს საშველი?

სულ არ გიხსნით, სულ ვერ იგებთ? იქნებ სცადოთ ძალიან

ათარგმნინოთ მასალები, დაიხმაროთ მაშველი,

იქნებ მაინც ყველაფერი სტუდენტების ბრალია?

 

ანტისტროფი II

 

ჩამოჯექით ერთი ღამე, დაახალეთ თავები,

შეისწავლეთ ცვლადები და ცხრილი განაწილების,

სამმა უნდა გაიყოთ სათარგმნელი თავები,

და ერთმანეთს აუხსენით ნასწავლი ნაწილები.

 

 

ეპიზოდი II, მარიტა და მარი დგანან გაჩერებაზე და გოდებენ.

მარიტა

რატომ უნდა მოვითმინოთ, სად არის სამართალი

პროგრამაში არ ეწერა ენა წინაპირობად,

დავალებას ვერ ვიგებთ, განგვიმარტოს პირობა,

მოვითხოვოთ,  აგვიხსნას ტყუილი და მართალი.

 

მარი ჩანთიდან იღებს ჰისტოგრამის ფორმის რკინის იარაღს

მარი

მე მეტს ვეღარ გავუძლებ. დავიღალე ძალიან,

დამიკარგეს ყოველი ნდომა-მოტივაცია,

აღარ მინდა ჰისტოგრამ-გადახრ-ოგივაცია.

 

ეპილოგოსი

სცენაზე შემოდის მაცნე ნიკოლოზი

 

მაცნე

ეს რა შავ დღეს მოვესწარ, მეც ხომ დამნაშავე ვარ,

ჩემ გამო მოისწრაფა, ახალგაზრდამ სიცოცხლე,

გავასწორებ შეცდომებს, სხვაგვარად ვერ ვიცოცხლებ.

 

ჰისტოგრამა ჩაიცა გულში, წვერწამახული,

ტრაგედია ასეთი, ჯერ არა მაქვს ნახული,

ისტორიას ექნება, მუდამ გადანახული.

 

ქორო მღერის. ფარდა იხურება.

 

 

შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო!!!

შთაგონების წყარო: მანქი, მერე დრიმარი , მერე საბუნია, მერე გეი ბიჭი – მეტი მე არავინ მინახავს :დ
გამარჯობა, შენ ჩემ გვერდით ზიხარ, ავტობუსში.  მე სამსახურში მივდივარ, წიგნს ვკითხულობ ან შერლოკ ჰოლმსს ვუსმენ ინგლისურად, თუმცა, ათიდან ცხრა სიტყვას ვერ ვიგებ. შენ საათს მეკითხები, მე  მობილურიდან „ფეისბუქს“ ვთიშავ, რომ საათის რეჟიმზე გადავიყვანო,  თუმცა, არ გესმის, რადგან ეკლესიასთან ვართ, ვაჟაზე და პირჯვარს იწერ.  გიკვირს,  მე რომ არა და საათს ხელახლა მეკითხები.  შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ტაქსის მძღოლი ხარ. შენს მანქანას ნაკურთხი(ალბათ) ჯვარი აკრია, სალონში კი,  ხატები გიკიდია. მე გეუბნები, რომ ჯობს, უსაფრთხოების ქამარი შეიკრა და რომ,  მხოლოდ ეს ჯვარი ვერ გადაგარჩენს. შენ სარკეში იყურები და ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი და ხარ. ახლა მარხვაზე ხარ და აღასარების ჩასაბარებლად ემზადები. მე მეცინება სამარხვო კატლეტზე, შოკოლადსა და ხინკალზე, გეუბნები, რომ პატრიარქი არ უნდა წყვეტდეს, შენი შეყვარებული ჯარს სად მოიხდის. შენ მიყვირი, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი ბიძაშვილის ძმაკაცი ხარ. მასთან ერთად ამოხვედი ჩემთან. შეესწარი ჩემსა და ჩემი დის კამათს.  ვუთხარი, რომ საერო და საეკლესიო ხელისუფლება სხვადასხვაა და არ უნდა ერეოდნენ.  შენ არაფერი გითქვამს, თუმცა, გაიფიქრე, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ მღვდელი ხარ. მე თსუ-ს სტუდენტი, რადიოსამონტაჟოს ოთახებში ვზივარ და დავალებას ვაკეთებ.  შენ ლოცვანებს და დისკებს არიგებ აუდიტორიებში, ამჯერად, სამონტაჟოშიც ამოხვედი. თან, ნაკურთხ წყალს აპკურებ კომპიუტერებს, ორჯერ მომხვდა წყალი – ღიმილით გითხარი, რომ ვმუშაობ. შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ სანთლების გამყიდველი ქალი ხარ. კომპიუტერების ოთახში შემოდიხარ, მეორე სართულზე. არავინ არ ყიდულობს, თუმცა, მაინც ჯიუტად იმეორებ, რომ უნდა ვიყიდოთ. მეთვალყურე გთხოვს, გახვიდე. შენ ამბობ, რომ ყველას ღმერთი დაგვსჯის. შენ ფიქრობ, რომ ჩვენ ვართ ურჯულოები.

გამარჯობა, შენ ვარკეთილის მეტროსთან საღამოობით მოწყალებას ითხოვ. ყოველ საღამოს გხვდები მიწისქვეშა გადასასვლელში. „დამეხმარე, ღმერთი არა გწამს? – მეუბნები და ჯოხს მიქნევ. შენ არ ფიქრობ იმას, რომ შეიძლება მე მეტად მიჭირდეს, უბრალოდ, შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ქაშუეთთან ტკბილეულს და სიგარეტებს ყიდი. მე პარლამენტიდან ჩამოვდივარ, მოულოდნელი ინტერვიუ მქონდა, სახლში ჭამა ვერ მოვასწარი და ძალიან მშია. სნიკერსს ვაფასებ: დიდი სამი ლარი, პატარა – ორი – მეუბნები შენ. მსწრაფლ გაქციე ზურგი. “ეკლესიასთან ფასზე როგორ ფიქრობ?” – მადევნებ შენ. ცხადია, ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ დედაჩემი ხარ. გიხარია, ჩემი და რომ ეკლესიაში დადის. ნეტა შენც დაჯდებოდე  მარხვაზე – მეუბნები მე. ჩემს სიტყვებს –  არ მინდა მარხვა მარხვისთვის და რომ მე მეტი მწამს, ვიდრე ეკლესიაა –  შენ ეთანხმები. თუმცა, როცა ნაკურთხ წყალს ასხამ ოთახში და მეც მწუწავ, ვბრაზობ – შენ  ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი ოცი წლით უფროსი დეიდაშვილი ხარ. ჩემი დის დაბადების დღეზე, როგორც ყოველთვის, ისტორიაზე ვბჭობთ, ამჯერად, უახლესზე. შემდეგ, მე გითხარი, რომ სამოქალაქო საზოგადოების ნაწილმა საპატრიარქოს და ხელისუფლებას კითხვები გაუგზავნა და რომ, მეც ერთერთი ხელმომწერი ვარ. შენ დედაჩემს ეუბნები – გაათხოვე, თორემ დაიღუპება. შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი თანამშრომელი კაცი ხარ. ამასწინ გაიგე, რომ თეოლოგი ლექტორი მყავს, შენთვისაც ნაცნობი. შენ ამბობ,  რომ ის ათეისტია და  იმიტომ სწავლობს თეოლოგიას, რომ უკეთ ებრძოლოს ქრისტიანობას. მე არ გეთანხმები, შენ  ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი ყოფილი ლექტორის სტუდენტი ხარ. ის არ მოგწონს და მეკითხები – მე რა „ვიპოვნე მასში“. მხრებს ვიჩეჩავ და მთავარ  მიზეზებს გეუბნები. მაგრამ შენ ამას არ უსმენ, შენ მაინც ფიქრობ, რომ ის არის ათეისტი და მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ერთერთი სააგენტოს ჟურნალისტი ხარ. მე მესამე კურსის სტუდენტი. მე პირველი არხის შენობის წინ ვდგვარ ‘ტრანსპარანტით’ – “დავიცვათ სარედაქციო დამოუკიდებლობა”, შენ კითხულობ, რას ვაპროტესტებ. მე გეუბნები, რომ “დიდი ათეული” არ უნდა დაიხუროს. – საპატრიარქოს მოთხოვნის მიუხედავად?” – კითხულობ შენ. – რა თქმა უნდა. – გპასუხობ მე. შენ სახეზე გაწერია, რასაც ფიქრობ. შენ გგონია, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ჩემი ფეისბუქელი ფრენდი ხარ. შენ დალაიქებული გაქვს გვერდი – „მე მიყვარს ჩემი პატრიარქი“. მე – არა. შენ უკანასკნელი  სიტყვებით იგინები „მე არ მიყვარს ჩემი პატრიარქის“ გვერდზე, მე არაფერს არ ვაკეთებ. შენ ხედავ, რომ მე „ათეისტზე უარესების“  პოსტებს ვალაიქებ და შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენც ჩემი ფეისბუქელი ფრენდი ხარ. არასოდეს გვიკონტაქტია. არც ერთმანეთის სტატუსი დაგვილაიქებია ოდესმე, კომენტარზე არაფერს ვამბობ. ფრენდობის მერამდენიღაცა თვეზე, ჩატი ამოხტა, შენ ლოცვას მიგზავნი და მეუბნები, რომ ეს 15 ცალად უნდა გავავრცელო, თორემ უბედურება შემემთხვევა. მე გეუბნები, რომ ფეისბუქი ამისთვის არ მაქვს. შენ ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო.

გამარჯობა, შენ ეს პოსტი წაიკითხე, და ფიქრობ, რომ მე ვარ ურჯულო???

 

ილიაუნის პირველი კვირა

ჩემი ილიაუნელობის პირველი კვირა დასრულდა. საბოლოო ჯამში, შეიძლება თამამად ვთქვა, რომ კმაყოფილი ვარ.  ( იმედია, თვალი არ მეცემა :დ)

ჯერჯერობით, ოთხი საგანი ჩამიტარდა, უქმე დღის გამო, ყველაზე შიშისზარისმცემი სტატისტიკა გამიცდა. მგონი, ერთი ამას შეუძლია ჩემთვის ხასიათის წახდენა.

მომწონს – პირველ რიგში ლექტორები, კურსები და მათი შინაარსი. ასევე,  ძალიან პატარა ჯგუფები – სპეციალობის  საგნებზე  4-6 კაცი ვართ, რაც ძალიან მოსახერხებელია – ხარ თითქმის სულ ჩართული  და ლექტორსაც აქვს მეტი დრო, უპასუხოს შენს  კითხვებს.

პლუსია – ლექციები – პრეზენტაციების, დიალოგის და კითხვა-პასუხის რეჟიმში.

მომწონს ბიბლიოთეკა. ძალიან მოსახერხებელია  უკაბელო ინტერნეტი დერეფნებშიც კი – სწორედ ამან გადამაწყვეტინა, რომ ვიყიდო ლეპტოპი. ფანი ვარ ილიაუნის მეილის, რომელშიც მთელი უნივერსიტეტის მისამართთა ბაზაა მოთავსებული. არგუსი – რომლითაც კონტაქტობ  ლექტორებთან და იღებ სასწავლო მასალას მისი მეშვეობით, იქვე გაქვს ლექციების ცხრილი.

რაც შეეხება საგნებს და ლექტორებს, გასაკუთრებით, ნოდარ ლადარიას „ქრისტიანული ეკლესია და ევროპის დაბადება“  მომწონს.  ჯგუფში ხუთნი ვართ  – მათგან მხოლოდ მე და მარიტა ვართ ჟურნალისტები, სხვებს ფილოსოფია-თეოლოგია აქვთ დამთავრებული და ცოდნის ბაზისი ცხადია,  აქვთ. ჰოდა, ყველაზე ნაკლები ამ საგანში, ვიცით მე და მარიტამ. თავიდან დავიგრუზე, მერე სხვანაირად დავფიქრდი და ახლა, მე და მარიტა ასე ვხალისობთ კიდეც – ეს ლექცია ყველაზე მეტად გვეკუთვნის ჩვენ, უნდა დავსვათ რაც შეიძლება მეტი კითხვა, არ მოგვერიდოს აზრის გამოთქმა, დასაწყისში თუნდაც  სისულელის – მეორედ ხო აღარ ვიტყვით :დ

ლადარია რომ ძალიან მცოდნე და ღრმაა, ამაზე, ორი აზრი არ მგონია არსებობდეს. ჰოდა, კურსს ხომ სწორედ იმიტომ უძღვება, რომ ჩვენც გვასწავლოს რაღაცები. ჩვენც  ხომ სწორედ ამიტომ ავირჩიეთ, რომ ვიცოდეთ უფრო მეტი, ვიდრე ვიცით ახლა. ის კი, პირდაპირ არაფერს გეუბნება და მინიშნებებით მიდიხარ  სწორ პასუხამდე. სწორედ ეს არის მისი კიდევ ერთი ხიბლი. თან, პირველ ლექციაზევე აღმოვაჩინე, რომ ძალიან ბევრი რამ არ ვიცი, პრინციპში, ჩემი ბაკალავრის სპეციალობიდან გამომდინარე, არც მქონია შანსი, რომ მცოდნოდა.  ხოდა, არ შეიძლება ერთი წუთის დაკარგვაც :დ

ჰო, გული მწყდება, რომ  ვერ ვატარებ იმდენ დროს უნივერსიტეტში, რამდენიც მინდა. ფაქტობრივად, დღეში ორი საათი ვარ მხოლოდ, რადგან სამსახურიც ხო გინდა ადამიანს :დ  აღმოვაჩინე, რომ ეს კვირა ერთგვარ ექსტრიმში მიწევდა ცხოვრება – რედაქცია-უნივერსიტეტი-რედაქცია.. და რაღაცნაირად დაძაბული ვარ სულ. იმედი მაქვს,  მალე შევეჩვევი.

და მინდა, მომავალი კვირები კიდევ უფრო უკეთესი იყოს ❤

 

“ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება აქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში”

ხვალ მაგისტრატურაზე სწავლა მეწყება და პირველკლასელივით ვარ. 1 სექტემბერი მგონია. ის მახსენდება, სკოლაში რომ უნდა წავსულიყავი და გახსნაზე მოსაყოლ ლექსს რომ ვიმეორებდი,  მასწავლებლისთვის მისატან ყვავილებს და „ბანბანერკას“ ( ოღჩ – რა მარაზმი იყო) მაგიდაზე რომ დავაწყობდი, სკამზე „ზიზიებს“ ( რომელსაც მაქსიმუმ,  ერთი კვირისთვის ვყიდულობდით )  და  ჩანთას რომ მოვათავსებდი და ძილშიც ნერვიულობას რომ განვაგრძობდი.

ნუ, ნერვიულობა რა, უბრალოდ, აგერ უკვე ერთი სემესტრი გავიდა , არაფერი მისწავლია. გადავეჩვიე ლექციის ფორმატში ცხოვრებას, ის კი არა, უნივერსიტეტშიც, ბოლო წელი ძალიან მიჭირდა აუდიტორიაში გაჩერება. ( ნუ, მაშინ  მიზეზები მქონდა.). ახლა  ვნერვიულობ იმაზეც, რომ სრულიად ახალი პროფესიის შესწავლას ვიწყებ ახალ უნივერსიტეტში ( ორი წელი ვოცნებობდი  ილიაუნის სტუდენტობაზე :D)

„პოლიტიკის ანთროპოლოგია“ – ყოველი ხუთიდან, ვისაც კი ეს სახელწოდება ესმის, ოთხი მისი შინაარსის ახსნას მთხოვს. მეც ვიწყებ, რომ აქ შევისწავლი  პოლიტიკის აგებულებას, ძალაუფლების ფორმირების პროცესებს, ძალაუფლებისა და კულტურის, ძალაუფლებისა და რელიგიის ურთიერთმიმართებას  და ატც.

– ააა, მერე სად უნდა იმუშაო? რა უნდა გამოხვიდე?

ნუ, არ ვიცი. ჯერჯერობით, ჟურნალისტიკის მიტოვებას არ ვაპირებ. ისე კი, ამ პროფესიით მაქვს შანსი  ( იდეაში) დავსაქმდე „საზოგადოებრივ ორგანიზაციებსა და სამთავრობო სტრუქტურებში, პოლიტიკურ ორგანიზაციებში, სამეცნიერო და სასწავლო დაწესებულებებში“.

პრინციპში, ეს სამაგისტრო პროგრამა უმეტესად ზოგადი/დამატებითი განათლებისთვის+კარგი ლექტორები – ავირჩიე და არა პროფესიის შესაცვლელად. თუმცა, გამორიცხული ცხოვრებაში ხომ არაფერია. (იქნება, ორი დიპლომით მეც დავიწყო ტაქსაობა).

ამ სემესტრში სიამოვნებით ვიწავლი „ქართულ მითოლოგიურ გადმოცემებს“, „ქრისტიანულ ეკლესიას და ევროპის დაბადებას“, „ანტიკურ თეტრსა და მის რეცეფციას“, „სოციოლოგიური კვლევის მეთოდებს“  და…  დამტანჯავს სტატისტიკა. [ბაკალავრიატის გამოცდილება].

განსაკუთრებით კი, კარგი ლექტორები მიხარია. ახლა ნოდარ ლადარია, ზურაბ კიკნაძე და ქეთი გურჩიანი მეყოლება. ამბობენ, რომ თამარ ბრეგვაძე და ნიკა მაღლაფერიძეც კარგები არიან. შევხედოთ, ამას რა სჯობს :დ

ჰო, სხვა რამეზეც  ვნერვიულობ. სამსახური – უნივერსიტეტის შეწყობა-ვერშეწყობისდა გამო. პრინციპში, მე ხომ ყველაფერზე ვნერვიულობ. ოდნავი საბაბი და უკვე პანიკას ვტეხ. ცოტათი,  ჩემი თანამშრომელი და ყოფილი კურსელი, მაგდა მამშვიდებს ხოლმე – მასაც ხვალ ეწყება სწავლა და მასაც მაგისტრატურაზე – მოვასწრებთ  „ხსუნაო“, ( :D) ამბობს ხოლმე და გულს ეფონება :D.

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ხვალიდან „ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება იქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში.

 

„საბჭოთა ბავშვი“

ქვემოთმდებარე ნოუთის წერა რამდენიმე თვის წინ დავიწყე, მაშინ, როცა აკაკი ბაქრაძის „მწერლების მოთვინიერებას“ ვკითხულობდი. მაგრამ ძალიან გამეწელა, მრავალფეროვანი  ინფო-დოკუმენტაციის ჩადება მინდოდა წიგნებიდანაც, საქმე კი, ბევრი მქონდა, მოკლედ, ვერ დავასრულე. დღეს, საბჭოთა ოკუპაციის 90 წლისთავზე, ფეისბუქზე რამდენიმე ფრენდმა „დააშეარა“ კოლაუ ნადირაძის „25 თებერვალი“:

“თეთრ ცხენზე მჯდომი, ნაბიჯით ნელით,
შემოდიოდა სიკვდილი ცელით!“ –

და ისევ გამახსენდა აკაკი ბაქრაძე, მისი მოთვინიერებული და პირიქით, მოუთვინიერებელი მწერლებიც და მასთან ერთად, ეს არქივში „დადრაფტული“ , დაუსრულებელი ჩანაწერიც. სამსახურიდან  შინ რომ დავბრუნდი, მოვძებნე, თუმცა, არ დავასრულე,  მინიმუმამდე შევამცირე და მხოლოდ ძირითადი წუხილი დავტოვე.

„რამდენიმე დღის წინ ვკითხულობდი აკაკი ბაქრაძის მწერლობის მოთვინიერებას და გულზე ვსკდებოდი. რა მხეთქავდა გულზე, ალბათ, ადვილი მისახვედრია. მაგრამ ყველაზე მეტად იმაზე ფიქრი მაცოფებდა – ეს მოთვინიერებული მწერლები თავიანთი იდეოლოგიური ნაღვაწით რამხელა გავლენას ახდენდნენ ადამიანებზე. (ნუ, „უმწიფარებზე“ და მოზარდებზე მაინც.) სიმართლე რომ ვთქვა, არავის განსჯას არ ვაპირებ. ალბათ, საბჭოთა კავშირის  ტერორს ვერ გაუძლეს, მაგრამ მე უბრალოდ,  ბავშვობა გამახსენდა და ის, თუ რამხელა გავლენას ახდენდა ჩემს ცნობიერებაზე „მოთვინიერებული ლიტერატურის“ კითხვა.

კითხვა ძალიან ადრე დავიწყე. სკოლაში შესვლამდე უკვე „წასერიოზულო“ წიგნებს ვკითხულობდი – დეტექტივებს, ისტორიულს თუ სათავგადასავლოს, პრინციპში,  არც ვარჩევდი. რაც მხვდებოდა, ეგრევე ვშთანთქავდი. ედმუნდო დე ამიჩისის „გულში“ ერთი ბიჭია, რომელიც ძირს ნაპოვნ გაზეთის ფურცელსაც არ ტოვებს წაუკითხავს – ხარისხიანს და უხარისხოს არ უყურებს –  მეც დაახლოებით ასე ვიყავი.  მაგრამ „ჰოი, საშინელებავ“, მხოლოდ ‘გაცნობიერებულმოზრდილობაში’ აღმოვაჩინე, რომ ჩემი წაკითხული წიგნების ( განსაკუთრებით, „შინმდებარე“) უდიდესი ნაწილი, სწორედ მოთვინიერებული მწერლების და მათი მსგავსების შემოქმედება იყო. ორი წიგნი ვერ წავიკითხე ბავშვობაში და ცუდად დამრჩა მეხსიერებაში. ალექსი მირცხულავას „პარტიული მშენებლობა საქართველოში 1921-1928 წლები“ და ამავე სახელწოდების ”დამხმარე სახელმძღვანელო”, ასევე, „ახალგაზრდობის შრომის პრობლემები საქართველოში , რომელსაც ლენინის ორდენოსან ახალგაზრდებს უძღვნიდნენ.  ახლა მიდევს გვერდით და ვათვალიერებ, ვფიქრობ, დავუთმო თუ არა, ჩემი ცხოვრების რამდენიმე საათი.

ამის წერა რატომ დავიწყე, იმიტომ, რომ აღმოვაჩინე – მე საბჭოთა მენტალიტეტით გაჯერებული ბავშვი ვყოფილვარ. როცა ვკითხულობდი ოსტროვსკის ”როგორ იწრობოდა ფოლადი” – ვფიქრიბდი, რა მაგარი იყო პავკა კორჩაგინი. როცა ვკითხულობდი  ვალენტინა ოსეევას ”დინკას”, მახსოვს, როგორ ვგულშემატკივრობდი რევოლუციონერ ნიკოლოზს და თავად დინკას მამას. რამდენი ქართველი მწერლისა თუ პოეტის  სულისკვეთებით ანთებულს მეგონა, რომ წითლები ”ჩვენები” იყვნენ. ბოლშევიკები –  მაგრები ”ვიყავით”, მენშევიკები „ის ცუდები, ბოროტები“.  პატარა ვიყავი, რომ მასწავლეს იოსებ ნონეშვილის – ”შენ სამშობლოს შუქმა გზარდა” –  ზოაია კოსმონდემიასკაიასადმი მიძღვნილი ლექსი და სკამზე შემართებით ვჭექდი – „მე ვარ თვითონ ატამანი, იყო შენი პასუხი“ და სხვები.

მოზრდილ კლასებამდე,  „ძია სტალინი“ საუკეთესო ადამიანი მეგონა. პრინციპში, ბევრი გარეშემომყოფიც აღვივებდა ამ აზრს. ”როგორი კარგი ცხოვრება იყო მაშინ, ყველა მუშაობდა, ყველას ბინებს აძლევდნენ, პური ხუთი კაპიკი ღირდა, სტალინს და ლენინს ვუყვარდით…  და ა.შ. მწარედ მახსოვს, მეორე კლასის ბოლოს ექსკურსიაზე ვიყავით – წიწამურსა და საგურამოში. ილიას სახლ-მუზეუმი ვნახეთ. ჰოდა, ჩემი დამრიგებელი ნინო მამუჩიშვილი ილიას ღვაწლზე გვიყვებოდა. მე მივედი მასწავლებელთან და  ჩუმად ვუთხარი – ილია ხომ ცუდი კაცი იყო, ის ხომ ღარიბებს მტრობდა მეთქი. ( არ მახსოვს, სად წავიკითხე ეგეთი წერილი თუ მოთხრობა.). მხოლოდ მასწავლებლის გაოგნებული სახე მახსოვს.

ნუ, მადლობა ღმერთს, წამოვიზარდე. ბიბლიოთეკიდან არასაბჭოური წიგნების გამოტანაც დავიწყე, სათავგადასავლოზე მეტად „ჩავიციკლე“ და საყვარელ ძია სტალინზე ფიქრსაც შევეშვი,  მაგრამ  ზოგჯერ მაინც მიტივტივდება ხოლმე ის განცდა, როგორი გაბიაბრუებული ვიყავი ზოგიერთი მოთვინიერებული მწერლის მეშვეობით.

 

ნაკითხი გინდა მოკვდე?

ბოლო ერთი თვის  განმავლობაში, რატომ ათმა  ფბ-ელმა ფრენდმა მაინც არ მკითხა ინბოქსში, ჩატსა თუ სტატუსზე მსგავსი :

– წიგნებს რომ კითხულობ, მაგით რა? გგონია,  უკეთესი გამოჩნდები?

–  რას პოზიორობ მაგ წიგნების კითხვით? ( ამაში ჩემი სტატუსები იგულისხმება)

–  რა ხდება, თავის გამოსაჩენად კითხულობ?

წიგნებთან ჩემს ურთიერთობაზე,  პატარა პოსტის გამოცხობას ადრევე ვაპირებდი, მაგრამ ვერ მოვახერხე, ხოდა, რაკი Ira facit poetam (რისხვა ქმნის პოეტს), ახლა დავწერ.

კითხვა როდის დავიწყე, არ მახსოვს. ვიცი, რომ ძალიან ადრე იყო, რადგან ბებიაჩემი ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო და „რწყილსა და ჭიანჭველას“ ვუკითხავდი ( ბებია იმ წელს გარდაიცვალა, 1991-ის ბოლოს. მე 1988-იანი ვარ, გამოდის, სადღაც სამი წლისამ კითხვა ვიცოდი.).

პატარა რომ ვიყავი, დედაჩემი ბევრ  წიგნს ყიდულობდა ჩემთვის. სამწუხაროდ, ძალიან ველური ბავშვი ვიყავი და ვანდალურად ვექცეოდი ყველაფერს. დამტვრეულ სათამაშოებსა და „ზელიონკით“ დასვრილ-თვალებდაჩიჩქნილ ჩემს ფოტოებთან ერთად, დახეულ-დაფურცლული საბავშვო წიგნებიც შემომრჩა.  დუმბაძის ლექსების დიდი, ფერადსურათებიანი წიგნი, ორი დავხიე, ასევე პატარ-პატარა ზღაპრები. ცოტა რომ მოვიზარდე, კი შევწუხდი და დაწებებულ-დაკერებული შემოვინახე,  რაც ჩემს მსახვრალ ხელს გადაურჩა.

