ილიაუნის პირველი კვირა

ჩემი ილიაუნელობის პირველი კვირა დასრულდა. საბოლოო ჯამში, შეიძლება თამამად ვთქვა, რომ კმაყოფილი ვარ.  ( იმედია, თვალი არ მეცემა :დ)

ჯერჯერობით, ოთხი საგანი ჩამიტარდა, უქმე დღის გამო, ყველაზე შიშისზარისმცემი სტატისტიკა გამიცდა. მგონი, ერთი ამას შეუძლია ჩემთვის ხასიათის წახდენა.

მომწონს – პირველ რიგში ლექტორები, კურსები და მათი შინაარსი. ასევე,  ძალიან პატარა ჯგუფები – სპეციალობის  საგნებზე  4-6 კაცი ვართ, რაც ძალიან მოსახერხებელია – ხარ თითქმის სულ ჩართული  და ლექტორსაც აქვს მეტი დრო, უპასუხოს შენს  კითხვებს.

პლუსია – ლექციები – პრეზენტაციების, დიალოგის და კითხვა-პასუხის რეჟიმში.

მომწონს ბიბლიოთეკა. ძალიან მოსახერხებელია  უკაბელო ინტერნეტი დერეფნებშიც კი – სწორედ ამან გადამაწყვეტინა, რომ ვიყიდო ლეპტოპი. ფანი ვარ ილიაუნის მეილის, რომელშიც მთელი უნივერსიტეტის მისამართთა ბაზაა მოთავსებული. არგუსი – რომლითაც კონტაქტობ  ლექტორებთან და იღებ სასწავლო მასალას მისი მეშვეობით, იქვე გაქვს ლექციების ცხრილი.

რაც შეეხება საგნებს და ლექტორებს, გასაკუთრებით, ნოდარ ლადარიას „ქრისტიანული ეკლესია და ევროპის დაბადება“  მომწონს.  ჯგუფში ხუთნი ვართ  – მათგან მხოლოდ მე და მარიტა ვართ ჟურნალისტები, სხვებს ფილოსოფია-თეოლოგია აქვთ დამთავრებული და ცოდნის ბაზისი ცხადია,  აქვთ. ჰოდა, ყველაზე ნაკლები ამ საგანში, ვიცით მე და მარიტამ. თავიდან დავიგრუზე, მერე სხვანაირად დავფიქრდი და ახლა, მე და მარიტა ასე ვხალისობთ კიდეც – ეს ლექცია ყველაზე მეტად გვეკუთვნის ჩვენ, უნდა დავსვათ რაც შეიძლება მეტი კითხვა, არ მოგვერიდოს აზრის გამოთქმა, დასაწყისში თუნდაც  სისულელის – მეორედ ხო აღარ ვიტყვით :დ

ლადარია რომ ძალიან მცოდნე და ღრმაა, ამაზე, ორი აზრი არ მგონია არსებობდეს. ჰოდა, კურსს ხომ სწორედ იმიტომ უძღვება, რომ ჩვენც გვასწავლოს რაღაცები. ჩვენც  ხომ სწორედ ამიტომ ავირჩიეთ, რომ ვიცოდეთ უფრო მეტი, ვიდრე ვიცით ახლა. ის კი, პირდაპირ არაფერს გეუბნება და მინიშნებებით მიდიხარ  სწორ პასუხამდე. სწორედ ეს არის მისი კიდევ ერთი ხიბლი. თან, პირველ ლექციაზევე აღმოვაჩინე, რომ ძალიან ბევრი რამ არ ვიცი, პრინციპში, ჩემი ბაკალავრის სპეციალობიდან გამომდინარე, არც მქონია შანსი, რომ მცოდნოდა.  ხოდა, არ შეიძლება ერთი წუთის დაკარგვაც :დ

ჰო, გული მწყდება, რომ  ვერ ვატარებ იმდენ დროს უნივერსიტეტში, რამდენიც მინდა. ფაქტობრივად, დღეში ორი საათი ვარ მხოლოდ, რადგან სამსახურიც ხო გინდა ადამიანს :დ  აღმოვაჩინე, რომ ეს კვირა ერთგვარ ექსტრიმში მიწევდა ცხოვრება – რედაქცია-უნივერსიტეტი-რედაქცია.. და რაღაცნაირად დაძაბული ვარ სულ. იმედი მაქვს,  მალე შევეჩვევი.

და მინდა, მომავალი კვირები კიდევ უფრო უკეთესი იყოს ❤

 

“ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება აქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში”

ხვალ მაგისტრატურაზე სწავლა მეწყება და პირველკლასელივით ვარ. 1 სექტემბერი მგონია. ის მახსენდება, სკოლაში რომ უნდა წავსულიყავი და გახსნაზე მოსაყოლ ლექსს რომ ვიმეორებდი,  მასწავლებლისთვის მისატან ყვავილებს და „ბანბანერკას“ ( ოღჩ – რა მარაზმი იყო) მაგიდაზე რომ დავაწყობდი, სკამზე „ზიზიებს“ ( რომელსაც მაქსიმუმ,  ერთი კვირისთვის ვყიდულობდით )  და  ჩანთას რომ მოვათავსებდი და ძილშიც ნერვიულობას რომ განვაგრძობდი.

ნუ, ნერვიულობა რა, უბრალოდ, აგერ უკვე ერთი სემესტრი გავიდა , არაფერი მისწავლია. გადავეჩვიე ლექციის ფორმატში ცხოვრებას, ის კი არა, უნივერსიტეტშიც, ბოლო წელი ძალიან მიჭირდა აუდიტორიაში გაჩერება. ( ნუ, მაშინ  მიზეზები მქონდა.). ახლა  ვნერვიულობ იმაზეც, რომ სრულიად ახალი პროფესიის შესწავლას ვიწყებ ახალ უნივერსიტეტში ( ორი წელი ვოცნებობდი  ილიაუნის სტუდენტობაზე :D)

„პოლიტიკის ანთროპოლოგია“ – ყოველი ხუთიდან, ვისაც კი ეს სახელწოდება ესმის, ოთხი მისი შინაარსის ახსნას მთხოვს. მეც ვიწყებ, რომ აქ შევისწავლი  პოლიტიკის აგებულებას, ძალაუფლების ფორმირების პროცესებს, ძალაუფლებისა და კულტურის, ძალაუფლებისა და რელიგიის ურთიერთმიმართებას  და ატც.

– ააა, მერე სად უნდა იმუშაო? რა უნდა გამოხვიდე?

ნუ, არ ვიცი. ჯერჯერობით, ჟურნალისტიკის მიტოვებას არ ვაპირებ. ისე კი, ამ პროფესიით მაქვს შანსი  ( იდეაში) დავსაქმდე „საზოგადოებრივ ორგანიზაციებსა და სამთავრობო სტრუქტურებში, პოლიტიკურ ორგანიზაციებში, სამეცნიერო და სასწავლო დაწესებულებებში“.

პრინციპში, ეს სამაგისტრო პროგრამა უმეტესად ზოგადი/დამატებითი განათლებისთვის+კარგი ლექტორები – ავირჩიე და არა პროფესიის შესაცვლელად. თუმცა, გამორიცხული ცხოვრებაში ხომ არაფერია. (იქნება, ორი დიპლომით მეც დავიწყო ტაქსაობა).

ამ სემესტრში სიამოვნებით ვიწავლი „ქართულ მითოლოგიურ გადმოცემებს“, „ქრისტიანულ ეკლესიას და ევროპის დაბადებას“, „ანტიკურ თეტრსა და მის რეცეფციას“, „სოციოლოგიური კვლევის მეთოდებს“  და…  დამტანჯავს სტატისტიკა. [ბაკალავრიატის გამოცდილება].

განსაკუთრებით კი, კარგი ლექტორები მიხარია. ახლა ნოდარ ლადარია, ზურაბ კიკნაძე და ქეთი გურჩიანი მეყოლება. ამბობენ, რომ თამარ ბრეგვაძე და ნიკა მაღლაფერიძეც კარგები არიან. შევხედოთ, ამას რა სჯობს :დ

ჰო, სხვა რამეზეც  ვნერვიულობ. სამსახური – უნივერსიტეტის შეწყობა-ვერშეწყობისდა გამო. პრინციპში, მე ხომ ყველაფერზე ვნერვიულობ. ოდნავი საბაბი და უკვე პანიკას ვტეხ. ცოტათი,  ჩემი თანამშრომელი და ყოფილი კურსელი, მაგდა მამშვიდებს ხოლმე – მასაც ხვალ ეწყება სწავლა და მასაც მაგისტრატურაზე – მოვასწრებთ  „ხსუნაო“, ( :D) ამბობს ხოლმე და გულს ეფონება :D.

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ხვალიდან „ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება იქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში.