ჩაწერა ქართულად

ეჰ, ეს გუშინ დავწერე , მაგრამ მერე სისულელედ მომეჩვენა, აღარ მომეწონა და აღარ ავტვირთე, ახლა მაინც ვდებ (თუმცა, ისევ არ მომწონს).

დღეს ფინანსთა სამინისტროში ვიყავი.. მწვანე ტალღაში მითხრეს, პოლიტიკაზე იაქტიურეო და მეც..
პოლიტიკისგან ვცდილობდი ცოოოტა შორს ვყოფილიყავი, გააჩნია პოლიტიკასაც, საკნების თვლა და აქციებზე სიარული როგორც ჟურნალისტს, ძალიანაც მომწონს, მაგრამ უფრო იმიტომ, რომ იქ “ჩვეულებრივ” ადამიანებთან მიწევს ურთიერთობა… კი, უპოლიტიკოდ ცხოვრება და მით უფრო , ჟურნალისტიკა არ არსებობს:)) მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი არ უნდა იყოს.. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ პოლიტიკური სიუჟეტი არ გამიკეთებია, მაგრამ იმას არ ნიშნავს, რომ გაკეთება არ ვიცი:)

ფინანსთა სამინისტროში პირველად ვიყავი , ასეთ “უწყებებში” მხოლოდ განათლების სამინისტროში ვარ ნამყოფი. ხო, კანცელარიაში გამიშვეს კიდევ “24საათიდან” იაკობაშვილის და პიერ მორელის შეხვედრაზე..

ჯერ ძლივს მივაგენი:) ორთაჭალა ძალიან ცუდად ვიცი:)ვისთან ერთადაც ვიყავი, დააგვიანდა ცოტა და ძლივს შევაშვებინე დაცვას თავი:)

ჩეხეთის დელეგაცია იყო ჩამოსული , იანოტამ და ბაინდურაშვილმა ინვესტიციების ურთიერთდაცვის ხელშეკრულებას მოაწერეს ხელი..
მოკლედ, იმ ხელშეკრულების შინაარსზე არაფრის დაწერას არ ვაპირებს, ისედაც კარგად გეცოდინებათ ყველას:)
ჟურნალისტებზე მინდა ცოტა დავწერო, როგორ მუშაობენ ( როგორ ვმუშაობთ ქართველი ჟურნალისტები)..

ნუ, ტელევიზიებისთვის დაგვიანება რომ ჩვეულებრივი ამბავია, ეს ყველამ იცის ალბათ , მერე პრესსამსახურთან ზარები, რომ აი – რუსთავს დაელოდე, იმედს დაელოდე, კავკასიას და ა.შ.
მერე იწყება რადიოების სიფხიზლის ერა.. არ უნდა გამოეპაროთ არც ერთი გადაღება, არც ერთი კომენტარი, ოღონდ არა იმის გასაგებად, რა თქვა, (ის პრესრელიზშიც ეწერება) ძირითადად იმისთვის, რომ მიკროფონები გამოჩნდეს.. თუ მოჭრილებს იღებენ. მაშინ ეჰჰ..

რამდენიმე სააგენტო სხვადასახვა მედიასაშუალეაბასთან კითხვა-კითხვით უცებ წერს ნიუსს და ტელეფონით აწვდის პროდიუსერს.

მოკლედ, შეხვედრა კაბინეტში მომდინარეობდა და დასრულების შემდეგ უნდა შესულიყვნენ კადრების ასაღებად და ჩასაწერად..

პრესსამსახური რომ გამოვიდა და თქვა – დადგებიან და ჩაწერთო, რუსთავი 2 -ის კორესპონდენტმა (მგონი, ნათია ბანძელაძე იყო, ნუ , ბანძელაძე ნამდვილად იყი და ნათია იყო თუ არა, არ ვიცი) ასეთი რამ ჰკითხა პრესსამსახურს – ჩაწერა ქართულად?
–კახა ქართულად და ის ალბათ ინგლისურად..,
– ეგ კი არა, როგორც ვიცით მივარდნით და პირში მიკროფონის თხრით, ანუ ქართულად?
ეგ არის რა…
ვისი კამერა უკეთ დგას, ვისი მიკროფონი უკეთ ჩანს, ვისი უფრო ახლოს არის პირთან, ვინ უკეთ ჩასცხებს თავში…

