არის ასეთი სოფელი…

7 წლის წინ, 2003 წლის 4 ივნისს დაიწყო ჩემი, ჩემი დეიდაშვილის (ის მოგვიანებით ჩამოვიდა, მაგრამ მაინც 🙂 და ბიძაშვილის ”საოცარი მოგზაურობა” :)))

სოფელი ლიჩი, ბევრს არ ექნება გაგონილი, რამდენიმე თვის წინ, ფეისბუქელმა თათა ხვედელიძემ მითხრა, რომ ცოდნია ეს სოფელი ( ბავშვობაში ბანაკებში დავდიოდითო), და ძალიან გამიხარდა.

ეს არის, საჩხერის რაიონში მდებარე ერთი პატარა სოფელი, რომელზეც შეგიძლია თქვა, რომ ”კაკრაზ”, ჯუნგლებში ხარ.

ეს არის სოფელი, სადაც ტრანსპორტი თბილისიდან კვირაში მხოლოდ სამჯერ დადის. ერთ სამარშუტო ტაქსს დაჰყავს ოთხი სოფლის მაცხოვრებელ-დამსვენებლები. ”მარშუტკა” მაქსიმუმ 18 კაცს იტევს, ესეც, ოდნავ თავისუფალ ადგილას ჩადგმული ხის ”სკამეიკებით”. სწორედ ამიტომ, სოფელში წასვლის წინა ღამეს ყოველთვის ”იზმენებში” ვარ – ვაი და, ადგილის დაკავება ვერ მოვასწრო მეთქი. დილიდან ვდგავართ ”რიგში” და ”მარშუტკის” გამოჩენისთანავე ეს ოთხი სოფლის წარმომადგენლები, ”აბა ვინ მიასწრებს” პრინციპით, ვიკავებთ ადგილებს.

ეს არის სოფელი, სადაც 2008 წლამდე ტელეფონი არ იჭერდა, ბედად, სწორედ ომის წელს შეიყვანეს ”მაგთის” ბოძი და იქ ჩარჩენილი ბავშვები, თბილისთან კონტაქტს ვინარჩუნებდით. (თუმცა, კიდევ საკითხავია, უკეთესი იყო თუ არა ეს, რადგან აქეთ გვაფეთიანებდნენ. 2008-მდე კი, თბილისში დასარეკად ზემოთ, გორებზე ავდიოდით და გქვონდა ერთი ჟივილ-ხივილი – ”ეეე, ერთი ხაზი დავიჭირე, ოე, აქ ორი ხაზია”..

ეს არის ადგილი, სადაც ვიმყოფებით სრულ ინფორმაციულ ვაკუუმში. ტელევიზორი მხოლოდ ”თეფშიან” ხალხს აქვს. ჩვენც არასოდეს (თუ ომის რამდენიმე დღეს არ ჩავთვლით, როდესაც თბილისადან შეგვაშინეს) გაგვჩენია სურვილი, რომ ამისთვის დრო დაგვეკარგა.

ეს არის სოფელი, სადაც ჩვენს მიტოვებულ, ტყეში ჩაკარგულ, უცხოპლანეტელების მსგავს (ნათურები აქვს აქეთ-იქით და.. :)) უძველეს სახლში (მეორე სართული 1958 წელს დააშენეს, პირველმა კი – დროის ათვლა დაკარგა) – მარტო ბავშვები ვცხოვრობთ და მთელ სოფელს ვიღებთ.

ეს არის სოფელი, სადაც ყოველ საღამოს მე, ჩემი დეიდაშვილი სოფო და ბიძაშვილი თამუნა, გეზს ვიღებთ იქით, უსასრულობისკენ, (ერთერთი გაჩერება – სასაფლაოზე გვაქვს. როგორ შეიძლება , სასაფლაო გიყვარდეს, მაგრამ იქ ისეთი სიმშვიდე და სილამაზეა) და სიმღერით ვიკლებთ იქაურობას, ამ დროს ვინმე ძიაკაცი გამოვა და ვა, ვარლამის ქალებს გაუმარჯოსო – შემოგვძახებს (ბაბუაჩემი იყო ;))

ეს არის სოფელი, რომელსაც ყველაზე კარგი მდინარე აქვს :))) ეს არის სოფელი, სადაც პირველად შევჯექი ცხენზე, პირველად დავკრიფე და ვჭამე სოკო, პირველად წავედი სათევზაოდ, პირველად დავჩეხე შეშა, პირველად გამოვაცხვე პური ( ნუ, ფქვილის ერთი 50 კილოგრამიანი ”მეშოკი” მის სწავლას შევალიე, მაგრამ ახლა ვარლამიჩების დამსახურებული ხაბაზი ვარ). ეს არის სოფელი, სადაც დღე ღამეა, ღამე კი დღე. ეს არის სოფელი, სადაც შეიძლება იჯდე და იძახო – ხალხო, ყვირილი მინდაო, სადაც შეგიძლია ჯოკერი უსასრულოდ ითამაშო, სადაც ბულგარული წიწილები ამოდის ეზოში, სადაც შეიძლება მკვდარი ღამურა მოკლა და იტრაბახო, სადაც, შეიძლება წყალზე წახვიდე ჭის მოსატანად, საჭმლის მილევის ჟამს ორი დიიიდი პარკი დანდური ( ომის წელს გავიგე, რაც იყო) მოკრიფო გზის პირებზე, საათობით რეცხო, ხარშო და ერთი ტაფა გამოგივიდეს. სადაც, შეიძლება, რომ ექვსი კილომეტრი გაიარო ერთი ნაყინისთვის ან ერთი კილო შაქრისთვის. სადაც, მთვარე და ვარსკვლავები ღამღამობით მიხატულს გავს, სადაც ყველაზე მეტი ვარსკვლავი ცვივა ციდან.

ეს არის სოფელი, სადაც უუუუუუჰ.. ..

ეს არის სოფელი, სადაც ჩვენი ტოოოოლები დასთხოვდნეეეეენ :)))))

ეს არის სოფელი, საიდან წამოსვლისაც ყოველთვის დეპრესიაში ვვარდებოდი და ვტიროდი.

ეს არის ჩემი დედულეთი, ეს არის სოფელი, სადაც გატარებული დრო მუდამ დარჩება, როგორც ერთერთი საუკეთესო მოგონება.

და… ეს არის სოფელი, სადაც ორი წელია აღარ ვყოფილვარ და ძალიან მომენატრა:-(