სასწორის პინა – დარჩა 45 დღე

მაგისტრატურა – ჯერ კიდევ ცოტა ხნის წინ ამ “ცნებას” ჩემთვის “მცნების” ადგილი ეკავა. შარშან, ილიაუნიმ მარიოტში რომ პროგრამების პრეზენტაცია გამართა, მაშინ საერთოდ გადარეული ვიყავი. ადგილის შეცვლა მინდოდა, სიახლე მინდოდა, რაღაცის სწავლა მინდოდა (წინა სემესტრში სასწავლი არაფერი არ მქონდა და…)…..

წელს კი, როდესაც გამოცდების ეროვნულმა ცენტრმა მიღება გამოაცხადა, მთელი წლის “ნაგროვები გზნება” უცაბედად დამიცხრა. ვცდილობდი, საბუთების შეტანა ბოლოსკენ წამეჩოჩებინა – ხან იმას ვფიქრობდი-მაინც ვეღარ ჩავაბარებ მეთქი, ხან – რაზე ჩავაბარო მეთქი, ხანაც – დუგლასის სიტყვები მეფინებოდა “ყურწინ” – რათ გინდა ჯერ მაგისტრატურა, ცოტა ხანს იმუშავე, უცხო ენაში გაიწაფე, როცა ჩამოყალიბდები და გეცოდინება, რაც გინდა, უამრავი პროგრამაა უცხოეთში და იქ გააკეთე მაგისტრატურაო.. კი ვეკამათებოდი, ვცდი, ჩემი რა მიდის და უგრანტოდ სწავლას არ გავაგრძელებ მეთქი. აღმოჩნდა, რომ არა..

საბუთები შევიტანე სადღაც, აპრილის შუა რიცხვებში. ბოლო ორ კვირაზე მეტია, ამ “საქციელის” გამო, საშინელი “სინანული” დამეწყო. მგონია, რომ ამის “ჩადენით”, საკუთარ თავს სასიკვდილო განაჩენი გამოვუტანე. არადა, თითქოს არც ახლაა გვიან და შემიძლია, რომ გამოცდაზე გასვლაზე უარი ვთქვა, მაგრამ აქ უკვე არის რამდენიმე მიზეზი. ერთი – ჩემი 50 ლარი:-D:-D:-D რომელიც შეტანისას გადავიხადე და როგორ შეიძლება ეს ტყუილად გადამეგდო მეთქი. მეორე – ჩემ გარშემო მყოფი ადამიანები, დედაჩემი, რომელიც “გამგლეჯს” 😀 არადა, კი მითხრა ადრე, რომ ვყოყმანობდი შეტანაზე-თუ გინდა, მოიცადე ერთი წელიო, მაგრამ ახლა გაბრაზდება 😉 და სხვა ხალხიც. თან მეც საკუთარ თავზე ვბრაზობ-რატომ დროზე ვერ მოვიფიქრე და ახლა უკან რატომ უნდა დავიხიო მეთქი.

მაგრამ როგორ არ უნდა დავიხიო, როცა არ მაქვს გარანტია, რომ მეც “სხვების” მდგომარეობაში არ აღმოვჩნდები. ერთი, რომ მეშინია, მოვხვდები იმ პროგრამაზე, სადაც სწავლა არ მინდა. წინა სემესტრში რომ ვნატრობდი თეორიებს, ვიცი, რომ ახლა არ შემიძლია, რადგან ესპანეთის ისტორიის და ანტიკური ლიტერატურის ისტორიის ზუთხვამ ამ უდროობის ჟამს, ძალიან დამღალა. ანტიკური ლიტერატურა სასიამოვნო წასაკითხია, თუმცა, გაშინაარსებულ მოყოლაზე რა მოგახსენოთ. “ილიადის” თუ “ენეიდას” მოკლე შინაარსის თხრობა მართლა არ მსიამოვნებს და არც ვყვები , ხელი ავიღე სემინარის 30 ქულაზე, თუმცა, ეს სხვა საკითხია. მთავარი არის ის, რომ ვერც “შუასაუკუნეების კვლევაზე”, ვერც “პოლიტიკის ანთროპოლოგიაზე” და მითუმეტეს, ვერც “ქრისტიანულ თეოლოგიაზე”, მე ვერ გავქაჩავ. ვერ წარმომიდგენია, ფილოსოფოსებთან, ისტორიკოსებთან და რა ვიცი კიდე , ვისთან ერთად ჯდომა ლექციაზე. ვიცი, რომ მათ ვერ “დავეწევი”, ბეგრაუნდი აუცილებლად დამჭირდება. ამის სულ მარტივი მაგალითი ჩემი დეიდაშვილია, რომელიც არჩევით საგნად გადის პოლიტიკურ თეოლოგიას, და მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც დონეზე ფილოსოფია გავლილი აქვს, მაინც ძალიან უჭირს გარკვევა. ამ პრობლემას კიდევ მოვაგვარებდი, გულით რომ მინდოდეს ამ სპეციალობებზე სწავლა. არ მინდა, რომ მაგისტრატურაში გაუცნობიერებლად ჩავაბარო.

მეორე პრობლემა არის საშინელი დაღლილობა. მთელი სემესტრი არც ერთი თავისუფალი დღე არ მაქვს, ექვსი დღე “24 საათი” და ლექციები, შაბათს დილის 9-დან ლექციები და “იბერია”. მინდა, რომ ცოტა ხანს, ცოტათი დავისვენო. ალბათ, დიდი პროცენტით, სწორედ ამიტომ ვიტყვი უარს “განათლების ადმინისტრირების” სამაგისტრო პროგრამაზე, რომელზე სწავლაც ოქტომბერში იწყება და არა მარტში. ( ნუ, ესეც ის მიზეზია, რომ გულლლლით არც მანდ არ მინდა).

და კიდევ ერთი, მთავარი პრობლემა: არ მინდა, მაგისტრატურაში ჩავაბარო და ლექციების 4/5 გამიცდეს ლექტორების თუ ჯგუფელების უპასუხისმგებლობის თუ ზარმაცობის გამო. რასაც სხვებზე დაკვირვებისას წავაწყდი.

გამოცდამდე კი დარჩა მაქსიმუმ 45 დღე…