მაგისტრატურის მეორე სემესტრი – ფიქრები და არჩევანი

ხვალ სწავლა მეწყება – მაგისტრატურის მეორე სემესტრი. ისე ვნერვიულობ, ისე ვნერვიულობ, რომ ზოგჯერ სული მეკვრის 😀

არადა, სანერვიულო რა არის – აბსოლუტურად ყველა საგანი მომწონს, ყველა ლექტორი მომწონს, უბრალოდ, რა რთულია, სამსახურის და სწავლის შეწყობა :() ცხრილი მაქვს ძალიან ცუდი – ხუთშაბათს და პარასკევს 5-დან 9-მდე ლექციები მაქვს, მე კი, 4საათი გადაბმულად უნიში არ ვყოფილვარ :|)

ვნერვიულობ და სუნთქვა მეკვრის იმის გამოც, რომ ზამთარი მოდის, მე კი, ჭირივით მეზიზღება და მძულს სიცივე, ბევრი ტანსაცმელი, ადრე დაღამება, ავტობუსის ლოდინი, გაყინული თითები და აშშ.

მესიკვდილება, რომ ლეპტოპის თრევა ისევ მომიწევს ( ცხადია, დამტენითურთ), ამას მივამატოთ ის ნივთები, რაც ყოველდღიურად დამაქვს (წიგნი, რვეული, დიქტოფონი, საბუთები და სხვ) და თავი ჯარისკაცი მგონია, რომელმაც გმირულად უნდა ათრიოს თავისი ტვირთი ჭირსა თუ უბედურებაში :(( თან, ჩემი ხერხემლის გადამკიდე 😐

ხო, უცხოენოვან სამეცნიერო ლიტერატურაზეც ვნერვიულობ ❤

სხვა მხრივ კი, სხვა მხრივ აღმაფრენით ველი, ძალიან საინტერესო საგნებია. ნუ, ცოტა კი შევაწუხე დეკანი, მაგრამ მაინც :)) და ამ სემესტრში ჩემი არჩევანი ასეთია:

1. „კულტურული ანთროპოლოგია“ – ქეთი გურჩიანი. თავდაპირველად ავირჩიე ლექტორის გამო. წინა სემესტრშიც მასწავლიდა და ვიცი, ვისთან მაქვს საქმე, ვიცი, რომ „ხალტურას“ ადგილი არ ექნება და ვიცი, რომ კურსის ბოლოს იმაზე ბევრად და ნამდვილად მეტი მეცოდინება, ვიდრე ვიცი. მერე სილაბუსსაც გავეცანი – ჩემთვის უცხო და ძალიან საინტერესო კურსი მგონია. დღეს პირველ ვიდეოლექციას მოვუსმინე – ევოლუციონიზმის თეორიებზე.. მასალა ვეძებე ინტერნეტში, რაღაცები წავიკითხე, თუმცა, თვალები მეტკინა ძალიან და ხვალისთვის გადავდე.

2. „ძალაუფლების ლეგიტიმაცია: იდეოლოგია და სიმბოლიკა“, ზურა კიკნაძე. ზურაც ჩემი ლექტორი იყო წინა სემესტრში და იმთავითვე ვაპირებდი ამ საგნის არჩევას. ჯერ სახელწოდებაა ძალიან საინტერესო და მერე სილაბუსსაც რომ გავეცანი, კიდევ უფრო მომეწონა. მართლა საინტერესოა, გავეცნობით ძალაუფლების ლეგიტიმაციის სხვადასხვა ხერხებს ძველი წინა აზიის, ანტიკური საბერძნეთის, რომის, ბიზანტიური და დასავლური შუასაუკუნეების, მათ შორის, საქართველოს გამოცდილებაზე დაყრდნობით.

3. „ჰეგელის გონის ფენომენოლოგია“, გურამ თევზაძე. ამაზე დიდხანს ვფიქრობდი, ამერჩია თუ არა. ცხადია, არა იმიტომ, რომ მისი ცოდნა და სიძლიერე მეეჭვებოდა. პირიქით, მეშინოდა – ამ კურსის წარმატებით დაძლევას ახლა შევძლებ თუ არა მეთქი. მაგრამ გავრისკე. (გიგი თევზაძის „იდენტობის თეორია“ მინდოდა ძალიან, მაგრამ ჯერ საერთოდ ამოიღეს ეს კურსი და მერე, რომ ავჭიჭყინდით, კი დაამატეს, მაგრამ ლევან ღამბაშიძე კითხულობს. მე რო გიგი მინდოდა? :D)

4. „რელიგიის სოციოლოგია“, ემზარ ჯგერენაია. ემზარი ძალიან ჭკვიანი და განათლებული ადამიანია. მასზე მხოლოდ კარგი მსმენია. მჯერა, რომ სემესტრის ბოლოს, მისი საგნიდანაც ბევრი მეცოდინება. ხო, ჯაბას მოკითხვა უნდა გადავცე 😀

