“ანთროპოლოგიასთან მეგობრობის დასაწყისი”

გუშინ, მეორე სემესტრის პირველი ლექცია მქონდა – კულტურულ ანთროპოლოგიაში. როგორც მოველოდი, ძალიან საინტერესო კურსია – ლექციებით, ვიდეოლექციებით, თეორიის და კვლევის კომპონენტებით.

ქეთიმ (ლექტორმა) გვითხრა, რომ ეს ერთადერთი კურსი იქნება, რასაც ანთროპოლოგიაში ვისწავლით და მოგვიწევს კვლევის ჩატარებაც. ამან ცოტა დამაფრთხო, მერე დამაინტერესა და მერე მომინდა კიდეც. აი, რის კვლევას გადავწყვეტ, ამაზე კი, კარგი ფიქრი მომიწევს – უნდა შევარჩიოთ რამე კულტურა ან სუბკულტურა.. ბევრი საინტერესო რამის მოფიქრება შეიძლება, თუმცა, გამოხატულად და მკვეთრად არაფერი მახსენდება.
(ახლა ჩემს თანამშრომელს ვეუბნებოდი, ფეისბუქში საკუთარ პოსტებს თავადვე რომ ალაიქებთ, რა არის, ცალკე სუბკულტურა ხართ მეთქი? საკვლევია ესეც, აბა, რა არის 🙂

ანთროპოლოგთა საკვლევი თემები ვნახეთ მაგალითებად, ძალიან მაგარია, ვთქვათ, ”შეხუმრებული დამოკიდებულებები ბიძა-დისშვილებს შორის” და მსგავსი.

ჰო, ვისწავლით სხვადასხვა თეორიას, მერე შევარჩევთ ერთს და მის ჭრილში განვიხილავთ საკუთარ კვლევას. პირველი ლექცია ევოლუციონიზმის თეორიაზე იყო – გადმონაშთების იდეა, ჯეიმს ფრეზერი, ედუარდ ბერნეტ ტაილორი, დარვინის თეორიები, სწორხაზოვანი ევოლუცია, კაცობრიობის სულიერი ერთიანობა, პრიმიტიული სექსუალური თავისუფლება, განვითარების საფეხურები. კულტურების დეგენერაცია, პროგრესივიზმი და სხვ. მოკლედ, ”ჩვენში დარჩეს” და მეინტერესება.

ქეთი თავის მაგალითს გვიყვებოდა სხვადასხვა კულტურაში ”გამჯდარ” წესჩვეულებებსა და ”სადაც მიხვალ, იმ ქვეყნის ქუდი უნდა დაიფაროს” ’ინსტიტუტზე’. მაგალითად, გერმანიაში მისალმებასა და სტუმრის არგაცილებაზე. ლექცია რომ დაგვიმთავრდა, მე და ჩემი ჯგუფელი ანა გამოვდიოდით, დერეფანში, გასასვლელთან, უცხოელი სტუდენტი ბიჭი შეგვხვდა, კარი გამოაღო, გაგვატარა და შემდეგ შევიდა თავად.
”ამან ქართული კულტურა შეითვისა და აქაური ქუდი დაიფარა, თორემ ალბათ, თავის ქვეყანაში ასე არ უთმობს გზას ქალებს” – თქვა ანამ. მართალია :დ

ჰო, კვლევის გარდა, მნიშვნელოვანი კომპონენტია პორტფოლიოს წარმოებაც – რას ვისწავლით, რა პროგრესი გვექნება, ეს ყველაფერი უნდა ’აღვნუსხოთ’. პორტფოლიოც არ გამიკეთებია არასდროს და ბარემ, ბლოგზეც ხომ არ ’ვღნუსხო’ მეთქი, ვფიქრობ.

ხვალ მორიგი ლექცია მაქვს, უკვე ანალიზურ ჟურნალისტიკაში. აი, ხუთშაბათ-პარასკევს კი, უმძიმესცხრილიანი დღეები მელის.

 

დაიცავი ფეისბუქი!!!

ბოლო მინიმუმ ორი თვე, მთელი საპირწიგნაკეთი გავაბეზრე ჩემი სადიპლომოს ამბებით და მასზე(ც) გაუთავებელი წუწუნით. ხოდა, გუშინ, ”არის, აღსრულდა მიზანი” და დავიცავი – ”სოციალური მედია, როგორც ინფორმაციის გავრცელების საშუალება”. ( საქართველოს შიდაპოლიტიკური ინფორმაცია ”ფეისბუქისა” და ბლოგების მაგალითზე).

საკმაოდ მაღალი , ფაქტობრივად უმაღლესი შეფასება მივიღე, ვერც კი წარმოვიდგენდი ამდენს თუ დამიწერდნენ – 99 ქულა (ნიშნის ხამი არ გეგონოთ, უბრალოდ , ადამიანური მომენტია, ქულა ზოგჯერ ასახავს იმას, რამდენად კარგად გააკეთე ის, რაც შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია (”მწვანე ვაშლის” პრომო გამახსენდა – ამას თამუნა შეყილაძე გამიგებს კარგად:)

ხოდა, 99 ქულა მეთქი, ვამბობდი, თან, ის ერთი ქულაც ხელმძღვანელმა დამაკლო და არა კომისიამ ან რეცენზენტმა, რაც ალბათ, უფრო მნიშვნელოვანია. ერთი ეგაა, ხელმძღვანელის განაჩენიდან პირველი ხუთი წუთი ძალიან გაოცებული ვიყავი ( არა იმიტომ, რომ ძალიან მაგარ ნაშრომად ვთვლიდი, ისე, გამიკვირდა. პირველი ეს გავიფიქრე – ნახე, რა გამიჩალიჩა მეთქი:-D რამდენიმე წუთის მერე გამეცინა და მერე კი გამიხარდა, რომ სწორედ ასე მოიქცა და არა სხვანაირად. როგორც მან თქვა, ეს მხოლოდ ამშვენებს ნაშრომს.

ძალიან კარგი/სამართლიანი კომისიის წევრები და ძალიან კარგი რეცენზენტი შემხვდნენ, მადლობა მათ. კომისიის წევრმა საბოლოო შედეგამდე მითხრა – ძალიან კარგი გოგო ხარ, ძალიან მომეწონაო. რეცენზეტმა კი – დათო (ხელმძღვანელი) რას გერჩოდაო 😀

ჰოდა, ცხადია, ჩემი დაცვის შესახებ – სად, რა და როგორ შემეშალა და ვინ, როდის ჩაახველა ამის დაწერას არ ვაპირებ. უბრალოდ, რამდენიმე ფეისბუქელს აინტერესებდა ეს ნაშრომი და გადავწყვიტე მისთვის პირწიგნაკის სინათლე მეჩვენებინა.

მიუხედავად იმისა, რომ სრულყოფილი ნამდვილად არ არის ( ის ერთი ქულა სწორედ ამაში დამაკლდა) ძალიან მიყვარს ეს 53 გვერდი. უბრალოდ, ვეცადე, რომ ყველაფერი ჩამედო მასში, რაც შემეძლო. ფაქტობრივად, ამ სემესტრში ყველაზე მნიშვნელოვანი საქმე იყო ჩემთვის. ზოგჯერ მეგონა რომ ვერ გავაკეთებდი ვერაფერს და რამდენიმესაათიან დეპრესიაში ვვარდებოდი. გარშემომყოფები კი ”მსაყვედურობდნენ” – რათ გინდოდა რომ აიღე სადიპლომო, რას ყოფდი შარში თავს, აგერჩია ჩვენსავით საგნები, შენი ბრალია და ა.შ. კი, ჩემი ბრალი იყო, სავალდებულო არ გახლდათ ჩემთვის სადიპლომოს დაწერა, მაგრამ მაინც ავიჩიე, ავირჩიე იმიტომ, რომ მინდოდა უნივერსიტეტში სწავლის მეოთხე წელს მაინც, რაღაც სხვა, განსხვავებული გამეკეთებინა და ჩემი თავი წმინდად ჟურნალისტიკის გარდა, სხვა რამეშიც მომესინჯა. ეს, რაღაც მხრივ, ალბათ, მოვახერხე კიდეც.

თან, არ მინდოდა, უნივერსიტეტი ”ისე” დამემთავრებინა, ჩვეულებრივ, თითქოს მესამე, მეორე ან პირველ კურსს ვამთავრებდი, რაღაც ”ისეთის” გაკეთება მინდოდა, რაც დიპლომის აღებასთან უფრო ახლოს იყო და სადიპლომოს გარდა, განა რა შეიძლება ყოფილიყო 😀

გარდა ამისა, თემა იყო ძალზე საინტერესო. სოციალურ მედიაზე კვლევები თითქმის არ არის, ესეც არ არის განსაკუთრებით ბევრის მომცველი – პრინციპში, ვერც იქნებოდა, მაგრამ რაღაც მცირე სიახლე ალბათ, მაინც დევს ამ 53 გვერდში – სულ მცირე, “ფეისბუქის” შესახებ.

კიდევ ერთხელ მინდა მადლობა გადავუხადო დათო პაიჭაძეს, თემის ხელმძღვანელს. ყველაზე ”ისეთ” დროსაც კი, როდესაც ვფიქრობდი, რომ აღარაფერი გამოვიდოდა , მასალას ვერ მოვერეოდი ( არადა, ჩემი აჩემებული თემა იყო და ვერც ვერაფერს ვიტყოდი 😀 ) , მეგონა, რომ “ვერგაგებას” ვერაფერი ეშველებოდა და მაინც მივწერდი კითხვას. ვიღებდი თუნდაც სულ რამდენიმესიტყვიან ისეთ პასუხს, რომ თავში მაშინვე ყველაფერი ლაგდებოდა და ვხვდებოდი – თურმე როგორი მარტივი ყოფილა და თურმე როგორ ვართულებდი ყველაფერს. ( ის კიდევ იტყვის, მარადონა ”თლა” მართალიაო?!:-D

ღაღადს მოვრჩი, ნაშრომი კი, ამ ლინკზეა, მსურველებს – შეგიძლიათ  გაეცნოთ 🙂 (საავტორო უფლებები დაცულია 😀