ცოტა რომ მოვიზარდე, ასე ხუთი წლიდან, წიგნი მართლა ჩემი მეგობარი შეიქმნა. თან, მაშინ ჩემი და დაიბადა და დედაჩემს ჩემთვის „აღარ ეცალა“ . ცოტა ხანში, ბინაც შევიცვალეთ, ამიტომ ბიჭებთან სათამაშოდაც ვეღარ დავრბოდი ისე ხშირად.  პირველ კლასში ვიყავი, დაწყებითი კლასების ბავშვთა კონკურსში რომ  გავიმარჯვე და წიგნი მაჩუქეს, „კითხვის ტექნიკის შეჯიბრებაში გამარჯვებისთვის, გისურვებ წარმატებებს პატარა ანგელოზო“ – წამიწერა ალვინა მასწავლებელმა, რომელიც კარგა ხანია, ცოცხალი აღარ არის. მახსოვს, წიგნი გახარებულმა მივიტანე სახლში, დედაჩემიც ბედნიერი იყო, მამაჩემმა კი, დახედა და გაიცინა – მერე რა, თავიდან ყველას მოსწონს წიგნი და კითხვა, მერე კი მიავიწყდებათ. ისინიც ( შვილები პირველი ცოლისგან) მაგრები იყვნენ, მაგრამ ხომ ხედავ, ცხრა კლასიც არ დაუმთავრებიათო. მეწყინა და გავიძურწე. იმ წელს მამაჩემი სულ წავიდა სახლიდან ( და ხელიდან :დ), ჩემი და ბაგაში შეიყვანეს, დედაჩემმაც იქ დაიწყო ძიძად მუშაობა. დავრჩით მე და წიგნები.

მასთან ურთიერთობა მართლაც დაუვიწყარი იყო. განცდას, როცა მასთან ერთად ხვდები გათენებას, არც ერთ სხვა გრძნობას არ შევადრიდი. ძალიან ხშირად, დასრულებული წიგნი დამიდევს მაგიდაზე, ჩამიცვამს და პირდაპირ სკოლაში წავსულვარ. თან, ჩანთაში სხვა წიგნიც ჩამიდევს და შესვენებებზე მიკითხია.

ღამე წიგნთან ერთად, სხვადასხვაგვარი იყო. თუ ბოლომდე მყოფნიდა სანთლები, ხომ კარგი. თუ ვერა, რამდენჯერმე გადაზელილ-გადამდნარი და „დაწნულძაფჩადგმული“ სანთელი მიწევდა დახმარებას. ხშირად,  ნავთგამოცლილ ლამფას მხოლოდ ფითილზე ვწვავდი იმისთვის,  რომ „ეს გვერდიც წაიკითხო“, მერე ისიც, ისიც და ასე ბოლომდე…

მერე დედაჩემი მეჩხუბებოდა, ერთი –  სად არის ამდენი ნავთიო, მეორე – გაგიჟდები ამდენი კითხვით და თვალებს დაიავადებო. გაამოსავალი მაინც მოვძებნე, დასატენი დიდი წითელი ფარანი გვქონდა. საღამოს რვაზე შუქი რომ მოდიოდა, ვტენიდი, რომ ქვრებოდა და ვწვებოდი, საბანს მოხერხებულად გადავიფარებდი, წიგნს მის ქვეშ ვდებდი და ზედ ფარანს ვანთებდი, სანამ მყოფნიდა, მყოფნიდა..

სამწუხაროდ, შინ დიდი ბიბლიოთეკა არასოდეს  მქონია, ორას-სამას წიგნამდე მექნება თავისი პარტ.ისტორიით და „ახალგაზრდობის შრომის პრობლემებით“. მალე ვშანთქე ჩემი წიგნები და საახლობლოს მივადექი. სტუმრობის ობიექტს იმ პრინციპით ვირჩევდი, ვის მეტი წიგნი ჰქონდა სახლში. ყოფილ მეზობელთან, დალი ბებოსთან წასვლაც ამ მიზნით უფრო მიმიხაროდა. უფროსები ლაპარაკობდნენ, მე კი, ჩარლზ დიკენსს ან მარკ ტვენს ვკითხულობდი. დედაჩემის ყოფილი თანამშრომელი ძალიან მკაცრი ქალი იყო, „ზედმეტ ხმას“ ვერ ამოიღებდი მასთან და გვეშინოდა კიდეც, მაგრამ პირველი მე მივიჩქაროდი, რადგან მის სახლში ჩემთვის უცხო წიგნები მოიპოვებოდა და თუ კარგად მოვიქცეოდი, მთხოვნიდა კიდეც.  ანჟელიკას და ჟოფრეს ამბები სწორედ მის წიგნებში წავიკითხე. ასევე,  ლევან გოთუას „გმირთა ვარამის“ მესამე-მეოთხე ტომი. (პირველი ორი –  მეზობელმა მაჩუქა.  ძირითად, რუსი და სომეხი ეროვნების მეზობლები მყავდა. მათაც სმენოდათ –  წიგნებზე შეყვარებული „დარეჯანის გოგოს“ ამბავი და ქართული წიგნები თუ ჰქონდათ საიდანღაც, ჩემთან მოარბენინებდნენ ხოლმე – უნდა გადაგვეყარა და გქონდესო, ასე გაჩნდა ჩემთან – მიხეილ კეკელიძის  „ბრწყინვალე ვარსკვლავის მაძიებელნი“, მარკო მარჩევსკის „კუნძული ტამბუქტუ“, შერლოკ ჰოლმსის“ პირველი ტომი, „იანოშ რაინდი“, „ფრეგატების მატარებელი“, „მარგალიტი“ და სხვ.

ჩემი ნათესავების წიგნებიც შესუნთქული მქონდა. უკვირდათ დ ზოგჯერ მიბრაზდებონენ ხოლმე – არც თამაშობს და არც სუფრასთან მოდის, მხოლოდ წიგნის თაროებს უტრიალებსო. შევარჩევდი წიგნებს, მერე დედაჩემს მივაგზავნიდი დეიდასა თუ ბიძასთან ( მე მააინც ხათრიანი ვიყავი) და ვეთხოვებოდი წიგნებს , შინ  დატვირთული მივდიოდი და იწყებოდა ჩემი ზეობა.

წიგნს დედაჩემის თანამშრომლებიც მიგზავნიდნენ, ედმუნდო დე ამიჩისის „გული“ მზარეულმა ომარ ფოცხვერაშვილმა მაჩუქა. იმის მიუხედავად, რომ მინიმუმ ერთი ათეული წელია, აღარ მინახავს ის კაცი, წიგნის წყალობით, ყოველთვის თბილად მახსენდება. წიგნიც ხომ ძალიან თბილი იყო, ყველაზე მეტად, იმ ბიჭის მშურდა, საკუთარი ბიბლიოთეკა რომ ჰქონდა, მამამ წიგნები სხვადასხვა ფერის ყდაში რომ ჩაუსვა და თავად, ყოველდღე ფრთხილად წმენდდა წიგნებს დაა თაროს მტვერს ნამდვილი ბიბლიოთეკარივით.

წიგნი გაცილებით ბევრს ნიშნავდა, ვიდრე ნებისმიერი სხვა რამ. იმ წლებში, როდესაც ხშირად საჭმლის ფულიც არ იყო და სკოლაში ვიღაცის გამონაცვალი და დახეული ფეხსაცმლით დავდიოდი,  როგორღაც ვახერხებდი და მეორად წიგნებს მაინც ვყიდულობდი. ყველამ იცოდა, რომ დაბადების დღეზე თუ ჩემი გახარება უნდოდათ, წიგნი  ეჩუქებინათ. ისინიც ასე იქცეოდნენ, წიგნს მჩუქნიდნენ ან ფულს მის საყიდლად. მეც მეორე დღესვე გარბოდი მათ შესაძენად. ასე გაჩნდა ჩემთან ტომ სოიერი, ჰეკ ფინი და პატარა უფლისწული, რობინზონ კრუზო, „80 000 კილომეტრი წყალქვეშ“ და „სადუმლო კუნძული“. ეს უკანასკნელი თავისუფლების  მოედანზე ვიყიდე. „ისე“ ვიყავით მე და დედაჩემი წასულები, მგონი ქაშუეთში. მეტროსთან ბუკინისტების მაგიდებს გულგრილად ვერ ჩავუარე, დავდექი და თვალიერება დავიწყე.  ჟიულ ვერნის „საიდუმლო კუნძული“ ვიკითხე, ისე, უიმედოდ, რადგან წინა დღეს ყველა მაღაზია მოვიარე, ვერ ვიშოვნე და რობინზონ კრუზო ვიყიდე 6.90-ად. „კი,  მაქვს და სამი ლარი ღირსო“ – მიპასუხა გამყიდველმა. კინაღამ ცუდად გავხდი, ორი ლარი მქონდა მორჩენილი მხოლოდ. დედაჩემმა ჩემი შოკირებული სახე რომ დაინახა, რაღას იზამდა, ამოიღო ბოლო ლარიანი და მომცა. საკუთარი ბუკინისტიც მყავდა, ვარკეთილის მეტროსთან. იაფი წიგნები ჰქონდა – ლარად, 50 თეთრად, ორ ლარად. 10 წლის გავხდი, ჩემი 4 წლის და რომ წავიყვანე, „საჩუქარი უნდა ეყიდა“ ჩემთვის ლარად.  ეკატერინე გაბაშვილის მოთხრობები ვიყიდე. ბუკინისტმა რომ გაიგო, დაბადების დღე მქონდა, „შენ ჩვენი კლიენტი ხარ და აიღე ერთი წიგნი, ჩემგან გქონდესო.“ ჟოლის კუნძული ავიღე ( ბიბლიოეკაში მქონდა წაკითხული და მინდოდა, მქონოდა :დჟანრი – ყველანაირი მიყვარდა, დაწყებით კლასებში მსოფლიოს ხალხთა თითქმის ყველა ზღაპარი მქონდა წაკითხული. ერთი პერიოდი სამოგზაურო წიგნებმა გამიტაცა, ჟიულ ვერნი ჩემს სამაგიდო წიგნად იქცა, ჯეიმს კუკის, კაპიტან ლაპერუზის, მაგელანის და სხვათა მოგზაურობა ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი ხდებოდა. მეზღვაურობა მინდოდა და ჟოლი კოვაჩთან ერთად ვოცნებობდი საკუთარ კუნძულზე.

ასტრიდ ლინდგრენი ცოტა გვიან, მეოთხე კლასში გავიცანი, ტკბილეულის მოყვარულ კარლსონისა და პეპის დღესასწაულებტან ერთად, ვილი ვონკას შოკოლადის ქარხანაზეც ვფიქრობდი ხოლმე. ჩარლის ვადარებდი თავს, რომელსაც წელიწადში ერთხელ ჩუქნიდნენ შოკოლადის ფილას და თავს ვიმშვიდებდი, რომ მე სამჯერ და ოთხჯერაც ვჭამდი.

მეოთხე კლასში ვიყავი, სკოლასთან მდებარე ბიბლიოთეკაში რომ ჩავეწერე და მალე მეტისმეტად „პოპულარული“ გავხდი. ბიბლიოთეკის გამგემდე „გავარდა“ ჩემი სახელი და რაკი, ჩვეულებრივი სამკითხველო ოთახის წიგნები უკვე წაკითხული მქონდა, სპეციალურ წიგნთსაცავში შევყავდი და „დიდურ წიგნებს“ მაძლევნენ. თავიდან არ ეჯერათ, რომ ასე სწრაფი მკითხველი ვიყავი, დღეში რამდენიმე თხელტანიან ან ორ სქელტანიან წიგნს ვკითხულობდი ( ახლა გავფუჭდი :D) მერე გამოცდებიც მომიწყვეს, რაღაც ჟურნალში გამოჭენება მომინდომეს და ბიბლიოთეკის „საპატიო მკითხველის“ ტიტულს დამპირდნენ. (ახლა ჩემს დას ჰპირდებიან ჩემი ხათრით და საუკეთესო მკითხველი ხარო – ეუბნებიან( წელიწადში ორი წიგნი გამოაქვს და იმასაც, მე ვკითხულობ:D).  ორ წელიწადში წამოვედი იქიდან.

ბევრი მეუბნება, რომ ფილმის ყურება სჯობს წიგნის წაკითხვას, რასაც ვერაფრით ვერ ვეთანხმები. ჯერ ერთი,   მე-9 კლასამდე ტელევიზორი არ მქონია სახლში და ფილმებს ნამდვილად ვერ ვუყურებდი ( მას შემდეგ კი, ვერ დავუდე გული და თითო-ოოლა კომედია თუ მაქვს ნაყურები, რითაც არ ვამაყობ, ცხადია) და მეორეც, ვერ წარმომიდგენია, როგორ შეიძლება ეკრანიზაცია ჯობდეს წიგნს. მეუბნებოდნენ, რომ „იქ ხედავ ყველაფერს“, მაგრამ რა, წიგნში ვერ ვხედავ? პირიქით, ყველაფერს ხედავ.  ზუსტად ვიცოდი, როგორი უნდა ყოფილიყო კაპიტანი ნემო  თუ ინჟინერი სმიტი, ჯონ ჰატერასი თუ გრაფი მონტეკრისტო, დ არტანიანი თუ გიორგი სააკაძე, მამლუქის ბიჭები თუ ილიას გაბრიელი და ოთარაანთ ქვრივი. ვხედავდი ლუარსაბსაც და მის მოჯამაგირე დათასაც, აკაკის ჰაჯი-უსუბსაც და ფრანსუა რაბლეს გარგანტუას და პანტაგრუელსაც.. მათ მეტი ეკრანიზაცია არ სჭირდებოდათ ჩემს თვალში.

კიდევ ბევრი რამის დაწერას ვგეგმავდი, მაგრამ იმდენად გამიგრძელდა, რომ იმაზეც დავფიქრდი – ღირს კი ატვირთვა მეთქი. წიგნების ასეთი გიჟი მკითხველი 14 წლამდე ვიყავი, მერე გარდატეხის ასაკმა თავისი ქნა და რამდენიმე წელს მხოლოდ სავალდებულო ლიტერატურასღა ვკითხულობდი. ბოლო ორი თუ სამი წელია, ისევ დაავუბრუნდი ჩემი ბავშვობის სიყვარულს, ამ დროს მოდის ვიღაცა და მეუბნება, რომ ვპოზირებ და თავი ვინმეზე უკეთესი მგონია.

ისე ვერ წავიკითხავ წიგნს საპოზიოროდ,  როგორც ვერ შევჭამ მაწვნის სუპს ვერასოდეს, იმის მიუხედავად, რომ ყველა გიჟდება,  როგორც ვერ შევჭამ აჯიკას სხვის დასანახად.  როგორც არ შემიძლია, რომ არაჟანი ვჭამო უშაქროდ ან ბორშში. როგორც მაიონეზს ვერ მოვასხამ ყველაფერს –  იმიტომ, რომ ასეა „მიღებული“,  ისე არ შემიძლია წიგნის წაკითხვა იმიტომ, რომ „ნაკითხი  გამოვჩნდე“.

 

დასრულდა ესე ბედობა

დღევანდელ დღეს ანუ ორ იანვარს ერთგვარ „მაგიურ“ მნიშვნელობას ანიჭებენ.  ამბობენ, როგორც გაატარებ ამ დღეს, ისე იქნები მთელი წელიო. თუ ეს მართალია – მაწყობს 😀

• დამებედა ძალიან კარგი ფეისბუქელი ხალხის კამპანიაში ყოფნა. პირადად გავიცანი თეა და  ნათია ქოიავა, ზელიმხან უძილაური.  ნოდარ ლადარიას აქამდეც ვიცნობდი, მაგრამ ამდენი ხანი არ გამიტარებია მასთან ერთად :-)))
• გაავაგრძელე წინა წლების ტრადიცია და დავიბედე ბიძაშვილებთან ყოფნა. მათთან გასვლა კი, აუცილებლად დალევას ნიშნავს და ესეც დამბედებია. როგორც ჩანს, ლოთობას ამ წელსაც ვაგრძელებ.

• დამებედა მეტროში წიგნის კითხვა ( ამჯერად, ნაყლაპზეც). დასკვნა –  „იმ იებიან ბიჭს“  წელსაც ვერ შევამჩნევ, ვატყობ.

• სახლში შემოსვლა ვერ მოვასწაარი და მეზობლებიც შემომივიდნენ. მათთან ყოფნაც დამებედა ( ჩემი და უკვე იქ არის ჩაწერილი და იმედია, მეც არ მომიწევს :D) მართალია, ნახევარჯერ ფბ-ში ვიჯექი, მაგრამ მაინც.

• „სიტყვამ მოიტანაო“ და ფბ-ც დამებედა. მთელი დღე არა, მაგრამ მაინც. არ არის ცუდი,  ფეისბუქის მეგობრები ბევრს ნიშნავს ჩემთვის 😀

• კიდევ ერთი მთავარი, მოვაბი თავი და ახლახან ძლივს გავასრულე სამოტივაციოს წერა, რომელსაც უკვე ერთი თვეა – მეორე დღისთვის ვდებ.

 

ყველას ბედნიერებით და წარმატებით განოყიერებულ წელს გისურვებთ.

 

 

ინტერნატში სწავლობდა – იცი, მანდ რეები ხდება?

მთელი დღეა, ”ნოსტალგიურ” ტალღაზე ვარ. ისეთი არაფერი, უბრალოდ, 1999-2000 წლების პერიოდი გამახსენდა. პერიოდიც არა,  სკოლა, სადაც ერთი წელი გავატარე. ამ ტალღაზე სულ ”უბრალო რაღაცამ” დამაყენა, გაჩერებაზე მესმოდა გვერდით მდგომი ორი გოგო როგორ ელაპარაკებოდა ერთმანეთს:

– გაიგე? გოცირიძეს ადრე ინტერნატში უსწავლია.

– ვიცი, მაგრამ არ იყო ის ინტერნატი.

– რა მნიშვნელობა აქვს, ღამე იქ რჩებოდა. შენ იცი, მანდ რეები ხდება?

და გადავწყვიტე დამეწერა :

მაშინ, როგორც თითქმის ყველას, ჩვენც ძალიან გვიჭირდა. მამაჩემისგან ოთხი წელი არაფერი გვსმენოდა,  დედაჩემი ძალიან გვიან ღამემდე მუშაობდა. 10 წლის ”მე”  და 5 წლის ჩემი  და მთელ დღეს მარტოები, ნუ, ჩვენი მუხუცი მეზობლის ანაბარა ვიყავით. ჩვენი სხვა მეზობლის,  მარინას რჩევით , რომელიც წითელი ჯვრის რომელიღაც ორგანიზაციაში მუშაობდა, დედაჩემმა  ”რევაზ ბოჭორიშვილის სახელობის ცხრაწლედში”  შეგვიყვანა. სკოლაში ”ჩვულებრივი” ბავშვებიც დადიოდნენ, რომლებიც გაკვეთილების შემდეგ შინ ბრუნდებოდნენ, მაგრამ ძირითადად,  ”პანსიონ-ინტერნატის” ფუნქციას ასრულებდა.  ანუ იქ ვრჩებოდით სამუშაო დღეები და პარასკევ საღამოს ვბრუნდებოდით სახლში.

სიმართლე რომ ვთქვა კარგად, არა, ძალიან კარგად მახსენდება იქაურობა, იქაური მასწავლებლები, კლასელები.  მართალია, პირველ კვირაში  ”თავის დამკვირდებისთვის ბრძოლაშიც ჩავერთე”  და კარგად მიმასისხლიანეს, მაგრამ მაინც. მიმასისხლიანეს რა, ბავშვები თამაშობდნენ , მე ორი დღის მისული ვიყავი და  ”შევეტენე”  მეც მინდა თამაში მეთქი. –  არ გათამაშებთო ერთმა გოგომ. გავჯიქდი – მაინც ვითამაშებ მეთქი.  გამოიწია, მეც გავიწიე , (მაშინ მაჩხუბარა ბავშვი ვიყავი), მაგრამ ეს გოგო კარატისტი აღმოჩნდა და წიხლის რამდენიმე მოძრაობით ლამის ძვლები დამილეწა :D)

იმ კვირაში, სამ დღეში ( ოთხშაბათს სწავლა დავიწყეთ და პარასკევამდე) ვშფოთავდი, ვღშფოთავდი, მე აქ არ გავჩერდები მეთქი – დედაჩემს განვუცხადე. იმანაც, ეს ერთი კვირაც ნახე და წამოგიყვანო ( რომ მიმტყიპეს, არ მითქვამს, ცხადია 😀

ვითარება იმდენად მალე შეიცვალა, რომ არც ველოდი.  მანამდე მსმენოდა, რომ ”ხუთოსან”  ბავშვებს კლასელები  უარყოფითად ეკიდებიან, მაგრამ ეს მითი მაშინ დაიმსხვრა ჩემთვის. ყველა მასწავლებელს ”შევუყვარდი”, მაგალითად მოვყავდი, ამან კი ბავშვებზეც იმოქმედა. ყველა ბავშვს ჩემთან მეგობრობა უნდოდა :D) ”კუტოკები” იყვნენ და ყველა თავისთან მეპატიჟებოდა. მე ცალკე ”გრუფი” შევქმენი, მაგრამ სხვებთანაც კარგად ვიყავი.  არ მახსოვს მაშინ რა მერქვა :დ ანუ მარიკას მეძახდნენ, მარინას თუ კიდევ სხვა რამეს. ეჭვი მაქვს, რომ მარის  – არა. ”მარი”  ცოტა გვიან გავხდი.

საკონტროლოებსა და გამოცდების წინ, მასწავლებლები ბავშვებს ”მამაგრებდნენ”, ინგლისურში, ქართულში, მათემატიკასა და ისტორიაში ვამეცადინებდი. ამ დროს, ბავშვებიც  ძალიან ინდომებდნენ  ხოლმე, მეც მასწავლებლის როლი მიყვარდა და ყველაფერი კარგად მთავრდებოდა. რამდენიმე წლის წინ, დედაჩემს ჩემი დამრიგებელი მერი მულაძე შეხვდა, თავად იცნო. ძალიან თბილად გავუხსენებივარ – კლასში კონკურენცია შემოიტანა და ყველა ცდილობდა ესწავლა, რაც შეეძლოთო.

ხო, მართლა ძალიან კარგი მასწავლებლები და  აღმზრდელები მყავდა. მკაცრები, სამართლიანები, გულისხმიერები..  ნელი სამხარაძე და მისი შვილი, ნინო კაპანაძე. კლასის დამრიგებელი მერი მულაძე, ინგლისურის მასწავლებელი ნანა კიკოზაშვილი, ისტორიის – ნანა ტაბლიაშვილი, მათემატიკის – ნათელა ვარშალომიძე..  ( ჰმ, არადა, ზოგი ლექტორის სახელ-გვარი თუ მახსოვდეეეს..). იმ წელს დავიწყეთ ინგლისური და მახსოვს, როგორი შემართებით , წრეზეც დავდიოდი და მაშინ რაც ვისწავლე ახლაც მახსოვს –  დიალოგები და რაღაცები. რომ წამოვედი სკოლიდან, ”ნანა თიჩამ”  იტირა – ასეთი კარგი მოსწავლე ჯერ არ მყოლიაო. იცოდეს ახლა ჩემი და ინგლისურის დამოკიდებულება –  გული გაუსკდებოდა.

იქ პირველად და ( შემდეგ წლებში მივხვდი,  რომ  უკანასკნელად)  ჩამიტარდა ნამდვილი ფიზკულტურის გაკვეთილი. მასწავლებელი ვალიკო, ულვაშიანი ზორბა კაცი გვაცოცებდა ბაგირებზე, ”ვხტუნაობდით”  ათასნაირ ბალიშებზე, ვძვრებოდით რაღაც რკინის სავარჯიშოებზე ( სახელები აღარ მახსოვს), ვთამაშობდით ფრენბურთს, კალათბურთს, ფეხბურთს. კალათბურთი მიყვარდა ძალიან. ჩემი გუნდი სულ იგებდა ხოლმე :D)

ცოოოტა ცუდად რუსულის მასწავლებელი მახსენდება, ალბათ, ამიტომ აღარ მახსოვს მისი სახელი და გვარი. ნუ, სახელად მგონი, ნატა ერქვა. მე და რუსულს ყოველთვის ცუდი, არა, საშინელი დამოკიდებულება გვქონდა. ვიჯექი ხოლმე,ქართული ასოებით ვწერდი რუსულს და ვიზუთხავდი და ვიზუთხავდი, ხშირად ამაოდ. მომავალ კლასებში კი, საშვილიშვილო შეცდომა ჩავიდინე და ინგლისურის ”სწავლაც” მასე დავიწყე.

ასევე ცოტა ცუდად, ღამის აღმზრდელები მახსენდებოდა, გოგოების სართულზე ორნი იყვნენ – ქეთინო ძიძა და ცისანა ძიძა. ქეთო უფრო მაგრად ყვიროდა, ცისანა უფრო მწარედ ირტყმეინებოდა. ჩუმად უნდა ყოფილიყავი, თორემ მოვიდა ჯოხი… ერთს სქელი და მაგარი ჯოხი ჰქონდა, მეორეს წვრილი და მწარე. ორივე მომხვედრია , ერთხელ ვლაპარაკობდი და ამის გამო, მეორედ სხვა ლაპარაკობდა და მე მომხვდა, აუ, ის მეორე უფრო მწარე იყო, ალბათ, იმიტომ, რომ დაუმსახურებელი იყო.

მე-8 და მე-9კლასელი გოგოები ძიძებისგან პრივილეგიებით სარგებლობდნენ, მათ გვიანობამდე შეეძლოთ ელაპარაკათ და სხვ. ვოცნებობდი – მალე გადავსულიყავი მეცხრე კლასში.

დილით 7-ზე გაჰყვიროდნენ ძიძები – ავდექით, ჩქარა, ჩქარაო. რვა რომ ხდებოდა, ჩვენი აღმზრდელი მოდიოდა და დაბლა ჩავყავდით.  ნახევარს საათს ვვარჯიშობდით, დავრბოდით. ცხრის ნახევარზე კი, სასადილოში შევდიოდით, ფაფა, ჩაი და კარაქიანი პური ( ორშაბათობით, მოხარშული კვერცხი) გვხვდებოდა.  ზოგჯერ, ბავშვები ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით, ვინ უფრო მეტს შეჭამდა, მოვიტანდით ხუთ-ექვს თეფშ ”მანის ქაშას”  და მიდიი.