5. „ანალიზური ჟურნალისტიკა“, დათო პაიჭაძე. ნუ, კაიხნიანი წყვეტის გამო, ცოტა ხანს კიდევ მივუბრუნდები ჟურნალისტიკის ლექციებს. რაღაც განტვირთვა და სიხალისეც იქნება ალბათ ამდენი ფილოსოფია-თეორიების შემდეგ. ისე, ცოტა მაინც მეშინია – ვაიდა, ვერ გავქაჩო მეთქი:D

ახლა ნერვიულობას უნდა შევეშვა და მხოლოდ შემართებით ^_^

 

“ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება აქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში”

ხვალ მაგისტრატურაზე სწავლა მეწყება და პირველკლასელივით ვარ. 1 სექტემბერი მგონია. ის მახსენდება, სკოლაში რომ უნდა წავსულიყავი და გახსნაზე მოსაყოლ ლექსს რომ ვიმეორებდი,  მასწავლებლისთვის მისატან ყვავილებს და „ბანბანერკას“ ( ოღჩ – რა მარაზმი იყო) მაგიდაზე რომ დავაწყობდი, სკამზე „ზიზიებს“ ( რომელსაც მაქსიმუმ,  ერთი კვირისთვის ვყიდულობდით )  და  ჩანთას რომ მოვათავსებდი და ძილშიც ნერვიულობას რომ განვაგრძობდი.

ნუ, ნერვიულობა რა, უბრალოდ, აგერ უკვე ერთი სემესტრი გავიდა , არაფერი მისწავლია. გადავეჩვიე ლექციის ფორმატში ცხოვრებას, ის კი არა, უნივერსიტეტშიც, ბოლო წელი ძალიან მიჭირდა აუდიტორიაში გაჩერება. ( ნუ, მაშინ  მიზეზები მქონდა.). ახლა  ვნერვიულობ იმაზეც, რომ სრულიად ახალი პროფესიის შესწავლას ვიწყებ ახალ უნივერსიტეტში ( ორი წელი ვოცნებობდი  ილიაუნის სტუდენტობაზე :D)

„პოლიტიკის ანთროპოლოგია“ – ყოველი ხუთიდან, ვისაც კი ეს სახელწოდება ესმის, ოთხი მისი შინაარსის ახსნას მთხოვს. მეც ვიწყებ, რომ აქ შევისწავლი  პოლიტიკის აგებულებას, ძალაუფლების ფორმირების პროცესებს, ძალაუფლებისა და კულტურის, ძალაუფლებისა და რელიგიის ურთიერთმიმართებას  და ატც.

– ააა, მერე სად უნდა იმუშაო? რა უნდა გამოხვიდე?

ნუ, არ ვიცი. ჯერჯერობით, ჟურნალისტიკის მიტოვებას არ ვაპირებ. ისე კი, ამ პროფესიით მაქვს შანსი  ( იდეაში) დავსაქმდე „საზოგადოებრივ ორგანიზაციებსა და სამთავრობო სტრუქტურებში, პოლიტიკურ ორგანიზაციებში, სამეცნიერო და სასწავლო დაწესებულებებში“.

პრინციპში, ეს სამაგისტრო პროგრამა უმეტესად ზოგადი/დამატებითი განათლებისთვის+კარგი ლექტორები – ავირჩიე და არა პროფესიის შესაცვლელად. თუმცა, გამორიცხული ცხოვრებაში ხომ არაფერია. (იქნება, ორი დიპლომით მეც დავიწყო ტაქსაობა).

ამ სემესტრში სიამოვნებით ვიწავლი „ქართულ მითოლოგიურ გადმოცემებს“, „ქრისტიანულ ეკლესიას და ევროპის დაბადებას“, „ანტიკურ თეტრსა და მის რეცეფციას“, „სოციოლოგიური კვლევის მეთოდებს“  და…  დამტანჯავს სტატისტიკა. [ბაკალავრიატის გამოცდილება].

განსაკუთრებით კი, კარგი ლექტორები მიხარია. ახლა ნოდარ ლადარია, ზურაბ კიკნაძე და ქეთი გურჩიანი მეყოლება. ამბობენ, რომ თამარ ბრეგვაძე და ნიკა მაღლაფერიძეც კარგები არიან. შევხედოთ, ამას რა სჯობს :დ

ჰო, სხვა რამეზეც  ვნერვიულობ. სამსახური – უნივერსიტეტის შეწყობა-ვერშეწყობისდა გამო. პრინციპში, მე ხომ ყველაფერზე ვნერვიულობ. ოდნავი საბაბი და უკვე პანიკას ვტეხ. ცოტათი,  ჩემი თანამშრომელი და ყოფილი კურსელი, მაგდა მამშვიდებს ხოლმე – მასაც ხვალ ეწყება სწავლა და მასაც მაგისტრატურაზე – მოვასწრებთ  „ხსუნაო“, ( :D) ამბობს ხოლმე და გულს ეფონება :D.

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ხვალიდან „ჩემი საინტერესო ცხოვრება იწყება იქ, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში.