მეექვსე კორპუსი ჩემი ტკივილია…

გუშინდელი გაცოფება ცოოტა გამინელდა, მაგრამ ჯერ მაინც გამწარებული ვარ..

ეს თსუ-ს და უპირატესად ჟურნალისტების კორპუსს ეხება…

ყოველ წელს საგნების არჩევა რომ პრობლემაა, მაგას თქმა არ უნდა.. რატომღაც ყველაზე მძიმე ვითარება ამ მხრივ ჟურნალისტიკაზე იყო, რადგან კარგი საგანი ცოტა იყო და მით უფრო კარგი ლექტორი კიდევ უფრო ცოტა..

ახლა მეტყვით, “ფავორიტობის” მიხედვით ირჩევ ლექტორებსო.. მოდი, და ნუ აირჩევ – უკე ისე ვარ დაშინებული, რომ თუ მისი სილაბუსი კარგად არ წავიკითხე, გამოკითხვა არ მოვაწყვე სტუდენტებში და საუკეთესო შემთხვევაში, უკვე გამოცდილი არ მაქვს მისი სტუდენტობა, არ ვირჩევ არაფრით..

გამოცდილება მაქვს ძალიან მწარე და იმიტომ..

• მყოლია ლექტორი, რომელმაც მთელი სემესტრი საკუთარ მოგონებებში გალია, მთელი სემესტრი ეგნატე ნინოშვილის “განკარგულებას” ვერ გასცდა.. მთელი სემესტრი თავის სხვა სტუდენტებს იხსენებდა.. მთელი სემესტრი ზეაღმავალ ჟურნალისტიკაზე ლაპარაკობდა.. მთელ.. აუ, აღარ გავაგრძელებ..მის ლექციაზე ყოფნა ნამდვილი ტანჯვა იყო.. შარშან მემუქრებოდა მასთან სწავლა კიდევ, თან როგორ – უნდა შეეცვალა ლექტორი , რომლისგანაც ვიცი ჟურნალისტიკაზე ყველაფერი, რაც ვიცი..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ლექციებზეც ვერ გავიგე მის საგანს რატომ ერქვა ის სახელი, რაც ერქვა..
  არანაირი შეხება იმასთან, რაც სასწავლო კურიკულუმის მიხედვით უნდა გვესწავლა..(თუ “ალიას” დახასიათებას არ ჩავთვლით). მთელი სემესტრი გავლიეთ იმაზე მსჯელობაში, რომ სააკაშვილი უნდა გადადგეს და რა კარგია აქციები (თან ჯგუფიც რომ ასეთი იყო?).
• მყოლია ლექტორი, რომლის გონებაშიც სტუდენტი ქალები სხვა ემოციებს აღძრავდა , არა ისეთს, როგორსაც ლექტორი უნდა განიცდიდეს სტუდენტის მიმართ.
• მყოლია ლექტორი, რომელიც ნახევარი საათით იგვიანებდა, ნახევარი საათით ადრე გვიშვებდა, ერთადერთი ქსეროქსი წაგვაკითხა და მისი მიხედვით რაღაც დაგვაწერინა (ეს ჟურნალისტიკის საგანი არ იყო, საფაკულტეტო ძირითადი იყო).

       ა რ მყოლია მე, მაგრამ ვიცი –

• რა დავალებებს აძლევდა სტუდენტებს ლექტორი – შეხვედრა ნაცნობთან, მე და მოდა, და ა.შ…
• ლექტორი, რომელსაც ჟურნალისტიკა მხატვრული კითხვა და “აღფრენილი” ფრაზებით საუბარი ჰგონია..
• მყოლია ლექტორი, რომლის ორივე საგნის ოთხ კოლოკვიუმში და ორ გამოცდზე ერთი და იგივე თემა მაქვს დაწერილი..

ყოველივე ამის შემდეგ, განა შეიძლება ნებისმიერთან აირჩიო საგანი, შეიძლება არ დააღამო უნის კიბეებთან და არ გაათენო ინტერნეტკაფეში? ყოევლდღე არ მიასკდე უნივერსიტეტს – იქნებ რეგისტრაციაზე რამე ახალი იყოსო? იმისთვის რომ შენი ლექტორები გახდნენ – ნინო ჟიჟილაშვილი, დათო პაიჭაძე , მალხაზ მაცაბერიძე, ზურა მხეიძე…
იყვნენ ისეთებიც, რომლებიც ძაააან მაგრები მეგონნენ და თავი მოვიკალი მათ არჩევაზე, მაგრამ მეორე სემესტრში სასწრაფოდ შევცვალე არჩევანი..
საბოლოო ჯამში მაინც კმაყოფილი ვიქნებოდი ჩემი თსუ-ში სწავლით (როგორც ირინა დარჩიამ თქვა, იდეალური არაფერი არ არის), ოღონდ პირადად ჩემი – რადგან სასურველი საგნების და ლექტორების არჩევამ მომცა მაქსიმუმი. არც პრაქტიკა დამკლებია.. მაგრამ საშინელი იმედგაცრუება და უძლურება ვიგრძენი იმის გამო, რომ ახალი პროგრამის მიხედვით გააუქმეს ჟურნალის წარმოება, რის გამოც მიხაროდა მეოთხე კურსი.. აქაც მყავდა ფავორიტი ლექტორი – დალი ოსეფაშვილი ,
არათუ სავალდებულო, არჩევით საგნადაც კი არ დატოვეს.. გაზეთი და ჟურნალი გააერთიანეს საგან – ბეჭდურ მედიაში, რომელი სახელწოდებითაც საგანი უკვე გავლილი მაქვს – თუმცა აბსოლუტურად არანაირი ცოდნა არ მიმიღია.
ჟურნალის წარმოება გააუქმეს მას შემდეგ, რაც შარშან ამ საგნის ფარგლებში მომუშავე სტუდენტებმა გამოსცეს “რაკურსი” და “ძმანი მისნი” (თაზოს დავესესხები:)
გამოდის ის, რომ მე ისე უნდა დავამთავრო უნივერსიტეტი, რომ ვერ ვისწავლო , როგორ იწერება საჟურნალო მასალა , როგორ ეწყობა ჟურნალი და ა.შ..
საშინლად ვნანობ, რომ შარშან დავუჯერე დათო პაიჭაძეს (როგორც უფროს სპეციალისტს და ტუტორს) – “ჟურნალის წარმოება” მხოლოდ მეოთხეკურსელებისთვის გვაქვსო.. რა პატიოსნება, რის დამჯერი სტუდენტობა, ერთი და ორი მესამეკურსელი ნამდვილად არ ყოფილა ჟურნალზე (ბევრი იყო ისეთიც, ვინც მხოლოდ კრედიტის გამო აკეთებდა საქმეს). არადა, რამდენჯერ უთქვამს იმ კაცს – ყველაფერს კი ნუ დამიჯერებთო:)

ახლა ლექტორების უმეტესობა არიან ისინი, ვისაც “ვადანაშაულებ” ფუჭად დაკარგული დროის გამო.. ბევრი ისეთი, რომელზე მეტიც ნამდილად ვიცი იმ საგანში და მათზე უკეთ ნამდვილად ვასწავლი საგანს..
ახალი კარგი ლექტორებიც არიან, მაგრამ იმ საგნებში, რომლებიც უკვე გავლილი მაქვს..
შარშანდელი ორსემესტრიანი საგნები წელს ერთსემესტრიანებად იქცა… ამის ერთადერთ მიზეზად იმას ვხედავ, რომ როდესაც ორ სემესტრს ასწავლი ერთ საგანს, სტუდენტს უნდა მისცე სრულყოფილებასთან მიახლოებული ჟურნალისტური პრაქტიკა, შარშან ერთეულებმა ეს გააკეთეს, წელს როგორც ჩანს, რადგან თავად არ აქვთ ამის თავი, არც იმე ერთეულებს აძლევენ ამის შანსს.
ერთადერთი, რაც მაინც მიხარია – ჩემი სისუსტე რადიოგადაცემაა.. ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა, შარშანდელი მესამე-მეოთხეკურსელების ნაწილი, რომლებმაც რადიო ორ სემესტრი ვისწავლეთ.
და ყველაზე ძაან რაც მეამაყება – ჩვენ ვართ ერთადერთი თაობა (ამჯერად დათო პაიჭაძის სტუდენტები ვიგულისხმებით) ვინც სემესტრის მანძილზე ოთხი ორსაათიანი გადაცემა გავაკეთეთ და საგამოცდოდ ერთი სამაუწყებლო დღე ანუ 16საათი “შევქმენით”…
ასეთი პრეცედენტი თსუ-ში ნამდვილად აღარ იქნება:))) (ნუ ახლა ათ და ასწლეულების მერე რა იქნება, არ ვიცი:)))
ამაყი და ბედნიერი ვარ, რომ ორსემესტრიანი რადიოგადაცემა გავიარე და მე და ჩემმა ჯგუფელებმა იმაზე მეტი ვიცით რადიოზე, ვიდრე ბევრმა რადიოს სპაციალისტმა.. ხმების ალქიმიკოსები გავხდით:) მე ვიცი, რომ სადაც არ უნდა ვიყო, რადიოს არ ვკადრებ იმას, რაც მე არასწორად მიმაჩნია..

ჰმ, დავიწყე წუწუნით და დავამთავრე რადიოთი:)
უჰ, როდის დაიწყება ეს ოხერი რეგისტრაცია.. და რა მეშველება, რითი უნდა შევავსო ის საგნები, რაც გააუქმეს… მომიწევს, სხვა დეპარტამენტში ან ფაკულტეტზე გადასეირნება:))