გუშინვე ფინანსთა სამინისტროდან ეკონომიკისაში გადავედით (ავტობუსით “გადავირბინეთ”:)) ეკონომიკის მინისტრსაც ხვდებოდა ეს იანოტა, ხოდა იქაც ვიყავით.. წინასწარ ჩასაწერად გამოიყვანეს ეს ახალი მინისტრი (ბევრი “ლ” ურევია და არ ვიტყვი გვარს:) პოლოლიკაშვილი:) ჯერ რუსთავთან გააკეთა კომენტარი (ისეთი გაოცებული ჩანდა – ხან უკან რომ დასწევდნენ და ხან წინ:) მისმა პრესსამსახურმაც ისე საყვარლად გაიხედა კამერაში – აბა, ხო კარგად ჩანსო:)
მერე პირველ არხს და თუ არ ვცდები, აჭარას უნდა გადაეღოთ.. ოპერატორები ვერ შეთანხნდნენ, პირველი არხი გაიბუტა და განზე გადგა, უცებ ეს ფილარმონია მინისიტრი არ გაიქცა და გაუჩინარდა?
მისმა პრესსამსახურმა-მონისტრი კაცია სამი დღეა, დიპლომატი იყო, არ არის დაჩვეული ასეთებს, რო დაიწყეთ პატარა ბავშვებივით ჩხუბიო.. მიეჩვევა კაცოვო – დაამშვიდეს..
გაბუტული აღარ გამოვიდა, შეხვედრის დაწყებამდე, ჟურნალისტ-ოპერატორები ჯერ შეშფოთდნენ, მერე აღშფოთდნენ და ბოლოს დაგმეს მისი საქციელი – მერე ერთს კალამი უნდოდა და მოლაპარაკების მაგიდაზე დელეგაციისთვის განკუთვნილ ფანქარს წამოავლო ხელი, მეორემ დავუწეროთ -გაქცევა ვაჟკაცობა არ არის ბიჭო, მხოლოდ კურდღლები გარბიან და ა.შ…
ჩართვაც გააკეთეს – დასრულდა უკვე შეხვედრაო, არადა, ჯერ დაწყებულიც არ იყო:)) რა უნდოდათ, სინქრონი ხომ ჰქონდათ:))
მერე აღარაფერი:) უბრალოდ, ნათია ბანძელაძის სიტყვები სულ მემახსოვრება – ჩაწერა ქართულად:) – ისე, სხვაგანაც ასე მიცვენით არ იციან ხოლმე?

 

მეექვსე კორპუსი ჩემი ტკივილია…

გუშინდელი გაცოფება ცოოტა გამინელდა, მაგრამ ჯერ მაინც გამწარებული ვარ..

ეს თსუ-ს და უპირატესად ჟურნალისტების კორპუსს ეხება…

ყოველ წელს საგნების არჩევა რომ პრობლემაა, მაგას თქმა არ უნდა.. რატომღაც ყველაზე მძიმე ვითარება ამ მხრივ ჟურნალისტიკაზე იყო, რადგან კარგი საგანი ცოტა იყო და მით უფრო კარგი ლექტორი კიდევ უფრო ცოტა..

ახლა მეტყვით, “ფავორიტობის” მიხედვით ირჩევ ლექტორებსო.. მოდი, და ნუ აირჩევ – უკე ისე ვარ დაშინებული, რომ თუ მისი სილაბუსი კარგად არ წავიკითხე, გამოკითხვა არ მოვაწყვე სტუდენტებში და საუკეთესო შემთხვევაში, უკვე გამოცდილი არ მაქვს მისი სტუდენტობა, არ ვირჩევ არაფრით..

გამოცდილება მაქვს ძალიან მწარე და იმიტომ..

• მყოლია ლექტორი, რომელმაც მთელი სემესტრი საკუთარ მოგონებებში გალია, მთელი სემესტრი ეგნატე ნინოშვილის “განკარგულებას” ვერ გასცდა.. მთელი სემესტრი თავის სხვა სტუდენტებს იხსენებდა.. მთელი სემესტრი ზეაღმავალ ჟურნალისტიკაზე ლაპარაკობდა.. მთელ.. აუ, აღარ გავაგრძელებ..მის ლექციაზე ყოფნა ნამდვილი ტანჯვა იყო.. შარშან მემუქრებოდა მასთან სწავლა კიდევ, თან როგორ – უნდა შეეცვალა ლექტორი , რომლისგანაც ვიცი ჟურნალისტიკაზე ყველაფერი, რაც ვიცი..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ლექციებზეც ვერ გავიგე მის საგანს რატომ ერქვა ის სახელი, რაც ერქვა..
  არანაირი შეხება იმასთან, რაც სასწავლო კურიკულუმის მიხედვით უნდა გვესწავლა..(თუ “ალიას” დახასიათებას არ ჩავთვლით). მთელი სემესტრი გავლიეთ იმაზე მსჯელობაში, რომ სააკაშვილი უნდა გადადგეს და რა კარგია აქციები (თან ჯგუფიც რომ ასეთი იყო?).
• მყოლია ლექტორი, რომლის გონებაშიც სტუდენტი ქალები სხვა ემოციებს აღძრავდა , არა ისეთს, როგორსაც ლექტორი უნდა განიცდიდეს სტუდენტის მიმართ.
• მყოლია ლექტორი, რომელიც ნახევარი საათით იგვიანებდა, ნახევარი საათით ადრე გვიშვებდა, ერთადერთი ქსეროქსი წაგვაკითხა და მისი მიხედვით რაღაც დაგვაწერინა (ეს ჟურნალისტიკის საგანი არ იყო, საფაკულტეტო ძირითადი იყო).

       ა რ მყოლია მე, მაგრამ ვიცი –

• რა დავალებებს აძლევდა სტუდენტებს ლექტორი – შეხვედრა ნაცნობთან, მე და მოდა, და ა.შ…
• ლექტორი, რომელსაც ჟურნალისტიკა მხატვრული კითხვა და “აღფრენილი” ფრაზებით საუბარი ჰგონია..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ორივე საგნის ოთხ კოლოკვიუმში და ორ გამოცდზე ერთი და იგივე თემა მაქვს დაწერილი..

ყოველივე ამის შემდეგ, განა შეიძლება ნებისმიერთან აირჩიო საგანი, შეიძლება არ დააღამო უნის კიბეებთან და არ გაათენო ინტერნეტკაფეში? ყოევლდღე არ მიასკდე უნივერსიტეტს – იქნებ რეგისტრაციაზე რამე ახალი იყოსო? იმისთვის რომ შენი ლექტორები გახდნენ – ნინო ჟიჟილაშვილი, დათო პაიჭაძე , მალხაზ მაცაბერიძე, ზურა მხეიძე…
იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც ძაააან მაგრები მეგონნენ და თავი მოვიკალი მათ არჩევაზე, მაგრამ მეორე სემესტრში სასწრაფოდ შევცვალე არჩევანი..
საბოლოო ჯამში მაინც კმაყოფილი ვიქნებოდი ჩემი თსუ-ში სწავლით (როგორც ირინა დარჩიამ თქვა, იდეალური არაფერი არ არის), ოღონდ პირადად ჩემი – რადგან სასურველი საგნების და ლექტორების არჩევამ მომცა მაქსიმუმი. არც პრაქტიკა დამკლებია.. მაგრამ საშინელი იმედგაცრუება და უძლურება ვიგრძენი იმის გამო, რომ ახალი პროგრამის მიხედვით გააუქმეს ჟურნალის წარმოება, რის გამოც მიხაროდა მეოთხე კურსი.. აქაც მყავდა ფავორიტი ლექტორი – დალი ოსეფაშვილი ,
არათუ სავალდებულო, არჩევით საგნადაც კი არ დატოვეს.. გაზეთი და ჟურნალი გააერთიანეს საგან – ბეჭდურ მედიაში, რომელი სახელწოდებითაც საგანი უკვე გავლილი მაქვს – თუმცა აბსოლუტურად არანაირი ცოდნა არ მიმიღია.
ჟურნალის წარმოება გააუქმეს მას შემდეგ, რაც შარშან ამ საგნის ფარგლებში მომუშავე სტუდენტებმა გამოსცეს “რაკურსი” და “ძმანი მისნი” (თაზოს დავესესხები:)
გამოდის ის, რომ მე ისე უნდა დავამთავრო უნივერსიტეტი, რომ ვერ ვისწავლო , როგორ იწერება საჟურნალო მასალა , როგორ ეწყობა ჟურნალი და ა.შ..
საშინლად ვნანობ, რომ შარშან დავუჯერე დათო პაიჭაძეს (როგორც უფროს სპეციალისტს და ტუტორს) – “ჟურნალის წარმოება” მხოლოდ მეოთხეკურსელებისთვის გვაქვსო.. რა პატიოსნება, რის დამჯერი სტუდენტობა, ერთი და ორი მესამეკურსელი ნამდვილად არ ყოფილა ჟურნალზე (ბევრი იყო ისეთიც, ვინც მხოლოდ კრედიტის გამო აკეთებდა საქმეს). არადა, რამდენჯერ უთქვამს იმ კაცს – ყველაფერს კი ნუ დამიჯერებთო:)

