ბლოგის იუბილე

გეგმაში არ მქონია დღეს პოსტის დაწერა, მით უფრო ახლა, როცა უნივერსიტეტის კომპიუტერულ ლაბორატორიაში ვზივარ და ლექტორს ველი. ( რას ამბობ, ადრე სულ სახლში ვწერდი , აი?!)
მოკლედ, ახლა ჩემს მეგობარ ანელის ველაპარაკებოდი , ( ჰო რა, მე ველაპარაკებოდი და ის წერდა – მარი, თავი დამანებე, მაგაზე ნუ მელაპარაკებიო:-D – ასე ვთქვათ, “ვაბრაზებდი” – ხვალ ჩვენი პრესკონფერენციის დაბადების დღეა მეთქი. რომლისო? აი, ღია რადიოს საცდელ გადაცემასთან დაკავშირებით რომ გამართე მეთქი 😀 მერე გამახსენდა, რომ ზუსტად იმ პერიოდში დავწერე პირველი პოსტიც ბლოგზე. მახსოვს, სოფიმ დამიკომენტარა – კარგად წერ და გააგრძელეო და სტიმული მიმეცა. მახსოვს, პირველ პოსტს რომ ვწერდი, თან სიკო ჯანაშიასთან ინტერვიუს ვამონტაჟებდი და ა.შ.
ხოდა, რომ შევედი წეღან ბლოგზე, გადავედი პირველ პოსტზე და თურმე 2009 წლის 7 აპრილს , ზუსტად ერთი წლის წინ დამიდევს. ანუ რაღა ბევრი გავაგრძელო, დაბადების დღე ჰქონია ამ გაჭირვებულ, პატრონისგან და დროისგან მოძულებულ ბლოგს:–/
მოკლედ, ამ წლის მანძილზე სულ გამოქვეყნდა 77 პოსტი – აქედან რვა რაღაც–რაღაც მიზეზების გამო წავშალე. ხოლო ცხრა ჯერ კიდევ დრაფთში იგუდება – დავიწყე და ვეღარ გავაგრძელე თუ დავასრულე. დაიდო 417 საწყალი კომენტარი;) ყველაზე მაღალი რეიტინგი (ჰიტების და უნიკალურების მხრივ) ჰქონდა პოსტებს – ღია რადიო ღია სივრცეში , რეპორტაჟი ახალი სოფლიდან ( ამას ყველაზე მეტი კომენტარიც) , უსაფრთხო სექსი გიასთან , რა მინდა გამოვიდე... “ქართული ტრადიცია – ინსტიტუტები და მაგისტრატურები”, “მტირალა ჟურნალისტი” ასევე, პოსტები საკნების ქალაქზე და მათ თვლაზე🙂
პრინციპში, ჩემმა ე.წ ბლოგერობამ დაინავლა. დროის უკმარისობა, ძალიან ბევრი საქმე, ფეისბუქის გამცდენობა … არადა, შარშან, როდესაც კომპიუტერი არ მქონდა, გაცილებით მეტს ვპოსტავდი, ვფიქრობდი – აი, მე რომ კომპი მქონდეს… მაგრამ მაქვს და ჰაა… არც არაფერი. ბლოგიც პრინციპში უფრო მეგობრებისთვის მქონდა, ვიწრო წრეში ფართოდ აღიარებული ვიყავი, ნაცნობებს მოსწონდათ ჩემი ნაწერი და მეც ვწერდი.. ახლა კი.. არც მახსოვს, ბოლო პოსტი როდის და რაზე დავწერე.. თუმცა, მაინც მაქვს იმედი, რომ ეს ყველაფერი რომ გადაივლის, უნივერსიტეტის ციებ–ცხელებას რომ მოვრჩები, გამოვძებნი დროს ბლოგის განახლებისა და უფრო აქტიური ბლოგერობისთვის:)

 

”ხუთი შიში”..

ახლა, როცა ისე მესიკვიდილება რამის გაკეთება (არადა, თავზე მაყრია იმდენი მაქვს ეკონომიკაზე საძიებელ-სასწავლი), წიგნიც აღარ მაქვს, რომ  წავიკითხო (მესამე წრეზე ვეღარ წავალ:-)  და მოზრდილი პოსტის დაწერაც მეზარება (რეპორტაჟს ავტობუსიდან ვერ დავადგი საშველი):-) კიდევ რამდენიმე მოზრდილი პოსტის იოდეა მაქვს, მარა დამეძინება სანამ იმას დავწერ. ხოდა,  blogroll.ge -ზე დავბოდიალობდი, სხვების ბლოგებს ვკითხულობდი და ჰექსეს ბლოგზე პოსტს ”გადავაწყდი” – ”ბავშვობაში მეშინოდა ტოპ ხუთეული”. ხოდა, რაკი იქ ეწერა ”ვთაგავ ყველას ვისაც ბავშვობის შიშების გახსენება მოესურვება” – ო და მეც რაღაც ”წამომეხალისა”, დავწერ:

1. ”სოჩიკის”  (ახლა ანელი გამლანძღავს ორი რამისთვის: ა ) სოჩიკი რა ქართულია, მრიცხველიო და ბ) რა სულ ჩემზე უნდა წერო. ეს არის შენი ბლოგი ჩემზეო:-) , ხოდა, ძალიან მეშინოდა დენის შავი მრიცხველები რომ იყო ხოლმე. კორიდორში ვერ გავდიოდი შიშით, რომ ვხედავდი, მეგონა იმ ორ (არ ვიცი რა დავარქვა, თვალებივით რაღაც ქონდა – სახურავებივით:) რაღაცას მოიხსნიდა, თვალებს დააჭყეტდა და გამომეკიდებოდა.

2. გუდიანი კაცის – ოღონდ ამ გუდიან კაცს ვეძახდი ძველად რაღაც შენობები რომ იყო – ერთსართულიანი, მგონი შუქის რაღაც იყო, ხოდა მუდამ ხმაური გამოდიოდა. სადაც კი მხვდებოდა, (ერთი ჩემს კორპუსთან იყო) –  შეშინებული გავრბოდი. ზოგჯერ სიმამაცე შემომიტევდა ხოლმე, მივიპარებოდი ამ შენობასთან, დავიყვირებდი – ”გუდიანო კაცო, გამოდი” და თავქუდმოგლეჯილი მივრბოდი:)

3.  მამაჩემის – ძალიან უზრდელი ბავშვი ვიყავი. ყველა ბიჭს ვჯობდი გინებაში. ხოდა, მერე მამაჩემი მასილაქებდა  ხოლმე. რამეს რომ დავაშავებდი, ეგრევე საწოლის ქვეშ ვიმალებოდი –  ვერ მომძებნის მეთქი.

4. შავკოსტუმიანების – შიო გვეტაძის  ”მონანიება” რომ წავიკითხე პირველ კლასში ვიყავი , ხოდა სულ მეშინოდა შავკოსტუმიანები მოვლენ , ჩემს მშობლებს წაიყვანენ და აღარასოდეს მოიყვანენ , ხოდა მე და ჩემი და მარტო დავრჩებით მეთქი, მერე წარმოვიდგენდი  ჩემს დას ფილტვების ანთება როგორ ემართებოდა და კვდებოდა, მე ”ის რუბენა” ჩამიგდებდა ხელში და გავხდებოდი – ”საშკა ჩერქეზი”, ”ჩარგიევი’ და ა.შ:-)

5. დაბადების დღის – ვაი და წიგნი არ მაჩუქონ მეთქი:-)) 15წლამდე ჩემს დაბადების დღეზე უწიგნოდ ვერ მოვიდოდნენ. ან ფულს მჩუქნიდნენ და მერე მე დავრბოდი წიგნების საყიდლად:-)

ეჰ, ბავშვობა, ბავშვობა:))

 

“ლასის” ფენომენი

ლბი, ლფი. ლპი
ლძი, ლცი, ლწი..

მოკლედ, რბილი “ლ”…

ჩემი ამჟამად ყველაზე გადაულახავი პრობლემა:)

პირველად რომ აღმოვაჩინე თუ აღმომაჩენინეს, მეორე კურსზე ვიყავი.. ქართულს გავდიოდიდა ლექტორმა ბავშვებს შეამჩნია და დავალება მისცა “დღეში სამჯერ ჭამის წინ ლ-ზე ივარჯიშეთ სარკის წინო”. გამეცინა ამ სამჯერ ჭამის წინ-ზე.. შენ რაღა გაცინებსო და მე უარეს დღეში ვყოფილვარ..
მეც მომცა იგივე დავალება.. მაგრამ ვარჯიშს თავი დავანებე რატომღაც მას შემდეგ, რაც ერთხელ სემინარის ჩაბარებისას დამაყენა დაფასთან და ხმამაღლა დამაწყებინა “ლ”-ს შემცველი სიტყვების გამეორება.. მე რო ვარბილებდი, თავად მაჯავრებდა და ბავშვებიც იცინოდნენ…. მაშინ იმაზე ხათრიანი და ჩუმი ვიყავი, ვიდრე ახლა ვარ, გავბრაზდი, მაგრამ ვერაფერიც ვერ ვუთხარი და მის ნაცვლად საკუთარ თავზე ვიყარე ჯავრი – თავი დავანებე ვარჯიშს, რითაც გავითხარე სამარე:)

მეორედ სტუდიაში, შარშან ოქტომბერში, რადიოგადაცემა ახალი დაწყებული გვქონდა და მეორედ ვიყავი სტუდიაში შესული ხმის ჩასაწერად. პირველი დავალება მუსიკალური პრომოს გვქონდა და მაშინ არ შემეტყო იმდენად გა”ლ”იება,
ვოისერის ტექსტი რომ ჩავწერე და გამოვედი, ფაილის დამახსოვრებისას კახა ოპერატორი მეკითხება – რა გვარი ხარო? ვუთხარი. მეგრელი გყავს ვინმეო? არა მეთქი.. აბა, რა მეგრული “ლ” გაქვს რა არისო..
იმის შემდეგ, ყოველ ორ ჩაწერაში ერთხელ მეუბნებოდა..
შევეცადე გამეხსენებინა სავარჯიშოები და მემეცადინა, მაგრამ რაც უფრო მეტს ვცდილობდი , მით უფრო მიჭირდა, ხშირად ვჩერდებოდი სიტყვის იმ ადგილას სადაც “ლ” იყო და ვცდილობდი გამემაგრებინა.. უჰ რაღაც საშინელება გამომდიოდა..

მერე, ანუ მეორე სემესტრში სწავლის დაწყებიდან ერთ თვეში მივაღწიეთ “თეატრალურის კარებამდე” (დიდი მადლობა ირინა დარჩიას, რომელიც დაგვეხმარა და მიუხედავად დაგვიანებისა, მაინც გაგზავნა რექტორის თხოვნა ჩვენი გვარებითურთ).. ლექცია კვირაში ერთხელ გვქონდა, ჩვენც ყოველ პარასკევს თატრალურისკენ გზას დავადგებოდით ხოლმე…
იქ “აღმომიჩინეს”, რომ “ოუ”-ს თუ “უუ”-საც ცუდად წარმოვთქვამდი, კიდევ ტუჩებს ვერ ვამოძრავებდი საერთოდ, ლექტორმა – ტუჩის კუნთები საერთოდ არ გიმუშავებს, მოდუნებული გაქვსო:) მეტი ძალიან ისეთი პრობლემა არ მქონია.. მაგრამ ლ-ზე რომ მივედით, მაშინ ოოოო.., ყველაზე რთულ დღეში მე ვიყავი.. სამაგიეროდ უცხო სიტყვებს, სადაც “ლ” რბილად უნდა წარმოითქვას , სხვებს რომ უჭირდათ, მე ისე კარგად ვაკეთებდიიი:)))
მერე ანელიმ მოიფიქრა – მოდი, ისეთი სიტყვების ლექსიკონი გავაკეთოთ, სადაც “ლასი” არ იქნება, ყველა სიტყვას ხომ აქვს სინონიმიო.. მაგრამ ვერ შეეგუა იმას, რომ ვერ იტყოდა ლედ ზეპელინს, პლანტს, ოლივერ კანს, ანელის, ედიშერაშვილს.. ბოლოსდაბოლოს სურამელაშვილს და “ლერწამის და ტანი შენი”-საც კი ვერ ახსენებდა:))

ნუ, 15კვირიდან “ტაკ მინიმუმ” რვა გაგვიცდა – სამი-ოთხჯერ ლექტორმა გაგვიცდინა – ვიღაც დაეღუპა, მერე სპექტაკლი ჰქონდა… მერე აქციების პერიოდში თეატრალურს ადრე კეტავდნენ ხოლმე და ასე დავრჩით ისეთივე ან თითქმის ისეთივე მეტყველებით, როგორითაც ვიყავით:))
სამაგიეროდ, ლექტორმა ყველა უმაღლესი ქულით შეგვაფასა – ისინიც, ვინც ლ-ს ვარბილებდით, ისინი, ვინც არ არბილებდა და ისინიც, ვისაც პირველი ლექციის მერე არ უვლიათ:-)))
რადიოს ლექტორს “პერსონალურად ლასზე” შენიშვნა არ მოუცია, მაგრამ ბევრჯერ მითხრა, რომ საარტიკულაციო პაარატზე ბევრი მქონდა სამუშაო – “ჩემთვის მთავარია, როგორ ჟურნალისტიკას აკეთებთ , მაგრამ თუ სამაუწყებლო მედიაში აპირებთ დარჩენას, აუცილებლად დაგჭირდებათო”.
საგან “კონფლიქტების გაშუქების” საბოლოო გამოცდაზეც რადიორეპორტაჟი გავაკეთე – as life – დევნილთა დასახლება ხურვალეთიდან. ხოდა, ყველაფერი ადგილზე მქონდა ჩაწერილი.. რომ მოვასმენინე ლექტორს, ნინო ჟიჟილაშვილმა მითხრა – ლ-ს არბილებ მაგრამ ხან ურტყავ და ხან არაო:)
ეს გამახსენდა დღეს (უფრო ზუსტად გუშინ, ღამის სამი საათი დაწყებულა), როდესაც მწვანე ტალღაში მედეა იმერლიშვილმა წამაკითხა ტექსტი და მითხრა – “ლ” გაქვს ერთადერთი პრობლემა , მაგრამ ზოგან არ არბილებო…

ხოდა, ეს ამხელა პოსტი იმას, რომ “ლ”-იანებო ამა ქვეყნისa, შევერთდეთ და ერთად ვივარჯიშოთ:
ლმნი, ლმნე, ლმნა, ლმნო, ლმნუ, მნლი, მნლე, მნლა, მნლო, მნუ…

 

მზეს ველოდეეეეეეები…

ძალიან რომ არ დამიძველდეს, გუშინდელ გასეირნებას (ყარაბახში არა) ვაკის პარკში მივპოსტავ ცოტას.
შევხვდით მე, თამუნა და ანელი.. უნდა გენახათ, 23აგვისტოსთვის რა შესაფერისად გვეცვა.

თამუნას ზამთარში რომ აცვია ხოლმე ისე – თხელი კოსტუმი და ყელსახვევი. მე გრძელსახელოიანი და კაპიშონიანი ზედა.. აი ანელის – სპორტული ეცვა გრძელსახელოიანი და კიდე ხელზე გადაკიდებული დუტის “ბუშლატა” მოჰქონდა;-)
ჰმ, რა მაცინებს, კარგად კი მოვიხვიეთ მუხლებზე? აბა, “ჯანი” ხომ უნდა გაგვეთბო.

დავსხედით, ვეძებდით მზიან სკამს.. აჰ, სად იპოვნიდი?
ვილაპარაკეთ ყველაფერზე, რაზეც კი შეიძლებოდა ლაპარაკი – თსუ-ს და ილიაუნის მაგისტრატურაზე, მიმინოშვილსა და მის შვილზე, იბერზე, კოვაჩსა და როზენსტილზე, ნაირაზე, დონა ენრიკეტაზე 🙂 ნაპოლეონზე და რომის პაპებზეც კი..მოვყევით სიზმრები და ა.შ..
მერე ანელი და თამუნა ციყვებს დასდევდნენ სურათის გადასაღებად , მე კიდე ანელის და თამუნას..
მერე გამოიარა ერთმა ყმაწვილმა, “სიმპატიჩნიო” რო იტყვიან – ისეთმა. ჯერ იკითხა – საათი გაქვთო? -არა თქო.. (მართლა არ გვქონდა, მობილური კიდე არ უკითხავს, საათი უნდოდა).
მერე მიუბრუნდა ანელის – შუაში იჯდა) და – ამას გავიცნობ რააო? (თამუნასკენ მიუთითა).
– მე რას მეკითხები, ამას ჰკითხეო – ანელიმ.
– გაგიცნობ რაა – მიუბრუნდა თამუნას.
– არა, რატომ?
– გაგიცნობთ, სადმე დაგპატიჟებ ხოლმე და პატივს გცემ:-)
– არა, არ მინდა.
– რატომ არ გინდა?
-ჰყავს უკვე ადამიანი, ვინც პატიჟებს ხოლმე – (ეს ანელი ჩაერთო)
-აააა, საქმრო ჰყავს?
– არა, ქმარი..
– ქმარი? გილოცავ
და წავიდა..
ჭეშმარიტი ქრისტიანი არ იყო ახლა ის ყმაწვილი?
შემდეგ თამუნამ განაცხადა – ახლა ასე თბილად რო არ გვეცვას, ზაგარს მივიღებდითო.
-სად მივიღებდით, სად არის მზე? – აღშფოთდა ანელი.
-აი, ხო ანათებს.
-ნათებით ნათურაც ანათებს სახლში, დაჯექი და მიიღე აბა?:-))))

გასხივოსმებული “მე”:-)

გათბა ჯანი, გათბა, უჰ, უჰ, უჰ, უჰ (ანუ, ანელი დუტი მუხლებზე:-)

იმის მერე კი სულ ვიყინებოდით და ვიყინებოდით..