პირველი დღე

ნუ, წინა პოსტში მომავალ გეგმებზე მეწერა, ანუ ორშაბათს უნდა დაგვეწყო, მაგრამ “საორგანიზაციო საკითხების გამო” (ეს ფრაზა ძალიან უყვართ “24საათში“:-) მხოლოდ დღეს მოვახერხეთ “ჩვენს ოთახში” შესვლა:-)
აგვიწყვეს ორი კომპი, დაგვპირდნენ მესამეც იქნებაო. გაგვაფრთხილეს – ნოდარის მაგიდას არ მიეკაროთო:-)
ნოდარი – ეს ყოფილა ყველაფრის მნახველი ახალგაზრდა, უცოლო კაცი:-) ნიუ იორკ ტაიმსის რედაქტორი.. ხოდა, ამ ოთახში “ცხოვრობს”.. ახლა შევუსახლდით ჩვენც.. თავად არ მოსულა დღეს, მაგრამ მოვაო:-)
მაგიდაზე ისეთი კარგი “საფერავი” ედო, ღვინო რომ არ გიყვარდეს (საკუთარ მაგალითზე ვამბობ) მაინც მოგანდომებდა:-)
გარდა ამისა, მაგიდაზე ედო სიგარეტის ნამწვავებით სავსე საფერფლე. ბავშვებმა გამოთქვეს პროტესტი – დედა, აქ რო სიგარეტი მოწიონო:-) (ამათ არ უნახავთ, ადრე რა ხდებოდა, ოთახში მცხოვრებნი კი არა, ყველას ვისაც მოწევა უნდებოდა, იქ შემოდიოდნენ – ეს ჩვენი სამზარეულო იყოვო:-)
და მშვენიერი განცხადებაც გაიკრა კარზე:

მე და მაგდამ მოვიკალათეთ კომპებთან და “შევუდექით საქმეს”, მაინცდამაინც ვერც მივხვდით, რა უნდა გაგვეკეთებინა. მივადექით საგენტოებს და კარგად “გავაშალაშინეთ” მათი ნიუსები:-) პარალელურად თაზოს პოსტს ვკითხულობდ-განვიხილავდით:-)

ამასობაში, ნინომ – მე აქ გავჩერდებიო? უნდა დავალაგოვო, რას ქვიაო და 15წუთში იქოურობას სულ ზიპინი გაადენინა:-) დაწმინდა კარადები, მაგიდები, კლავიატურები, რაფები, ერთი კედლები არ დაუხეხავს , თორე:-) მერე გავიდა გარეთ და ცოცხი მინდაო – მოითხოვა:-) მაგრამ ჩაუვარდა კოვზი ნაცარში – დამლაგებელს ჰქონდა წაღებული:-) ვეუბნეოდით – თუ ხელფასი არ მოგვცეს, შენ მაინც უნდა გადაგიხადონ დალაგების ფული თქო:-)))

ხელებიდან ცეცხლი გასდის:-)))

ნინოს დარეცხილი ჭურჭელი:)))

გამოხდა ხანი და ლალიმ და ნინომაც განიცადეს კომპთან ჯდომის სიხარული:-)

მაგრამ “იმ საქმის” (რომელი ხვალ სხვანაირად უნდა გავაკეთოთ) გაკეთების და შინ წამოსვლის შემდეგაც ისეთივე გაურკვევლები ვართ – რა ხდება ჩვენს თავს, როგორც ერთი კვირის წინ:-)

მე საერთოდ გაურკვევლად ვარ, რადგან რაღაც სოციალურ რედაქციაშიც ვარ და მით უფრო სწავლის დაწყების მერე ვერ შევაTავსებ ამდენს ერთმანეთთან, არადა პაატა ვეშაპიძე ამბობს – ერთი მეორეს ხელს არ უშლისო.. თუმცა, დღეს სოფო თოდუამ მითხრა კიდეც – ამდენ რამეს როგორ აპირებ ერთიო..

არ ვიცი, რა ვიცი…