“ლასის” ფენომენი

ლბი, ლფი. ლპი
ლძი, ლცი, ლწი..

მოკლედ, რბილი “ლ”…

ჩემი ამჟამად ყველაზე გადაულახავი პრობლემა:)

პირველად რომ აღმოვაჩინე თუ აღმომაჩენინეს, მეორე კურსზე ვიყავი.. ქართულს გავდიოდიდა ლექტორმა ბავშვებს შეამჩნია და დავალება მისცა “დღეში სამჯერ ჭამის წინ ლ-ზე ივარჯიშეთ სარკის წინო”. გამეცინა ამ სამჯერ ჭამის წინ-ზე.. შენ რაღა გაცინებსო და მე უარეს დღეში ვყოფილვარ..
მეც მომცა იგივე დავალება.. მაგრამ ვარჯიშს თავი დავანებე რატომღაც მას შემდეგ, რაც ერთხელ სემინარის ჩაბარებისას დამაყენა დაფასთან და ხმამაღლა დამაწყებინა “ლ”-ს შემცველი სიტყვების გამეორება.. მე რო ვარბილებდი, თავად მაჯავრებდა და ბავშვებიც იცინოდნენ…. მაშინ იმაზე ხათრიანი და ჩუმი ვიყავი, ვიდრე ახლა ვარ, გავბრაზდი, მაგრამ ვერაფერიც ვერ ვუთხარი და მის ნაცვლად საკუთარ თავზე ვიყარე ჯავრი – თავი დავანებე ვარჯიშს, რითაც გავითხარე სამარე:)

მეორედ სტუდიაში, შარშან ოქტომბერში, რადიოგადაცემა ახალი დაწყებული გვქონდა და მეორედ ვიყავი სტუდიაში შესული ხმის ჩასაწერად. პირველი დავალება მუსიკალური პრომოს გვქონდა და მაშინ არ შემეტყო იმდენად გა”ლ”იება,
ვოისერის ტექსტი რომ ჩავწერე და გამოვედი, ფაილის დამახსოვრებისას კახა ოპერატორი მეკითხება – რა გვარი ხარო? ვუთხარი. მეგრელი გყავს ვინმეო? არა მეთქი.. აბა, რა მეგრული “ლ” გაქვს რა არისო..
იმის შემდეგ, ყოველ ორ ჩაწერაში ერთხელ მეუბნებოდა..
შევეცადე გამეხსენებინა სავარჯიშოები და მემეცადინა, მაგრამ რაც უფრო მეტს ვცდილობდი , მით უფრო მიჭირდა, ხშირად ვჩერდებოდი სიტყვის იმ ადგილას სადაც “ლ” იყო და ვცდილობდი გამემაგრებინა.. უჰ რაღაც საშინელება გამომდიოდა..

მერე, ანუ მეორე სემესტრში სწავლის დაწყებიდან ერთ თვეში მივაღწიეთ “თეატრალურის კარებამდე” (დიდი მადლობა ირინა დარჩიას, რომელიც დაგვეხმარა და მიუხედავად დაგვიანებისა, მაინც გაგზავნა რექტორის თხოვნა ჩვენი გვარებითურთ).. ლექცია კვირაში ერთხელ გვქონდა, ჩვენც ყოველ პარასკევს თატრალურისკენ გზას დავადგებოდით ხოლმე…
იქ “აღმომიჩინეს”, რომ “ოუ”-ს თუ “უუ”-საც ცუდად წარმოვთქვამდი, კიდევ ტუჩებს ვერ ვამოძრავებდი საერთოდ, ლექტორმა – ტუჩის კუნთები საერთოდ არ გიმუშავებს, მოდუნებული გაქვსო:) მეტი ძალიან ისეთი პრობლემა არ მქონია.. მაგრამ ლ-ზე რომ მივედით, მაშინ ოოოო.., ყველაზე რთულ დღეში მე ვიყავი.. სამაგიეროდ უცხო სიტყვებს, სადაც “ლ” რბილად უნდა წარმოითქვას , სხვებს რომ უჭირდათ, მე ისე კარგად ვაკეთებდიიი:)))
მერე ანელიმ მოიფიქრა – მოდი, ისეთი სიტყვების ლექსიკონი გავაკეთოთ, სადაც “ლასი” არ იქნება, ყველა სიტყვას ხომ აქვს სინონიმიო.. მაგრამ ვერ შეეგუა იმას, რომ ვერ იტყოდა ლედ ზეპელინს, პლანტს, ოლივერ კანს, ანელის, ედიშერაშვილს.. ბოლოსდაბოლოს სურამელაშვილს და “ლერწამის და ტანი შენი”-საც კი ვერ ახსენებდა:))

ნუ, 15კვირიდან “ტაკ მინიმუმ” რვა გაგვიცდა – სამი-ოთხჯერ ლექტორმა გაგვიცდინა – ვიღაც დაეღუპა, მერე სპექტაკლი ჰქონდა… მერე აქციების პერიოდში თეატრალურს ადრე კეტავდნენ ხოლმე და ასე დავრჩით ისეთივე ან თითქმის ისეთივე მეტყველებით, როგორითაც ვიყავით:))
სამაგიეროდ, ლექტორმა ყველა უმაღლესი ქულით შეგვაფასა – ისინიც, ვინც ლ-ს ვარბილებდით, ისინი, ვინც არ არბილებდა და ისინიც, ვისაც პირველი ლექციის მერე არ უვლიათ:-)))
რადიოს ლექტორს “პერსონალურად ლასზე” შენიშვნა არ მოუცია, მაგრამ ბევრჯერ მითხრა, რომ საარტიკულაციო პაარატზე ბევრი მქონდა სამუშაო – “ჩემთვის მთავარია, როგორ ჟურნალისტიკას აკეთებთ , მაგრამ თუ სამაუწყებლო მედიაში აპირებთ დარჩენას, აუცილებლად დაგჭირდებათო”.
საგან “კონფლიქტების გაშუქების” საბოლოო გამოცდაზეც რადიორეპორტაჟი გავაკეთე – as life – დევნილთა დასახლება ხურვალეთიდან. ხოდა, ყველაფერი ადგილზე მქონდა ჩაწერილი.. რომ მოვასმენინე ლექტორს, ნინო ჟიჟილაშვილმა მითხრა – ლ-ს არბილებ მაგრამ ხან ურტყავ და ხან არაო:)
ეს გამახსენდა დღეს (უფრო ზუსტად გუშინ, ღამის სამი საათი დაწყებულა), როდესაც მწვანე ტალღაში მედეა იმერლიშვილმა წამაკითხა ტექსტი და მითხრა – “ლ” გაქვს ერთადერთი პრობლემა , მაგრამ ზოგან არ არბილებო…

ხოდა, ეს ამხელა პოსტი იმას, რომ “ლ”-იანებო ამა ქვეყნისa, შევერთდეთ და ერთად ვივარჯიშოთ:
ლმნი, ლმნე, ლმნა, ლმნო, ლმნუ, მნლი, მნლე, მნლა, მნლო, მნუ…