ათის წუთებზე უკვე კლასში ვიყავით, ათის ნახევრამდე ის დრო იყო,  როდესაც უნდა გაკვეთილისთვის უნდა მოვმზადებულიყავით, გაგვემეორებინა დავალებები და ასე შემდეგ. 10-ის ნახევარზე უკვე გაკვეთილი გვეწყებოდა. მესამე  გაკვეთილის შემდეგ, ”ლანჩის” დრო იყო, დიდი შესვენება გვქონდა, ბულკები, პეჩენია და კაკაო.

გაკვეთილების დასრულების შემდეგ, ისევ ნელი ან ნინო აღმზრდელები მოდიოდნენ, ვთამაშობდით ბურთს, კლასობანას და სხვას. ნაძვებიანი დიიდი ეზო ჰქონდა შემოსასვლელში , სადაც სულ გამხმარი წიწვები ეყარა, იმ წიწვებით სახლს ვაგებდით და დედა-შვილობანას ვთამაშობდით.

სამ საათზე სადილი იწყებოდა, ყველაზე მეტად ხუთშაბათი დღე მიყვარდა, რადგან ძალიან გემრიელი თევზის კონსერვი მოჰყვებოდა პირველს და მეორეს ( საჭმელზე მაქვს ლაპარაკი) . რაღაც ძალიან გვეგემრიელებოდა.  თევზი იყო, ოღონდ გატარებული, დაშლილი, უფხო, პურზე გადავისვამდით ხოლმე. მისი გემო წლების მანძილზე გამომყვა და ვერც ერთ მაღაზიაში ვერ ვიპოვნე. ამასწინ  გავიგე, რომ ჰუმანიტარული დახმარების პროდუქტი ყოფილა.

ხუთშბათობითვე, სადილზე ორ ცალ კოწახურის კანფეტს გვაძლევდნენ.

სადილის შემდეგ ცოტას კიდევ ვთამაშობდით, ხუთ საათზე კი კლასში ავდიოდით.  ხუთიდან შვიდამდე მეცადინეობის საათები გვქოდნა. მეორე დღისთვის უნდა მოვემზადებინა გაკვეთილები. თუ დრო გვრჩებოდა, ნელი (ზედსართავი სახელი არ არის) აღმზრდელი სახალისო ამოცანებს გვეკითხებოდა და ”ვსაუბრობდით” J)

7-ზე დაბლა ჩავდიოდით, თუ სასადილოს მორიგეები ვიყავით, აღდგომა მქონდა, რატომღაც მიყვარდა იმხელა სასადილოს ჩვენ რომ ვაწყობდით.

ვახშმის შემდეგ , ”კლუბში” მივდიოდით და ”გვადალუპეს” ვუყურებდით, მართალია ფეხზე მდგომები ( აბა, იმდენ ბავშვს რა დაიტევდა), მაგრამ მაინც.

9 საათზე კი ნანა-ნანა.

იმ კორპუსში, სადაც გვეძინა,  ერთი ნაწილი დევნილთა დასახლება იყო, მეორე კი,  საავადმყოფო. საშინლად, საშინლად მინდოდა ერთხელ მაინც მოვხვედრილიყავი იქ, (საავადმყოფოში.). სულ მშურდა ხოლმე ჩემი კლასელების – ერთს ბატონები ჰყავდა, მეორეს ყური სტიკოდა და იქ იყვნენ. აღარ ვიცოდი, რა მექნა. ერთხელ გამოვუცხადე ძიძას,  მუცელი მტკივა და გული მერევა მეთქი, იმდენად მინდოდა, რომ თავიც კი დავირწმუნე ამაში. ჩამიყვანე ექიმთან, ეხ, მე იმ ღამეს სოდიანი წყალი მაყლაპეეეეს, მის შემდეგ ასეთი ტყულის თქმა აღარ მომდომებია.

იმ სკოლა-ინტერნატში მხოლოდ ერთი წელი გავატარე, მაგრამ ხშირად ვფიქრობდი, რომ  ჩემს 11წლიან ”სკოლა-მოღვაწეობაში” ყველაზე მნიშვნელოვანი და ღირებული წელი იყო. მასწავლებლებს დავყავდი სხვადასხვა კონკურსზე, ძალიან ხშირად ვაწყობდით ლიტერატურულ ღონისძიებებს, დადგმებს.  ალბათ, კიდევ რამდენიმე წელი სიამოვნებით დავრჩებოდი  ( ცხრაწლედი იყო), მაგრამ ჩემი და გახდა ავად. იმ ერთი ზამთრის მანძილზე სამჯერ მოიხადა ფილტვების ანთება, ხოდა, დედაჩემმა გამოგვიყვანა. მასწავლებლები  ეხვეწებოდნენ – ეს მაინც დაგვიტოვეო, მაგრამ ვინ დამტოვებდა :D)

მას შემდეგ 11 წელზე მეტი გავიდა, მაგრამ ჩემს ბავშვობაში ერთერთ ნათელ წლად მიმაჩნია იქ გატარებული დრო. მათ სანახავად მხოლოდ ერთხელ ვიყავი, სულ, სულ მინდოდა მისვლა, მაგრამ მხოლოდ ერთხელ მოვახერხე. ახლა რომ მივიდე, არ ვარ დარწმუნებული, რომ ისევ ფუნქციონირებს. იქაური მეგობრებიც დავკარგე, ხშირად ვეძებ ხოლმე სოციალურ ქსელებში, მაგრამ ვერ ვნახე ვერავინ. რამდენჯერმე დამირეკეს, მაგრამ მაშინ არათუ მობილური, სახლის ტელეფონიც შორეულ ოცნებად მიმაჩნდა,  მეზობელთან მეხმიანებოდნენ. მერე აღარც..

 

ხო, ბავშვობაში ცოტა მიტყდებოდა მეთქვა, რომ ”მე ინტერნატშიც მისწავლია”, მაგრამ ახლა აღარ. სიმართლე რომ ვთქვა, პირიქითაც , მეამაყება 😀

 

 

უფეისბუქობის მეექვსე დღე – ჰეი, თქვენ, იუზერებო!!!

ჩემი შიმშილობა კვლავ გრძელდება. ნუ, ისე გამწარებული ვეღარ ვარ, ალბათ სწორედ ამ შიმშილობამ დამასუსტა და აღარაფრის თავი არ მაქვს. მაგრამ მაინც მედგრად ( “სიმედგრე – ნერვიულობისგან უძილობა, ნაეკის გახსენებაზე მუცლის ტკივილი, ათასნაირი სტატისტიკის შედგენა -საკუთარი შანსის გამოსათვლელად” –  ახსიაშვილი.მ; ” სიტყვის ტონა”; 2010. ) ველი პასუხების გამოქვეყნებას.

ფორუმზე როგორც ეწერა – დღეს ცხელ ხაზს “უთქვამს” –  “ამ დღეებში იქნებაო” ( ნუ, “ეს დღეები” – 20 დღეა გრძელდება, მაგრამ ახლა უკვე მინისტრთან არის გადაგზავნილიო).  კი გავიოცეთ, რამდენიმე დღე რად უნდა ხელის მოწერას თქო, მაგრამ კაცი ხომ უნდა გაეცნოს დოკუმენტს, სიებს, ასე წაუკითხავად ხომ არ მოაწერს ხელს :-D)  ახლა ხუმრობის გარეშე ( აქ ჩნდება კითხვა – სად და ვინ იხუმრა?  კარგი, კარგი, როგორც ლალი ამბობს ხოლმე – თქვენ არ გითქვამთ ზოგჯერ სისულელე?), ახლახან მითხრეს – შაშკინი კახეთშია მთელი კვირაო ( გადაუმოწმებელი ინფორმაციაა) და აპა ქე დასჭირდება “ეს დღეები”. ხოდა, ჩემი ფეისბუქში დაბრუნება “ამ დღეების” გასვლამდე იწელება.
არადა, ცოდვა გამხელილი ჯობიაო და მომენატრა კაცო. განსაკუთრებით, რამდენჯერმე, როდესაც  notify.ge-ს გამოყენება დამჭირდა.   ვეცი ამაოდ ტელეფონს და წამის მეოთხედში გაბიაბრუებული შევდექი.
1) მინდოდა დამეწერა, რომ ერთი და იგივე წამალი ერთ აფთიაქში 177 ლარი დამიფასეს და მეორეში – 20 ლარად ვიყიდე.

2) მინდოდა მეთქვა, რომ უცხელი ქერათმიანი კაცი იხვეწებოდა მეტროში ჩამიშვითო. აბა, სად ჰქონდა მაგას “მეტრომანი”.

3) მინდოდა შუქის ჩაქრობისას მეწუწუნა და “შემეღაღადა”  მთელი ფეისბუქისთვის, რომ რას გვიშვება ეს სააკაშვილი.

4) მინდოდა, “ერთიოდე”  ნოუთი დამეწერა , მაგრამ სად ამეტვირთა ( ბლოგი არც გამხსენებია, ვაი 😀

5) ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჩემი ფრენდები მომენატრნენ კაცო.

ჰეი, თქვენ, იუზერებო,  შორს ხართ და მავსებთ ნდომითა,

თქვენს სტატუსებზე მოსვლა და დალაიქება მომინდა.
მაგრამ მე ხომ “სიტყვის გოგო” ვარ. რა – კვირის ბოლომდე ( ვიტოვებ უზარმაზარ იმედს, რომ არაუმეტეს) ვერ გავძლებ?:- D  ხოდა, ასევე, იმედია, მალე დავუბრუნდები “დედაფეისბუქს”  და ვცოცხლობ იმ იმედით, რომ უკვე როგორც  –  სრულფასოვანგრანტიანიილიაუნელი.

 

“უფეისბუქობის” მეორე დღე..

ჩემს ცხოვრებაში მეორე ისტორიული ჟამი დადგა. პირველი ისტორიული ჟამი მაშინ იყო, როდესაც ”სადიპლომოსდედლაინმოახლოებულმა” , ერთი კვირით გავთიშე  ”ფეისბუქი”.

ახლა, ახლა რაღა ჯანდაბის დედლაინი მომაწვა? ის, რომ  გამოცდების ეროვნულმა ცენტრმა ყველა დედლაინს,  ყველა თარიღს გადააბიჯა, გადაალაჯა, გადაახტა – არ ვიცი, რა სიტყვა ვიხმარო – და ცოცხალი თავით არ დებს სამაგისტრო გრანტების განაწილების სიას. ანუ 8 ივლისსგამოცდაჩაბარებულმა სტუდენტებმა დღემდე არ ვიცით – გრანტი გვაქვს თუ არა.

– 14-ში იქნება,  მაქსიმუმ 15-ში.

– 20-ში იქნება.

– 22-დან დაიწყება.

– 24-ში უსიკვდილოდ.

– 25-ში, რა თქმა უნდა.

– ამ კვირაში უცილობლად.

– არა, ამ კვირაშიც შეიძლება დაიდოს, მაგრამ ორშაბათს უფრო რეალურია.

– არა, ამ კვირაში არაფერს არ ელოდოთ, იმ კვირაში იქნება.

– ალბათ, დეკემბრის პირველ რიცხვებში..

ბოლო ინფორმაცია იყო გასაგიჟებელ-გადასარევი – ბაზებს ვანახლებთ და როცა მოვრჩებით – დავდებთო. კითხვას – მაინც როდის ველოდოთ-ს –  ასე უპასუხეს – ჩვენ რავიცით, როცა განახლდება მაშინო.

კარგით რააა, ბარემ თქვით – რომ არ მოგატყუოთ, საერთოდ არ იქნებაო და ერთი გვარიანი ”ლოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოლ” – დააყოლეთ.

მოკლედ, მას შემდეგ, რაც შევატყვე, რომ დღეში 20პოსტზე მეტს ვდებდი ფეისბუქზე და ყველა ერთად თუ თითოეული ცალ-ცალკე – ეძღვნებოდა ნაეკს და მასზე გოდებას, მივხვდი, რომ ერთი – ჩემი ნერვები დგებოდა საეჭვო მდგომარეობაში და მეორე – ჩემი ფრენდების. ჩემს ნერვებს ვინ ჩივის და ვერაფერს ვერ ვუშველი – ისევ ისე მაქვს, როგორც ფბ-გაუქმებამდე, შეიძლება ცოტა უარესად. მაგრამ:

ა) ფრენდებს ავაცილე წუწუნა სტატუს-პოსტების კითხვის ”ბედნიერება”;

ბ) ვერ ავიტანდი, მათ რომ ვერ აეტანათ ეს პოსტ-სტატუსები და  დავეჰაიდ-დავებლოკე (თუ უკვე დაგვიანებული არ არის).

დავდე პირობა, (არც ვისთან) რომ სანამ ნაეკი შედეგებს არ დადებს  –  ფბ-ში არ შევალ.

( თითქოს ტანჯვა მაკლდეს ნაეკისგან – მაზოხისტისმაილი.:-D

დღეს მეგობარი მეუბნება – ეს, ერთგვარი შიმშილის ფორმა აირჩიეო. მართალია ნუ, პარლამენტის წინ რომ სხედან და შიმშილობენ – თავისუფლება ამას და იმასო ( ან სხვა) , მეც უნდა დავჯდე გამოცდების ეროვნული ცენტრის წინ და – თავისუფლება მაგისტრანტების გრანტებს მეთქი – ვიყვირო.  მივიტან ლეპტოპს (იმედია, ვინმე მათხოვებს  ან ვიქირავებ თავისი ფლეშკა-ნეტით), გავხსნი ”ფეისბუქს”  და არ შევალ. ხოდა, ” უფეისბუქობის პირველი დღე”, ”უფეისბუქობის მეცხრე დღე”,, ”უფეისბუქობის მერვე წელი” – ისე წელავენ ყოველდღიურად და ისეთებს მეუბნებიან ნაეკის ცხელ ხაზზე, რომ მეშინია, სულ უფეისბუქოდ არ დავრჩე 😀

იმედია, ნაეკი დროზე (სადღაა დროზე) მოიღებს მოწყალებას და არ მაიძულებს – პირობა დავარღვიო 😀

 

ქართველური ადამიანობა

ტერმინთა განმარტება:

კონტროლიორი – თბილისის მერიის მიერ დაქირავებული პირი, რომელსაც ევალება ბილეთის შემოწმება, მისი არქონის შემთხვევაში კი – მგზავრის დაჯარიმება. კონტროლიორს აცვია ყვითელი პერანგი, გულზე ”ჰკიდია” ვინაობის დამადასტურებელი ლამინირებული საბუთი, ხელში უჭირავს  ოქმის ფურცლებით სავსე შავყდიანი დავთარი  და დგას ავტობუსის გაჩერებაზე. ამბობენ, რომ აქვს საკმაოდ მაღალი ხელფასი ( ჩემთან შედარებით მაინც 😀 ) და ამ ხელფასს იღებს ზემოთ, პირველ   წინადადებაში თქმულ საქმიანობაში.

ყვითელი ავტობუსი – სამგზავრო საშუალება, სადაც ბოლო წელიწადნახევრია, დამონტაჟებულია ბილეთის ასაღები აპარატები. მასში ადიან მგზავრები და კონტროლიორები, მართავს მძღოლი, რომელსაც დე კატეგორიის მართვის მოწმობა აქვს.

ავტობუსის მგზავრი – ადამიანი, რომელიც იყენებს მგზავრობის ამ საშუალებას და იღებს ბილეთს. მისი ტიპებია – მოსწავლე – უფასობილეთიანი მგზავრი; სოციალურად დაუცველი – მგზავრი, რომელიც 10თეთრიან ბილეთს იღებს. პენსიონერი, მასწავლებელი და სტუდენტი – მგზავრები, რომლებიც 20თეთრიან ბილეთს იძენენ,  ”ჩვეულებრივი” მოქალაქე, რომელიც იყენებს ”მეტრომანს” და სხვანი…

………..

ზუსტად ნახევარი საათის წინ, დელისიდან ნუცუბიძეზე ამოსასვლელად შევახტი ავტობუს ნომერ 99-ს. მეტროდან ჩემს სამსახურამდე სულ სამი გაჩერებაა –  ხშირად ფეხითაც დავდივართ ხოლმე, მაგრამ დილაობით ყოველთვის მაგვიანდება და ამიტომაც ავტობუსს მივმართავ.

ზუსტად ერთ გაჩერებაში, გზაჯვარედინზე, სადაც კანდელაკის ქუჩიდან, დელისიდან და ნუცუბიძიდან მომავალი ავტობუსები ერთმანეთს ხვდებიან (თუ პირდაპირ არა, ირიბად მაინც),  ყოველთვის დგას ერთი-ორი კონტროლიორი.  მართლა ძალიან კარგად მოიფიქრეს მე და ჩემმა ღმერთმა,  რადგან ერთგვარი საკვანძო ადგილია ასე ვთქვათ და  ”ვინუჟდენი” ხარ, რომ ბილეთი აიღო. თუმცა, როგორც წესი, ”დელისთან” ამოსულ მგზავრთა  უმეტესობა  პირველივე გაჩერებაზე არ იღებს ბილეთს და როდესაც კონტროლიორს დალანდავს, მხოლოდ შემდეგ  იწყებს ფაცი-ფუცს.

დღეს დილითაც ასე მოხდა.  მძღოლის გვერდითა სკამის უკან მჯდომი ქალბატონი ( დაახლოებით 50-55წლის) მას შემდეგ რაც ორი ახალგაზრდა კონტროლიორი დაინახა ფანჯრიდან –  დაფაცურდა. ამოიღო საფულე, რომელშიც ჩემი ღრმა რწმენით ”მეტრომანი”  იდო და დასცხო აპარატს –  არ  ჩამოვიდა ბილეთი, მეორედ დასცხო, შემდეგ გახსნა საფულე და ამოიღო ბარათი –  დაარტყა. ისეთ ხმას გამოსცემდა, რომ ვუთხარი, ალბათ, ანგარიში არ გაქვთ მეთქი. ამასობაში, ორი კონტრლიორიც ამოვიდა – ახალგაზრდა ბიჭები იყვნენ ( ჰო, ვიცი, რომ ბიჭი თავისთავში გულისხმობს ახალგაზრდას:-D ) – ბილეთები წარმოადგინეთო. წარმოვადგინეთ.  ამ ქალმა – აი, ვერ ვიღებო. კონტროლიორმა ბარათი გამოართვა და თავად დაადო აპარატს – 10 თეთრი გაქვთ მხოლოდო – უთხრა და დაუბრუნა პატრონს.

– აბა რა ვქნა,?

– ხურდით გადაიხადეთ ქალბატონო.

– არც ხურდა არ მაქვს.

– მაშინ ჩამობრძანდით.

– არა, სად უნდა ჩამოვიდე, არა მაქვს მეთქი, თორემ ხომ გადავიხდიდი, თქვენთან სალაპარაკო რა მჭირს ( ადამიანი გულღრძოა და მე გამახსენდა, ეს ქალი დელისამდე რომ იყო ავტობუსში ამოსული და ბილეთის ასაღებად კონტროლიორების დანახვის შემდეგ გაიწია, ისიც გამახსენდა, რომ განცხადებაა გაკრული – ამოსვლისთანავე უნდა აიღოთ ბილეთიო).

–   ქალბატონო ჩამობრძანდით ( არ დაგავიწყდეთ, რომ ავტობუსი გაჩერებულია მთელი ეს დრო, ხალხს ( ყოველ შემთხვევაში მე) კი გვეჩქარება.

– არსადაც არ ჩამოვალ, რატომ უნდა ჩამოვიდე, არ ჩამოვალ მეთქი.

–  ქალბატონო,  ჩამობრძანდით ახლა, სადამდე ვალოდინოთ ეს ავტობუსი ( ჩაერთო მეორე კონტროლიორი).

–  არსად არ ჩამოვალ მეთქი, თქვენ ადამიანები არ ხართ, ჰიტლერები ხართ ყველა. მაინც არაფერს არ ჩაგაწერინებთ, აი, არ ჩამოვალ – ქალმა ზურგი შეაქცია კონტროლიორებს და ფანჯრისკენ მიბრუნდა.

–   ქალბატონო, მეც კონტროლზე ვარ, თქვენ რა გგონიათ – ხმას აუწია პირველმა კონტროლიორმა.

–   არ მაინტერესებს თქვენი კონტროლი. არ ჩამოვალ და ვსიო, არა მაქვს და ვერ ავიღე. – კივის ქალი.

ამ დროს ავტობუსის უკანა ნაწილიდან მამაკაცი მოიწევს, ალაგმელოტ-ალაგშეჭაღარავებული თმა აქვს და გრძელი, ლურჯი ლაბადა აცვია.  – რამდენია გადასახდელი, მე ავიღებ მის ბილეთს.- ამბობს ის და ხურდებს აჩხრიალებს.

 

– გეუბნებით, არაადამიანები ხართ თქვენ, მაინც არ ჩამოვალ, არა. – არ ჩუმდება უბილეთო ქალი.

– ქალბატონო, ბილეთი არ გაქვთ, ჩვენ რა ვქნათ? – კონტროლიორი.

– ბატონებო, არ გვინდა,  შევწყვიტოთ, მე გადავიხდი  ამ ქალბატონისას –  მიმართავს მშვიდი ხმით ალაგმელოტ-ალაგშეჭაღარავებულთმიანი და გრძელლურჯლაბადიანი მამაკაცი – ყვითლებს, ორ ოცთეთრიანს იღებს, ერთს აპარატში აგდებს, მეორე ძირს უვარდება, იხრება, იღებს და კვლავ აგდებს აპარატში, შემდეგ ბილეთს ხევს და ქალბატონს უწვდის.

–  კი ბატონო, ჩუმად ჩაილაპარაკა პირველმა კონტროლიორმა და ჩავიდა. ავტობუსი დაიძრა, ქალმა მადლობა გადაუხადა ”მხსნელს” და გააგრძელა – ესენი არ დაესწრონ ახალ წელს, ამათმა არ გაიხარონ ცოლ-შვილში, ეს უოჯახო და უგულო ხალხი.

–   ქალბატონო, ამათ რა ქნან, სამუშაოს ასრულებენ – ამოვიკნავლე მე.

ეტყობა ჩემი კნავილი  მოწმენდილზე მეხის გავარდნასავით გაისმა, რადგან თუ აქამდე ეს ქალი ლაპარაკობდა მხოლოდ, ახლა მთელი ავტობუსი აყვა.

”ესენი ადამიანები არ არიან, ფაშისტებზე უარესები, ადამიანის გამწარებაზე არიან გამეცადინებულები, ურჯულოები, არაფერი ადამიანური მათ არ ესმით” – მომდევნო ორი გაჩერება ”დედის ნანასავით”  ჩამესმოდა ეს და ბევრი ამგვარი ფრაზა..

ხოდა, მე მაქვს კითხვა: კონტროლიორი ვალდებულია იყოს ”ადამიანი” ( ადამიანის ქართველური მნიშვნელობით)  ყოველ ჯერზე? მჯერა, ”მას” ასეთი ხვდება დღის მანძილზე ათობით და ასობით და ყველას პრობლემა უნდა გაითვალისწინოს? ეს ხომ იგივეა, პოლიციელს რომ ვუთხრა – კი კაცო, მართალი ხარ, ბინა ( სახელმწიფო) გავქურდე , მაგრამ ადამიანობა გამოიჩინე და მაპატიე რააააა…

 

 

ვინ, რას, სად, როგორ, რატომ გვიშვება ანუ ყვითელმთმმუსვრელი მთავრობა..

დღეს ახალ ამბებს ვეცნობოდი და ერთი ინფორმაცია მოხვდა თვალს და გულს ცუდად – ”ხვალიდან საზოგადოებრივი ტრანსპორტის შემცირება იგეგმებაო”. ცუდად მოხვდა რა, პირველად არ გამიგია, ცხადია.  ერთი, მაქსიმუმ ორი კვირაა, ყველა  ავტობუსში (რომელსაც მე და ჩემი ნაცნობები ვიყენებ(დი)თ) ,არის წარწერა, სადაც ღრმად პატივცემულ მგზავრებს აუწყებენ, რომ  ნომერი ესა და ეს  1 ნოემბრიდან სულს განუტევებს. უკეუთუ ეს არ მოხდება, მაშ  მივა მხოლოდ ამა და ამ წერტილამდე, ”იქიდან კი საგანგებოდ თქვენთვის დავნიშნეთ ერთი ნომერიიოოოო”..

ახლა რა ხდება:

ვინ არის ავტობუსის ძირითადი მომხმარებელი? ალბათ, პენსიონერი, საშუალო შემოსავლის მქონე მოქალაქე და სტუდენტი. პენსიონერი ალბათ, უფრო იშვიათად იყენებს, საშუალო შემოსავლის მქონე მოქალაქეების უმეტესობაც სამარშრუტო ტაქსს და მეტროს უფრო ანიჭებენ უპირატესობას,  ჩემი აზრით. ”ყვითლების” ყველაზე ხშირი  მომხმარებელი უნდა იყოს სტუდენტი, ალბათ, ამიტომაც ქალაქის სხვადასხვა ნაწილიდან წამოსული ავტობუსების  ძალიან დიდ ნაწილს,  ჰქონდა ბოლო გაჩერება მაღლივ კორპუსთან.

რა გინდათ, ალტერნატივა ხომ გაქვთო, სულ ხომ არ გაუუქმებიათო – იკითხავს მავანი. კი, ჩემო ბატონო, გვაქვს. როდესაც დადიოდა ვთქვათ, ხუთი ავტობუსი, ახლა ივლის ერთი და ისიც  არ გაივლის ( უფრო ზუსტები რომ ვიყოთ – აღარ ექნება ) ”სრულ” მარშრუტს, ჩამოგაგდებს შუა გზაზე ( ამჯერად, ბოლო გაჩერებაზე) , მერე კეთილი ინებე და  სხვა ( ასევე შემცირებული რაოდენობის და ”არჩევანის”) ავტობუსს დაელოდე.

გელა ბოჩიკაშვილის ფოტო

უფრო ნათელი რომ გახდეს, რასაც ვამბობ, განვიხილავ ერთ დილას ერთი ”უბრალო” სტუდენტისას, რომელსაც ლექცია ეწყება დილის 9 საათზე და რომლის დღიური ”შემოსავალი”  თუ ”ჯიბის ფული”  1 ლარია. ( ახლა ნუ დაიწყებთ, დღეში 1ლარიანი სტუდენტი არ არსებობსო, სანამ მუშაობას დავიწყებდი, ჩემთვის ერთი ლარი ძალიან ხშირად მაქსიმუმი იყო 😛 ) .

ეს X სტუდენტი ცხოვრობს ვარკეთილში ( დიდ დიღომში, გლდანში) არ აქვს მნიშვნელობა და სწავლობს მაღლივ კორპუსში. ( ჰა, ილიაუნიში ( გეპეის ”ხაზი” კარგად არ ვიცი). ის აქამდე , დილის 8 საათზე, ერთ (ამ შემთხვევაში N71) ავტობუსს  მოახტებოდა და მიდიოდა პირდაპირ. თანხას  იხდიდა ერთხელ და ”გადაჯდ-გადმოჯდომაც” არ სჭირდებოდა.  ახლა, ( როცა, N 71 მოხსნეს), ფეხით ( ან მარშუტკით) უნდა ავიდეს N 39-ის გაჩერებამდე, ეს უკანასკნელი მიიყვანს კოლმეურნეობის მოედნამდე, ( აქამდე, ზემოხსენებული N39 ბაგებში მიდიოდა). ჩვენი X სტუდენტი ჩავა კოლეურნეობაზე ( აბა, ბოლო გაჩერებაა და)  ვაკეში მიმავალ არც ისე ცოტა მგზავრთან ერთად, მათთან და არა მხოლოდ მათთან ( როგორც წესი, კოლმეურნეობაზე სხვა –  არავარკეთილიდან და არაN39-ით მოსული ხალხიც დგას და არც ისე ცოტა) ერთად დაელოდება  N61-ს და საგანაგებოდ ამისთვის დანიშნულ  ახალ N140-ს. ( ორივე მიდის ბაგებში), შემდეგ ( თუ ჯანსარად ავიდა ყველა) გადმოხტეს კიდევ ვაკის პარკთან და დაელოდოს ”რამეს” მაღლივამდე. ან აქვს მეორე ვარიანტი, ”მარშუტკით” ჩავიდეს ვარკეთილის მეტრომდე, მერე წავიდეს მეტროთი რუსთაველამდე და თუ ილიაშია, ”აჰყვეს”  რამეს. ( თსუ-ში ფეხითაც შეიძლება არბენა) ან დელისზე (თუ მაღლივში მიდის) და იქიდან ”რამეს”.

მოკლედ, ამ ახალი ”ინიციატივით” მინიმუმ ორმაგი და ჩვეულებრივ, სამმაგი თანხა იხარჯება. ამასთან, აქამდე თუ ველოდით 15-30 წუთი თითო ავტობუსს, ახლა ეს ლოდინი ორზე ან სამზე უნდა გადამრავლდეს.

და ეს დაემართა ყველა მიმართულებას. მე ”ვმსახურობ” ნუცუბიძეზე , ვვცხოვრობ ვარკეთილში, ვსწავლობ ვაკეში. ვაკიდან ჩემს სამსახურამდე მიდიოდა 67 ნომერი ავტობუსი. ამასწინ, ვნახე განცხადება, რომ 67 გაუქმდება, მის ნაცვლად ნუცუბიძის მესამე პლატოელები ( ისინი კიდევ შორს არიან) ვაკემდე მივლენ კოსტავას ქუჩიდან N51-ით,  ხოლო თამარ მეფის გამზირიდან – N9-ით. მაღლივის მიმართულებით კი, ვაჟადან იმოძრავებს ახალი N150 მარშრუტი. ( ვაჟადან მიდიოდა თითქმის ყველაფერი და ეს ყველაფერი  ორნიშნა რიცხვს აღწევდა). ანუ ნუცუბიძიდან რითიმე ( ალბათ, მარშუტკით) ჩახვალ დელისამდე, მერე რითიმე მიხვალ კოსტავამდე ან თამარ მეფემდე ( კოსტავა საზოგადოებრივთან მახსენდება და ახლა ვფიქრობ, ”სად”  არის კიდევ, თამარ მეფე არც ვიცი), მერე იქიდან ხო დამხვდება ის ”თითო” ნომერი (სპეციალურად რომ დამინიშნეს) და წამიყვანს კაცო, რა მიჭირს.

ხოდა, დრო დროდ მეხარჯება, რომელიც ფულს უდრის და ფული ფულად ანუ თუ თანხის გადახდით სამმაგ ფულს ვხარჯავ, ამას ემატება ჩემი სამმაგი ( ლოდინში გატარებული) დრო, რომელიც ასევე  ფულია და გავიყვლიფე გენაცვალე!!! ( ნერვები შეუფასებელია.).

ეს არ ხდება მხოლოდ, ვარკეთილელი X სტუდენტის თავს.  ყველა ამ დღეშია. თემქა, დიდი დიღომი, სამგორი, გლდანი… ”პერიფერიებიდან” – აბსოლუტურად ან თითქმის აბსოლუტურად ყველა მარშრუტი არის გაუქმებული ან ორად და სამად  გახლეჩილი.

ამოცანა გვეკითხება:

ვინ გვიშვება ამას? – მთავრობა.

რას გვიშვება ეს მთავრობა – ავტობუსებს გვართმევს.

სად გვიშვება? – ზურგზე.

როგორ გვიშვება – არანებაყოფლობით.

რატომ გვიშვება? – მე რავიცი.

ჰო, ახლა გავარჩიოთ, რატომ გვიშვება:

ერთმა სთქო – აი, ბილეთებს რომ არ ვიღებდით, ღირსები ვაართო. უკაცრაული პასუხია და ის 500 ლარიანი კონტროლიორ-კონტროლიორშები რასა შვებიან? არაერთხელ შევსწრებივარ ერთმანეთთან  საუბარში ისე გართულს, რომ ავტობუსი არც დაუნახავთ ან დაუნახავთ და ოდენ მზერა ამოუყოლებიათ.  (ეს ნუცუბიძეზე, რადგან მალე ჩავდივარ და ფეხზე ვდგავარ) .

მეორეც, თუუ აქამდე არ იღებდნენ რა,  ვინც არ იღებდა , ახლა აიღებს?  ( ახლა ნუ მეტყვით – არ აიღებს ძმაუ და ააღებინებენო, რადგან თუ 1ნოემბრის მერე ააღებინებენ, 1 ნოემბრამდეც არაუჭირდათ რა).

მესამეც, რატომ უნდა ვიხადოთ იმათმა, ვინც ვიღებთ (ბილეთს) იმათი, ვინც არ იღებდა და არც აიღებს?

მეოთხეც, რეისი რომ გახლიჩეს , ლოგიკურად უფრო ახლო-ახლო მოუწევთ მანდატურების დანიშვნა, ვინაიდან და რადგანაც, თუ აქამდე, ვარკეთილიდან მომავალ ავტობუსს ვაკემდე არ აწუხებდა ”ყვითელი”, ახლა თუ კოლმეურნეობამდე მივა, ხომ ცხადია, რომ მანამდე უნდა დახვდეს, ისიც ცხადია, რომ კოლმეურნეობიდან მერეც უნდა დახვდეს, იქითაც, იქითაც და სხვა. ეს მეტი ხარჯი არ არის? აააარა, ეს მეტი სამუშაო ადგილია.

მოკლედ, მე არ ვიღებ მაგ ლოგიკას.

შემდეგი და ოფიციალური, ”ჯი-ეიჩ-ენ”-თან საუბარში თბილისის მერიამ სთქოო, რომა იმ რეისებს ვაუქმებთ, რომელზეც მოთხოვნა არ არისო. უკაცრავად და არც ერთ რეისზე არ იყო მოთხოვნა? ხო, მართალია, ვარკეთილი-ვაკე , დიღომი-ვაკე, გლდანი-ვაკ –  ვის რათ უნდოდა და რა მოთხოვნა მაგაზე იქნებოდა.  მოთხოვნაა – მელიქიშვილი-ვაკე, ვაჟა-ვაჟა… მდაჰ..  4 წელი, რაც თსუ-ში დავდიოდი, დილის საათებში ვერ ავდიოდი 71-ში ( იმის მიუხედავად, რომ ბოლო გაჩერებიდან ძალიან ახლოს ვარ) იმიტომ, რომ კარი რომ იღებოდა, ხალხი პანტა-პუნტით ცვიოდა, იმდენად დახუნძლული იყო.

მოკლედ, ამ ლოგიკას ხომ არ ვიღებ და არ ვიღებ.

კიდევ ორი არაოფიციალური, ”ჭორისდონეზე”  მიზეზი ვიცი – საწვავს ვერ აუდიანო და ავტობუსები გაფუჭდაო. ამას ვიღებ ( თუმცა, არ მჯერა) , მაგრამ ჩემი რა ბრალია? საწვავს ცხადია, აუვლენ, რადგან ერთმა ავტობუსმა უნდა ზიდოს ხუთი ავტობუსის მგზავრები და უნდა გაიაროს  იმ  მანძილის მესამედი (შესაბამისად, დაწვას იმ საწვავის მესამედი) რასაც გადიოდა (რასაც წვავდა).

მაგრამ იმაზე თუ უფიქრიათ, რომ ცხრაჯერ გადახტომ-გადმოხტომა არ მოუნდება ამ საყვარელ ადამიანებს და წავლენ მეტროთი ( ნუ, ეს ფულიც მაგათ შედით, მაგრამ ავტობუსის საწვავს ვანაზღაურებთო – რაია) და ერთი-ორი ”მარშუტკით” ( მერიაზე გაბრაზებულები – ამათ მაინც არ გადვუხდითო).

მოკლედ, მე მაქვს ინიციატივა. გაგვიკეთონ ველოსიპედის ბილიკი თუ რაც არის და შევიძინოთ ”ორლიონოკები”, მაგრამ ახლა ამის მართვის მოწმობას და მის ჯარიმებს  მოიგონებენ ესენი:-|

 

გინდა გახდე მაღალკვალიფიციური წუწუნოლოგი? მოდი ჩვენთან.

პროგრამის დასახელება: წუწუნოლოგია;

მისანიჭებელი აკადემიური ხარისხი: წუწუნოლოგიის  მაგისტრი (MA in Bitch);

პროგრამის ხანგრძლივობა: 120 კრედიტი (4 სემესტრი);

პროგრამის ხელმძღვანელი – მარი ახსიაშვილი. ასოცირებული მაგისტრანტობის კანდიდატი.

 

პროგრამაზე დაშვების წინაპირობები

წუწუნოლოგიის სამაგისტრო პროგრამაზე სწავლის მსურველს უნდა ჰქონდეს ბაკალავრის აკადემიური ხარისხი ნებისმიერ სფეროში. მან უნდა ჩააბაროს საერთო სამაგისტრო გამოცდა 7-8 ივლისს, ტესტებს და სწორ პასუხებს უნდა ელოდოს ორი კვირა, ქულებს – ერთი თვე, სტატისტიკურ ანალიზს თვენახევარი, ხოლო საბოლოო რეიტინგებს ორი თვე. ამის შემდეგ, მაგისტრანტობის კანდიდატი გაივლის  გასაუბრებას სპეციალობაში და 11 დღე დაელოდება ჩარიცხვის შედეგებს. აქედან კი,  ჩვენს პროგრამაზე მოსახვედრად ერთი თვეღა რჩება – მაგისტრანტობის მსურველი უნდა დაელოდოს ჩარიცხვის სიების გადაგზავნას გამოცდების ეროვნული ცენტრისთვის და  დამსახურებული თუ დაუმსახურებელი დაფინანსების ამბის გაგებას.

 

პროგრამის მიზანი

სამაგისტრო პროგრამის მიზანია მოამზადოს მაღალკვალიფიციური წუწუნოლოგი, რაც ქართულ მოწუწუნეთა სისტემას  შემატებს განათლებულ, პროფესიული ჩვევების თვალსაზრისით კარგად მომზადებულ, კონკურენტუნარიან კადრს, რომლისათვისაც წუწუნოლოგობა გაცნობიერებული არჩევანი იქნება.პროგრამის ფარგლებში სტუდენტები შეისწავლიან წუწუნის წარმოშობის თეორიებს, მის საფუძვლებს და  განვითარების სხვადასხვა ეტაპებს, წუწუნის გადაცემის განსხვავებულ ხერხებს, მოწუწუნეებთან მუშაობასა და  სხვადასხვა სახის წუწუნის  სტრუქტურირებას. სტუდენტები გამოიმუშავებენ კვლევით უნარებს, რაც მათ შესაძლებლობას მისცემს იმუშაონ წუწუნის კვლევების მიმართულებით. მაგისტრანტები შეისწავლიან  წუწუნის მენეჯმენტს და წუწუნისთვის სპეციფიკურ გამომსახველობით ფორმებს, ასევე, წუწუნის გადაცემა-დამუშავების  სხვადასხვა პრინციპს. პროგრამა სტუდენტებს სთავაზობს წუწუნოლოგიური ეთიკის სტანდარტების შესწავლას სხვადასხვა ქვეყნებში და მისი განვითარების ტენდენციების შესწავლას საქართველოში.

 

 

 

სწავლის შედეგები

კურსდამთავრებულს აქვს წუწუნოლოგიაში ღრმა და სისტემური ცოდნა, შეუძლია საწუწუნო მასალის მოპოვება, დამუშავება, წუწუნის სტრუქტურირება, მიზნის გათვალისწინებით სხვადასხვა სახის წუწუნი , იყენებს მრავალგვარ მხატვრულ და ტექნიკურ ხერხს ეფექტური წუწუნოლოგიური  პროდუქტის შესაქმნელად, შესწავლილი აქვს ინტერნეტწუწუნოლოგია, შეუძლია საწუწუნო სტატუსის თუ ჩანაწერის სოციალურ ქსელებში განთავსება და შემდგომ მართვა.მაგისტრს  შეუძლია ანალიტიკური მასალის მომზადება წუწუნის თემაზე, მისი კრიტიკა, წუწუნის  კვლევების დამოუკიდებლად დაგეგმვა და განხორციელება უახლესი მეთოდების გამოყენებით. კურსდამთავრებულს გააზრებული აქვს სახელმწიფოში წუწუნის როლი, მისი მნიშვნელობა თანამედროვე საზოგადოების ფორმირების პროცესში, შესწავლილი აქვს წუწუნოლოგიური  ეთიკის სტანდარტი, წუწუნის  სამართალი და შეუძლია სწორად განსაზღვროს, რა არის დაშვებული საკანონმდებლო რეგულაციით და სად არის დაწესებული შეზღუდვა.

 

 

შეფასების წესი (100 ქულიანი)

 

(A) 91 -100 ფრიადი

(B) 81 -90 ძალიან კარგი(

C) 71 -80 კარგი

(D) 61 -70 დამაკმაყოფილებელი

(E) 51 – 60 საკმარისი

(FX) 41 – 50 ვერ ჩააბარა, სტუდენტს ეძლევა საბოლოო გამოცდის ერთხელ გადაბარების უფლება

(F) 0 – 40 ჩაიჭრა, სტუდენტმა კრედიტის მიღებისთვის თავიდან უნდა გაიაროს კურსი

 

 

 

კურსები:

 

I სემესტრი ( გაზაფხულის)

წუწუნოლოგიის შესავალი – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის საფუძვლები და წარმოშობის თეორიები – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის სამართლებრივი საფუძვლები – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნი და მისი  მენეჯმენტი – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

საუნივერსიტეტო არჩევითი კურსი – 6 კრედიტი;

 

 

II სემესტრი ( შემოდგომის)

 

ინტერნეტწუწუნოლოგია 1 – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის წარმოება ჯგუფში 1 – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის კვლევის მეთოდები – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის პოლიტიკა – 6 კრედიტი; (სავალდებულო-არჩევითი);

წუწუნის ეკონომიკა – 6 კრედიტი; (სავალდებულო-არჩევითი);

წუწუნის კულტურა – 6 კრედიტი; (სავალდებულო-არჩევითი;)

საუნივერსიტეტო არჩევითი კურსი – 6 კრედიტი;

 

 

III სემესტრი ( გაზაფხულის)

 

ინტერნეტწუწუნოლოგია 2 – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის წარმოება ჯგუფში 2 – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის კრიტიკული ანალიზი – 6 კრედიტი; ( სავალდებულო);

წუწუნის კარგად დაცდა – 6 კრედიტი; (სავალდებულო-არჩევითი;)

საწუწუნო მასალის თემატური დახარისხება და მისი მართვა  – 6 კრედიტი;(სავალდებულო-არჩევითი;)

საუნივერსიტეტო არჩევითი კურსი – 6 კრედიტი;

 

 

IV სემესტრი ( შემოდგომის) – სამაგისტრო ნაშრომი წუწუნის თემაზე.

 

წუწუნოლოგიის პროგრამაზე სწავლის საფასური შეადგენს 1500 ევროს. ვინც კარგად იწუწუნებს, გადასახადი გაუნახევრდება. წარმატებულ მოწუწუნეებს დაენიშნებათ სტიპენდია.

 

P.s. პროგრამა არის რეალური სამაგისტრო პროგრამის ( ჟურნალისტიკა) მოდელირებული ვარიანტი.

 

 

ჩემი ომი ანუ 2008 წლის 8 აგვისტოს მცირე რეპორტაჟი

ამ წერილის დაწერა , უფრო ზუსტად ატვირთვა 8 აგვისტოს მინდოდა, მაგრამ დღეს ლაშა ბერულავას და სხვების ჩანაწერები წავიკითხე და გული დამიმძიმდა. ამიტომ, არ მოვითმენ კიდევ სამ დღეს და ჩემი თვალით დანახულ 2008 წლის 8 აგვისტოს ახლავე გაგიზიარებთ.

2008 წლის 8 აგვისტოს სოფელში მივდიოდი. წელსაც ძალიან მინდოდა, დამემთხვია და ორი წლის შემდეგ ( ომის მერე იქ აღარ ვყოფილვარ), ისევ 8 აგვისტოს წავსულიყავი, მაგრამ მარი ბჭობდა და ლოვა (სტომატოლოგი) იცინოდაო, “რომ იტყვიან ხოლმე” და გადამედო სამი დღით წასვლა.

შარშან, ბლოგზე ერთი პოსტი დავწერე, სადაც იმ დღის შესახებ მქონდა მოთხრობილი. ვიცი, რომ არც ისე ორიგინალურია, ომზე ბევრმა დაწერა, ბევრი დაწერს და პრინციპში, მე ომი არც კი მინახავს, მაგრამ საჩხერეში, (სადაც რუსული თვითმფრინავები არც თუ ისე იშვიათი იყო) , სრულ იზოლაციაში, ინფორმაციულ ვაკუუმში გატარებული 21 დღე, (სადაც მე და ჩემი დეიდაშვილი ვიყავით ყველაზე უფროსები – სოფო 21-ის, მე 19-ის) – ჩემი ცხოვრების კოშმარულ დღეებად ნამდვილად დარჩება.

ქვემოთმოყვანილი პოსტი შარშან ავტვირთე ბლოგზე, მგონი, არ დაძველებულა და ყველა 8 აგვისტოსაც გამოდგება.

”დღეს ვფიქრობდი , რომ ომის წლისთავია, რომ ერთი წელი გავიდა “აგვისტოს მოვლენებისა” და “რუსული აგრესიის” შემდეგ და გამახსენდა შარშანდელი რვა აგვისტო..
სოფელში მივდიოდი, სოფელი მაქვს საჩხერეში, ზუსტად ჯავის საზღვართან, როგორც ამბობენ ერთი ქედი , ტყე თუ გორა გვყოფს.
ჩემი და, ბიძაშვილი და დეიდაშვილი (14, 17 და 21წლის გოგოები) იყვნენ უკვე იქ.
მეც რამდენიმე დღის ჩამოსული ვიყავი თბილისში. კბილზე შემექმნა პრობლემები და გული ისევ იქით მიმიწევდა:-D

7აგვისტოს ტელევიზორისთვის საერთოდ არ მიყურებია (მეც ჟურნალისტი ვარ რაღა), რაღაც კი თქვეს, მაგრამ ვერ წარმომედგინა , რომ ამდენად სერიოზული საფრთხე იყო, ვერ წარმომედგინა, რომ შეიძლებოდა ომი დაწყებულიყო.

ხოდა, 8 აგვისტოს სამგორის სადგურში ვიყავი ”ბარგაკიდებული” და ჩემი სოფლის მარშუტკას ველოდი. (ეს არის ცამეტადგილიანი , ყვითელი ფერის, მგზავრობისთვის ყოვლად შეუფერებელი ტრანსპორტი, რომელიც ლიჩი-თბილისის რეისით კვირაში მხოლოდ სამჯერ დადის და რომელზე ადგილის დაკავებაც წინა დღეებში იწყება).

ხალხი ბლომად იყო შეკრებილი და მეც გასული წლების მსგავი შიში , ნაცნობი გრძნობა – “ვაი, ადგილები რო არ იყოს და დარჩენამ მომიწიოს”? – დამეუფლა.

ამ დროს ერთი მგზავრი (ჩემს უბანში უნდა ჩამოსულიყო), მორბის ყვირილით – ვაიმე, გორი დაბომბეს, ვერავის ვუკავშირდებით, მობილური ქსელებიც გათიშულიაო. დავიწყე წვალება, იმ დროს, უფრო აქტიურად ლაი-ლაის ნომერს ვხმარობდი, რომლითაც ვერაფრით ვერ დავრეკე. ჩავდე ბალის კარტა და როგორც იქნა მოვახერხე სოფელში ” გასვლა” – ცოტა დავაშინე “ბიძაშვილ-დეიდაშვილ-და” – შეიძლება ვერ ჩამოვიდე მეთქი..

ამასობაში მოვიდა როგორც იქნა ჩვენი მარშრუტკა, მძღოლს შემოვეხვიეთ – აბა რა ხდება თქო.
მისი პასუხი: – არაფერი კაცო, უბრალოდ რომ მოვდიოდი, იგოეთთან ჭურვი ჩამოაგდეს და მანქანის უკან აფეთქდა.

ხალხი დაფეთდა..

დედაჩემი და დეიდაჩემი ცდილობენ გადამარწმუნონ წასვლაზე – ამას ჯობს, ჩვენ წავიდეთ და ისინიც წამოვიყვანოთო.

მე ცივი უარით ვიკავებ ადგილს და “ფეხებს ვაფიჩინებ” – უნდა წავიდე მეთქი. (ნუ, ერთი მხრივ , კარგად მოვიქეცი, რადგან ისინი რომ წასულიყვნენ, ჩარჩებოდნენ მთელ თვეს და იქით თავად მოკვდებოდნენ შიმშილით, აქეთ მე:)დედაჩემი მაინც არ წყვეტს ხვეწნას, მე “ვამშვიდებ” – ხო იცი, იმათ საჭმელი უთავდებათ და მე რომ არ ჩავიდე, შეიძლება ისე დარჩნენ.
ცოტა გაჭრა..

მგზავრობის მოსურნეთა რიცხვმა შესამჩნევად იკლო, ადამიანებიდან, რომლებისგანაც სამი მარშუტკა გაივსებოდა, რვა კაცი ვრჩებით.

მძღოლი გვამშვიდებს – თუ გადაკეტილი იყო გორთან, უკან მოვბრუნდებით, რა პრობლემაა.
როგორც იქნა, გავედით.

ფანჯარასთან მჯდომს უფრო მიტანს შიში, გზაზე დაუსრულებელი კოლონებია – რეზერვისტების, “ორხიდიანების – სავსე ჯარისკაცებით”, სხვადასხვა ტექნიკის.

“ღმერთო, შენ დააბრუნე ყველა მშვიდობით” – პირჯვარს იწერს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

მანქანაში მყოფი შვიდ ი მგზავრი+მძღოლი მოსალოდნელ საფრთხეებზე იწყებს მსჯელობას, მე რადიოს ვრთავ და ვცდილობ ახალი ამბები გავიგო.

“რუსების ერთი თვითმფრინავი ჩამოაგდეს”, უკვე ორი, უკვე სამი . . – ვამშვიდებ გზადაგზა ჩემს “თანამოინახეებს”, ისინი თავიანთ ოჯახზე და ახლობლებზე იწყებენ ლაპარაკს , პრეზიდენტმა საყოველთაო მობილიზაცია გამოაცხადა – “რა გვეშველება” – როდის მორჩება ყველაფერი” – ატირებული კითხულობს მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

“ხვალვე წავალ ომში და რუსებს დედას ვუტირებ”: – აღგზნებული სახით ყვირის ვასიკო – მარშრუტკის პატრონი და მძღოლი (ის აფხაზეთის ომშია ნამყოფი და ყოველ წელს, ყოველ მგზავრობისას აფხაზეთის და ოსეთის დაბრუნებას განიხილავს.

“მიშამ თქვა – დავიბრუნებთო და დავიბრუნებთ. ძალით, ნებით, მაგრამ შევალთ, ჩვენს ადგილს მაინც დავიბრუნებთ” – ეს მისი საფირმო ფრაზაა. (კიდევ ერთი, ამბობენ, რომ აფხაზეთის ომის დროს ვასიკოს ძმა დაეღუპა და მისი ცხედარი ერთ კვირას ზურგით ატარა, სანამ სოფელში ჩაიყვანდა და მიწას მიაბარებდნენ.)

გორის გზა გახსნილი დაგვხვდა, თუმცა მოძრაობა ძალიან გაძნელებულია. . ერთმანეთის საპირისპირო მიმართულებით მოძრავ რეზერვისტებით სავსე ათეულობით ავტობუსს და მსუბუქ მანქანას რამდენიმე საცობი აქვთ შექმნილი . ყველგან პატრული დგას, გორის ცენტრში დაბომბილი ადგილი ჩანს, ქალაქის გარეთაც მოჩანს მინდვრებზე დამწვარი ადგილები.
რატომღაც, პირველად “ვასოს მარშუტკით მგზავრობის” ისტორიაში, მანქანა არ გაფუჭებულა და სამი საათი შესაკეთებლად არ “წაგვიყვანია””, ერთი ეგ იყო, ერთერთი მგზავრის წამოღებულ ბალონს გაზი გაუვიდა და გაგუდვა-აფეთქებას ბეწვზე გადავრჩით.

მობილურ ოპერატორებს უფრო და უფრო უჭირთ მუშაობა. მხოლოდ გამოტოვებული ზარებიღა მომდის,. ძლივს მოვახერხე მესიჯის გაგზავნა.

ჭერათხევიდან აღარც რადიო იჭერს. სწორედ აქ იწყება ჩემი ინფორმაციული ვაკუუმი, რომელიც ზუსტად 21დღეს გაგრძელდა. ამ პერიოდის მანძილზე ტელევიზორის (კურიერის) ყურება მოვახერხე სამჯერ. მიზეზი – ჩემი სოფელი არის (მაშინ იყო) ნამდვილი სოფელი, ანუ ჯუნგლები, სადაც ცივილიზაციას თითქმის არ შეუღწევია. ტელევიზორი იჭერს იმ ოჯახებში, სადაც “ანტენა-თეფშები” აქვთ.

წკოტთან თვითმფრინავები შევნიშნეთ ცაზე. მგზავრები ლოცვას იწყებენ, აფეთქების ხმა ისმის და ფანჯრიდან ცეცხლმოკიდებული ადგილი ჩანს მინდორზე. ჭურვი ჩამოაგდეს.

მძღოლი (ისედაც ძალიან სწრაფად დაჰყავს მანქანა) უფრო უმატებს სიჩქარეს, უსწრებს წინ მიმავალ “ოპელს” და ლამის ეჯახება ცისფერ “ვოლვოს”, რომელიც “ოპელის” წინ მიდიოდა.
ვასიკო მარჯვნივ ატრიალებს მანქანას და მკვეთრად ამუხრუჭებს, მარშუტკა ტროტუარიდან გადადის და მარჯვენა ნახევრით გადაღმა თხრილში დგება, მარცხენა კი თითქმის ჰაერში აქვს. მძღოლი სასწრფოდ ასწორებს და აჩერებს მანქანას.