ახლა ლექტორების უმეტესობა არიან ისინი, ვისაც “ვადანაშაულებ” ფუჭად დაკარგული დროის გამო.. ბევრი ისეთი, რომელზე მეტიც ნამდილად ვიცი იმ საგანში და მათზე უკეთ ნამდვილად ვასწავლი საგანს..
ახალი კარგი ლექტორებიც არიან, მაგრამ იმ საგნებში, რომლებიც უკვე გავლილი მაქვს..
შარშანდელი ორსემესტრიანი საგნები წელს ერთსემესტრიანებად იქცა… ამის ერთადერთ მიზეზად იმას ვხედავ, რომ როდესაც ორ სემესტრს ასწავლი ერთ საგანს, სტუდენტს უნდა მისცე სრულყოფილებასთან მიახლოებული ჟურნალისტური პრაქტიკა, შარშან ერთეულებმა ეს გააკეთეს, წელს როგორც ჩანს, რადგან თავად არ აქვთ ამის თავი, არც იმე ერთეულებს აძლევენ ამის შანსს.
ერთადერთი, რაც მაინც მიხარია – ჩემი სისუსტე რადიოგადაცემაა.. ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა, შარშანდელი მესამე-მეოთხეკურსელების ნაწილი, რომლებმაც რადიო ორ სემესტრი ვისწავლეთ.
და ყველაზე ძაან რაც მეამაყება – ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა (ამჯერად დათო პაიჭაძის სტუდენტები ვიგულისხმებით) ვინც სემესტრის მანძილზე ოთხი ორსაათიანი გადაცემა გავაკეთეთ და საგამოცდოდ ერთი სამაუწყებლო დღე ანუ 16საათი “შევქმენით”…
ასეთი პრეცედენტი თსუ-ში ნამდვილად აღარ იქნება:))) (ნუ ახლა ათ და ასწლეულების მერე რა იქნება, არ ვიცი:)))
ამაყი და ბედნიერი ვარ, რომ ორსემესტრიანი რადიოგადაცემა გავიარე და მე და ჩემმა ჯგუფელებმა იმაზე მეტი ვიცით რადიოზე, ვიდრე ბევრმა რადიოს სპაციალისტმა.. ხმების ალქიმიკოსები გავხდით:) მე ვიცი, რომ სადაც არ უნდა ვიყო, რადიოს არ ვკადრებ იმას, რაც მე არასწორად მიმაჩნია..

ჰმ, დავიწყე წუწუნით და დავამთავრე რადიოთი:)
უჰ, როდის დაიწყება ეს ოხერი რეგისტრაცია.. და რა მეშველება, რითი უნდა შევავსო ის საგნები, რაც გააუქმეს… მომიწევს, სხვა დეპარტამენტში ან ფაკულტეტზე გადასეირნება:))