“შე სამიწე, ბომბს გადავრჩით და შენ უნდა მოგვკლა? სახლში მაინც ჩაგვიყვანე ცოცხლები ” – ყვირის მარშუტკაში მყოფი ერთადერთი ქალი. ნუ, ჩემს გარდა). ის ჩემს სოფლამდე ცხოვრობს და თბილისში მოტეხილი ფეხის სამკურნალოდ იყო ჩამოსული.

ბოლოსდაბოლოს ჩავდივართ ლიჩში. სოფელში დამხვედრები მძღოლს შემდეგ რეისზე ეკითხებიან – “არ ვიცი, ხვალ ომში მივდივარ, დავხოცავ რუსებს და ჩამოვალ” – იცინის ვასიკო.

მერე კი.. 21დღე სრულ იზოლაციაში, შიშში , ღამე გათიშული სინათლე – დაბომბვისას რომ არ დაგვინახონ.

მეზობელ სოფელში (6კმ-ში) გადასვლა – პურის თუ ერთი კგ შაქრის საყიდლად. ყოველ ახალ ჭორზე – ”საფიხვნოზე” შეკრებილი სოფლის მკვიდრნი და მათი ბჭობა – აგერ მოსულა ჯარი, დაბლა ნახეს სამხედროები, ტყეში გავიქცეთ, გავიხიზნოთ.

თბილისიდან ზარები – ვაიმე, მაქეთ მოდის ჯარი, ვაიმე, თბილისში შემოდიან რუსები.

ჩემი ბიძაშვილის მუდმივი წუწუნი და ზარები დედამისთან – როგორც გინდა წამიყვანე, მე აქ მოვკვდები. ჩვენი ჩხუბი მასთან – არა პანიკას.. ტყიდან შეშის მოტანა, ნაჯახით ატკიებული მკლავები, საჭმლის დამთავრებისას ბალახეულზე (დანდურზე) გადასვლა. თბილისიდან მოსული ახალი ინფოს მერე სოფელში “თეფშიანი” ტელევიზორის ძიება, ზოგჯერ უიმედობა – ვაი, თუ, არ გავიდნენ, ვაი თუ, სულ აქ ჩავრჩეთ.. რუსებისთვის კაი გინება.. და მაინც იმედი – რომ მალე დამთავრდება ის საშინელება , რასაც ომი ჰქვია.

ახლა მესმის, იმ ტრადიციულ ქართულ სუფრებზეც კი (რომლებიც ასე არ მეხატება გულზე), რატომ ამბობენ პირველს – მშვიდობის სადღეგრძელოს.

 

მე ვიცავ საერთო სამაგისტრო გამოცდას ანუ რა არ უნდა გააკეთო გამოცდა(მდე)(ზე)(შემდეგ)

გუშინ საღამოს, სიკო ჯანაშიას ნოუთზე მცირედ ”წავიკამათეთ” მე, ნინო დათაშვილმა და კიდევ ერთმა ჩემმა არაფრენდმა – Anana Fok-ის სახელით დარეგისტრირებულმა იუზერმა. კამათი გააღვივა ერთიანმა ეროვნულმა თუ ერთიანმა სამაგისტრო გამოცდებმა. იმან, რომ თურმე ”მე თეოლოგს”, ”მე ფილოლოგს”, ”მე ხელოვნებათმცოდნეს”, (იქ საერთაშირისო ურთიერთობების სპეციალისტსაც თურმე) – არ მჭირდება მათემატიკა, არ უნდა გადავლახო მინიმალური კომპეტენციის ზღვარი (20-დან 5.1 ქულა), მერე რა, რომ მე მათემატიკაში არ ვარ მაგარი, სამაგიეროდ, ჩემს პროფესიაში ვარ მხეცი და მსგავსი. არ მჭირდება ლოგიკური ამოცანები, რადგან დებილობაა”, ”სისულელეა ერთიანი სამაგისტრო და ეროვნული გამოცდები” და ა.შ.

რა მათემატიკა? რომელი მათემატიკა?

”რამდენი გრამი წითელი საღებავი უნდა შევურიოთ 15გ ლურჯ საღებავს, რომ
მიღებული ნარევის 75% იყოს წითელი საღებავი?
(ა) 30გ (ბ) 45გ (გ) 50გ (დ) 75გ (ე) 85გ

ამას რა მათემატიკა და 11 წლის მასალა უნდა? ( მე, მათემატიკაში მეექვსე კლასის მერე სამოსან ადამიანს წამომაძახეს – გეტყობა, მათემატიკაში ძლიერი იყავი, 11 წლის მასალა ზეპირად იცი და ამიტომ მოგწონს ეროვნულებიო 🙂

ახლა ეროვნულების განსჯას არ დავიწყებ, სიკო ჯანაშიას ნოუთზე წერია კომენტარების სახით არგუმენტები თუ კონტრარგუმენტები. აქ დავწერ იმას, რაც ვფიქრობ, რომ ყველაზე მნიშვნელოვანია ამ ტიპის გამოცდაზე გასვლისას. რაც მე და ბევრ ჩემნაირს დააკლდა..

რა არ უნდა გააკეთოთ გამოცდა(მდე(ზე)(შემდეგ) ?

1) ნუ გექნებათ საკუთარი თავის რწმენა გარკვეულ საკითხში იმ დონეზე, რომ ტესტის ნიმუშის ნორმალურად გადაშლაც დაგეზაროთ . მაგალითად, წინასაგამოცდო რამდენიმე დღე შევიკალი ყველაფერი გოდებით – მათემატიკაში რა მეშველება, რაის ლოგიკა და რაის წაკითხულის გააზრება – მაგაში ხომ ეროვნულებზე 50/50 ავიღე მეთქი. ხოდა, ბოლო საღამომდე წაკითხულის ტესტი არ გავაკეთე ( იმასაც თუ გაკეთება ერქვა – რამდენიმე წუთში მივაფუჩეჩე). საბოლოოდ კი, რა გამოვიდა? მათემატიკის 20ქულიან ტესტში – 4 შეცდომა (ანელის ორი საღამოს დამსახურებას ვერ დავუკარგავ) და ლოგიკის 17ქულიანში – 5.. წაკითხულის გააზრების 4 შეცდომაზე აღარაფერს ვამბობ.

2) არ ინერვიულო – რაც იქნება, ის იქნება – ვერაფერს უშველი თუ არ დააკლებ 🙂

3) დროის სწორად დაგეგმვა!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ნუ ”დახამდებით” ჩემსავით, საათსა და 10 წუთს. ნუ გაიფიქრებთ – ამას რა უნდა. ნუ ეცემით სამივე ტექსტს ერთად, ნება-ნება ნუ დაიწყებთ კითხვას, მერე ნუ მიუბრუნდებით სათითაოდ ყველა კითხვას – ხუთი სავარაუდო პასუხიდან ორ-ორს ნუ გამორიცხავ და სხვა კითხვაზე ნუ გადახვალ. ასე გააკეთებ? მერე არ გაგიკვირდეს – 20 წუთი და 21 გასაცემი პასუხი თუ დაგრჩა.

3) კარგად გაიგე წესები!!!

ჰკითხე კურატორს (თუ არ გითხრა) – ანალიტიკური წერის ორივე ნაწილისთვის ერთად არის 70 წუთი თუ, სათითაოდ – 35-35. მერე ისე არ დაგემართოთ, რომ პირველი თემის დროზე ადრე მორჩენის შემთხვევაში, კურატორის მიერ მეორე თემის დაწყებისთვის ”გონგის დარტყმის” მოლოდინში – მეორე თემისთვის განკუთვნილი დროის ნახევარი შემოგეფცქვნათ ჭერში ყურებით და იმაზე ფიქრით – შენს თავზე მოციმციმე ნათურას, რომელიც წამში თითქმის ათი პარპალის სიჩქარით ”მოძრაობს” – როგორ აარიდო თვალი.

4) დააკვირდი ყველა კითხვას და ნუ დატოვებ წაუკითხავს მაინცდამაინც სწორ პასუხს. ხუთ სავარაუდო პასუხში ვეძებდი ვარიანტს, რომელიც სწორად მიმაჩნდა და რომელიც ”არ იყო” – მერე შემოვხაზე პასუხი, რომელიც არასრულად მეჩვენებოდა თავიდანვე, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. მეორე დღეს – ჯგუფელთან საუბრისას გავიკვირვე – არა, რას ამბობ, ეგ როგორ შემოხაზე, იმდენი ვეძებე და არ იყო მეთქი და შემდეგ, ნაეკზე რომ დაიდო ტესტები და ჩემი შემოხაზულის დაბლა, სწორედ ის პასუხი რომ დამხვდა, რომლის შინაარსის შემცველ ვარიანტსაც დავეძებდი – შემომეყარა გულს.

5) ეს შეცდომა მე არ მომსვლია, მაგრამ ჩემს ნაცნობებს მოუვიდათ – გაუფრთხილდით პასუხების ფურცელს – ნუ გადაშლით სწორ პასუხებს შემთხვევით და ნუ დაიკლებთ ამით ქულას…

6) უკვე გამოცდის მერე – იპოვნე რაც შეიძლება ბევრი შეცდომა და ნუ შეიქმნი ილუზიას, რომ ძალიან კარგად დაწერე – რადგან მერე უფრო მაგრად გაგიტყდება 🙂 როგორც დაემართათ ასევე ჩემს ნაცნობებს – მე ამ მხრივ, გამიმართლა – ტესტების გამოქვეყნებამდე, გულგატეხილი ვვარაუდობდი 16 შეცდომას, გამოქვეყნების შემდეგ – გულგატეხილმა დავთვალე 14 შეცდომა, დღეს – შედეგების გაცნობისას ასევე გულგატეხილმა აღმოვაჩინე, რომ 13 შეცდომა მაქვს 58-დან. მაგრამ მიუხედავად ჩემი გულგატეხილობისა, საბოლოოდ, ისე არ გამტეხვია გული, როგორც მათ, ვინც უმაღლესს ელოდა და საკმაოდ ბევრი შეცდომა აღმოაჩნდა 😦

ზემოთჩამოთვლილ მიზეზებს, მწამს, კიდევ ბევრი აკლია. იმისც მჯერა, რომ აქედან ყველა არ მოსვლია ერთ ადამიანს ( ჩემს თავას არ ვთვლი), მაგრამ ნაკლებად დამაჯერებენ, რომ ერთერთი მაინც – არა. ( არ ვგულისხმობ, მაღალქულიან და კმაყოფილ მაგისტრანტებს ;))

ხოდა, შეცდომები და ნაკლოვანებები ვეძებოთ ჩვენს თავებში და არა – საერთო სამაგისტრო გამოცდაში, რადგან მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან უკმაყოფილო ვარ ჩემი შედეგით ( ასევე მიუხედავად იმისა, რომ ბევრზე ბევრად უკეთესი შედეგი მაქვს) – მაინც ვთვლი, რომ ჩემი ბრალია და არა – გამოცდების ეროვნული ცენტრის, მაია მიმინოშვილის, დიმიტრი შაშკინის თუ ჩემი მეზობელი მაყვალასი.. ასე რომ, ჩვენს შეცდომებზე ჩვენ ვიფიქროთ , დროის უკეთ განაწილება, თავის ხელში აყვანა და ნაშრომზე მობილიზება ვისწავლოთ. განათლების სისტემას ისედაც ბევრი ხარვეზი აქვს, ჩვენი ცოდვებიც მას რომ არ გადავაბრალოთ 😉

( ეს ნაწერი ეხება ერთიან ეროვნულ გამოცდებსაც 🙂

 

რამდენიმე წუთი სტომატოლოგის კაბინეტში

დღეს, როგორც იქნა გავრისკე და სოფლის ხათრით მაინც ( შარშანწინდელივით ორ დღეში არ გავხდე გამოსაბრუნებელი მეთქი) დანტისტთან მივედი. ხუთზე ვყავდი დაბარებული, თუმცა, რენტგენზე ბოდიალის გამო, სხვა პაციენტმა დამასწრო და ლოდინმა მომიწია.

ექიმმა – დამელოდეო მითხრა, იქვე დავაპირე დაჯდომა, მაგრამ გვერდით ოთახისკენ მიმითითა. როგორია სტომატოლოგის კაბინეტში შენს მოსალოდნელ წამება-უბედურებაზე ფიქრი, ამიტომაც ვეცადე ”შავი აზრები” გულიდან გადამეყარა და + რეპორტაჟის წერა გამეხსენებინა : )

ოთახი, სადაც ჩემმა მომავალმა, ყოფილმა და ძირითადმა დანტისტმა გამომიშვა, ასევე სტომატოლოგიური კაბინეტია, ოღონდ ამ ოთახში კბილს მხოლოდ იღებენ და სვამენ. საიდანაც გამოვედი იქ კი – პლომბავენ. ორივე კაბინეტი მოსკოვის პროექტის ოროთახიანი ბინის შემადგენელი ნაწილია. ახლა სადაც ვარ, მას ჩვეულებრივ, სასტუმრო ოთახის დანიშნულება აქვს ხოლმე.

ოთახი 18 კვ.მეტრია (სტანდარტია ამ ბინების). კედელთან სამი სკამი დგას, ოთახის ბოლოში კი ტახტი, რომელზეც ახალგაზრდა ქალი ზის და ”მალბოროს” კოლოფს ხელში ათამაშებს. მან ქერად შეღებილი თმა გვერდზე გადაიწია და ექიმს გასძახა – არტიომ, მალე მორჩები?

სტომატოლოგი არტიომა სავარძელში მჯდომ პაციენტთან დგას. ჩემ გვერდით სკამზე მჯდომი ჭაღარა , შავოსანი ქალის მზერით, რომელიც აშკარა დაუფარავ შიშს გამოხატავს და მას არც ”ვაიმე, მეც ეგრე უნდა მიქნას” – კომენტარით მალავს, თავიდან მგონია რომ კბილს უღებს, თუმცა ორიოდ წუთში მიხვდი, რომ კი არ უღებს – უსვამს. პაციენტი სამოც წლამდე ქალია, რომელიც შიგადაშიგ წითელ მარაოს აფრიალებს და ამ უკანასკნელს არც თუ იშვიათად ექიმსაც ურტყამს ცხვირთან ახლოს.

– არტიომ, მალე მორჩები? იმეორებს ტახტზე მჯდომი ახალგაზრდა ქერათმიანი ქალი, რომელიც ახლა უკვე სიგარეტის ღერს აწვალებს თითებით.

– არ ვიცი რა, ესა და კიდე ერთი. – თავაუწევლად პასუხობს ექიმი და წვრილი ბურღით თუ ქლიბით აგრძელებს ქალის პირის ღრუში მუშაობას. შემდეგ ჩერდება და გვერდით ოთახში გადის. სავარძელში მჯდომი უკან ტრიალდება , ცისფერ თვალებს მაპყრობს და ჩლიფინით მეუბნება – ნუ გეშინია, კარგი ექიმია, ტკბილი ხელი აქვს. მერე კი სომხურად აგრძელებს რაღაცას ხმამაღლა ( არტიომამაც რომ გაიგონოს). მე მხოლოდ რამდენიმე სიტყვას – ”ცავატანემ”, ”ჰა”, ”ელი”, ”ცაუმა”, ახჩიკა” – ვარჩევ.

ექიმი ოთახში ბრუნდება, ხელში ვარდისფერი ქვედა ყბა უჭირავს, პროტეზი – ცხადია. პაციენტს წინ უდგება , პირს აღებინებს და აზომებს , შემდეგ ხელში იღებს და ქლიბვას უწყებს, ამ დროს ჭაღარა, მაღალი კაცი შემოდის, ცისფერ პერანგზე გამჭვირვალე ბადის პარკში გახვეული ორი პური და არაყი აუხუტებია და ექიმს მიმართავს: არტიომ, ის ნახე? დღეს იყო მოსული.

– ვინ, ლენაჩკა?
– ხო ეგა.
– კი, ინსტრუქცია ვაჩვენე, ამბობს სემიჩკას ვერ ვჭამო, 20 ცალის შეჭმას ვუნდები მთელი დღეო. – არტიომა რაღაც ხსნარს ასხამს ქალს პირში, ”ნერწყვი არ გადაყლაპო და გადააფურთხე ” – აფრთხილებს პაციენტს. თავად კი სათვალეს იხსნის, სალფეთქს იღებს და წმენდას უწყებს.

ტახტზე მჯდომი ქერათმიანი ქალი ფეხზე დგება და მაგიდასთან მიდის, რომლის ზედაპირი მთლიანად დაფარულია ”საგუშაგო კოშკის” სხვადასხვა ნომრით და იეღოველთა რამდემიმე წიგნით.

მე კი ჩემი ექიმი მიხმობს. პაციენტი არ გაუშვია, თუმცა, ამჯერად თავის კაბინეტში მთხოვს დაჯდომას.

ექიმი ახალგაზრდა, შავგვრემანი, მაღალი და სრული, რომ იტყვიან ახოვანიო, ისეთი სომეხია. სახელად – ლოვა. დავჯექი თუ არა, პირბადე აიფარა, ცალ ხელზე ხელთათმანი წამოიცვა და სავარძელზე გადაწოლილ პირდაღებულ მამაკაცს მიუბრუნდა.

ჩემსა და ექიმს შორის გორგოლაჭებიანი, ორსართულიანი პატარა მაგიდა დგას, რომელზეც ბურღები, ნემსები, პინცეტები, მაკრატლები და სხვადასხვა ზომის თუ სახის რკინის ჩხირები აწყვია. ასევე – დოლბანდი, ბამბა, 95%-იანი ეთილის სპირტი, ბანკით რაღაც ქაფიანი წყალი, წვრილი შპრიცი და სხვადასხვაწარწერიანი შუშები.

ჩემ გვერდით კი, მინის კარადა დგას, რომელშიც ზუსტად ანალოგიური საგნები ალაგია, ლოვამ სკამიდან წამოიწია, ხელთათმანი მოიხსნა და პაციენტის მარცხნივ და მისი თავის გასწვრივ მდებარე სპეციალურად მოწყობილ სანერწყვე ურნაში ჩააგდო, შემდეგ სქელ მინაზე ორი შუშიდან გადმოყრილი ფხვნილი დაყარა, სქელი სითხე შეურია და რკინის პიპეტით დაუწყო არევა. მიღებულ მასაში ასევე რკინის ვიწროაწეულპირიანი რკინის ”ჩხირი” ჩაყო და პაციენტის კბილისკენ წაიღო. რამდენიმე წამში ჩხირი მიაბჯინა და ჯაჯგური დაუწყო კბილს, ცაუმა? ბალიტ? – ეკითხება პაციენტს. შემდეგ წამოდგა, რაღაც მითხრა ორჯერ რუსულ-სომხურად, ვერ გავიგე, გაეცინა და გავიდა.

სავარძელში მწოლი კაცი წამოიწია, ირგვლივ მიმოიხედა, ჟღალი ულვაშები მაჯით მოიწმინდა და მის გვერდით მდებარე სარკეს დასწვდა. კბილს უწყებს თვალიერებას, თუმცა, ოთახის განათებამ არ დააკმაყოფილა და სავარძლის თავზე დაკიდებული აპარატი ჩართო. ჯერ საკუთარ თავს გაუცინა სარკეში, მერე მე შემომხედა და : კარგი ვინმეა არა? – გაიღიმა.

ამ დროს, ლოვას ტელეფონი აწკრიალდა, ემინემი უყენია ზარად, ექიმი შემორბის, პურის ლუკმას პირში იტენის და ჩქარ-ჩქარა ყლაპავს. საუბრის დამთავრების მერე კი, კვლავ პაციენტს უჯდება. ოღონდ ძალიან ცოტა ხნით – კიდევ ერთხელ ჩახედა პირში, გაუცინა და სავარძელი დაბლა დასწია. ჟღალულვაშიანი, მწვანეთვალება და ლოყაზეხალიანი 35-40 წლის კაცი ფეხზე დგება, საფულიდან ასლარიანს იღებს და ლოვას უწვდის. ხურდის მიღების შემდეგ, ექიმის ნომერს იწერს და გვემშვიდობება.

ორიოდ წუთში კი, იმ სავარძელში, რომელსაც სულ ცოტა ხნის წინ, ორი მეტრის მანძილიდან ვუყურებდი, უკვე მე ვზივარ.

 

განა მე არ ვიცი, რომ ბევრია ჩემზე უკეთესი…

თავიდან იყო ბლოგი, არა, ჩემს შემთხვევაში თავიდან იყო ”ფეისბუქი”, მაგრამ ბლოგის მაგივრობას არც თუ ისე დიდი ხანია, რაც მიწევს. იმას ვგულისხმობ, რომ შარშან ამ დროს, ბლოგზე უფრო ვმაუს-უხვობდი, მერე კი ფეისბუქმა ჩაანაცვლა და რასაც იქ ვწერ, სწორედ და მხოლოდ იმას ვტვირთავ ბლოგზე (ძირითადად). ალბათ იმიტომ, რომ იქ უფრო მეტი მკითხულობს ( ვგულისხმობ მუდმივ მნახველებს) და მკითხველებმაც მეტი იციან ჩემ შესახებ.

ხოდა, ბლოგს ძირითადად სერჩტერმებისთვის ან/და კომენტარებისთვის ვამოწმებ ხოლმე, დღეს შესულსაც იმდენი მარგალიტი დამხვდა, რომ გადავწყვიტე კიდევ ერთი პოსტი მიმეძღვნა მათთვის. ვინც არ იცის, სერჩ ტერმი არის ის სიტყვა/ფრაზა, რასაც მომხმარებელი ეძებს საძიებო სისტემაში (Google, holmes, boom.. ).. ხოდა, ამ შემთხვევაში, ძებნის ზოგჯერ ასეულობით შედეგს შორის, ერთერთი – ჩემი ბლოგი აღმოჩნდა.

პირველი ფრაზა, რამაც სწორედ ახლა გადამაწყვეტინა პოსტის დაწერა შემდეგია:

1) “არა, განა მე არ ვიცი, რომ ბევრია ჩემზე უკეთესი” – ა, კაცი/ქალი. ერთხელაც აღმოაჩინა ჭეშმარიტება და გადაწყვიტა მასზე უკეთესი ადამიანების ვინაობის გაგება. ხოდა, ასე თავდაჯერებულად, თვითრწმენით მიმართა გუგლი ბიძიას. დარწმუნებული ვარ, ისიც არ დაახანებდა და უკეთეს საიტებს ამოუგდებდა ამის დასამტკიცელად, ვიდრე ”უბრალოდ ბლოგია”.

2) “ვერ ვმუშაობ powerpoint-ში ვერაფრით” – ამანაც შემომჩივლა რაღა. იცის, ვისაც უნდა მიმართოს. მეც ასე ვიყავი – ჩემს სულ ”სამჯერგაკეთებულ” პაუერპოინტს შორის, პირველის ”აუცილებლადაწყობის” შესახებ, წინა საღამოს გავიგე. მეც დავგუგლე მაშინ – მასწავლეთ მეთქი , მარა არსაიდან ხმა, არსით ძახილი და გავიჭირვე ისევ. ( დამრიგებელი სმაილი.)

3) “მიხეილ სააკაშვილის სექსი” – ამის მოძებნა გაუჭირდათ? ოღონდ რამე მოისურვოს ამ ხალხმა და ყველანაირ ”კომპრომატს” აგიფრიალებენ ინტერნეტში… თუმცა, რავიცი რომ გაუჭირდა და ვერ მიაღწია მიზანს.

4) “ფეისბუქში დათო პაიჭაძის ნაწერების ამოყრა.” – ეს აშკარად, ირმა ინაშვილი უნდა იყოს.. ბარემ ერთად ვნახოვო.

5) “მეტროს პატრულის თანამშრომლები ვინ არიან დედას ვუტირებ” – უუფ…

6) “ჩემი რამდენიმე კონფლიქტი დედასთან” – გუგლი რომ არ გვყავდეს, როგორ გავიხსენებდით ასეთ შემთხვევებს.

7) “რა ვქნათ სექსის დროს?” – ერთი ფოტო დატრალდა ამასწინ ფბ-ში, სექსის დროს კაცი ფეისბუქში გახლავთ ლეპტოპით შესული, ხოდა, თუ ასეთი კითხვების დასმას არ მოეშვები, იქნები შენც ასე.

და :

8) “სურამელაშვილის სიმღერების მოსმენა” – მოგეწონა? ამას აქ ვერ მოისმენ. ჩემს ბლოგზე მხოლოდ მათი წაკითხვა შეგიძლია.

 

დაიცავი ფეისბუქი!!!

ბოლო მინიმუმ ორი თვე, მთელი საპირწიგნაკეთი გავაბეზრე ჩემი სადიპლომოს ამბებით და მასზე(ც) გაუთავებელი წუწუნით. ხოდა, გუშინ, ”არის, აღსრულდა მიზანი” და დავიცავი – ”სოციალური მედია, როგორც ინფორმაციის გავრცელების საშუალება”. ( საქართველოს შიდაპოლიტიკური ინფორმაცია ”ფეისბუქისა” და ბლოგების მაგალითზე).

საკმაოდ მაღალი , ფაქტობრივად უმაღლესი შეფასება მივიღე, ვერც კი წარმოვიდგენდი ამდენს თუ დამიწერდნენ – 99 ქულა (ნიშნის ხამი არ გეგონოთ, უბრალოდ , ადამიანური მომენტია, ქულა ზოგჯერ ასახავს იმას, რამდენად კარგად გააკეთე ის, რაც შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია (”მწვანე ვაშლის” პრომო გამახსენდა – ამას თამუნა შეყილაძე გამიგებს კარგად:)

ხოდა, 99 ქულა მეთქი, ვამბობდი, თან, ის ერთი ქულაც ხელმძღვანელმა დამაკლო და არა კომისიამ ან რეცენზენტმა, რაც ალბათ, უფრო მნიშვნელოვანია. ერთი ეგაა, ხელმძღვანელის განაჩენიდან პირველი ხუთი წუთი ძალიან გაოცებული ვიყავი ( არა იმიტომ, რომ ძალიან მაგარ ნაშრომად ვთვლიდი, ისე, გამიკვირდა. პირველი ეს გავიფიქრე – ნახე, რა გამიჩალიჩა მეთქი:-D რამდენიმე წუთის მერე გამეცინა და მერე კი გამიხარდა, რომ სწორედ ასე მოიქცა და არა სხვანაირად. როგორც მან თქვა, ეს მხოლოდ ამშვენებს ნაშრომს.

ძალიან კარგი/სამართლიანი კომისიის წევრები და ძალიან კარგი რეცენზენტი შემხვდნენ, მადლობა მათ. კომისიის წევრმა საბოლოო შედეგამდე მითხრა – ძალიან კარგი გოგო ხარ, ძალიან მომეწონაო. რეცენზეტმა კი – დათო (ხელმძღვანელი) რას გერჩოდაო 😀

ჰოდა, ცხადია, ჩემი დაცვის შესახებ – სად, რა და როგორ შემეშალა და ვინ, როდის ჩაახველა ამის დაწერას არ ვაპირებ. უბრალოდ, რამდენიმე ფეისბუქელს აინტერესებდა ეს ნაშრომი და გადავწყვიტე მისთვის პირწიგნაკის სინათლე მეჩვენებინა.

მიუხედავად იმისა, რომ სრულყოფილი ნამდვილად არ არის ( ის ერთი ქულა სწორედ ამაში დამაკლდა) ძალიან მიყვარს ეს 53 გვერდი. უბრალოდ, ვეცადე, რომ ყველაფერი ჩამედო მასში, რაც შემეძლო. ფაქტობრივად, ამ სემესტრში ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმე იყო ჩემთვის. ზოგჯერ მეგონა რომ ვერ გავაკეთებდი ვერაფერს და რამდენიმესაათიან დეპრესიაში ვვარდებოდი. გარშემომყოფები კი ”მსაყვედურობდნენ” – რათ გინდოდა რომ აიღე სადიპლომო, რას ყოფდი შარში თავს, აგერჩია ჩვენსავით საგნები, შენი ბრალია და ა.შ. კი, ჩემი ბრალი იყო, სავალდებულო არ გახლდათ ჩემთვის სადიპლომოს დაწერა, მაგრამ მაინც ავიჩიე, ავირჩიე იმიტომ, რომ მინდოდა უნივერსიტეტში სწავლის მეოთხე წელს მაინც, რაღაც სხვა, განსხვავებული გამეკეთებინა და ჩემი თავი წმინდად ჟურნალისტიკის გარდა, სხვა რამეშიც მომესინჯა. ეს, რაღაც მხრივ, ალბათ, მოვახერხე კიდეც.

თან, არ მინდოდა, უნივერსიტეტი ”ისე” დამემთავრებინა, ჩვეულებრივ, თითქოს მესამე, მეორე ან პირველ კურსს ვამთავრებდი, რაღაც ”ისეთის” გაკეთება მინდოდა, რაც დიპლომის აღებასთან უფრო ახლოს იყო და სადიპლომოს გარდა, განა რა შეიძლება ყოფილიყო 😀

გარდა ამისა, თემა იყო ძალზე საინტერესო. სოციალურ მედიაზე კვლევები თითქმის არ არის, ესეც არ არის განსაკუთრებით ბევრის მომცველი – პრინციპში, ვერც იქნებოდა, მაგრამ რაღაც მცირე სიახლე ალბათ, მაინც დევს ამ 53 გვერდში – სულ მცირე, “ფეისბუქის” შესახებ.

კიდევ ერთხელ მინდა მადლობა გადავუხადო დათო პაიჭაძეს, თემის ხელმძღვანელს. ყველაზე ”ისეთ” დროსაც კი, როდესაც ვფიქრობდი, რომ აღარაფერი გამოვიდოდა , მასალას ვერ მოვერეოდი ( არადა, ჩემი აჩემებული თემა იყო და ვერც ვერაფერს ვიტყოდი 😀 ) , მეგონა, რომ “ვერგაგებას” ვერაფერი ეშველებოდა და მაინც მივწერდი კითხვას. ვიღებდი თუნდაც სულ რამდენიმესიტყვიან ისეთ პასუხს, რომ თავში მაშინვე ყველაფერი ლაგდებოდა და ვხვდებოდი – თურმე როგორი მარტივი ყოფილა და თურმე როგორ ვართულებდი ყველაფერს. ( ის კიდევ იტყვის, მარადონა ”თლა” მართალიაო?!:-D

ღაღადს მოვრჩი, ნაშრომი კი, ამ ლინკზეა, მსურველებს – შეგიძლიათ  გაეცნოთ 🙂 (საავტორო უფლებები დაცულია 😀

 

როგორ გავიაროთ ადაპტაცია სოფლელებმა ქალაქში ანუ ინციდენტი ვაკის პარკში

მთელი დღე ვგეგმავდი –  სახლში როგორც კი მივალ,  ეგრევე ”წითელ წიგნს” ჩავუჯდები და თუკიდიდე-ჰეროდოტე-პინდაროს-პლავტუს-ტაციტუსს მივახრჩობ მეთქი, მაგრამ სანამ გადაუვლია სიბრაზეს – მანამდე დავწერ 😀

დღეს საღამოს, ჩვეულებისამებრ, რედაქციიდან ილიაუნიში გავუარე დეიდაშვილს. ვაკის პარკში დამხვდნენ ის და მისი სამი ჯგუფელი – თათია, ხატია და ნინო. ( შემდეგში სახელებს ვახსენებ და ამიტომ,  აქვე ჩამოვთვლი ). სურათებს იღებდნენ. მერე ატრაქციონებიც მოისურვილეს, რაკი ადრენალინის მატების სურვილი არ მქონდა, ოდენ ფოტოგრაფობას დავჯერდი და ჯერ კარუსელის, მერე კი – ”გონკების” შესასვლელში დავდექი თათიას ფოტოაპარატით ხელში.

სიმართლე რომ ვთქვა, ყურადღებას არ ვაქცევდი, ვინ რას ამბობდა – სკაიპში ვიყავი შესული, (ლალის ვეძებდი – მაგრამ სადაა. ), მხოლოდ ხატიას და ნინოს თითოოროლა ფრაზა მესმოდა – “მარტო სამი ცალი რატომ მუშაობს, ბილეთებს რომ ვყიდულობთ, არ უნდა გვითხრანო?”.

რამდენიმე წამში მესმის ქალის ხმა – შენ გოგო, დაუფიქრდი რეებს ამბობ, შენ იცი მე ვინ ვარ? – ნუ, თუ სიტყვასიტყვით არა – მსგავსი შინაარსის მაინც.

გავიხედე, ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა და მხოლოდ ყურებას დავჯერდი. ხატიას მიმართავდა ვიღაც ქერათმიანი, 40-50-ს გადატანებული , “ადიდასისსპორტულშარვლიანი” ქალი – შენ როგორ მითხარი, შე თავხედო, იცი, ვის ელაპარაკები – და მასეთები. ხატიას არაფერი უთქვამს, წინ გადაიწია – ”გონკების კაცისკენ” და გადააწოდა ბილეთები.

თუუურმე რა ყოფილა საქმე. ამ ქალს ხელში სჭერებია ბილეთები და ხატიას უკითხავს: თქვენ იღებთ ბილეთებსო? სწორედ ამაზე ამტყდარა ერთი ამბავი – ეს როგორ მკადრეო.

ნუ, ბავშვები ხმას არ იღებენ, მეც ჩუმად ვარ. ეს მაინც აგრძელებს:
– ეს სოფლელები, რეებს ბედავენ, შეენ გოგო, აქ რომ ჩამოდიხარ, აქაურ წესებს უნდა მოერგო, გაიგე?

ნინო მიმართავს : ქალბატონო, დიდი ბოდიში თუ შეურაცხყოფა მოგაყენეთ, მაგრამ ბილეთები გეჭირათ და იმიტომ გკითხეთ, რა დაინახეთ ამაში შეურაცხყოფის მსგავსი, არ მესმის.

– შენ სადაური ხარ გოგო?
– აქაური ვარ.
– აქაური? არ გეტყობა აქაურობა, წესებს მოერგე გოგო, ეს თბილისია, ის კი ნუ გგონია..  – გიორგი, წავედით , გიორგი, წამოდი – უყვირის მანქანაში მჯდომ – 7-8 წლის ბიჭს.

ნუ, არ ჩერდება ეს ქალი რა, იქ თათია ცდილობს აუხსნას – რა და როგორ. ისმის: ”შეურაცხყოფას ნუ გვაყენებთ” და მსგავსი კომენტარები.

ეს ქალი კი, ჩადის ”საგონკაო მინდორზე”, მანქანასთან მდგომ ხატიას მიენთო ყვირილით – შეენ გოგო, აქ რომ ჩამოდიხარ, ადაპტაცია უნდა გაიარო, გაიგე? პირდაპირ აქ კი არ უნდა მოხვიდე, წესებია აქ, წესები – და ზურგით მდგარი შემოატრიალა.

აი აქ ამომასხა. სამწუხაროდ ( ყველაფერს პირდაპირ რომ ვამბობ, ნერვებს ვიშლი, დიპლომატიის სრულ დეფიციტს განვიცდი… არც ღირს ასეთებს თავი გაუყადრო…) თუ საბედნიეროდ ( აღარ ვიბოღმები საკუთარ თავზე – ეს როგორ შევარჩინე მეთქი ) ასეთ დროს და ასეთებთან კამათს არ ვერიდები და პირდაპირ ვეუბნები, რასაც ვფიქრობ, თუნდაც, ცუდად შემომიბრუნდეს. ხოდა, გავეჯგიმე წინ და ვეუბნები:

– რა გაჩხუბებთ?
– იცოდე, როგორ უნდა მომართო შე სოფლელო.
– და თავად, ვაკელი?
– აბა რა ვარ. ( სახეზე აწერია – ვაი, შე უბედუროვო);
– და რაკი ვაკელი ხარ, ანუ ძალიან მაგარი  ხომ?
– გეტყობა, რომ ”გამოთლილი სოფლელი” ხარ, ვერ ხვდები, რომ ქალაქელობას სხვა რამე ჭირდება, რასაც ვერასოდეს შეიძენ – აქ უნდა იყო დაბადებული და გაზრდილი.
– ოოო, მე რომ ვარკეთილელები მირჩევნია შენნაირებს?
– ხოდა, სოფლელი ხარ, შე უბედურო.
– რაო, სად იყო თბილისში პირველი სოფელიო, სადაო?
– ვინ მოგატყუა შე უბედურო, წიგნი წაიკითხე მეტი, შე ჩამოსხმულო სოფლელო. რა უნდა გელაპარაკო შენ.

აი, აქ ამასხა 😀 როგორც ჩემი მეგობარი პასუხისმგებელი მდივანი, პატიკა იტყოდა – იმით ”მომაქს თავი”, რომ ბავშვობიდან ძალიან ბევრ წიგნს ვკითხულობდი ( ამაში სწრაფი კითხვის ჩვევაც მიწყობდა ხელს). ბოლოსდაბოლოს, მეხუთე კლასის არდადეგებზე 147 წიგნი წავიკითხე ( დავალებად გქვონდა – უნდა ჩამოგვეწერა რა წიგნებს წავიკითხავდით ზაფხულში), უბნის ბიბლიოთეკაში ჩემზე “ლეგენდები” დადიოდა და ჩემს დას , ჩემი ხათრით ”აქტიური მკითხველის წოდება აქვს” ( არადა, წელიწადში ერთი წიგნი გამოაქვს და იმასაც მე ვკითხულობ), ხოდა, ეს ვიღაც სნობი მეუბნება – მეტი წიგნი წაიკითხეო. ნუ, არც ვაციე, არც ვაცხელე და ნეტა, ჩემი წაკითხული წიგნების მეასედი დაგსიზმრებოდეს მეთქი ( მეც ვითავმდაბლე რაღა). წამოვიდა პასუხად: შეე უზზზზრდელო, შეე თააავხედო, შეე სოოფლელო, რა უნდა გელაპარაკო. ( ”მიხედე შენს შნურუკებს”-ღა აკლდა, მაგრამ ეს ხომ ქალაქელია 😀

– ვარკეთილელი ხარ არა? რომელ მიკრორაიონში ცხოვრობ? ( თან ძალიან ახლოს დგას, ხელებს აქნევს –  აი, ისე დაახლოებით – ეეე, ჩვენი ძმა ( ეფიცხები იამაიკის მზეს? – არა), ქურდი ხარ ძმაკუუუშ, ბიჭებს ამოვიყვან და შევხვდეთ.. ) . ერთი გაფიქრება კი გავიფიქრე – ახლა თუ დამარტყა, მზად ვიყო მეთქი.
– რა მიკრორაიონში , დამპალოს სასაფლაოს ბოლოს ვცხოვრობ, ვარკეთილის მეურნეობის უკიდურესში მეთქი ( მოვატყუე ოღონდ, მეტროსთან ვარ ახლოს 😛

– გეტყობა, მეტი სად იცხოვრებ, სოფლელო შენ – იმეორებს მაინც თუ როგორი გოიმები ვართ, ქალაქი რომ ვნახეთ, მადლობას უნდა ვიხდიდეთ , მაგრამ მკვიდრ ქალაქელებს კი არ უნდა ვაწუხებდეთ. ჩვენი ადგილი უნდა ვიცოდეთ…

ბოლოს, თქვენ რა უნდა გელაპარაკოთო და წავიდა, თუმცა, მოგვაყოლა: თქვენი ნაბიჭვარი დედებიო :)) მერე უკვე გვეცინებოდა ( ნინომ მიაძახა – ნაბიჭვრები სახლში მოიკითხეო – მობრუნებას აპირებდა) და რომ მობრუნებულიყო, ალბათ, გვნახავდნენ პატრულში თქვა:)))

ხოდა ახლა ვფიქრობ.. მაინც ვერ მოვიფიქრე რა სამაგისტრო პროგრამას მივანიჭო უპირატესობა და ის ქალი უნდა მოვძებნო – ეგებ მოკლე კურსი მაინც გამატაროს, როგორ გავიარო მე, ვარკეთილში დაბადებულმა?! ( ამდენი არ ვიცი, მგონი, თემქაზე დავიბადე, ერთი ვკითხო დედაჩემს), მოსკოვის პროსპექტსა და ვარკეთილში გაზრდილმა თავხედმა და რავიცი კიდევ როგორმა – ადამიანმა ვაკეში ადაპტაცია, რომ მერგოს პატივი – ვაკის პარკში გავლისა!!! ( დანარჩენებიც შემომიერთდებიან :-D)

 

დეიდა ზიიიზი ყვეელას უყვაარდა….

მას, ვისთვისაც მეტრო მგზავრობის ერთერთი ძირითადი საშუალებაა, ალბათ, ერთხელ მაინც ეყოლება ნანახი პატარა, გამხდარი, ქერათმიანი ქალი. ის ვაგონში, ყოველთვის განაპირას ზის, კართან ახლოს. მუდამ დიდი ჩანთით დადის, რომელსაც დაჯდომისას ხსნის, A4 ზომის თაბახის ფურცლების დასტას და უბრალო ფანქარს იღებს, აქეთ-იქით მიმოიხედავს და მგზავრების ხატვას იწყებს. ფანქრის რამდენიმე მოსმით, ”პორტრეტი” მზად არის, შემდეგ ხელს მოუწერს ( ოდენ – ”ზიზის” ვარჩევ ხოლმე) და ადრესატს – ან სხვისი ხელით გაუგზავნის, ანდაც თავად მიართმევს. თან, ჩუმადაც წასჩურჩულებს – ხურდა ხომ არ გექნებაო…

მე ეს ”ბედნიერება” ბოლო ათი თვის მანძილზე, სამჯერ მხვდა წილად. სწორედ ამდენჯერ გავხდი მისი ”ფანქრის მსხვერპლი”. პირველი ორი ფოტო კიდევ ჰო – ჩემს თავს ვერა, მაგრამ ერთმანეთს ოდნავ მაინც მივამსგავსე. დღევანდელზე კი რა ვთქვა. აი, სამივე ფოტო 😉

2009 წლის 12 აგვისტო. ხელში ტელეფონი მიჭირავს. მესიჯობა არ დამაცადა – ჩვენი პირველი შეფეთება.

2009 წლის 10 ნოემბერი. ”ვეფხისტყაოსანს” ვკითხულობ გამწარებული.

და დღეს – ანტიკური ლიტერატურის ისტორიის დიიიიდი, წითელი წიგნი მიპყრია ხელში და ანაკრეონს ვიმეორებ 🙂

ნუ, მე ვარ რა!!!

 

თოვლი გახეხილი თხილით

რა უნდა ქნა, როდესაც ზაფხულის სიცხე გთანგავს, და როდესაც ჟურნალისტისთვის საინტერესო არაფერი არ ხდება? ცხადია, ნაყინზე, ყინულზე, “ცივზე” უნდა იფიქრო და არა მარტო – იფიქრო, გახვიდე ნუცუბიძეზე მდებარე მაღაზიაში და შოკოლადის “ქებული” იყიდო.

ცოტა თუ შემხვედრია ადამიანი, ვისაც ეს ნუგბარი არ უყვარს, პრაქტიკულად, თითზე დასათვლელი. აქედან, ერთი – დედაჩემია.

ჰო, მას არ უყვარს მაინცდამიანც ნაყინი, თუმცა, ჩვენ გვყიდულობდა “კალორიულია და ცუდი არ არისო” ( ძალიან გამხდარი ვიყავი, ვერ წარმოგიდგენიათ ჰო? )

მაგრამ ვაი, უბედურებავ და… დღეში ერთ ცალზე მეტს არა. ეს ერთი მხრივ, სოციალური შეჭირვებით იყო გამოწვეული, ( რატომ იყო რევოლუციამდელი ბავშვი უნაყინო)) და მეორე – ჩემი და მუდამ ცუდად იყო, ქრონიკული ფილტვების ანთება ჰქონდა და დედაჩემსაც ამით შეშინებულს, ერთი რომ ჩაფუთნულები დავყავდით ( კიდევ კარგი, რომ გავიზარდე და მეორეც, ცივი წყლის დალევასაც კი გვიშლიდა.

მე კი, ყველაფერი სწორედ ცივი და გაყინული მიყვარდა. ერთი, ჰაჰა ორი ნაყინი დღეში ( ესეც ზაფხულში, თორე ოდნავ აგრილების მერე, ვინ რას მაღირსებდა) არ მყოფნიდა, სულ ნაყინი, სულ ცივი მინდოდა, მეც მოვიფიქრე გამოსავალი.

თოვლი გიჭამიათ?? გეცინებათ თუ თავს შეშფოთებით იქნევთ – ეს ვერ არისო?
ისეთ ჭამას არ ვგულისხმობ, გუნდაობისას რომ ძალით გატენიან პირში.
აი ისე, როგორც ნაყინის შემცვლელი. ჰო, ახლა მეც მეცინება, მაგრამ ბავშვობაში, ნუ რა ბავშვობაში, 13-14 წლამდეც კი, თოვლის მოსვლის პირველ დღეს ( “ქორფა” და “სუფთა” რომ იყო) ნაყინის დღესასწაული მქონდა. დედაჩემი დილიდან საღამომდე მუშაობდა, ჩემს დას სკოლაში ან ეზოში გავისტუმრებდი და მე “ვბაირამობდი”.

მეცხრე სართულზე ვცხოვრობ, აივანზე ხის “კომოდივით” რაღაც მუდამ გვედგა ხოლმე, სადაც მურაბებს და კომპოტებს ინახავდა ხოლმე დედაჩემი, სწორედ მასზე დადებულ თოვლს ავაცლიდი ნახევარ ფენას, ( აქაოდა, ზემოდან სუფთაა მეთქი)) გავიტანდი ღრმა თეფშით, მანამდე მომზადებული მქონდა შაქარი, ყავა, დანაყული თხილი, მოვაფრქვევდი ამ ყველაფერს და “ვგულაობდი” რა.

მაგრამ როცა თოვლი არ იყო? მაშინაც ვპოულობდი გამოსავალს, მაცივარი.. დედაჩემი დიდის ამბით გამორთავდა ხოლმე აცივებისას მაცივარს, ცივი წყალი არ დალიონო, მე კი ჩავრთავდი რამდენიმე საათით ( ჩემნაირი შვილი რომ “შემხვდეს” 14 წლამდე, თავასაც მოვიკლავ) – საყინულეში შევდგამდი ორი ჯამს, ერთ კუბებიან ფორმას და ერთსაც, “ზაპასად” – ლიტრანახევრიან ბოთლს მივაყოლებდი.

მაგრამ ერთფეროვნება არ მიყვარდა, ერთს ლიმონათით გავავსებდი და იმას ვყინავდი, რაც მაინცდამაინც კარგი არ იყო. რადგან გაყინვისას გემოს არომატიზატორი იკუმშებოდა, მხოლოდ ერთ პატარა ადგილას იყინებოდა და დანარჩენი წყალი რჩებოდა, რაც ჩვეულებრივ წყალზე ბევრად უგემური იყო, ამიტომ ამას შევეშვი და ისევ “ყავა-შაქრის” ხსნარს ვყინავდი. ან არადა, გაყინულს კოვზით ვჩეხავდი და მერე ვაყრიდი შაქარს, ყავას, თხილს თუ რამე გასახსნელ წვენს. (უფრო ცოცხალი და ნატურალური იყო ). ბოთლის შემთხვევაში ცოტა რთულად იყო საქმე, რადგან უნდა დამეტეხა ყინული, თან მაგარი ყინული. ვჭრიდი ამ ბოთლს, ვატეხდი ნაწილება, ამ ცოდვილობისას კარზე დააკაკუნებდნენ და მეც ამ ნაწვალებს ურნაში მოვისვრიდი, ვინმეს ფაქტზე რომ არ დავეჭირე..

მერე კი, გავიზარდე და შევეშვი, როგორც ანელი იტყოდა, გახეხილთხილიანი თოვლის ჭამას, მაგრამ ნაყინის გიჟური სიყვარული ბოლომდე გამყვა. (მხოლოდ ერთი სეზონი ვერ ვიტანდი, როდესაც გლანდების ოპერაცია გავიკეთე და მაშინ მაჭმევდნენ ბევრ ნაყინს) – მეგონა, რომ გაფუჭებულ მაწონს ან ხაჭოს ვყლაპავდი:-/).

ზაფხული მოვიდა და სწორედ ნაყინსა და ყინულში მიდის ჩემი ხელფასის საგრძნობი ნაწილი. შემიძლია გაუჩერებლად მივაყოლო ერთს მეორე, მესამე, მეოთხე და ასე უსასრულოდ ). მიყვარს, როდესაც გაყინული პეპსის და ფანტის სმისას, ყინულის ნატეხებსაც ვყლაპავ. მერე რა, რომ ყელის ქრონიკული ტკივილი მაქვს..
“რომელიღაც” რეკლამა მიყვარს: დალიე ცივი…

 

და დამთავრდა..

დღეს, ბოლოჯერ ვიყავი მეექვსე კორპუსში, როგორც უნივერსიტეტის სტუდენტი. დედა, გული მიფრიალებს და რა მეშველება მეთქი – არა, თუმცა, ცოტა მაინც დავნაღვლიანდი, დავნაღვლიანდი იმიტომ, რომ ოთხმა წელმა რაღაც თვალისდახამხამებაში გაიარა.
ნუ, იმის მიუხედავად, რომ უბრალო რაღაცებზე ვტირი ხოლმე, სენტიმენტები მაინც მძულს, ხოდა, ვეცდები ცრემლების ღვარღვარის გარეშე შევაჯამო უნივერსიტეტული ოთხი წელი.

”ცოდნის ტაძარში” სრულიად შემთხვევით მოვხვდი. 2006 წელს, ყველაზე ”პრესტიჟული” სახელმწიფო უნივერსიტეტის ერთერთ ყველაზე ”პრესტიჟულ” ფაკულტეტს, ბევრი აბიტურიენტი ეტანებოდა – ვერ ჩავაბარებ, ვერ ჩავაბარებ, ისე მაინც მეწეროს პირველიო. ასეთებს შორის, მეც ერთერთი მათგანი ვიყავი. 09-ს ოპერატორის სიტყვებმა -ჩაირიცხეთ პირველი პრიორიტეტით, თსუ-ს სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტზე – გამაოგნა.

სიმართლე რომ ვთქვა, თავიდან გული დამწყდა, ტურიზმი ”მინდოდასავით” და დანარჩენ ჩამონათვალთა უმრავლესობაში, სწორედ ეს სპეციალობა მქონდა მითითებული. ნუ, რაღას ვიზამდი და 2006 წლის ”1 სექტემბრის” წვიმიან დილას, ( არადა, 1 ოქტომბერი იყო) თსუ-ს პირველი კორპუსის ეზოში ”მღელვარებით აღსავსე” და და ”გულანთებული” ვუსმენდი თსუ-ს ჰიმნს – ”დედა უნივერსიტეტს” …

განსაკუთრებულად კარგად კი, მეორე დღე მახსოვს, როდესაც ფაკულტეტის ”დეკნები” შეგვხვდნენ, მერე კი ამირან ბერძენიშვილის თუ სოსო სალუქვაძის კაბინეტთან ”ვჩოჩქოლებდით” და ”ბრძოლითა ჩვენითა ვიპოვებდით ცხრილსა ჩვენსას”. გივი, ახლა რომ მეექვსე კორპუსის აკვარიუმში იწონებს თავს, მაშინ სწორედ იქ ედო ბინა და გამოცუნცულდებოდა, შეცუნცულდებოდა – ნუ ხმაურობთო.

ახლა ცარიელია, აი, ყოველ ”1 სექტემბერს” უნდა ნახოთ, როგორ არის სტუდენტობა მიჯრილი ამ დაფებთან :))

პირველ კურსზე მეტისმეტი არეულობა იყო, დეპარტამენტიდან დეპარტამენტში სირბილი, გაურკვევლობა ცხრილებზე, ახლად დანერგილი ელექტრონული სისტემა, სპეციალობის არჩევისკენ გადაგმული პირველი ნაბიჯი და წლის ბოლოს, სამუდამოდ დატოვებული საერთაშორისო ურთიერთობების დეპარტამენტი და ჟურნალისტების ცისფერი და საყვარელი, ყოფილი მონკავშირის შენობის ”ბინად” არჩევა..

აქედან სულ მიყვარდა ხოლმე გადმოდგომა და შენობაში შემომსვლელთა დაზვერვა :))))

ოთხი წლის მანძილზე ბევრი საგანი ვისწავლე, დაახლოებით 40 ან ცოტა მეტი, დაახლოებით, ამდენივე ლექტორი მყავდა. არიან პროფესორები, ვინც საერთოდ აღარ მახსოვს და არის საგნები, სადაც აბსოლუტურად ტყუილად დავკარგე დრო და მე არაფერი მისწავლია, მაგალითად, აკადემიური წერა, სტატისტიკა, პოლიტიკური კულტურა, საქართველოს პოლიტიკური სისტემა… ყველას ვერ ჩამოთვლი და ცხადია, საგნის ბრალი ნამდვილად არ ყოფილა.
მაგრამ უფრო მეტი ვისწავლე. იმ საგნებს თუ ლექტორებს შორის, ვინც მართლა მომცა ცოდნა, ყველას ვერ ჩამოვთვლი, თუმცა, ყველაზე დასამახსოვრებელის და მნიშვნელოვანის გამოყოფა შეიძლება.

პირველ რიგში, დათო პაიჭაძე რომ არ ვახსენო, ჩემი ნაცნობები არაგულწრფელად ჩამთვლიან, მე კი, ასეთი არ ვარ 🙂 სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ სწორედ ამ ადამიანმა შემაყვარა ჟურნალისტიკა, მის დავალებებს ყოველთვის აზარტით ვასრულებდი და დაღლა ფაქტობრივად, არ მიგრძვნია, მხოლოდ მსიამოვნებდა და ახლაც, დრო თუ გამომიჩნდა ხოლმე, ბლოგისთვის ”ვურეპოტინგებ” ხოლმე ;))

მისი რამდენიმე ფრაზა ლექციიდან კი სულ მახსოვს :

”ჟურნალისტიკა თხზვა არ არის”, ”საკმაო არ გამაგონოთ”, ”არ იფიქროთ იმაზე, თუ რას ფიქრობთ იმაზე, რასაც უყურებთ, ”,  ”ჟურნალისტიკა კონკრეტიკაა”, ”არ იგრძნოთ თავი ვალდებულად, თუ ისინი თავის საქმეში არიან სპეცები, თქვენ ჟურნალისტიკაში ხართ მხეცები” – და სხვა ;)))ვგრძნობდი რომ მას ჩვენი, სტუდენტების გაკეთებული ”საქმე ” აინტერესებდა და მიფუჩეჩება არასოდეს უცდია, სტუდენტისთვის კი, მოტივაციისთვის ბევრი არაფერია საჭირო 😉 როდესაც ვხედავ, რომ თავს დავახლი, რაღაცას დავწერ, ლექტორი კი არც კითხულობს და ისე მიწერს უმაღლეს ქულას, საერთოდ ვანებებ მისი საგნის სწავლას თავს.

აქვე მოვაყოლებ, ”ღია რადიოს”, რომელიც უკვე ”გამოტირებული” მყავს ;)) ის პერიოდი ( შარშან ამ დროს), მუდამ დარჩება ჩემი პროფესიული ცხოვრების ერთერთ ყველაზე მნიშვნელოვან ეტაპად. ეს იყო, ჩვენი, სტუდენტი ჟურნალისტების პირველი მცდელობა რაღაცის შექმნისა. მაშინ ვიყავით ყველაზე დამოუკიდებლები და თავისუფლები, ვაკეთებდით იმას, რაც გვინდოდა და ამით სიამოვნებას ვიღებდით. მაშინ გამოვცადე კარგ ჯგუფთან მუშაობის ბედნიერება – თამუნა შეყილაძე, ანელი ედიშერაშვილი, ინგა ბაჯელიძე, თამუნა ლემონჯავა – ეს ოთხი ადამიანი სწორედ იქ გავიცანი და ჩემი საუკეთესო მეგობრები და კოლეგები გახდნენ. ეს იყო ერთი, ”ღია რადიოს” იდეით გაერთიანებული გუნდი, რომელიც უსიტყვოდ უგებდა ერთმანეთს მუშაობის პროცესში, ღია რადიოთი ”სუნთქავდა” და აზროვნებდა ( 😀 დედა, ეს რა პათოსი და სენტიმენტებია, ეს ერთხელ მაპატიეთ ;)). თუმცა, დამთავრდა ”ღია რადიო” და დიდი მეგობრობა კი დარჩა 🙂

მაგრამ… მთელ მეექვსეში, ყველაზე მეტად, ეს ოთახები მიყვარდა ♥

ხოდა, ღია რადიო, დღეს, სწავლის დასრულების დღეს არ დამთავრებულა, უკვე ერთი წელია, მენატრება რადიოს სამონტაჟო ოთახები და სტუდია – თავისი ოპერატორებით, კახას ჯუჯღუნი, ავთოს – ”დაამახსოვრებინეთ გოგონებო, ვიკეტებით”. სხვადასხვა სტუდენტის გაოცებული შეძახილი – თქვენ ისევ აქ ხართ? რემონტს როდის იწყებთ?

მომენატრება დარბაზი, სადაც მუდმივად სიძველის განცდა და სუნია, თითქოს რაღაც მისტიკური, საღამოს თათბირების ადგილი იყო ხოლმე ;))

ლექტორებით დავიწყე, გადავუხვიე და ამიტომ უკან დავუბრუნდები. როგორ შეიძლება, მეექვსეკორპუსელ ლექტორებში რომ არ გამოყო ირა ღვინერია, უძალიანმაგრესი იუმორის მქონე ადამიანი, რომელმაც სულ სიცილ-სიცილით დაგვიწერა დაბალი ქულები ;))) რომელთან ურთიერთობაც ერთი სიამოვნებაა, საგნის რა ვთქვა 😀

ასევე, ნინო ჭალაგანიძე, რომელსაც მეორე კურსზე რატომღაც ვერ გავუგე, მეოთხეზე კი – მის გამო ავირჩიე ” ბავშვთა საკითხები”.:-))))

უკარგესი, უადამიანესი და უჰუმანურესი გიორგი კალანდაძე, რომელიც მეოთხე კურსზე იყო ჩემი ლექტორი, ძალიან მწყდება გული, რომ მისი ლექციების ხშირად გაცდენა მიწევდა.

ნინო ჟიჟილაშვილი და მისი ორი საგანი. ”კონფლიქტების გაშუქების” გამოცდა და სტუმრობა ხურვალეთში არასოდეს დამავიწყდება.

კობა ლიკლიკაძე და მისი საველე ამბები, რა უნდა გააკეთოს/არ გააკეთოს ომის დროს ჟურნალისტმა.

ასევე, ( რაღა ასევე) თამაზ ჯოლოგუა, ადამიანი, რომლის დახვეწილი ქართულით წაიკითხული ლექციის მოსმენას არაფერი სჯობდა. ძალიან განათლებული და საყვარელი ადამიანი – მალხაზ მაცაბერიძე, რომლის ”მეგობრებო” პირველი კურსის შემდეგ, მახსოვრობაში დამრჩა. .. და ფსიქოლოგების ზურაბ მხეიძის თავისუფალი და ძალზე საინტერესო საუბარი ზოგად ფსიქოლოგიაზე.

ანტიკური ლიტერატურის სემინარის ლექტორის, თინა გიორგობიანის დღევანდელი სიტყვები – ”ჩემთვის მთავარი ის არ იყო, რომ სემინარებზე არ აქტიურობდი, შენმა კოლოკვიუმებმა და ნაწერებმა დამანახა, რომ აქ მსხდომ, 80 აქტიურ, კლასიკური მიმართულების სტუდენტზე უკეთ იცი ანტიკური ლიტერატურა და ამის მიხედვით გაფასებო” – მუდამ მემახსოვრება.

მომენატრება გაჭირვების ტალ-კვესი ნაირა მახაშვილი, ჩვენი ბიბლიოთეკარი ლია ( რომელიც აღარ არის ჩვენი ანუ მეექვსეს ”კუთვნილება”, მომენატრება კომპიუტეროლოგი ზაზა… და ალბათ, სხვებიც ;)))

მახსოვს, პირველი ორი წელი, ”მეექვსე” საშინლად მიყვარდა, სულ აქეთ ( რაღა აქეთ მომიწევდა გული, სწავლის დაწყებაც სულ მიხაროდა ხოლმე, მესამე კურსზე, უნივერსიტეტის ”არაჯანსაღმა მიდგომამ” და მეექვსე კორპუსში დატრიალებულმა სკანდალებმა კი, ცოტა არ იყოს და, გული ამიცრუა, თუმცა, ღია რადიომ მაინც ”გამომიყვანა”.

მეოთხე კურსზე კი, მეექვსე კორპუსში კვირაში სულ თითზე დასათვლელ საათს ვატარებდი, სამსახურის გამო, ვერც ვახერხებდი იქ ყოფნას, ასე, რომ მე უკვე ”გამონატრებული” მყავს მეექვსე კორპუსი, მე თითქოს, შარშან დავამთავრე.

წელს, იმ რამდენიმე საათის შერბენის შემდეგ, ვხედავდი რომ სულ რაღაც იცვლებოდა, ეს ის მეექვსე აღარ იყო, მე რომ ვიცნობდი ;)))
და მაინც.. მე მიყვარს მეექვსე კორპუსი. ის პატარა, ცისფერი შენობა ჩემი ცხოვრების ერთ ტკბილ მოგონებად დარჩება. ( დავიღვარე რა :-D)

 

ჩემი სიტყვა და სოფოს საქმე – საშინელი დღე

გჯერათ, მაგნიტური დღის არსებობის? აი, ყველაფერი ცუდად რომ მიდის ხოლმე. მე არ მჯერა, უფრო ზუსტად, ეს სახელწოდება არ მიყვარს. თუმცა, ყოველდღიურობაში ხშირად ვიყენებ ხოლმე. მგონი, დღევანდელი დღე სწორედ ისეთი იყო, რა განსაზღვრებასაც აძლევენ ხოლმე, პირობითად, მაგნიტური:

ჯერ იყო და, სამი დღე ”მოვიკალი” თავი, სამშაბათს საბაკალავროს დედლაინი მაქვს მეთქი. ხოდა, არაფერს არ ვაკეთებდი – გულს ვერ ვუდებ სხვა რამეს მეთქი – ვიმიზეზებდი (ამდენი სასწავლი ”ესპანეთის ისტორიაში” კი შემრჩა ხახვივით). დღეს, ამ დედლაინის ”ხათრით”, ჩქარ-ჩქარა შევასწორე კორექტურა, გვაქანდი კეკელიძეზე, ამოვბეჭდე, ხელმძღვანელს ხელი მოვაწერინე, აქაოდა, ბოლო დღეს რატომ მივიტანო მეთქი, ჩავაბარე, მივედი, სამსახურში, შევუდექი ნიუსების კეთებას და…

და რა? გავხსენი ერთი ნიუსი – 7 ივნისი, უჰ, ძველია, დავხურე.
გავხსენი მეორე – 7 ივნისი დავხურე,
მესამე – 7 ივნისი;
ვაჰ, ტელეფონი – 7 ივნისი და ვაიმე..

თავი სიზმარში მეგონა, უფრო ზუსტად, აი, ბევრი რომ გაქვს დალეული ( შარშან, 11 თებერვალს ვიყავი ასე) და რომ ვერ ფიქრობ, რაღაც რომ ტრიალებს და ”ქეც გჯერა და ქეც არ გჯერა” რომ არსებობ შენც და შენ გარშემო ყველაფერიც.. ამ მდგომარეობაში მყოფი ვაანალიზებდი, რომ დღეს ცხრა ივნისი არ ყოფილა და ხვალ დედლაინი არ მქონია, რომ ორი დღით გვიან ვცხოვრობდი ეს ბოლო კვირა. როდის და რატომ გამოვთვალე, რომ სამშაბათი ათი ივნისი იყო, არ ვიცი. ეს არაფერი, კი ვიდარდე თან იმაზე, ასე რატომ დამემართა მეთქი, თან იმაზე, რომ ერთი ზედმეტი ”ი” აღმოვაჩინე ნაშრომში ( ფეიისბუქი)და იქნებ ასე რომ არ მეჩქარა, შემემჩნია მეთქი. მარა რაც იყო, იყო.

ეს ”გადავხარშე” და ჩანთას თასმა გაუწყდა 😀 ქუჩაში დავფორთხიალობდი გადაკვანძულ-გადმოკვანძული.

საღამოს კი…
ჩვეულებისამებრ, დეიდაშვილი შემეხმიანა. სამსახურიდან უნისთან გავუარე, ვაკის პარკთან ერთმანეთს აღშფოთებას ვუზიარებდით. მე საკუთარ თავზე ვბრაზობდი – რომ ეს როგორ დამემართა, რომ ვერაფერს ვერ ვახერხებ, რომ ცუდად ვარ და ის ლექტორებზე და იმაზე, რომ ყოველი თუ არა, ყოველი მეორე ლექცია უცდება და რომ უკვე ვეღარც ბრაზობს, მეც თავს ვუკანტურებ – აბა, აბა მეთქი და ველით ავტობუსს.

საათი და 25 წუთი. იცით, მკითხველო ეს რა საათი და 25 წუთია ავტობუსის გაჩერებაზე გატარებული? ჯერ საერთოდ ლოდინი, მერე ავტობუსის ლოდინი და თან მაშინ, როცა სახლში გეჩქარება, სამეცადინო გაქვს, გშია, გცივა და შენ კი რაღაც 39 და 71 ნომერ მონსტრებს ელი..

სიბრაზისგან ლამის ვიტირე, დავიწყე იქ – ამისთვის შემოვხაზე ხუთიანი? ამისთვის მინდა თბილისის მერი და თბილისის საკრებულო? იმ რვაასი რვაასი რაღაცაზე უნდა დავრეკო და ვიკივლო , ესა, ისა, აესე, აისე… თან, დილის ცხრა საათზე პრეზენტაცია მაქვს და ტექსტი წასაკითხ-სასწავლი მქონდა. -ვაიმე, ჩემი სიტყვა მეთქი – ვჩიოდი და სოფო – ვაიმე, ჩემი საქმეო და ვიდექით ასე, გაჩერებაზე ”სიტყვით და საქმით”.

გავიდა ეს საათი და 25 წუთიც და არა თუ 39 და 71, სხვა ნომრებიც დაიკარგნენ, რომ მეტროსთან მაინც მოვხვედრილიყავით. ბოლოს გამოჩნდა რაღაც – 105 ნომერი ბოგდანი. თვალი შევკარი – სამგორი ეწერა და ავქანდით სასწრაფოდ. ავიღეთ ბილეთები ბუზღუნით, ესენი ნერვებს მიჭამენ , ჩემი ცხოვრების ორ საათს მარტო ლოდინში მაკარგვინებენ და მე ბილეთი უნდა ავიღო? ოხ, ამათი მეთქი.
მაგრამ თურმე სად ხარ? უცებ რომ ჩაუხვია ამ ავტობუსმა და წავიდა სადღაც.. თავიდან ვიმედოვნებ, ჭავჭავაძის პარალელურია და მერე გაუხვევს, ალბათ მეთქი. თან, არ დაგავიწყდეთ, რომ ღამის 11 საათს უკაკუნებს. გავიხედეთ მარჯვნივ და მაღლა, ფუნიკულიორის ძირში ვართ, მარცხნივ, დაბლა და შორს – სამება და გაანათებული ქალაქია. სადღაც, მთაში ვართ.

გადაგვიცივდა გული, ავარდა წნევა მაღლა – ვაითუ, საპირისპიროდ გამოვყევით, ვაი თუ, ბოლო გაჩერებაა, ”ვაჰ, ცხრა სათზე პრეზენტაცია მაქვს”, ”ვაიმე თეა მაქვს წასაკითხი”, ”დედა, რა გვეშველება” – მოკლედ ვგოდებთ და ვვაებთ – სად წაგვიყვანს ახლა თქო. ნუ, ერთი სიკვდილ-სიცოცხლის გათავებას რომ მოვრჩით , კი ჩაგვიყვანა სოლოლაკიდან თავისუფლებაზე. მაგრამ ცხადია, ამით არაფერი დასრულებულა..

ჩამოვედით სამგორის მეტროსთან, მივაბიჯებთ ღამის გარებაზარში, ”მარწყვი არ დაგავიწყდეთ, ორ ლარად,” – ნანასავით ჩაგვესმის ყურში. მე დღეს ვაჯამებ – აი, ესეც გამიწყდა ( ჩანთის თასმაზე ვწუწუნებ ) ჩავედით მეტროს ”პაძემკაში” და სოფო ყვება – დღეს, ლამის წავიქეცი..

მეც ხომ მატრაკვეცა ვარ და შევეჩხირე სიტყვაში – უი, დღეს მანქანიდან გადმოვდიოდი, ფეხი ამიცურდა და ლამის…

სიტყვის დასრულება არ დამცალდა, ამისხლტა ფეხი და გავადინე ზღართანი ”პაძემკაში”. მთელი ტანით დავენარცხე ძირს, მე შემრჩა აყვლეფილი იდაყვი და ნაღრძობი კოჭი – სოფოს კი ჩემი დაწოლის სიმძიმით ნატკენი მკლავი 🙂

ხოდა, მოვედი სახლში ფართხა-ფურთხით, ჰარიქა, დილის ცხრა საათზე გასაკეთებელი პრეზენტაციის სიტყვა ცამოვტვირთო მაილიდან და ვისწავლო მეთქი. ხოდა, ჩემი და მიყვირის – არ იცი, ინტერნეტი რატომ არ არის?

 

არის ასეთი სოფელი…

7 წლის წინ, 2003 წლის 4 ივნისს დაიწყო ჩემი, ჩემი დეიდაშვილის (ის მოგვიანებით ჩამოვიდა, მაგრამ მაინც 🙂 და ბიძაშვილის ”საოცარი მოგზაურობა” :)))

სოფელი ლიჩი, ბევრს არ ექნება გაგონილი, რამდენიმე თვის წინ, ფეისბუქელმა თათა ხვედელიძემ მითხრა, რომ ცოდნია ეს სოფელი ( ბავშვობაში ბანაკებში დავდიოდითო), და ძალიან გამიხარდა.

ეს არის, საჩხერის რაიონში მდებარე ერთი პატარა სოფელი, რომელზეც შეგიძლია თქვა, რომ ”კაკრაზ”, ჯუნგლებში ხარ.

ეს არის სოფელი, სადაც ტრანსპორტი თბილისიდან კვირაში მხოლოდ სამჯერ დადის. ერთ სამარშუტო ტაქსს დაჰყავს ოთხი სოფლის მაცხოვრებელ-დამსვენებლები. ”მარშუტკა” მაქსიმუმ 18 კაცს იტევს, ესეც, ოდნავ თავისუფალ ადგილას ჩადგმული ხის ”სკამეიკებით”. სწორედ ამიტომ, სოფელში წასვლის წინა ღამეს ყოველთვის ”იზმენებში” ვარ – ვაი და, ადგილის დაკავება ვერ მოვასწრო მეთქი. დილიდან ვდგავართ ”რიგში” და ”მარშუტკის” გამოჩენისთანავე ეს ოთხი სოფლის წარმომადგენლები, ”აბა ვინ მიასწრებს” პრინციპით, ვიკავებთ ადგილებს.

ეს არის სოფელი, სადაც 2008 წლამდე ტელეფონი არ იჭერდა, ბედად, სწორედ ომის წელს შეიყვანეს ”მაგთის” ბოძი და იქ ჩარჩენილი ბავშვები, თბილისთან კონტაქტს ვინარჩუნებდით. (თუმცა, კიდევ საკითხავია, უკეთესი იყო თუ არა ეს, რადგან აქეთ გვაფეთიანებდნენ. 2008-მდე კი, თბილისში დასარეკად ზემოთ, გორებზე ავდიოდით და გქვონდა ერთი ჟივილ-ხივილი – ”ეეე, ერთი ხაზი დავიჭირე, ოე, აქ ორი ხაზია”..

ეს არის ადგილი, სადაც ვიმყოფებით სრულ ინფორმაციულ ვაკუუმში. ტელევიზორი მხოლოდ ”თეფშიან” ხალხს აქვს. ჩვენც არასოდეს (თუ ომის რამდენიმე დღეს არ ჩავთვლით, როდესაც თბილისადან შეგვაშინეს) გაგვჩენია სურვილი, რომ ამისთვის დრო დაგვეკარგა.

ეს არის სოფელი, სადაც ჩვენს მიტოვებულ, ტყეში ჩაკარგულ, უცხოპლანეტელების მსგავს (ნათურები აქვს აქეთ-იქით და.. :)) უძველეს სახლში (მეორე სართული 1958 წელს დააშენეს, პირველმა კი – დროის ათვლა დაკარგა) – მარტო ბავშვები ვცხოვრობთ და მთელ სოფელს ვიღებთ.

ეს არის სოფელი, სადაც ყოველ საღამოს მე, ჩემი დეიდაშვილი სოფო და ბიძაშვილი თამუნა, გეზს ვიღებთ იქით, უსასრულობისკენ, (ერთერთი გაჩერება – სასაფლაოზე გვაქვს. როგორ შეიძლება , სასაფლაო გიყვარდეს, მაგრამ იქ ისეთი სიმშვიდე და სილამაზეა) და სიმღერით ვიკლებთ იქაურობას, ამ დროს ვინმე ძიაკაცი გამოვა და ვა, ვარლამის ქალებს გაუმარჯოსო – შემოგვძახებს (ბაბუაჩემი იყო ;))

ეს არის სოფელი, რომელსაც ყველაზე კარგი მდინარე აქვს :))) ეს არის სოფელი, სადაც პირველად შევჯექი ცხენზე, პირველად დავკრიფე და ვჭამე სოკო, პირველად წავედი სათევზაოდ, პირველად დავჩეხე შეშა, პირველად გამოვაცხვე პური ( ნუ, ფქვილის ერთი 50 კილოგრამიანი ”მეშოკი” მის სწავლას შევალიე, მაგრამ ახლა ვარლამიჩების დამსახურებული ხაბაზი ვარ). ეს არის სოფელი, სადაც დღე ღამეა, ღამე კი დღე. ეს არის სოფელი, სადაც შეიძლება იჯდე და იძახო – ხალხო, ყვირილი მინდაო, სადაც შეგიძლია ჯოკერი უსასრულოდ ითამაშო, სადაც ბულგარული წიწილები ამოდის ეზოში, სადაც შეიძლება მკვდარი ღამურა მოკლა და იტრაბახო, სადაც, შეიძლება წყალზე წახვიდე ჭის მოსატანად, საჭმლის მილევის ჟამს ორი დიიიდი პარკი დანდური ( ომის წელს გავიგე, რაც იყო) მოკრიფო გზის პირებზე, საათობით რეცხო, ხარშო და ერთი ტაფა გამოგივიდეს. სადაც, შეიძლება, რომ ექვსი კილომეტრი გაიარო ერთი ნაყინისთვის ან ერთი კილო შაქრისთვის. სადაც, მთვარე და ვარსკვლავები ღამღამობით მიხატულს გავს, სადაც ყველაზე მეტი ვარსკვლავი ცვივა ციდან.

ეს არის სოფელი, სადაც უუუუუუჰ.. ..

ეს არის სოფელი, სადაც ჩვენი ტოოოოლები დასთხოვდნეეეეენ :)))))

ეს არის სოფელი, საიდან წამოსვლისაც ყოველთვის დეპრესიაში ვვარდებოდი და ვტიროდი.

ეს არის ჩემი დედულეთი, ეს არის სოფელი, სადაც გატარებული დრო მუდამ დარჩება, როგორც ერთერთი საუკეთესო მოგონება.

და… ეს არის სოფელი, სადაც ორი წელია აღარ ვყოფილვარ და ძალიან მომენატრა:-(

 

ეძღვნება ფეისბუქს ანუ ფბ-ტყაოსანი :)

რომელმან შექმნა ვებგვერდი, მაუსით მით ძლიერითა,
ზეგარდმო არსნი სულითა, ყვნა კიბერ მონაბერითა,
ჩვენ კაცთა მოგვცა ფეისბუქ, ვიზუალით ცისფერითა, 
მისგან არს ყოვლი იუზერ, ანგარიშ – მის მიერითა.

ჰე, ცუკერბერგო, შენ შეჰქმენ ექაუნთ პირწიგნაკისა,
შენ დამიფარე, ძლევა მეც დათრგუნვად მე სატანისა,
მომეც პოსტვისა სურვილი, სტატუს-ლინკთა გატანისა,
ჩემგან შორს, ადნაკლასნიკი, არის ეშმაკის ტანისა.

ვის ჰშვენის, – ფბ იუზერს, ხმარება პოსტის, ლინკისა,
დაშეარება ფრენდების კარგისა ანატვირთისა, 
სიამე არის რის კითხვაც – არ არის მგვანი ტვირთისა, 
როს არის ინფორმაცია , სტატუსთა, ლინკთა ზვირთისა.

ვადიდებ ფბ ექაუნთს, მისთვის ვარ ცრემლ-დათხეული,
ვაქებ ამ სოციალურ ქსელს, მყავს მუდამ გამორჩეული.
მელნად და კალმად ავიღე კლავიატურა რჩეული,
და ვპოსტავ მათთვის, ვინცა მყავს ამ ნოუთში არჩეული.

მიბრძანეს ფრენდთა საქებრად, თქმა ლექსებისა ტკბილისა,
ქება ლინკთა და ნოუთთა, ვიდეოების თბილისა,
ატვირთულ ფოტოებისა, მის მიჯრით მიწყობილისა.
გასტეხს ქვასაცა მაგარსა, ინფო იუზერთ ლბილისა.

ნოუთით მინდა გამოვთქვა, ფეისბუქ ხელოვანება, –
ძალი მომეც ცუკერბერგო, არ დამიბნელდეს გონება;
მით შევეწივნეთ ფრენდებსა, ტურფადცა უნდა ხსენება,
მიყვარს მათთან დისკუსია და თუნდაც ღამის თენება.

მო, ვლინკოთ, ჰოუმ-ვოლებზე , ინფო ჯერშეუშრობელი;
სტატუსნი დავდოთ მხოლოდა პირწიგნაკისთვის შობილი,
და იუზერმა გავლექსე, მისთვის გულს ლახვარ-სობილი,
აქამდის ამბად ნათქვამი, აწ კი ნოუთი წყობილი.

მე, ჟურნალისტი ხელობით, ვიქმ საქმესა ამა დარი:
ვცდილობ ფეისბუქში ვლექსო, თუმც პოეტებს არ ვედარი,
ამა თუ იმ რითმის წყობა სიხარული ჩემთვის არი,
და ერთი – ორი Like საამებლად არის კმარი.

ფეისბუქი პირველადვე სიბრძნისაა ერთი დარგი,
საღმრთო, საღმრთოდ გასაგონი, იუზერებისთვის მარგი,
კვლა აქაცა ეამების, ვინცა ისმენს კაცი ვარგი;
გრძელი პოსტი მოკლედ ითქმის, სტატუსია ამად კარგი.

ვითა ცხენსა შარა გრძელი და გამოსცდის დიდი რბევა,
მობურთალსა – მოედანი, მართლად ცემა, მარჯვედ ქნევა,
მართ აგრევე იუზერსა – ნოუთ-ლინკთა პოსტვა-ბნევა,
ფრენდებისა დათაგვა და მათთვის კომენტების პნევა.

იუზერი არა ჰქვია, თუ friend – ი ჰყავს ერთი-ორი,
მხოლოდ, Happy Pet – ისა და Farmvil – ისთვის Fb – ს მდომი, 
Chat – ში ლაგამის და კვერცხის თხოვნას ფიქრობს მისი გონი,
Facebook– ი სხვა რამეა, გაცილებით მეტი, მგონი.

და ცოტა სხვაც :

ფეისბუქიდან პოსტი აფრინდა,ჰოუმი, ვოლი გადაიარა,
იუზერი კი ჩასაფრებული,თაგავს სასურველს, ცუდებს კი არა.
არაერთხელ გაზიარებული,ლინკი წააგავს უკვე იარაღს,
და ფრენდებს ენამწარე სტატუსი,კიბერგულზე უტოვებს იარას.

******
ვოლიდან ვოლზე გამოგედევნე, გავიზიარე პოსტი ტიალნი, 
ლინკებს ვუტოვე კომენტარები, ვტვირთე ნოუთნი ფრიენდიანნი.

******
ვაჟკაცურად პოსტავდნენ და ვაჟკაცურად თაგავდნენ,
სტატუსებით, ნოუთებით ჰოუმს და ვოლს ქარგავდნენ. 
სიხალისით ივსებოდა მათი ვოლის მნახველი,
პირწიგნაკი იყო მათი საოცნებო სახელი.

******

დავჯექ, ნოუთი დავწერე, სტატუსს აფდეით მივეცი, 
დავაშეარე ლინკი და უმალვე ნიუს ფიდს ვეცი. 
გროუპ და ივენტ საგეშენს, კონფირმი მივუსადაგე, 
ფეთის და ფერმის რიკვესტებს უმალ იგნორი ვატაკე. 
ინბოქსი გავასუფთავე, ფეიჯს მივეცი ლაიკი, 
პრივატში ფრენდი მოვნიშნე – ვინ მეფეა, ვინ პაიკი.
ფრენდო იმრავლე, იმრავლე, და კარგ პოსტებზე დამტაგე, 
მარკ ცუკერბერგო, მე მგონი, თავით ფეხამდე დამდაგე.

******
ბევრისთვის პირწიგნაკია , ჰაერი, პური და წყალი,
უფეისბუქოდ მომკვდარა,ვოლზე აგდია საწყალი.
ვისაც აწუხებს პოსტები,ჩემი ნაწერი მრავალი, 
დამაჰაიდეთ, გაწმინდეთ-ჰოუმი ჩემგან ნავალი.

 

ვაკის პარკიდან ”დელისამდე” ანუ ახალი გზის ნახვის სურვილით გავლილი მარშრუტი

დღეს, ილიაუნიში ვიყავი მასალაზე წასული. შვეიცარიელი პროფესორები იყვნენ ჩამოსულები სამეცნიერო კვლევების ამბებზე. ჩემს საქმეს, ერთ საათში მოვრჩი და სამსახურში წასვლა გადავწყვიტე.

ვაკის პარკის მოპირდაპირე მხარეს, 67 ნომერი ავტობუსის ოცწუთიანი უშედეგო ლოდინის შემდეგ, გამახსენდა, რომ ახალი გზა ნანახი არ მქონდა და გადავწყვიტე ფეხით წავჩანჩალებულიყავი. ძალიან ცხელოდა, ყურსასმენები მე არ მქონდა და შესაბამისად, თავსაც ვერაფრით ვერ გავირთობდი. ამიტომ, ერთადერთ “გზად” ხალხის და გარემოს დათვალიერება დამრჩა. გამახსენდა ჩემი პირველი ნაბიჯები რეპორტინგში ”გზათააღმწერლის” რანგში, ხოდა გადავწყვიტე პაწა გამეხსენებინა და საკუთარი თავიც გამეხალისებინა.

სიარული, როგორც ზემოთ აღნიშნე, ვაკის პარკის მოპირდაპირე მხარეს მდებარე ავტობუსის გაჩერებიდან დავიწყე. რამდენიმე მაღაზიის გავლის შემდეგ, უკვე ჩემთვის უცნობ, მხოლოდ ავტობუსის ფანჯრიდან თვალმოკრულ გზას დავადექი. ქუჩის მეორე მხრიდან, შავით მოსილი ქალი მოდის, ძალიან ცხელა, თუმცა, მას მაინც შალის სქელი ჟაკეტი და გრძელი კაბა აცვია. ორივე ხელში დიდი, გამჭირვალე პარკები უჭირავს, საიდანაც ”ბუბლიკები” და ”კექსისმაგვარი” ნამცხვარი ჩანს.

 ჩემ წინ, მწვანე-ყვითელ-გრძელ-გაშლილკაბიანი ქალი მიდის, ადრე, ამას ”იზაბელას” კაბებს ეძახდნენ, ერთი სერიალის მთავარი გმირის საპატივსაცემოდ. ქალი ”კალიასკას” მიაგორებს. მგონია, რომ ბავშვი უზის და გადავუსწარი, თუმცა, მალე აღმოვაჩინე, რომ შევცდი. ”კალიასკიდან” მწვანეთვალება, დიდი თოჯინა იმზირება, რომელსაც ზედ მწვანილის პარკი ადევს.

უკვე, თამარაშვილის 1-სა თუ 11 ნომერში ვარ, კარგად არ ჩანს. აი, იმ შენობასთან, კორნელი დანელია და გივი ჩივაძე რომ ცხოვრობდნენ. ძველი, დიდი, საბჭოთა ნაგებობაა. მისი ერთი ნაწილი თითქოს შეკეთებულია და ჭუჭყიანმწვანედ არის შეღებილი, თუმცა, სიძველის განცდას, მაინც ძალიან ტოვებს. მტვრიანია შემოგარენი, ირგვლივ, დახეული საარჩევნო პლაკატები ყრია, კიბეზე ქალი ზის, მზესუმზირას ყიდის, იქვე, მზისგულზე ქუჩის ორი ძაღლია გაწოლილი, მის გვერდით, ნაგვის გროვასთან კი ქალი ზის ხის ყუთზე. წინ კი სულგუნის თავები უდევს გასაყიდად. ყველს პარკი გადახდილი აქვს და მისი მოჭრილი ნაწილი მზისგან და მტვერისგან გადაზელილია.

აქვე კახა კუკავას საარჩევნო პლაკატია გაკრული, საიდანაც, მხოლოდ მისი თვალები მოჩანს. სახის ზემოთა ნაწილი მოხეულია, ხოლო ქვემოთ განცხადება – ”ვაყენებთ ვინდოუსს პროფესიონალურად” – არის გადაკრული. პლაკატთან გოგო დგას, ხელში ”ჯოკერის” ნაყინი უჭირავს, კუკავას თვალებს თუ ”ვინდოუსის გადამყენებლის” ნომრებს აკვირდება, ამ დროს ნაყინის ზემოთა ნაწილი გადატყდა და ვარდისფერ მაისურზე დაეცა. შემდეგ კი, რძე-შოკოლადის უკვე სქელ, ბლანტ სითხედ ქცეულმა მასამ ”ელასტიკის” შორტი ჩაიარა და ფეხის ზურგზე დავარდა…

ათვლის წერტილიდან, ავტობუსის შემდეგ გაჩერებასთან ვარ. მოსაცდელის მინები სანახევროდ ჩალეწილია, შერჩენილი ნახევარი კი მტვერში ალესილი სისველით არის გადაგლესილი. გაჩერებაზე მხოლოდ ერთი ქალი და ერთიც კონტროლიორი დგას. ამ უკანასკნელს, საჯარიმო დავთარი თუ ოქმთა დღიური გულზე აქვს ახუტებული. 88 ნომერი გაჩერდა. გოგო ჩამოდის, ელასტიკები, მოკლე ლურჯი კაბა და ლურჯივე ღილებიანი, თხელი მოსაცმელი მოსავს.

– ბილეთი მოქალაქევ – ჩამოიღო ”გულზედაკრეფილი დავთარი” კონტროლიორმა. გოგო დიბნა და მის საწინააღმდეგო მიმართულებით დააპირა გასვლა, თუმცა უშედეგოდ.

– არ მაქვს ბილეთი, ახლავე ავიღებ, – გოგო საფულეს ხსნის, ხურდა ფულს იღებს და კაცს უწვდის.

– მე რას მაძლევ, რომელი აპარატი მნახე?

 – იქ ვერ ავიღე, არ ვიცი.

– პირადობა წარმოადგინეთ…

 გზას ვაგრძელებ. უკვე, თამარაშვილის 13ა-სთან ვარ. ”თქვენ ამ სახლზე ოცნებობდით”-აწერია შენობას. დაუმთავრებელი მაღალსართულიანი ნაგებობაა. მის შემდეგ გზის გავლა უკვე ჭირს, მანქანების სავალ გზაზე დავდივარ, სიგნალებზეღა ვუბრუნდები ტროტუარს, სადაც ასვალტი აყრილია და ბღუჯა ბალახია ამოსული. გზის გაყოლებაზე, ქვის კედელზე მხოლოდ კუკავას და ძიძიგურის საარჩევნო პლაკატები ცვლის ერთამნეთს. და აჰა, ახალი გზაც გამოჩნდა, ხიდივით გადასხედიდან ვიყურები, მანქანები ასე თუ ისე, იშვიათად მოძრაობენ. მის თავზე კლდეა აშვერილი, ძალიან უცხოდ მეჩვენება, ”ქალაქაგარეთს” მაგონებს.

წინ მივდივარ, ”დელისამდე” არც თუ ისე ბევრი დარჩა. გზაზე დაყრილი ქვები თხელძირიან ფეხსაცმელში მერჭობა. მალე, ტყე, როგორ დავარქვა, მაგრამ ხეებით დაბურული ადგილი იწყება, დასაწყისში, შემოუღობავია, შემდეგ კი, რკინის გალავნით შერაგვული. ერთერთ ხესთან კაცი დგას, ქამარს ისწორებს. ორი ხის იქით კი მოხუცი, თეთრთმიანი, თეთრებში გამოწყობილი და თეთრჩანთიანი ქალი სცემს ბოლთას, ჯერ, ერთ ხეს დაარტყამს წრეს, შემდეგ სხვა ხესთან მიდის.

ბენზინგასამართი სადგური ”ვისოლიც” გვაიარე. მისგან რამდენიმე მეტრში ცემენტის და სხვა საშენი მასალის აუტანელი სუნი დგას. გზის ორივე მხარეს რაღაცას თხრიან , წელსზემოთ შიშველი კაცი თავდაყირაა ორმოში ჩამხობილი და გამალებით მუშაობს რკინის იარაღებით. ლურჯი, ორზოლიანი სპორტული ჩასწევია და წელს ქვემოთ ღარი უჩანს. ამ დროს, დარტყმის ძლიერი ხმა ისმის და ქვის გოროხიც ამოვარდა ზევით, ფეხი ახლაც მტკივა.

რესტორანს მივადექი – ”მეგრელები – მანონი”. ეზო ცარიელია, მხოლოდ, რესტორნის ერთი თანამშრომელი დგას ჭიშკრის შიგნით. გარეთ კი, ”მერსედესის” ფირმის ორი ჯიპი დგას. ერთი ცარიელია, მეორესთან კი, სამი კაცი იმაზე ბჭობს, ღირს თუ არა ”მეგრელებში” შესვლა.

– ხაჭაპური კარგი აქვთ – ამბობს, მელოტი, ჯარისკაცის ფორმიანი, 40-იოდე წლის მამაკაცი, რომელსაც წარბზე დიდი ხალი აქვს, თან, ჯიბიდან საფულეს იღებს და ფულს ითვლის.

– ხაჭაპურზე ხომ არ გადავალთ, ამხელა ხალხი, ხინკალი ამათ არ უვარგათ და მწვადი. – პასუხობს გამხდარი, დაბალი, ულვაშა კაცი და გვერდით მდგომ ქერა -ცისფერთვალება და წითელ შორტებში გამოწყობილ ვაჟს უყურებს, რომელიც ასანთის ღერით კბილებს იჩიჩქნის.

– თქვენ როგორც გინდათ, ისე ვქნათ, – წამიერად იღებს პირიდან ასანთს ბიჭი და ისევ უკან იბრუნებს. სამეული მანქანაში სხდება.

სუპერმარკეტ ”სამოსთან” ვარ, ”ფანტის” ან სხვა რამე გამაგრილებლის ყიდვა მინდა, თუმცა, ვხედავ , რომ ”ჟალუზებს” უშვებენ, ალბათ, უკვე კეტავენ. გზა გავაგრძელე, თუმცა, უკან რომ მოვიხედე , მიხვდი, რომ უბრალოდ, სიცხეს ემალებიან და ”ჯალუზიც” მხოლოდ სამი მეოთხედით აქვთ ჩამოშვებული.

ყაზბეგის და თამარაშვილის გადაკვეთაზეც მალე მივედი, კუთხეში მდგარ ”პოპულში” მაინც შევედი ”ფანტისთვის”. მოლარესთან რიგი დგას, შევარჩიე ჩემთვის სასურველი ზომის, სასურველი სასმელი და რიგს შევუერთდი. ჩემ წინ, სამი ადამიანი დგას, ორი კი უკან. თუმცა, უკან დგომი კაცი, რომელსაც ლუდი უჭირავს,- ”შენს ”ფანტას” ჩემი ლუდი ჯობს პრინციპით”, გამყიდველს უყვირის: აუ, ეს მაქვს მარტო, აქედან ვარ (სასმელების ”კარადისკენ” უთითებს) და გამომართვი რა ფული. გამყიდველიც უჯერებს. გვერდიდან კი პუტკუნა, 20 წლამდე ცისფერთვალება ბიჭის შეძახილი მესმის:

ჯოხიანი კანფეტი არ გაქვთ?

 – როგორი ჯოხიანი?

– რავი, ლიჟბი ჯოხიანი იყოს.

 – ჩუპა-ჩუპსები გვაქვს.

 – იყოს, ოღონდ დიდი მინდა.

ჩემ წინ მდგომი ქალი კი, ერთჯერად ყავას ეძებს.

”რაღაცებიანი არ მინდა, რძე და შოკოლადები არ ქონდეს, მარტო ყავა მინდა და კარგი. ასეთი ნებავს, შვილიშვილი ჩამომივიდა ჯარიდან, იცი, რა კარგი ბიჭია? რამდენი წლის ხარ შენ დედა?” – მიმართავს ”პოპულის” ქერათმიან, თაფლისფერთვალება ოპერატორს, რომელსაც ეღიმება და ქვითარს უხმოდ უბეჭდავს.

”დელისამდე”, გზას კი სულ სირბილით გავდივარ, ავტობუსის გაჩერებასთან ვდგები და ”არჩევნებზე მიდიხარ?”, ”გუშინდელი კონცერტი მომეწონა”, ”ხვალ გიგას ბანკეტია”, ”პლატოზე ადის”?, მეორე მიკროში”? – ამ და ”სხვაფიქრებიან” ხალხთან ერთად, მოთმინებით ვიწყებ ხუთი ”საჩემო” ავტობუსიდან ერთერთის ლოდინს.

 

ღია წერილი სოფო გოგაძეს ანუ შეიძლება დედა დაგიძახო? …

ბავშვობიდან უამრავი სახელი მქონდა, ზოგი როგორ მომმართავდა, ზოგი როგორ. ის კი არა, ოფიციალურადაც რაღაც არეულობის თუ არ ვიცი, რისი წყალობით , სხვადასხვა ადგილას, სხვადასხვა სახელით ვიყავი გაფორმებული – დაბადების მოწმობაში მარინა, სკოლაში მარიამი, სამედიცინო ანკეტაში ”ვაბშე” მარიანა. სანათესაოში კი გახლდით ”მარიკად” წოდებული. ( ნუ, სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ადამიანები მომმართავდნენ, როგორც მარიშა ( ბევრი ”რ”-თი), მარიტა , მარი და ა.შ.

ხოდა, პირადობის მოწმობა რომ ავიღე, უცებ, ბრახ, მარინე აღმოვჩნდი. აი, ამაზე კი ძალიან და საბოლოოდ გავბრაზდი . უნივერსიტეტში ჩაბარებამდე ვაპირებდი პირადობის შეცვლას – სახელის და მასთან ერთად გვარისაც. (რამდენიმე (ორი) მიზეზის გამო, მინდოდა, დედის გვარი – ლომიძე – მიმეღო, მაგრამ ყველაფერი ძალიან უცბად მოხდა და თსუ-ს სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტს მარინე ახსიაშვილის სახელით მოვევლინე. მაშინ დაიწყო თავდავიწყება.

ცხადია, ლექტორებიც და კურსელებიც მარინეს მეძახდნენ, რაც ჩემთვის ეგზომ უცხო იყო, რადგან პირადობის გარდა , ეს ”ე” არსად ფიგურირებდა. პირველ კურსზე ვერაფერი მოვახერხე და მეორეზე, როდესაც უკვე პატარ-პატარა ჯგუფებად დავიყავით, ყველგან თავს მარის ვუწოდებდი. მახსოვს, ჩემი ქართულის ლექტორი, ჩვეულებრივ, მარის მეძახდა, რაღაცაზე რომ შევკამათდებოდით და გაბრაზდებოდა ჩემზე , ეგრევე ”მარინე”-ობაზე გადადიოდა და დამიწყებდა-რა მარი, რა მარიკო, ცუგო და ფისო დეიდები რომ არიან, ისე გინდაო? მე მხოლოდ მხრებს ვიჩეჩდი.

ამ წერილის დაწერა გადამაწყვეტინა რამ. მეორე კურსიდან მოყოლებული ჩემი ახალი ნაცნობებისთვის გავხდი-მარი. სხვანაირად რომ მომმართავდნენ, აღარც ვიყურებოდი. აი, სახლში კი ცხადია, კვლავ მარიკად ( ნუ, ათასში ერთხელ მარი) დავრჩი. ჩემი მეგობრები, ჯგუფელები, ლექტორები, თანამშრომლები, რედაქტორები, სხვადასხვა სოციალური ქსელის ნაცნობები, ყველანი მომმართავენ და მომიხსენიებენ – როგორც მარის. ჩემი დეიდაშვილი, სათაურში მოხსენიებული სოფო გოგაძე, შარშან მეუბნებოდა-ვერ წარმომიდგენია, მარი როგორ უნდა დაგიძახო, სულ მეცინებაო. ეს ერთხელ ჩემს მეგობართან, თამუნა შეყილაძესთან ვთქვი და მან – ვაიმე, მე ვერ წარმომიდგენია, მარიკა როგორ უნდა დაგიძახოვო. ყველაფერი ხომ შეჩვევის ამბავია რა..

ხოდა, რას ვამბობდი.. ეს მე და ჩემი დეიდაშვილი 2003 წლის ზაფხულიდან, ვიყავით ”გადაბმულები”. დღე არ გაივლიდა, ერთად არ ვყოფილიყავით. ყოველ მეორე დღეს ერთთმანეთთან ვრჩებოდით, ერთმანეთს იმ წუთას დაშორებულები, საათობით ტელეფონზე ვლაპარაკობდით. მახსოვს, დედაჩემი ლამის თავში ირტყამდა ხელებს-ვაიმე, რა აქვთ ამათ ამდენი სალაპარაკო ერთი გამაგებინაო.

ისე მოხდა, რომ ბოლო ერთი წელი თუ წელიწადნახევარი ერთმანეთს საგრძნობლად ”დავშორდით”, მე ჩემი საქმე მქონდა-უნივერსიტეტი, სამსახური, მას – თავისი. ძალიან იშვიათად ვხვდებოდით ერთმანეთს. თითქმის, მხოლოდ დღესასწაულებზე. ახლა კი, ამ პაუზის შემდეგ , ”გადაბმულობა” კვლავ გავაახლეთ და ისევ ხშირად, თითქმის ყოველ დღეს, ვნახულობთ ერთმანეთს. ან მე გამოვუვლი ”ყვითელი რაშით” სამსახურიდან უნივერსიტეტში , ან ის ჩამომივლის ტრანსპორტის იმავე საშუალებით თსუ-ს ცისფერ კორპუსთან და აასე. საერთო პროფესიაც გაჩნდა გამაერთიანებლად და სხვ.

მაგრამ მე სახელზე გელაპარაკებოდით : ”მარიზე” სულ ”მეკაიფებოდა” ხოლმე – არ მესმის, როგორ უნდა მოგმართო და ვთქვა – მარიო. მაგრამ ”ისეთ საზოგადოებაში” , ვინც სწორედ ”მარი” – დ მიცნობდა, მაინც ასე მომმართავდა. ის კი არადა, ფეისბუქზეც – რამეზე რომ აკომენტარებდა-”მარის” მიწერდა. ამას რომ ვხედავდი და ვისმენდი, მეცინებოდა, მის ”ინტონაციაშიც” ვგრძნობდი რაღაცას, ისეთს, არაბუნებრივს. ამასწინ, სკაიპში მწერს-ეე, მარი, მარი ხარ თუ ვინც ხარ, აქ ხარო? ისიც უხერხულად გრძნონდა თავს და მეც – მისი უხერხულობით უხერხულობაში ვვარდებოდი.

ხოდა, მივმართავ, სოფიო თენგიზის ასულო გოგაძე – ყველგან და ყოველთვის, ჭირსა და ლხინში, ბედნიერებასა თუ უბედურებაში, თსუ-სა თუ ილიაში, ლექტორებსა თუ ჯგუფელებთან, ავტობუსსა თუ მეტროში, ფეისბუქსა თუ სკაიპში – შეგიძლია, მარიკა დამიძახო!!! ( ახლა, რომელიღაც სერიალი გამახსენდა – შეიძლება დედა დაგიძახო?)

 

სასწორის პინა – დარჩა 45 დღე

მაგისტრატურა – ჯერ კიდევ ცოტა ხნის წინ ამ “ცნებას” ჩემთვის “მცნების” ადგილი ეკავა. შარშან, ილიაუნიმ მარიოტში რომ პროგრამების პრეზენტაცია გამართა, მაშინ საერთოდ გადარეული ვიყავი. ადგილის შეცვლა მინდოდა, სიახლე მინდოდა, რაღაცის სწავლა მინდოდა (წინა სემესტრში სასწავლი არაფერი არ მქონდა და…)…..

წელს კი, როდესაც გამოცდების ეროვნულმა ცენტრმა მიღება გამოაცხადა, მთელი წლის “ნაგროვები გზნება” უცაბედად დამიცხრა. ვცდილობდი, საბუთების შეტანა ბოლოსკენ წამეჩოჩებინა – ხან იმას ვფიქრობდი-მაინც ვეღარ ჩავაბარებ მეთქი, ხან – რაზე ჩავაბარო მეთქი, ხანაც – დუგლასის სიტყვები მეფინებოდა “ყურწინ” – რათ გინდა ჯერ მაგისტრატურა, ცოტა ხანს იმუშავე, უცხო ენაში გაიწაფე, როცა ჩამოყალიბდები და გეცოდინება, რაც გინდა, უამრავი პროგრამაა უცხოეთში და იქ გააკეთე მაგისტრატურაო.. კი ვეკამათებოდი, ვცდი, ჩემი რა მიდის და უგრანტოდ სწავლას არ გავაგრძელებ მეთქი. აღმოჩნდა, რომ არა..

საბუთები შევიტანე სადღაც, აპრილის შუა რიცხვებში. ბოლო ორ კვირაზე მეტია, ამ “საქციელის” გამო, საშინელი “სინანული” დამეწყო. მგონია, რომ ამის “ჩადენით”, საკუთარ თავს სასიკვდილო განაჩენი გამოვუტანე. არადა, თითქოს არც ახლაა გვიან და შემიძლია, რომ გამოცდაზე გასვლაზე უარი ვთქვა, მაგრამ აქ უკვე არის რამდენიმე მიზეზი. ერთი – ჩემი 50 ლარი:-D:-D:-D რომელიც შეტანისას გადავიხადე და როგორ შეიძლება ეს ტყუილად გადამეგდო მეთქი. მეორე – ჩემ გარშემო მყოფი ადამიანები, დედაჩემი, რომელიც “გამგლეჯს” 😀 არადა, კი მითხრა ადრე, რომ ვყოყმანობდი შეტანაზე-თუ გინდა, მოიცადე ერთი წელიო, მაგრამ ახლა გაბრაზდება 😉 და სხვა ხალხიც. თან მეც საკუთარ თავზე ვბრაზობ-რატომ დროზე ვერ მოვიფიქრე და ახლა უკან რატომ უნდა დავიხიო მეთქი.

მაგრამ როგორ არ უნდა დავიხიო, როცა არ მაქვს გარანტია, რომ მეც “სხვების” მდგომარეობაში არ აღმოვჩნდები. ერთი, რომ მეშინია, მოვხვდები იმ პროგრამაზე, სადაც სწავლა არ მინდა. წინა სემესტრში რომ ვნატრობდი თეორიებს, ვიცი, რომ ახლა არ შემიძლია, რადგან ესპანეთის ისტორიის და ანტიკური ლიტერატურის ისტორიის ზუთხვამ ამ უდროობის ჟამს, ძალიან დამღალა. ანტიკური ლიტერატურა სასიამოვნო წასაკითხია, თუმცა, გაშინაარსებულ მოყოლაზე რა მოგახსენოთ. “ილიადის” თუ “ენეიდას” მოკლე შინაარსის თხრობა მართლა არ მსიამოვნებს და არც ვყვები , ხელი ავიღე სემინარის 30 ქულაზე, თუმცა, ეს სხვა საკითხია. მთავარი არის ის, რომ ვერც “შუასაუკუნეების კვლევაზე”, ვერც “პოლიტიკის ანთროპოლოგიაზე” და მითუმეტეს, ვერც “ქრისტიანულ თეოლოგიაზე”, მე ვერ გავქაჩავ. ვერ წარმომიდგენია, ფილოსოფოსებთან, ისტორიკოსებთან და რა ვიცი კიდე , ვისთან ერთად ჯდომა ლექციაზე. ვიცი, რომ მათ ვერ “დავეწევი”, ბეგრაუნდი აუცილებლად დამჭირდება. ამის სულ მარტივი მაგალითი ჩემი დეიდაშვილია, რომელიც არჩევით საგნად გადის პოლიტიკურ თეოლოგიას, და მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც დონეზე ფილოსოფია გავლილი აქვს, მაინც ძალიან უჭირს გარკვევა. ამ პრობლემას კიდევ მოვაგვარებდი, გულით რომ მინდოდეს ამ სპეციალობებზე სწავლა. არ მინდა, რომ მაგისტრატურაში გაუცნობიერებლად ჩავაბარო.

მეორე პრობლემა არის საშინელი დაღლილობა. მთელი სემესტრი არც ერთი თავისუფალი დღე არ მაქვს, ექვსი დღე “24 საათი” და ლექციები, შაბათს დილის 9-დან ლექციები და “იბერია”. მინდა, რომ ცოტა ხანს, ცოტათი დავისვენო. ალბათ, დიდი პროცენტით, სწორედ ამიტომ ვიტყვი უარს “განათლების ადმინისტრირების” სამაგისტრო პროგრამაზე, რომელზე სწავლაც ოქტომბერში იწყება და არა მარტში. ( ნუ, ესეც ის მიზეზია, რომ გულლლლით არც მანდ არ მინდა).

და კიდევ ერთი, მთავარი პრობლემა: არ მინდა, მაგისტრატურაში ჩავაბარო და ლექციების 4/5 გამიცდეს ლექტორების თუ ჯგუფელების უპასუხისმგებლობის თუ ზარმაცობის გამო. რასაც სხვებზე დაკვირვებისას წავაწყდი.

გამოცდამდე კი დარჩა მაქსიმუმ 45 დღე…